ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 40
ตอนที่ 40
หลังจากผ่านเปาต้าเหว่ยไปแล้วเว่ยอี้ฝานรีบขึ้นหน้าป้องกันเพิ่มทันที แต่ยังช้าไปก้าวหนึ่ง พอยต์การ์ดตัวเล็กของทีมชุมชนไม่ได้คิดที่จะวิ่งเข้าไปในเขตจุดโทษอยู่ก่อนแล้ว ผ่านเปาต้าเหว่ยไปแล้วจึงรีบรับบอล แล้วโยนบอลจากเส้นจุดโทษ โยนกระทบแป้นบาสเกตบอลทำคะแนน
คะแนนยี่สิบสามต่อสิบสอง ระยะห่างกลับไปเป็นหลักสิบอีกครั้ง
กวงเป่ยถูกเล่นงานอย่างน่าตกใจ เริ่มควอเตอร์ที่สองเล่นได้ไม่ถึงสิบวินาทีก็ถูกทำคะแนนไปแล้ว อำนาจตกเป็นของทีมชุมชนทันที ในเวลานั้นเซี่ยหย่าซูตบมือ “ไม่เป็นไร ลูกต่อไปเดี๋ยวเอาคืน พวกเรามีข้อได้เปรียบเรื่องส่วนสูง ไม่ต้องรีบ!”
เซี่ยหย่าซูรับบอลที่ไมค์ส่งมาจากเส้นหลัง พาบอลมาถึงแดนหน้า ในใจคิดคนแก่พวกนี้ อย่าอวดดี เดี๋ยวจะทำให้เห็นความเก่งของฉัน
เซี่ยหย่าซูเลี้ยงบอลอยู่ที่ระยะห่างเส้นสามคะแนนออกไปสองก้าว กะพริบตาให้กับหยางเจินอี้ที่อยู่วงใน หยางเจินอี้รับรู้ จึงขึ้นหน้ามาช่วยเซี่ยหย่าซูบล็อกตำแหน่ง
เซี่ยหย่าซูใช้ประโยชน์จากการสกรีนของหยางเจินอี้ เลี้ยงบอลก้าวยาวๆ สายตาเด็ดเดี่ยว ลงมือชู้ตจากนอกเส้นสามคะแนน ก่อนที่ตัวป้องกันจะมาถึง
สวบ!
บอลลอยเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงาม และลงตรงกลางห่วงอย่างแม่นยำ บอลเสียดสีกับตาข่ายห่วงมีเสียงที่ชัดเจน
เซี่ยหย่าซูยังคงค้างท่าชู้ตไว้ เผยให้เห็นสีหน้าภาคภูมิใจ
คะแนนยี่สิบสามต่อสิบห้า คะแนนขยับเข้ามาเหลือแปดคะแนน
แต่เวลาแห่งความดีใจของกวงเป่ยอยู่ได้ไม่นาน ทีมชุมชนรีบกลับมารุกเร็วอีกครั้ง หลังจากที่ส่งบอลสามครั้งก็ลงมือขึ้นชู้ต คะแนนยี่สิบห้าต่อสิบห้า
หลี่กวงเย่าที่อยู่นอกสนามเห็นเพื่อนร่วมทีมไม่มีหนทางรับมือกับการเล่นจังหวะเร็วของทีมชุมชน จึงพูดกับจันเจี๋ยเฉิง “คุณลุงบางคนในนี้ สมัยก่อนเกือบจะได้เป็นนักบาสเกตบอลมืออาชีพแล้ว จะชนะพวกเขาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”
คำพูดของหลี่กวงเย่าเพิ่งหลุดปากออกไป กวงเป่ยก็ได้กลับมารุกอีกครั้ง เซี่ยหย่าซูเลี้ยงบอลผ่านครึ่งสนาม ส่งบอลให้กับเว่ยอี้ฝานที่อยู่ด้านซ้ายของเส้นสามคะแนน เว่ยอี้ฝานได้บอลแล้วจึงรีบตัดเข้าไปใต้แป้น หลังจากที่มีตัวป้องกันประกบคนหนึ่งแล้ว จึงส่งบอลผ่านช่องว่างให้กับหยางเจินอี้ หยางเจินอี้ทำท่าหลอก คิดจะหลอกทำฟาวล์จากคนที่เข้ามาป้องกันเพิ่ม แต่ผู้เล่นของทีมชุมชนมีประสบการณ์มาก จึงไม่โดนหลอกจากท่าหลอกของหยางเจินอี้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางการขึ้นชู้ตโดนแป้นทำคะแนนของหยางเจินอี้
ทีมชุมชนเปิดบอลจากเส้นหลัง ฟอร์เวิร์ดทั้งสองคนวิ่งขึ้นแดนหน้าเพื่อรุกเร็วอีกครั้ง แต่เพราะมีประสบการณ์การจากครั้งก่อน หยางเจินอี้ เว่ยอี้ฝานและเซี่ยหย่าซูกลับมาป้องกันได้ทัน ไม่เปิดโอกาสให้ทีมชุมชนรุกเร็วขึ้นชู้ตได้อย่างง่ายๆ
พอยต์การ์ดทีมชุมชนก้าวเท้าให้ช้าลง ค่อยๆ พาบอลผ่านครึ่งสนามมา ส่งบอลให้กับชู้ตติ้งการ์ด
ชู้ตติ้งการ์ดได้รับบอลแล้ว เผชิญหน้าการป้องกันของเปาต้าเหว่ย ตัดเข้าใต้แป้น เปาต้าเหว่ยไม่อยากจะให้ผ่านไปได้อีกครั้ง ทำให้หลี่หมิงเจิ้งที่อยู่ข้างสนามเห็นการกระทำอย่างชัดเจน เสียงนกหวีดดังขึ้น และเมื่อซู้ตติ้งการ์ดได้ยินเสียงนกหวีด จึงรีบรับบอล ชู้ตออกไป ถึงแม้บอลจะโดนห่วงแล้วเด้งออก แต่หลี่หมิงเจิ้งคิดว่าเป็นการทำท่าชู้ต จึงให้โอกาสชู้ตติ้งการ์ดยิงลูกโทษสองครั้ง
“กวงเป่ยเบอร์สิบสอง โฮลดิ้งฟาล์ว โยนลูกโทษสองลูก!”
หลี่กวงเย่าฉวยโอกาสช่วงที่ชู้ตติ้งการ์ดของทีมชุมชนยิงลูกโทษพูดกับจันเจี๋ยเฉิง “ลุงพวกนี้เล่นได้ฉลาด รู้ว่าในสนามตอนนี้คนที่เก่งที่สุดคือหยางเจินอี้กับเว่ยอี้ฝาน บวกกับไมค์ที่สูงเกินไป เล่นเขตจุดโทษได้ลำบาก ดังนั้นจึงรุกมาที่เปาต้าเหว่ยแทน”
ขณะที่หลี่กวงเย่าอธิบายการแข่งขันกับจันเจี๋ยเฉิงอยู่นั้น ชู้ตติ้งการ์ดของทีมชุมชนก็โยนลูกฟาวล์เข้าทั้งสองลูก
“เพียงแต่ทีมกวงเป่ยของเรา ก็มีคนฉลาดเหมือนกัน” หลี่กวงเย่าชี้ไปที่เซี่ยหย่าซูที่ควบคุมบอลในสนาม
เซี่ยหย่าซูผ่านไปครึ่งสนาม รีบใช้การสกรีนของเว่ยอี้ฝานตัดเข้าไปยังเขตจุดโทษ ขณะที่การช่วยป้องกันของทีมชุมชนยังมาไม่ถึง จึงรีบส่งบอลลงพื้นให้กับหยางเจินอี้
เห็นว่าหยางเจินอี้มีพื้นที่ว่างในการจัมพ์ช็อต เซ็นเตอร์ของทีมชุมชนจึงรีบกระโดดเข้าไป แต่หยางเจินอี้ไม่ได้ขึ้นจัมพ์ช็อต แต่กลับส่งบอลให้เว่ยอี้ฝานที่ตัดเข้าเขตจุดโทษ ทำให้เขาขึ้นชู้ตทำสองคะแนนได้อย่างสบาย
หลังจากที่กวงเป่ยได้บอลลูกนี้แล้ว หลี่กวงเย่าพูดกับจันเจี๋ยเฉิง “ในชีวิตฉันนายเป็นพอยต์การ์ดที่ส่งบอลได้เก่งที่สุดที่ฉันเคยเห็นมา หากตัดของเสียเรื่องการป้องกันกับความแข็งแรงของร่างกายออกไป นายมีหวังได้เป็นพอยต์การ์ดที่เก่งที่สุดระดับมัธยมปลายอย่างแน่นอน แต่นายทำได้มากที่สุดก็แค่เพียงช่วยให้กวงเป่ยเก่งขึ้น แต่ไม่มีทางกลายเป็นคนที่เก่งที่สุดได้”
“ทำไม?” คำพูดแบบกะทันหันของหลี่กวงเย่า ทำให้คิ้วของจันเจี๋ยเฉิงขมวดติดกัน
หลี่กวงเย่ายิ้ม “ครั้งก่อนดูนายเล่นบอลอยู่ข้างสนาม ฉันดีใจมาก ที่มีพอยต์การ์ดที่เก่งอย่างนี้เป็นเพื่อนร่วมทีมของฉัน นายคงคิดไม่ถึงว่าตอนนั้นฉันตื่นเต้นแค่ไหน เพียงแต่ครั้งก่อนมีเวลาลงเล่นพร้อมกับนายน้อยเกินไป อาทิตย์นี้รายการหลักคือการฝึกซ้อมมันเลยไม่มีวิธีที่จะทำให้ฉันได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของนาย ดังนั้นเมื่อกี้ที่ฉันลงสนามเลยสังเกตวิธีการควบคุมบอลของนายตลอด และมันยังคงยอดเยี่ยมเหมือนเดิม แต่ฉันดูออกว่านายยังไม่ได้เอาความสามารถของกวงเป่ยที่มีตอนนี้รวมเข้าด้วยกัน
“นายสังเกตดูวิธีควบคุมบอลของเซี่ยหย่าซู นายคิดว่าพี่เขาส่งบอลได้แม่นยำกว่านาย ควบคุมบอลได้คมชัดมากกว่านายไหม? ไม่ แต่นายดูคะแนนตอนนี้ ยี่สิบเก้าต่อยี่สิบเอ็ด คะแนนอยู่ภายในหลักสิบ และในสนามยังมีเปาต้าเหว่ยที่ถูกพวกลุงกลุ่มนั้นรุกตลอด ทำไมเซี่ยหย่าซูถึงทำได้?” หลี่กวงเย่าชี้ไปที่เซี่ยหย่าซู เวลานี้เซี่ยหย่าซูกำลังเดินเข้าไปหาไมค์ นำรีบาวด์จากการป้องกันที่ไมค์แย่งมาได้อย่างลำบากมาไว้ในมือตัวเอง
“โอเค เล่นอีกครั้ง!” เซี่ยหย่าซูอุ้มบอลไว้ที่หน้าอก หลบพอยต์การ์ดที่แย่งบอลด้วยมือขวา เลี้ยงบอลไปทางซ้าย ไม่กี่ก้าวก็ผ่านครึ่งสนาม โยนบอลสูงให้ไมค์ ไมค์รับบอลโดยหันหลังให้ห่วง เพราะความสูงของเซ็นเตอร์ทีมชุมชนต่ำกว่าประมาณสิบเซนติเมตร เขาจึงหันตัวไปทางขวาทำเบบี้ฮุก บอลหมุนอยู่บนห่วงอยู่หลายรอบ สุดท้ายโชคดีที่กลิ้งลงในห่วง
“ดูเข้าใจแล้วใช่ไหม ความแตกต่างระหว่างนายกับเซี่ยหย่าซู?” หลี่กวงเย่าถาม
จันเจี๋ยเฉิงยังคงคิ้วขมวดติดกัน ในใจยังคงไม่เห็นด้วย จากที่เขาดู วิธีการเล่นของเซี่ยหย่าซูน่าเบื่อมาก การเลี้ยงบอลก็ง่ายๆ และยังไม่มีอะไรน่าเร้าใจ ไม่มีทางทำให้บรรยากาศดูเร้าร้อนได้เลย วิธีการเล่นแบบนี้ไม่มีรสชาติเลยสักนิด หลี่กวงเย่าคงจะบ้าไปแล้ว ถึงได้รู้สึกว่าเซี่ยหย่าซูเก่งกว่าเขา?”
ความสามารถของหลี่กวงเย่าเก่งมากก็จริง แต่ความสามารถในการส่งบอล จันเจี๋ยเฉิงไม่ยอมถามในสิ่งที่สงสัย หลี่กวงเย่าคล้ายกับอ่านคำพูดที่อยู่ในใจของจันเจี๋ยเฉิงออก “อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้บอกว่านายจะสู้เซี่ยหย่าซูไม่ได้ ในส่วนของการควบคุมบอล ฉันคิดว่าไม่มีใครเก่งไปกว่านาย แต่สิ่งที่นายสนใจคือบอลที่นายส่ง แต่เซี่ยหย่าซูสนใจคือส่งบอลให้ใคร ความแตกต่างของสองอย่างนี้อยู่ที่ ไม่สนว่าใครจะรับลูกได้จากนายก็จะทำคะแนนได้อย่างสบาย แต่เซี่ยหย่าซูกลับให้ความสำคัญกับวิธีการเล่นและคุณสมบัติพิเศษของคนรับ ใช้ข้อดีของร่างกายพวกเขาเพื่อทำคะแนน ดังนั้น
ควอเตอร์ที่สองจนถึงตอนนี้ นอกจากพี่เขาจะชู้ตจากเส้นสามคะแนนลงเองแล้ว พี่เขายังส่งบอลไปยังใต้แป้นเสมอ เพราะพวกเรามีข้อได้เปรียบในเรื่องส่วนสูง”
หลี่กวงเย่าตบมือจันเจี๋ยเฉิง “วิธีการควบคุมบอลของนายที่จริงมันก็ดีมากแล้ว แต่หลังจากที่พัฒนาความสามารถในการเลี้ยงบอลของตัวเองแล้ว นายก็ยังต้องให้เพื่อนร่วมทีมของนายได้แสดงความสามารถของตัวเองด้วย นายดู เว่ยอี้ฝานกับหยางเจินอี้เผชิญหน้ากับคุณลุงกลุ่มนั้นแต่ยังคงทำคะแนนได้เหมือนเดิม ยังมีไมค์ กำลังเล่นบาสเกตบอลไม่ถึงเดือน เมื่อตะกี้เขาก็สามารถหมุนตัวทำเบบี้ฮุกได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอัจฉริยะท็อป สกอร์อย่างฉัน
“พวกเรากวงเป่ยเป็นทีม และก็เป็นทีมที่เก่ง หน้าที่ของพอยต์การ์ดนอกจากจะแอสซิสต์ส่งบอลออกไปได้สวยแล้ว สิ่งสำคัญกว่านั้นคือเอาด้านที่เก่งของกวงเป่ย แสดงออกมาโดยผ่านการถักทอจากนาย พอยต์การ์ดที่สามารถส่งแอสซิสต์ได้คือพอยต์การ์ดที่ดี แต่พอยต์การ์ดที่สามารถรวมทั้งทีมให้อยู่ด้วยกันได้ ถึงจะเป็นพอยต์การ์ดที่ยอดเยี่ยมที่สุด ฉันเชื่อว่านายมีความสามารถเป็นพอยต์การ์ดที่ยอดเยี่ยมนั้นได้ แต่ตอนนี้นายยังไม่ได้แสดงพลังทั้งหมดออกมา”
มองดูสายตาที่บริสุทธิ์และร้อนแรงของหลี่กวงเย่า จันเจี๋ยเฉิงพูดขึ้น “การเล่นบาสเกตบอล ถ้าในการแข่งขันเกมหนึ่งไม่ลงมือชู้ตเลยสักคะแนน ฉันน่ะทำได้ แต่ฉันรับไม่ได้ที่ไม่สามารถแอสซิสต์ได้เลยสักคะแนน ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าการช่วยรุกเป็นพื้นฐานที่จะทำให้ชนะ การแอสซิสต์จะทำให้เพื่อนร่วมทีมใช้วิธีการง่ายที่สุด สบายที่สุดในการทำคะแนน ดังนั้นสิ่งที่บอก ฉันทำได้แน่นอน ว่าแต่นายเถอะ เมื่อตะกี้นายบอกว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะท็อปสกอร์อยู่เลย ในการแข่งขันครั้งนี้กลับไม่ลงมือเลยสักครั้ง แบบนี้ฉันจะรู้ว่านายชอบลงมือในตำแหน่งไหนมากที่สุดและรู้วิธีการลงมือของนายได้ยังไง?”
หลี่กวงเย่าฉีกยิ้ม รับการท้าทายของจันเจี๋ยเฉิง “ห้านาทีสุดท้ายของควอเตอร์ที่สี่ ฉันจะทำให้นายรู้ว่า ฉันเป็นคนที่พอยต์การ์ดอย่างพวกนายต้องการจะส่งบอลให้มากที่สุด”
สามารถติดตามอ่านตอนต่อไปได้ที่ fictionlog
