ตอนที่ 32 คุณชายเทียนเสีย [อ่านฟรี]
ตอนที่ 32 คุณชายเทียนเสีย
เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ผู้คนทั้งหลายก็มาถึงจุดที่ลึกเข้าไปในภูเขา
ทันใดนั้นหลินหานก็มองเห็น ในจุดที่ไม่ไกลนักมีหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน ด้านในคือเลือดที่แน่นเหนียวหนืดอย่างหาใดเปรียบ
ภูเขา สระโลหิต!
ภายในสระโลหิต มีแขนและขาที่หักนับไม่ถ้วน
"ไม่นะ! อย่านะ ... "
ข้างๆสระโลหิตในระยะไกลออกไป ชายฉกรรณ์ที่ผู้น่ากลัวต่างจับจอมยุทธที่มีตบะอ่อนแอจำนวนหนึ่ง ผลักลงไปในสระโลหิตทันที
บรรดาจอมยุทธที่ถูกพาตัวมาเช่นเดียวกับหลินหานต่างส่งเสียงร้องโหยหวน ถูกสระโลหิตขนาดใหญ่กลืนกินลงไป กลายเป็นเลือดเป็นน้ำหนอง
ใจกลางสระเลือดโลหิต มีดอกไม้สีเลือดดอกใหญ่กว่า20เมตรมี ปากขนาดใหญ่อ้ากว้างด้วยความกระหายอย่างที่หาที่เปรียบมิได้ ในปากเต็มไปด้วยคมเขี้ยว ร้องคำรามขึ้นท้องฟ้า
เป็นภาพอันน่ากลัวและกระหายเลือดจนถึงที่สุด
ทันใดนั้น ดวงตาของหลินหานสื่อความเย็นชา เดิมทีเขาคิดว่า "บุปผาพิษกลืนสวรรค์" จะเป็นยาสมุนไพรแห่งฟ้าดินอะไรทำนองนั้น เขาจึงเตรียมพร้อมที่จะมาตรจสอบแล้วแย่งชิงมัน
แต่คิดไม่ถึง บุปผาพิษกลืนสวรรค์นี้จะกลายเป็น "ดอกไม้อันตราย" ที่หลั่งเลือดของจอมยุทธที่เป็นมนุษย์นับไม่ถ้วนด้วยเพียงดอกเดียว
ในเวลานี้ ดวงตาของหลินหานหันมองไปทั่ว ทันใดนั้นเองเขาก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีใบหน้าดุดันยืนอยู่ข้างสระโลหิต ดวงตาของเขาจ้องมองดอกไม้อันตรายดอกนั้น
ส่วนจอมยุทธที่ถูกโยนลงไปด้วยเสียงร้องโหยหวน เขาไม่สามารถมองเห็น
นี่ คงจะเป็นคุณชายเทียนเสียผู้นั้น!
หลินหานแอบใช้เนตรนภาจนสามารถมองตบะของคุณชายเทียนเสียคนนี้ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง คือขอบเขตสูงสุดของยุทธปัญจสวรรค์
อย่างไรก็ตาม คุณชายเทียนเสียผู้นี้มีสสารถ่องแท้ที่เย็นทมิฬ ดูราวกับกำลังฝึกฝนวิชาชั่วร้ายที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว
แต่ในขณะนี้ มังกรทองตัวหนึ่งร้องคำรามอยู่ในจิตของหลินหาน แล้วขจัดความเย็นทมิฬนั้นหมดไปในพริบตา
"หืม?"
ทันใดนั้น คุณชายเทียนเสียค้นพบอะไรบางอย่าง ดวงตาที่โหดเหี้ยมมองขวับมาทันที
"เขาคือใคร?"
“เรียนคุณชาย เจ้าหมอนี่เป็นอาหารเลือดที่เราเพิ่งจับตัวมา ถือครองขอบข่ายยุทธจตุสวรรค์”
ชายฉกรรย์ยกมือคำนับทันทีแล้วพูดออกมา
"อายุน้อยขนาดนี้กลับถือครองยุทธจตุสวรรค์ ดูๆแล้วคงจะเป็นศิษย์อัจฉริยะจากตระกูลใหญ่ใหนสักตระกูล แต่สิ่งที่ข้าโปรดปราณ ก็คือการฆ่าอัจฉริยะ"
คุณชายเทียนเสียยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดทันทีส่า: "เอาตัวเจ้าหมอนี่โยนลงไปในสระโลหิต แล้วปล่อยให้บุปผาพิษกลืนสวรรค์กลืนกิน เด็กน้อยของของข้ากำลังได้ที่ในเร็วนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า!"
"ขอรับ คุณชาย!"
ชายร่างใหญ่รีบยกมือคำนับเพื่อแสดงความเคารพทันที
จากนั้น ชายฉกรรณ์คนหนึ่งที่กำลังล้อมหลินหานเอาไว้ ใบหน้าและสายตาบ้าคลั่งได้หันหลังทันที เขามองไปทางหลินหานแล้วพูดว่า: "เจ้าหนู จะกลิ้งลงไปเอง หรือจะรอใช้ข้าหักเจ้... "
แต่ในขณะนี้เอง ทันใดนั้น
เคร้ง!
แสงดาบเย็นเยียบตวัดออกไปอย่างฉับพลัน ตัดผ่านท้องฟ้า
"ฉึก"
วินาทีต่อมา เสียงของชายฉกรรย์ที่กำลังพูดอยู่ได้หยุดลงทันที ดวงตาเปิดกว้าง หัวของเขาตกลงมาจากคอ
"อะไรหน่ะ?!"
ทุกคนตกใจจนหน้าถอดสี
วิสัยทัศน์การมองเห็นของพวกเขาฉันไม่สามารถมองทันว่าหลินหานเอาดาบใส่ฝักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาเย็นชาอันแสนเย็นชาของเขาจ้องมองทุกคน
"ดาบรวดเร็วยิ่ง!"
จู่ๆคุณชายเทียนเสียก็ยิ้มร้ายแล้วพูดว่า: "จับเจ้าสารเลวนั่นมาให้ข้า อย่าให้มันหนีไป! ข้าจะทรมานมัน ให้ทุกคนรับรู้ถึงจุดจบที่มาเป็นศัตรูกับข้า!"
อย่างไรก็ตาม บรรดาบริวารของคุณชายเทียนเสียยังไม่ทันลงมือ
"ข้าจะไม่หนี! เพราะว่า พวกเจ้ากำลังจะตาย!"
เสียงเย็นชาพร้อมกับจิตสังหารที่น่ากลัว ดังขึ้นในภูเขาแห่งนี้อย่างฉับพลัน
หลินหานมองไปยังร่างศพที่ลอยอยู่ในสระโลหิต ยังมีเด็กทารกที่มีใบหน้าน่ารักไร้เดียงสา หากแต่ในเวลานี้มันกลับกลายเป็นเนื้อแผละที่สลายอย่างน่าสังเวชใจอย่างยิ่ง ล่องลอยอยู่ในสระโลหิต
ช่วงเวลานี้ จิตสังหารใจหัวใจของหลินหานพุ่งสูงปานท้องฟ้า
คนกลุ่มนี้ รวมถึงคุณชายเทียนเสียสมควรตาย!
"เจ้าโง่ ยังคิดจะฆ่าพวกเราทุกคน ม่รู้จักที่ตายจริงๆ!"
ทันใดนั้น ชายฉกรรย์ผู้มีท่าทางน่ากลัวยิ้มอย่างโหดเหี้ยม แล้วพุ่งไปทางหลินหาน
"กรสลาย!"
ชายฉกรรณ์คนนี้ถือครองยุทธปัญจสวรรค์ขั้นก่อเกิด สสารถ่องแท้ที่ปลดปล่อยในเวลานี้ ทำให้ฝ่ามือขยายใหญ่ขึ้นทันทีหลายเท่าตัว ราวกับเป็นหินโม่ก็ไม่ปาน หนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบมิได้ ด้วยต้องการฟาดร่างของหลินหานให้กลายเป็นกองเนื้อทันที
"เคล็ดวิชาฝ่ามือเพลิงผลาญ!"
"ฆ่าเจ้าด้วยหนึ่งฝ่ามือ!"
หลินหานก็ตะโกนทันที สสารถ่องแท้แห่งพลังมังกรปะทุออกมาทั่วร่างเขา
บูม!
ฟาดฝ่ามือออกไป ฝ่ามือของหลินหานระเบิดเปลวไฟไม่สิ้นสุด เปลวไฟขนาดใหญ่ควบแน่นอยู่ในอากาศ สัมผัสกับร่างของชายฉกรรณ์ผู้นั้นทันที
"อ้ากกกกกกกก!"
วินาทีต่อมา ชายฉกรรณ์ส่งเสียงกรีดร้องที่น่ากลัว ร่างกายทั้งหมดของเขา ถูกฝ่ามือเพลิงผลาญโจมตีจนกระเด็นลอยไปเกินกว่า 50 เมตร
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือ ร่างของชายฉกรรณ์ได้ลุกโชนเปลวไฟเผาร่าง จนกลายเป็น "เพลิงมนุษย์" เขาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด แต่ไม่อาจทำอะไรได้
ท้ายที่สุด ท่ามกลางความตกตะลึงที่สื่อออกจากดวงตาของผู้คนนับไม่ถ้วนมองเห็น เขาถูกเผาร่างจนไหม้เกรียมทันที
"ชี่!"
เมื่อได้เห็นฉากนี้ ทุกคนจึงมองไปทางหลินหานอีกครั้ง แล้วสูดลมหายใจเย็นๆอย่างอดใจไม่ไหว รู้สึกถึงเย็นเยียบถึงกระดูกสันหลัง
วิชายุทธแข็งแกร่ง!
เจตจำนงค์แกร่งกล้า!
"ข้าบอกไปว่าพวกเจ้ากำลังจะตาย!"
หลินหานไร้อารมณ์บนใบหน้า แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร
ในขณะนี้ เขาวางท่าน่ายำเกรง ดั่งราชาที่มองโลกเบื้องล่างอย่างดูแคลน เป็นเหตุให้ผู้คนมากมายเกิดความกลัว
"พวกเจ้ากลัวอะไร? ก็แค่เจ้าหนุ่มในขอบเขตยุทธจตุสวรรค์ ไปจัดการกันให้หมด!" จู่ๆคุณชายเทียนเสียก็เปลี่ยนสีหน้าน่าเกลียดทันที แล้วตะโกนใส่ผู้คนรอบๆเขา
บัดนี้จอมยุทธที่ถูกจับกุมอยู่ข้างสระโลหิตที่อยู่ไม่ไกลนัก เดิมทีมีความตากอยากอยู่ในสายตา แต่ในเวลานี้กลับเป็นประกายแห่งความหวัง
ชายหนุ่มชุดเขียวผู้นี้คือใครกัน?
มีพลังต่อสู้ที่น่ากลัว!
"ฆ่า!"
"เข้าไปพร้อมๆกัน ข้าไม่เชื่อว่าหมอนี่สามารถเอาชนะรอยคนด้วยด้วยตัวคนเดียว!"
ทันใดนั้น จอมยุทธจตุสวรรค์และปัญจสวรรค์นับไม่ถ้วน ต่างรุมไปหาหลินหาน แผ่จิตสังหารทั่วร่าง ดวงตาโหดร้าย
"ฝ่ามือเพลิงผลาญ!"
"สิบสามลำแสงดาบ!"
"กายาหงส์สง่า!"
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องหวั่นกลัว คือ หลินหานที่อยู่ตรงกลางของพวกเขาราวกับภูติผีก็ไม่ปาน แต่พวกเขาไม่สามารถสัมผัสชายหนุ่มได้
"ฉึก"
"ฉึก"
"ฉึก"
ในช่วงระยะเวลานี้ ทุกครั้งที่หลินหานชักดาบจะมีแสงดาบเย็นเยียบตวัดออกไปในอากาศ แล้วปลิดชีพจอมยุทธคนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด
ดาบรุนแรง ไม่ปราณี!
ทุกๆดาบ ล้วนเด็ดขาดอย่างหาใดเทียบ เมื่อฟันดาบออกไปหนึ่งครั้งจะสังหารคนหนึ่งคน
และฉากนี้ ทำให้จอมยุทธที่อยู่ข้างสระโลหิตตกใจอย่างสิ้นเชิง
"ทรงพลังแก่กล้า!"
"ชนะศัตรูนับร้อยด้วยตัวคนเดียวจริงๆด้วย!"
"นี่คือสิ่งผู้แข็งแกร่งเหล่านี้ล้วนครองยุทธจตุสวรรค์และปัญจสวรรค์ ต้องถูกดาบของชายหนุ่มชุดสีเขียวสังหารซ้ำแล้วซ้ำเล่า!"
คนที่ถูกจับกุมเหล่านี้ต่างก็ตระหนักถึงความน่ากลัวของชายฉกรรย์เหล่านี้ แต่ในเวลานี้ เมื่อมองดูชายหนุ่มชุดสีเขียวที่เป็นดั่งเทพสงครามไร้พ่าย พวกเขาก็อึ้งทึ่งอย่างสมบูรณ์
"ฉึก"
ในที่สุด ชายฉกรรย์คนสุดท้ายก็ถูกหลินหานฟันหัวทิ้งด้วยหนึ่งดาบ ร่างศพล้มลงบนพื้น
มีเคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่คอยดึงปราณวิญญาณแห่งฟ้าดินมาชดเชยสสารถ่องแท้ของตัวเองอย่างไม่หยุดหย่อน สิ่งที่หลินหานไม่ต้องกลัวมากที่สุด คือ การหมดพลัง
ในขณะนี้ ผมสีดำของหลินหานสยายเสมือนน้ำตก ร่างสูงโปร่ง ราวกับหอกยาวแทงทะลุน่านฟ้า
เลือดของเขาเปียกโชกชุดสีเขียว ราวกับเขาเป็นอาชูราเขาเหยียบย่างบนกระดูกขาวโพลน ตาดุจดั่งมีด จ้องมองคุณชายเทียนเสียที่อยู่ไม่ไกลนัก พูดอย่างเยาะเย้ย: "คุณชายเทียนเสีย? ทำไม ไม่สั่งบริวารมาฆ่าฉันต่อละ?"
"เจ้า ......"
คุณชายเทียนเสียสีหน้าแข็งทื่อ ซีดเซียว
เขามองไปที่ร่างศพรอบ ๆที่กองประหนึ่งภูเขา ใบหน้าไม่สู้ดี
แต่ในวินาทีต่อมา ทันใดนั้น เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า: "เจ้าเยี่ยมมาก! ทรงพลังถึงขนาดนี้ แสดงว่าสสารถ่องแท้ในร่างกายต้องควบหนาแน่นอย่างหาที่สุดไม่ได้ ขอเพียงข้าสังหารเจ้าได้ แล้วนำร่างกายของเจ้าให้ 'บุปผากลืนสวรรค์' กลืนกินไป อาจจะสามารถทำให้มันสุกงอม เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะกลืนกิน 'บุปผากลืนสวรรค์' ต้องสามารถทลายสู่ยุทธฉะสวรรค์ได้อย่างแน่นอน แม้กระทั่งอาจจะสัมผัสถึงขอบข่ายปรมาจารย์ยุทธในตำนาน! "
คุณชายเทียเสียหัวเราะอย่างกระหายเลือดและโหดร้าย ดวงตาเปลี่ยนเป๋นสีเลือดอย่างแปลกประหลาด จ้องมองหลินหด้วยจิตสังหารครุ่กกรุ่น
