TQF:บทที่ 34 ตกใจ
TQF:บทที่ 34 ตกใจ
“ทำไมถึงเป็นท่าน?”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว จ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอและขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด เธอนึกภาพไม่ออกว่าทำไมผู้ที่ซื้อของเธอในครั้งแรกจึงสามารถหาทางมาบ้านของเธอได้ ในวินาทีต่อมาเธอก็รู้เหตุผลและมองเขาอย่างระมัดระวัง
“แม่นางเฉิง ข้าต้องขอโทษด้วย” เขาพบสายตาที่เฉียบแหลมทั้งรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อนข้างแข็งทื่อทำให้เขาตระหนักได้ว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างไร
“ข้าขอโทษด้วย!”
“เมื่อมีสุภาพบุรุษมาเยี่ยมเยียนถึงบ้านทำไมท่านไม่เข้ามานั่งก่อนล่ะ” เฉิงไป๋หยวนใช้ความเป็นอาวุโสเชิญบุคคลอื่นเข้ามาในบ้านโดยไม่แยแส
“นั่นถือว่าเป็นการให้เกียรติอย่างยิ่ง!” เกาหยาง หยิบกระเป๋าใบใหญ่ 2 ใบและมอบของขวัญให้กับเด็กทั้งสองคนถือจากนั้นเดินเข้าไปในลานบ้าน
นางเฉิง กำลังจะขยับปากพูดบางอย่างในที่สุดเธอก็ปิดปากสนิทและถอนหายใจจากนั้นกลับเข้าไปในห้องครัวเงียบๆเพื่อต้มน้ำรับแขก
ในลานบ้านเล็กๆ เกาหยาง ได้เห็นห้อง 2-3 ห้อง แต่เขายังคงทำหน้าปกติ
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ไม่ได้สนใจแขกเธอหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ข้อความเหล่านี้เป็นภาษาจีนโบราณเพื่อที่เธอจะได้จดจำคำใหม่ๆ แม้ว่าเธอจะอ่านหนังสือแต่ความสนใจของเธอยังคงอยู่ที่คนข้างๆ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงพ่อของเธอถามขึ้นว่า
“ข้าไม่รู้ว่าท่านเกาจะมา ข้าอยากรู้ว่าท่านเกามาที่บ้านเราทำไม”
“ท่านเฉิง การมาในครั้งนี้ข้ามีเหตุผลแน่นอน”
ในขณะที่เขาพูดขึ้นเขาเงยหน้ามองผู้ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ด้านข้างจากนั้นยิ้มและพูดว่า
“ในครั้งก่อนข้าได้พบกับฮูหยินเฉิงและแม่นางเฉิงขายไก่และกระต่ายที่ตลาด นายท่านของพวกเราชอบพวกเธอมากเพราะคิดว่าไก่และกระต่ายที่เลี้ยงโดยครอบครัวเฉิงนั้นอร่อยมาก และเขาต้องการที่จะซื้อสัตว์เหล่านั้นจากท่านเฉิงอีก แต่เมื่อเขารออยู่ที่ตลาด เขากลับไม่พบแม่นางเฉิงกับฮูหยินเฉิงอีก ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากมารบกวนท่าน ข้าหวังว่าจะไม่ทำให้ครอบครัวเฉิงไม่พอใจ”
“โอ้ มันเป็นเรื่องจริงที่เรามีสัตว์มากมาย เราพร้อมที่จะขายมันบางส่วน ข้าไม่ทราบว่าท่านเกาต้องการมันเท่าไหร่” เฉิงไป๋หยวน ของมือของเขาเขายิ้มจนตาหยี
“ท่านเฉิงพูดจริงอย่างนั้นหรอ?”
ดวงตาของ เกาหยาง สว่างขึ้นและตบมือ
“ดีจริงๆตอนนี้ข้าต้องการซื้อสัตว์เหล่านี้ ท่านโปรดระบุราคาได้เลยเราจะรับซื้อมันในราคาสูง”
เมื่อได้ยินดังนั้น เฉิงเสี่ยวเสี่ยว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดูเหมือนว่าวันข้างหน้าจะลำบากมากขึ้น
ทันใดนั้นดวงตาของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ก็เป็นประกายหัวใจของเธอกำลังมีแผนอื่น
“ถ้อย่างนั้น ท่านต้องการที่จะขาย-”
“ท่านพ่อ!” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ขัดจังหวะพ่อของเธอทำให้คนทั้งสองคนหันมามองเธอ เธอยกมือขึ้นอยากเขิลอายและพูดว่า “ท่านพ่อข้าคิดว่ามันจะดีถ้าท่านพาท่านเกาไปยังฟาร์มของเรา”
“ดี!” เฉิงไป๋หยวน ตกตะลึงการแสดงออกของเขาเป็นเพียงไม่กี่วินาทีแม้เขาจะไม่เข้าใจความหมายของลูกสาวแต่เขายังคงพยักหน้าและเห็นด้วยกับเธอ ดวงตาของ เกาหยาง เป็นประกายอย่างไม่คาดคิดเขาอดไม่ได้ที่จะแอบประเมินครอบเฉิงที่อยู่ห่างๆ
ในเวลานั้นเองนางเฉิงก็นำกาน้ำร้อนมาให้เขา หลังจากที่ยิ้มให้และวางถ้วยชาไว้เธอรีบขอตัวทันที จากนั้น เฉิงไป๋หยวน ได้เติมน้ำในแก้วเปล่าที่อยู่ด้านหน้าและส่งให้กับ เกาหยาง อย่างสุภาพ
“ท่านเกา ข้าขอโทษด้วยบ้านข้ามีเพียงแต่ชาราคาถูกมันเป็นสิ่งที่ข้าใช้ดับความกระหายเท่านั้นหวังว่าท่านเกาจะให้อภัย!”
“ท่านเฉิงสุภาพเกินไปแล้ว!” เกาหยาง ตอบกลับเขาเองก็กระหายน้ำเช่นกันจึงหยิบชาร้อนขึ้นมาชิม กลิ่นหอมอ่อนๆอบล้อมจมูกของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ชาดี!”
“ที่ภูเขามีชาป่า ท่านเกาสามารถเข้าไปหามันได้!”
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยดื่มมาก่อน แต่ชาของครอบครัวเฉิงนั้นดีจริงๆ!” เกาหยาง มีความคิดว่าครอบครัวเฉิงมันไม่ง่ายและ เกาหยาง พยายามระงับความสงสัยในใจของเขา
เฉิงไป๋หยวน เพียงยิ้มและจิบชาอย่างเงียบๆ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ยังคงถือหนังสือของเธอ และจดบันทึกบางอย่างไม่มีใครเห็นว่าเธอเขียนอะไรมีเธอคนเดียวที่รู้
เมื่อน้ำชาไหลเข้าไปในปากการแสดงออกของ เกาหยาง กลายเป็นแข็งทื่อหัวใจของเขาตกตะลึง น้ำที่เขาดื่ม เป็นน้ำแห่งจิตวิญญาณ
ครอบครัวเฉิง ได้รับน้ำแห่งจิตวิญญาณมาจากที่ไหน!!!
ครอบครัวเฉิงพวกเขาเป็นใครกันแน่!!
มีความเป็นไปได้หลายพันความคิดที่อยู่ในใจของ เกาหยาง เขาพยายามมุ่งความสนใจไปที่พ่อและลูกสาวในขณะที่มือของเขาสั่นเล็กน้อยและถามขึ้นว่า
“ท่านเฉิง ข้าอยากรู้ว่าน้ำชานี้มาจากไหน?”
“โอ้ นี่คือน้ำที่ใช้ในบ่อน้ำของบ้านเราเอง!” เฉิงไป๋หยวน รู้ว่า เกาหยาง กำลังคิดอะไรอยู่ดังนั้นเขาจึงไม่ควรหลบซ่อน
“บ่อน้ำ?”ด้วยความตกตะลึงเขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า
“ท่านเฉิงช่วยพาข้าไปเยี่ยมชมหน่อยได้หรือไม่”
“โอ้-” เฉิงไป๋หยวน ยืนขึ้นและพูดว่า “เชิญ”
“ขอบคุณท่านเฉิง!”
เกาหยาง ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มในช่วงเวลานี้เขาต้องการที่จะหันหลังกลับไปมอง เฉิงเสี่ยวเสี่ยว อีกครั้งเขาอยากเห็นปฏิกิริยาของเธอจากนั้นพวกเขาก็ออกจากลานบ้าน
นางเฉิงออกมาจากห้องครัวและพูดว่า
“ เสี่ยวเสี่ยว เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”
“ท่านแม่เนื่องจากเราไม่สามารถซ่อนมันได้ ก็ควรให้เขารู้ ข้าเชื่อว่าสามารถจัดการเรื่องนี้ได้” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ค่อนข้างมั่นใจ
“ท่านแม่พี่ใหญ่ พวกเขาเป็นใคร ทำไมเขาเอาของขวัญมาให้เรา”
“ท่านแม่เราสามารถเปิดสิ่งเหล่านี้ดูได้ไหม?”
“จะต้องมีของอร่อยอยู่อย่างแน่นอน ท่านแม่ท่านรีบเปิดเร็วเข้า”
เด็กชายตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาในบ้านและเห็นของขวัญบนโต๊ะ พวกเขาต้องการที่จะเปิดมัน
“ไร้สาระมันเป็นของแขก อย่าไปยุ่ง!”ใบหน้าของนางเฉิงเคร่งเครียดๆและตะโกนออกมาเด็กชายตัวน้อยเงียบเสียงลงอย่างเชื่อฟัง เมื่อมองดูหน้าตาของพวกน้องๆ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เจิ้งปิน หลานหลาน แค่ต้องรอให้แขกกลับก่อนแล้วจึงค่อยดู แต่ตอนนี้แขกยังไม่ได้กลับไป”
คำพูดของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ทำให้เด็กๆหัวเราะนางเฉิงส่ายหัวอย่างจนใจแล้วบอกว่า
“พวกเจ้าไปยังป่าไผ่ด้านหลังและทำความสะอาด อย่าเก็บไว้อย่างนั้นมันดูน่าเกลียด”
“ตกลงท่านแม่ พวกเราไปกันเถอะ!”
ภายใต้การนำของ เจิ้งหยวน เด็กทั้งสามคนวิ่งออกไปอีกครั้ง เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เขียนบางอย่างด้วยลายมือของเธอและพูดว่า
“ท่านแม่ข้าคิดว่าเขาอาจจะอยู่ที่นี่เพื่อทานอาหารด้วย”
“เจ้าว่าเขาจะอยู่ทานอาหารอย่างนั้นหรอ?”
“ใช่แล้ว ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องอยู่อย่างแน่นอน!”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพูดได้ถูกต้อง เมื่อ เกาหยาง เยี่ยมชมบ้านของครอบครัวเฉิงทั้งภายในและภายนอก จากนั้นพักทานอาหารกลางวัน เมื่อเขากินอาหารของครอบครัวเฉิงเขาต้องตกใจอีกครั้ง เขาพบว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากินเข้าไปนั้นมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง
หลังจากที่เขาทานอาหารกลางวัน เกาหยาง ผู้ที่วางแผนจะซื้อสัตว์ของครอบครัวเฉิงไม่ได้ซื้อสิ่งใดกลับไปเลย เขาทิ้งของขวัญไว้กับครอบครัวเฉิงและรีบออกไปทันที
การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ นางเฉิง ไม่เข้าใจแต่ เฉิงไป๋หยวน และ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว สามารถคาดเดาว่ามันคืออะไร
------------------------------------------
