TQF:บทที่ 31 การรั่วไหลของข้อมูล
TQF:บทที่ 31 การรั่วไหลของข้อมูล
เมื่อพวกเขาเข้าไปลึกขึ้น บรรยากาศโดยรอบเป็นป่าทึบอากาศบริสุทธิ์ทำให้สดชื่นมาก ขึ้นแต่ยังคงมีความกดดันเบาๆจากป่าลึกซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีสัตว์ซ่อนอยู่ การมี หยูเฮง อยู่ด้วยดูเหมือนว่าพ่อและลูกสาวแทบไม่ต้องทำอะไรตราบใดที่พบเจอโสมหรือเห็ดหลินจือหรือสมุนไพรต่างๆ หยูเฮง จะพุ่งเข้าไปเก็บทันที
ในระหว่างการเดินทางในครั้งนี้ พวกเขาได้เจอ หมาป่า งูเหลือม ลิงบาบูน แมงมุม ดอกไม้ยักษ์ รวมถึงนกอินทรีย์สีดำ และสัตว์อื่นๆอีกมากมาย สัตว์ทั้งหมดถูกนำเข้าไปในมิติ พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในป่าพ่อและลูกสาวเริ่มเหนื่อยล้าจากการเดินทางเขาจึงนั่งพักผ่อนกินอาหารแห้งที่นำมาจากบ้าน เฉิงไป๋หยวน ยังคอยดูแลสอดส่องความเคลื่อนไหวรอบตัวอยู่เสมอ
“เสี่ยวเสี่ยว เจ้าต้องการสมุนไพรและสัตว์อีกกี่ตัว?”หลังจากที่ เฉิงไป๋หยวน จิบน้ำเขาได้ถามขึ้น
เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ผู้ซึ่งกำลังกินขนมปังยิ้มและพูดว่า
“ท่านพ่อยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น แต่เมื่อถึงเวลาพวกเราก็ควรที่จะกลับบ้านมันเป็นไปไม่ได้ที่จะยกระดับมิติให้เสร็จภายในวันเดียว”
“เจ้าพูดถูก เราไม่สามารถกินเต้าหู้ร้อนได้ในคำเดียว เมื่อเรามีเวลาเราจะกลับมารวบรวมสมุนไพรและสะสมสัตว์ป่าอีกครั้ง สักวันหนึ่งมิติของเจ้าจะต้องขึ้นสู่ระดับสูงสุดอย่างแน่นอน!”
“ท่านพ่อพูดถูก”
“ฮ่าฮ่า”
เฉิงไป๋หยวน และลูกสาวคุยกันในป่า ทางฝ่ายในเมืองหลังจากที่เฝ้าคอยมาเป็นเวลาหลายวันผู้เฒ่าตระกูลหนิงก็ไม่สามารถที่จะรออีกต่อไปเขาจึงส่งคนมาที่สำนักแพทย์ในตอนเที่ยง
ในตอนเที่ยงนั้นมีผู้ป่วยจำนวนน้อย ดังนั้นท่านหมอจึงไม่ได้วุ่นวายนัก
“มีอะไรให้ช่วยเหลือหรือไม่?”พนักงานที่อยู่หลังเคาน์เตอร์พบเห็นว่ามีคนเข้ามาเขายิ้มอย่างมืออาชีพและถามด้วยความเคารพ
“ท่านหมอซู อยู่หรือไม่? เกาหยาง เดินไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับหยิบเงินมอบให้จำนวนหนึ่ง
ทันใดนั้นสายตาของพนักงานก็เปล่งประกายเขารีบคว้าเงินเล็กน้อยนั้นทันทีจากนั้นพูดว่า
“แขกผู้มีเกียรติโปรดรอสักครู่ข้าน้อยจะไปเรียนเชิญท่านหมอมา”
“ตกลงข้าจะรออยู่ที่นี่” เกาหยาง พยักหน้าและไปนั่งบนเก้าอี้ทางด้านขวา
พนักงานกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับใครบางคนเดินตามด้านหลังเขามา เขาคือหมอซู
เมื่อหมอซูเห็นใครคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและเดินเข้ามาเพื่อกล่าวทักทาย
“ไม่ทราบว่านายท่านต้องการพบชายชราคนนี้เพราะอะไร?”
“ท่านหมอซู ข้าต้องขอโทษที่มารบกวนการพักผ่อนของท่าน!” เกาหยาง ยืนขึ้นและกล่าวทักทาย
หมอซูหัวเราะและพูดว่า “เชิญนั่ง”
“ขอบคุณท่านหมอ”
ทั้งสองคนลงนั่งพร้อมกันหมอซูพูดขึ้นว่า
“ท่านเกา ท่านยังคงแข็งแรงแต่ดูเหมือนว่ามีบางอย่างทำให้ท่านกังวล สิ่งใดรบกวนจิตใจท่านอย่างนั้นหรอ”
“สายตาของท่านหมอช่างแม่นยำเหมือนคบเพลิงในความมืด ตราบใดที่ท่านช่วยข้าทุกอย่างคงผ่านพ้นไปด้วยดี” เกาหยาง ยกมือทำความเคารพและแสดงความชื่นชมอีกครั้ง
“ท่านเกาสุภาพเกินไปแล้ว หากมีสิ่งใดที่ข้าช่วยเหลือได้ค่ายินดีที่จะช่วย”หมอซูลูบเคราของตนเองในขณะที่พูด
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ข้าได้พบแม่และลูกสาวในตลาดเมื่อครั้งก่อน เราได้ซื้ออาหารของพวกนางไปมากมาย และพบว่าอาหารของพวกนางนั้นมีคุณภาพดี ข้าจึงหวังว่าจะได้ซื้ออาหารจากแม่และลูกสาวอีกครั้ง หลังจากผ่านมา 2-3 เดือน เจ้านายของข้ายังคงหวังที่จะได้กินอาหารที่ขายโดยแม่และลูกสาวอีกครั้ง แต่เขาไม่สามารถพบเจอกับพวกนางได้ ไม่กี่วันก่อนข้าพบว่าท่านหมอซู ได้ออกไปนอกเมืองกับพวกนาง ดังนั้นข้าต้องการคำแนะนำจากท่านหมอ หวังว่าท่านหมอคงไม่ปฏิเสธ”
“ท่าน..ต้องการตามหาพวกนาง!” พนักงานที่อยู่เคาน์เตอร์หรือก็คือผู้ช่วยที่เคยติดตามหมอซูไปยังบ้านของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ทันทีที่เขาพูดเสร็จเขาจ้องมองไปที่หมอดูเขาต้องรีบก้มหัวลงและปิดปากทันที ท่านหมอซูขมวดคิ้วและพูดว่า
“ท่านเกา พวกท่านคงไม่ได้ต้องการเพียงมองหาอาหารของพวกนางใช่หรือไม่?”
“หมอซูท่านหมายความว่าอย่างไร?” เกาหยาง ตกใจและพยายามควบคุมใบหน้าไม่ให้เปลี่ยนแปลง
หมอซูยิ้มอย่างเงียบๆและจ้องมองมาที่ เกาหยาง
“ชายชราคนนี้รู้เรื่องต่างๆอยู่ในใจ ชายชราคนนี้เคยกินอาหารที่ครอบครัวของเขา มีหรือที่ชายชราคนนี้จะไม่รู้เรื่อง”
“ท่านหมอซู”
“ท่านเกาโปรดฟังชายชราคนนี้ให้ดี” หมอซูขัดจังหวะและพูดต่อ
“ข้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านต้องการ แต่ชายชราคนนี้ไม่สามารถบอกกับท่านได้ ถ้าท่านต้องการค้นหาพวกนางจริงๆท่านคงต้องค้นหาพวกนางด้วยวิธีของท่านเอง ชายชราคนนี้จะไม่ขายที่อยู่ผู้ป่วยเด็ดขาด ข้าต้องขออภัยด้วย”
“เอ่อ ท่านหมอซู ข้าไม่ได้ต้องการทำอันตรายต่อพวกนางเพียงแค่ข้าต้องการซื้อของพวกนางเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นท่านเกาก็เพียงรอให้พวกนางมาขายที่ตลาดก็เท่านั้น”
หลังจากที่หมอซูพูดเสร็จเขาไม่รอให้อีกฝ่ายตอบโต้ เขาลุกขึ้นและกลับไปด้านหลังของห้องโถงราวกับว่าเขาไม่มีอะไรที่ต้องการจะพูดอีก
เกาหยาง ตกตะลึงและสับสนเล็กน้อย
ผู้ช่วยหมอที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาเตอร์มองไปยังฉากดังกล่าว เขาต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่เขากลัวว่าอาจารย์ของเขาจะตำหนิดังนั้นเขาจึงกลืนคำพูดลงไป
เกาหยาง ผู้กำลังจะจากไปได้สังเกตเห็นสายตาของผู้ช่วยตัวน้อย ดวงตาของเขาสว่างขึ้นและรีบเดินเข้าไปหาผู้ช่วยอีกครั้ง คราวนี้เขาหยิบเงินก้อนใหญ่ออกมา เมื่อเห็นเงินก้อนใหญ่อยู่ข้างหน้าผู้ช่วยหมอตาถลนเขาพยายามกลืนน้ำลายลงไป และแอบมองที่ประตูด้านหลัง หัวใจของเขาเริ่มกระสับกระส่าย
เกาหยาง เข้าใจว่านี้อาจเป็นการกระตุ้นเล็กน้อยดังนั้นเขาจึงหยิบเงินขึ้นมาเพิ่มอีก ด้วยการเห็นกองเงินด้านหน้าทำให้ผู้ช่วยหมอหายใจอย่างหนักหน่วงตั้งแต่ที่เขาเกิดมาเขายังไม่เคยได้รับเงินจำนวนมากขนาดนี้ เขาจะทนไหวได้อย่างไร?
ผู้ช่วยหมอลังเลเล็กน้อยจากนั้นหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาบนโต๊ะและเขียนคำลงไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ส่งกระดาษใบเล็กๆนี้ให้กับ เกาหยาง ธุรกรรมของทั้งสองคนก็เสร็จสิ้น
หลังจากที่พวกเขาขายข้อมูลของผู้ป่วยในฐานะหมอเขาไม่สามารถกระทำเรื่องดังกล่าวได้ มันผิดศีลธรรม เขารู้สึกละอายใจกับมัน ม่านประตูด้านหลังงถูกยกขึ้นท่านหมอซูออกมา เขารู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“เสี่ยวเฉินถัง เจ้าทำให้ชายชราคนนี้ผิดหวัง!”
ผู้ช่วยหมอตกใจหัวใจของเขาแทบกระโดดออกจากอกเมื่อเขารู้ว่าเจ้านายของเขาจับได้ ใบหน้าของเขากลายเป็นสีขาวและรีบๆมาคุกเข่าต่อหน้าหมอซูเพื่อขอร้องความเมตตา
“ท่านอาจารย์เฉินถังรู้ความผิดพลาดของตัวเอง เฉินถังจะไม่ทำอย่างนี้อีกท่านอาจารย์โปรดยกโทษให้กับข้าด้วยเถิด”
“ออกไปซะ!อย่าให้ชายชราเห็นหน้าเจ้าในสำนักแพทย์นี้อีก!”
------------------------------------------------------