MMORPG มหัศจรรย์แหวนปริศนา ตอนที่ 11 ชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ตอนที่ ๑๑ ชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ในขณะที่เฟ่ยเรียนอยู่คาบบ่ายที่ยาวนานและน่าเบื่อ เขาก็ได้รับจดหมายแผ่นเล็กจากพวกสาวๆในห้องเรียนของเขาจำนวนมา กนอกจากนี้ยังมีบางแผ่นที่มาจากห้องอื่นด้วย

เฟ่ยไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย เขาเป็นแค่เกมเมอร์ตัวจ้อย. และช่วงเวลาดีๆยังไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้ ขณะที่เฟ่ยกำลังฟังที่ครูสอน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นถูกมองมาจากแทบทุกทิศทางก็ว่าได้

เฟ่ยตื้นเต้นมาก ซะเมื่อไหร่ เค้าตื่นเต้นที่กลับเข้าสู่เกมทันทีที่ทำได้ซะมากกว่า อะไรที่เกิดขึ้นในวันนั้นต้องขอบคุณรองเท้าสีเขียวเวล10 นี่ขนาดแค่เวล10นะมันยังมันยังเปลี่ยนเกมเมอร์ตัวจ้อยเป็นนักบาสเกตบอลระดับNBAได้เลย

ในเช้าวันหนึ่ง เค้าแทบจะกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์เลยก็ว่าได้ ในอนาคตถ้าเขาสามารถหาอาวุธที่แข็งแกร่งกว่าเดิมมาได้ ความฝันที่จะได้เป็นซุปเปอร์แมนของเขาคงไม่ไกลเกินเอื้อม

ทั้งวันเค้าเอาแต่ใจลอยและคิดว่าจะหาของที่แกร่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเลิกเรียนเขารีบกลับบ้านและทำการบ้านด้วยความเร็วแสง! เมื่อเสร็จภารกิจก็กลับไปที่ห้องและนี่เป็นเวลาที่เขาเฝ้าคอย เกมล็อคอิน!!

ตั้งแต่เขาเอารองเท้าออกไป ตอนนี้เขาเหลืเพียง ดาบสองมือสีเขียว กับ ส่วนที่เหลือที่เป็นสีขาวแทบทั้งหมด

ถึงงั้นเค้าก็ไม่ได้เสียดายอะไรกับการตัดสินใจแบบนั้น รองเท้ามีผลนิดหน่อยในเกม แต่ในชีวิตจริงนั้นมันเหมือนกับโบนัสก้อนโต

หลังจากเมื่อวานที่เขาอัพเลเวล 10 ก็มีลูกศรขึ้นบนหัวตัวละครของเขาและชี้เป้าไปที่หัวหน้าหมู่บ้านเขาได้รับจดหมายซึ่งอนุญาติให้เขาเลือกอาชีพได้ โดยการ เลือก อาจารย์แต่ละคน

เพื่อความสะดวกของผู้เล่น มีวงกลมเทเลพอร์ตขึ้นมาข้างหัวหน้าหมู่บ้าน เฟ่ยจึงเดินเข้าไปในวงกลมและทำการเทเลพอร์ตไปยังเมืองใหญ่

“ที่นี่น่าสนุกกว่าหมู่บ้านเยอะเลยแฮะ”

เฟ่ยกำลังถูกจู่โจมด้วยเสียง ที่นี่เสียงของผู้คนดังจอกแจกจอแจ ผู้คนวุ่นวาย พ่อค้าขายไอเทม อยู่เต็มถนนไม่ต่างอะไรกับตลาดของโลกจริงๆเลยสักนิด

เมืองที่เฟ่ยอยู่ตอนนี้เป็น สี่ เมืองหลักของ เซิฟเวอร์จีน เรียกว่า ดาวน์ไลท์ ตั้งอยู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ อีกสามเมืองที่เหลือคือ เซนท์ไลท์ อยู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ซันไลท์ อยู่ตะวันตกเฉียงใต้ ทไวไลท์อยู่ทิศ- ตะวันตกเฉียงใต้

แม้จะเป็นเพียงวันที่ 3 ของการเปิดเซิฟเวอร์ เมืองก็แน่นไปด้วยผู้คนแล้ว

“ได้เวลาไปหอเปลี่ยนอาชีพกันแล้ว” เฟ่ยคิดในใจ

เค้าเลือกไว้อยู่แล้วว่าจะเปลี่ยนอาชีพเป็นนักรบไม่ก็นักฆ่า (วอริเออร์และแอสสะซิน) โดยจะดูจากตัวของอาจารย์ที่เขากำลังจะไปเปลี่ยนคลาสด้วยว่าใครที่น่าสนใจกว่ากัน

มันไม่อยากเลยที่จะหาหอเปลี่ยนอาชีพเพราะมันเป็นเหมือนหัวใจของเมืองนี้เลยก็ว่าได้

“หนุ่มน้อย,นายดูเหมือนคนที่จะเป็นนักรบ ที่ดีเลยนะ พวกเราแข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ พวกเราเป็นนักสู้ที่เก่งกาจและจำเป็นในทุกทุกสนามรบ” อาจารย์อาชีพนักรบพูดกับเฟ่ย

“นักผจญภัยหรอ? เจ้าอยากจะเรียนศิลปะการฆ่าหรือเปล่า? พวกกเราย่างก้าวในเงามืด เงียบและอันตราย สิ่งสุดท้ายที่ศัตรูจะได้เห็นก่อนพวกมันจะตายคือแสงจากดาบที่จะบั่นคอพวกมัน” อาจารย์อาชีพนักฆ่าพูดและหายไปในเงามืด

เฟ่ยคิดเกี่ยวกับมันตั้งแต่แรกแล้ว เขาควรจะเลือกอะไรที่แฟงไม่ได้เลือกเพราะว่าเขาจะให้แฟงเจอไม่ได้ดังนั้นเขาต้องผจญภัยเพียงลำพังเท่านั้น

“ฉันเลือกแล้ว ฉันจะเป็นนักฆ่า!” เฟ่ยส่งเสียงไปในเงามืด

“การตัดสินใจที่น่าเศร้าแต่ไม่ได้มีความน่ากลัวแม้แต่น้อย นายควรจะเลือกอาชีพอื่นและคิดให้ดีก่อนที่จะเลือกมัน” นักฆ่าปรมจารย์พูดด้วยความเคร่งขึม

“อะไร? ฉันคิดว่าฉันพูดว่าฉันต้องการนะ” เฟ่ยพูดต่อ

“ด้วยโปรดอย่าทำให้ฉันเสียเวลา หากคุณไม่ได้ต้องการจะเรียนศิลปะการฆ่า และด้วยโปรดอย่ามากวนใจ” ปรมจารย์นักฆ่าพูดพร้อมชี้นิ้วให้ไป ที่อื่น

“เกิดบ้าอะไรอีกวะเนี่ย” เฟ่ยพูดและทำเสียงฮึดฮัด

ฉันแค่พูดว่าฉันอยากจะเป็นนักฆ่า ทำไมถึงคิดเป็นอย่างอื่นได้

ขณะที่พูดเฟ่ยไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่น ทันใดนั้นแหวนส่องแสงประกายสีเงินออกมา

เขาเมินกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเดินไปหานักรบ เค้ายอมแพ้กับตัวเลือกแรก

“ขอโทษครับ ผมอยากเป็นนักรบ”

“ถูกแล้วหนุ่มน้อย... นั่นไม่ได้แย่เกินไป วิ่งไปหาปรมจารย์ของอาชีพที่ท่านชอบเลย” ปรมจารย์นักรบพูด

“นี่มันอะไรเนี่ย ก็พึ่งจะบอกไปว่าอยากเป็นนักรบ” เฟ่ยตะโกน

“อย่าทำให้ฉันเสียเวลา ถ้านายไม่ได้ต้องการจะเป็นนักรบที่ทรงพลัง วิ่งไปหาคนอื่นคุยเถอะ”

ปรมจารย์นักรบหันหลังให้เฟ่ย

“FLM! อะไรนะระบบบัคหรอ?”

เขาเดินไปหาปรมจารย์ใกล้ที่สุด

“ฉันอยากเป็นนักเวทย์(เมจิกเชี่ยน)”

“ไม่เป็นไรหรอก โปรดไปหาอาชีพที่เหมาะสมกับคุณอย่างแท้จริง”

“ผมอยากเป็นนักบวช”

“ดีแล้วลูก แต่ไปหาอาชีพที่เหมาะสมกับลูกเถิด”

“อะไรกันว่ะ เพราะแก เพราะแกเป็นคนทำ” เฟยร้องไห้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่ทั้งหมดเป็นแบบนี้ที่เค้าวิ่งจนครบทุกอาชีพแล้วยังไม่สามารถเปลี่ยนอาชีพได้ ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเจ้าแหวนเจ้าปัญหานั่นเอง

เมื่อใดก็ตามที่เฟ่ยไปพูดกับพวกปรมจารย์ เจ้าแหวนก็เปล่งสีเป็นประกายสลัวๆ นั้นทำให้พวกนั้นรับรู้และคิดได้ว่า เฟ่ย ได้ปฏิเสธพวกเขาไป

“ไอ้แหวนแกจะทำอะไรกับฉันฮะฉันเปนนั้นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้แล้ว สรุปแกจะให้ฉันเป็นอะไร”

*ปิ้ง*

ทันใดนั้นเจ้าแหวนเจ้าปัญหาก็ส่องแสงสว่างขึ้นมาทีละนิดและชี้ไปมุมหนึ่งของหอเปลี่ยนอาชีพ

เฟ่ยขมวดคิ้วทันทีที่เห็นเช่นนั้น เพราะแหวน ชี้ไปหาอาชีพที่ พิเศษอย่างยิ่งนั่นคือ ช่างตีเหล็ก !!

“นี่มันบ้าไปแล้ว อาชีพพิเศษ? แกจะให้ฉันเป็นช่างตีเหล็กหรอ ฝันไปเถอะ” เฟ่ยปฏิเสธความคิดนั้นไปอย่างทันทีทันใด

แหวนไม่ตอบสนอง

“นี่ฟังนะ ถ้าฉันกลายเป็นช่างตีเหล็ก ฉันจะไม่สามรถให้อาหารและอุปกรณ์กับแกได้อีกนะ”

แหวนยังคงนิ่งเงียบ

“ก็ได้ แกชนะ” เฟ่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ ช่างตีเหล็กก็ช่างตีเหล็ก

เขากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เนื่องจากพ่อไม่ให้เขาเล่นเกมนี้เขาเลยต้องอาศัยพลังของแหวนนี่เท่านั้น

ถ้าอยากจะเล่นเกมนี้ต่อเขาต้องเชื่อฟังแหวนอย่างไม่มีข้อต่อรอง

“ขอโทษที ฉันหน่ะ อยากเป็นช่างตีเหล็ก” เฟ่ยเดินไปพูดกับอาจารย์ช่างตีเหล็ก

“ฮ่าๆ ไอ้หนุ่ม ! ดวงตาแหลมคมหนิ เชื่อฉัน อาชีพช่างตีเหล็กเนี่ยดีที่สุดแล้ว”

*ติ้งงงง*

“ปรมจารย์ช่างตีเหล็ก เสริมให้คุณเป็นช่างตีเหล็กฝึกหัด เรียบร้อยแล้ว”

 

…………………