DC บทที่ 16: นวดอีก ป๋า
สิบนาทีผ่านไปราวติดปีก ซูหยางหยุดการกระทำและเดินออกจากเตียงขณะที่อวี้พยายามกลับคืนจากสวรรค์สู่พื้นพิภพ จิตใจของเธอยังไม่สามารถปรับสภาพกับความเป็นจริงยังคงรู้สึกเหมือนกับนิ้วซูหยางยังคงลูบคลำร่างเธออยู่
ซวานที่ปิดปากของเธอตลอดเวลา ในที่สุดก็สามารถเอามือออกจากปากของเธอที่ยังอ้าค้างได้
ในใจของเธอเพิ่งตระหนักว่าเดิมพันที่ผู้อาวุโสหลานตกลงกับพวกเธอไว้พลันกลายเป็นเดิมพันที่พวกเธอไม่มีวันชนะ แต่ไม่ว่าจะเป็นโอสถหยินพ้นพิสัยหรือฝีมือการนวดระดับพระเจ้าของซูหยาง… พวกเธอก็ถือว่าได้รับชัยชนะทั้งสองทาง เธอไม่เสียใจที่ไม่ได้รับโอสถหยินพ้นพิสัย พูดถึงความจริงเธอยินดีแลกโอสถหยินพ้นพิสัยเพื่อให้ได้รับการนวดจากซูหยางอีกสิบนาทีด้วยซ้ำไป
สองสามนาทีต่อมา ประตูห้องของซูหยางก็เปิดออก
“คนต่อไป” ซูหยางเรียกด้วยเสียงเรียบไปยังกลุ่มสายตาสับสนที่จ้องมองมาทางเขา
“เกิดอะไรขึ้นกับศิษย์น้องหญิงอวี้ แล้วศิษย์พี่หญิงซวานล่ะ” พวกเธอถามเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความกังขา
“พวกเรามิเป็นไร..” ซวานเดินออกจากห้องด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“ศิษย์พี่หญิงซวาน”
“ศิษย์น้องหญิงอวี้ยังคงเดินมิสะดวกตอนนี้ จึงขอพักอยู่ภายในอีกสักหน่อย” ซวานพูด พยายามอย่างหนักไม่ให้หน้าแดง
“อีกแล้ว” บรรดาหญิงสาวมองซูหยางด้วยอารมณ์แตกต่างกัน
“ข้าจะไปเอง”
หนึ่งในบรรดาหญิงสาวพลันยืนขึ้นก้าวไปทางซูหยาง ใบหน้าแสดงถึงความเด็ดเดี่ยว
เมื่อซูหยางและหญิงสาวคนที่สามลับหายไปในห้อง ซวานล้มลงพื้นราวแสร้งทำ
“ศิษย์พี่หญิงซวาน” บรรดาหญิงสาวพากันอุทานด้วยความตกใจ พากันวิ่งเข้าไปพยุงเธอ
หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้ ซวานพูดด้วยรอยยิ้มเอียงอาย “ข้าสบายดี… เพียงแต่ขายังเสียวเกินจะเดินไปมา...”
เธอพูดต่อ “พวกเจ้าคงจำเดิมพันที่อาจารย์ท้าพวกเรา ที่ถ้าพวกเราเดินออกจากห้องโดยมิล้ม เธอจะให้โอสถหยินพ้นพิสัย”
บรรดาหญิงสาวผงกศีรษะ
“ลืมเรื่องเดิมพันไปเสียและสนุกไปกับตัวเอง...”
“ท่านพูดอะไร ศิษย์พี่หญิงซวาน”
“ข้าหมายความว่า… อาจารย์เดิมพันกับพวกเราโดยที่รู้ว่ามิมีวันแพ้...”
“อะไรนะ”
บรรดาหญิงสาวอุทานเสียงดัง
“เหตุการณ์แบบนี้เป็นไปได้เช่นไร”
“เกิดอะไรขึ้นในนั้น”
“การนวดดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
ซวานยิ้มขมขื่นและพูด “ข้า...เหมือนขึ้นสวรรค์ในนั้น และข้ามิอยากจะกลับมา..”
กรามของทุกคนร่วงลงสู่พื้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งถังหู
–
–
–
ภายในห้อง หญิงสาวคนใหม่มองตะลึงไปยังศิษย์หญิงอวี้ผู้ที่นั่งตรงมุมเตียงและมองกลับมายังเธอ
“ศิษย์น้องหญิงอวี้ เจ้าไปนั่งอยู่ตรงมุมนั้นทำไม”
“...” อวี้ยังคงเงียบ ยังคงอายเกินกว่าจะตอบคำ
หญิงสาวหันมามองซูหยางหรี่ตาแล้วถาม “เจ้าทำอะไรกับเธอ”
“ตามหน้าที่” เขาตอบอย่างสงบ
“ศิษย์พี่หญิงจาง.. ซูหยางมิได้ทำผิดอะไร.. โปรดเชื่อเขา..” ในที่สุดอวี้ก็พูดเสียงเบา เธอพูดต่อว่า “ร่างข้าค่อนข้างรู้สึกไวจากการนวด ข้าจึงพักชั่วครู่...”
จางขมวดคิ้วและพูด “ทำไมต้องเป็นที่นี่ ทำไมมิพักข้างนอก”
อวี้หน้าแดงเพราะคำถามเธอ
“เพราะ… ศิษย์พี่หญิงซวานก็ทำแบบนี้เหมือนกัน...” เธอพูดเสียงค่อยกว่าเดิม
“แล้วเจ้า..”
“ขอโทษที่ขัดจังหวะ แต่ข้ามีลูกค้าเข้าแถวรออยู่ด้านนอก” ซูหยางพูด “ถ้าเจ้ามิถือ ก็นอนลงบนเตียง เราจะได้เริ่มกัน”
จางมองเขาเงียบๆ ครู่หนึ่งแล้วแค่นเสียง “ฮึ่ม ข้าจะดูว่าเจ้ามีลูกไม้อะไร”
เธอนอนลงบนเตียงคอยให้ซูหยางเริ่มต้น สายตาเธอจ้องไปยังอวี้ที่มีสีหน้ากังวล เธอพูดขึ้นว่า “จริงแล้วเจ้าต้องการดูข้าระหว่างนวดรึ”
ขณะถัดไป จางเริ่มเสียใจที่มองไปยังอวี้เมื่อซูหยางเริ่มการนวด เธอเหลือกตา เสียงดังหลุดออกจากปากอย่างห้ามไม่อยู่
“อาาาาาาาาา..”
เมื่ออวี้ประจักษ์ถึงสีหน้ารัญจวนของจาง เธอก็หน้าแดงก่ำ เธออดคิดถึงตัวเองขณะที่อยู่ในสถานะเดียวกันเมื่อหลายนาทีก่อน รู้สึกเหมือนมองดูตนเอง
“น..นี่เป็นสิ่งที่ศิษย์พี่หญิงซวานเห็นเมื่อมองดูข้า” เธอต้องการร้องไห้แต่ไร้น้ำตา..
อวี้ไม่มั่นใจว่าเธอร้องเสียงดังเพียงใดระหว่างการบำบัด แต่เธอมั่นใจว่ามันต้องดังมาก เมื่อเธอไม่ได้ยับยั้ง
“ข้ามิอาจมองหน้าศิษย์พี่หญิงจางมากกว่านี้ มิงั้นข้าคงอายจนตาย”
“อีก.. อีก นวดอีก ป๋า”
“หวาาาาา” ตาอวี้แทบหลุดจากเบ้า เมื่อได้ยินจางเรียกซูหยางเป็น “ป๋า”
แม้กระทั่งซูหยางยังอดเลิกคิ้วไม่ได้ ครั้งสุดท้ายที่มีคนเรียกเขาว่า “ป๋า” เขาเกือบถูกลักพาตัวไปกักขังไว้เป็นทาสสวาทให้หญิงคนนั้น
อย่างไรก็ตามจางดูเหมือนไม่ตระหนักว่าเธอพูดอะไรออกไปเธอครางอย่างต่อเนื่อง ทำให้อวี้ตระหนกกว่าเดิม
“หรือข้า…ก็พูดบางอย่างที่น่าอาย ข้าจำมิได้ ข้าจำมิได้แม้แต่น้อย”
ขณะที่เสียขวัญ อวี้ยังคงมองศิษย์พี่หญิงจางกรีดร้องด้วยความสุขสม ร่างเธอสั่นสะท้านตามทุกการร้องคราง และภาพลักษณ์ของศิษย์พี่หญิงจางผู้เธอเคารพนับถืออย่างสูงเริ่มแตกสลายในใจไปทีละน้อยเมื่อมองนานขึ้น
อย่างไรก็ตามแม้จะรู้สึกอายกับสิ่งที่เธอรับรู้ อวี้ยังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองด้วยสายตาไม่กระพริบ ราวกับว่าเธอถูกสะกดให้จมอยู่กับฉากสวรรค์อันวิจิตร
“ข้าต้องการอยู่ตรงนั้น...” เธอถอนหายใจหลังจากนั้นเนิ่นนาน
