บทที่ 18 ปาร์ตี้ล่าบอสเฉพาะกิจ 2
บทที่ 18 ปาร์ตี้ล่าบอสเฉพาะกิจ 2
“ใครลุกออกจากที่ซ่อนข้ายิงไส้แตกจริง ๆ ด้วย หุ ๆ ๆ ๆ” เสียงหัวเราะปวดประสาทดังก้องเคล้าไปกับเสียงหมัดเข่าและปืน จนไม่อาจระบุได้ว่าผู้พูดซ่อนตัวอยู่จุดไหนกันแน่ ทำให้นักผจญภัยคนอื่น ๆ ที่หลบอยู่ตามซอกตามมุมลับพากันหดคอกลับที่เดิม และพยายามที่จะสอดสายตามองหาเจ้าของลูกศรกับเสียงหัวเราะปริศนากันให้ควัก
แดริลที่กำลังซุ่มมองอยู่ในซอกลับ ที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนทั่วทั้งห้องแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจ ไอ้พวกลูกเจี๊ยบหน้าใหม่ ชาติหน้าเอ็งก็หาข้าไม่เจอหร๊อก ที่ข้าบอกว่ารู้ทุกซอกมุมดันเจี้ยนชั้น 1-4 นั่นข้าไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ หุหุ
ร่างผอมซูบดึงรั้งเอ็นหน้าไม้ และส่งลูกศรออกไปอีกครั้งเมื่อมีคนเปิดประตูจากห้องอื่นเข้ามา ปึก ลูกศรพุ่งปักเข้าที่กลไกลับใกล้ ๆ ประตูจนห่าฝนธนูจำนวนมากพุ่งออกมาจากผนัง ตัดหน้าเจ้าคนดวงกุดที่กำลังเปิดประตูเข้ามาแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ถ้าหมอนั่นเข้ามาไวอีกนิดร่างได้พรุนเป็นรังผึ้งแน่
ไม่รู้ว่าแดริลตั้งใจจะเปิดกลไกฝนธนูให้โดนแต่กลับกะจังหวะพลาด หรือเก่งกาจพอที่กะเวลาให้ฝนธนูเฉียดปลายจมูกได้พอดีกันแน่ แต่ไม่ว่าจะยังไง ฝ่ายนั้นก็ยอมถอยกลับออกไปอยู่นอกห้องตามเดิมด้วยใบหน้าซีดขาว พร้อมปิดประตูกลับคืนด้วยความระมัดระวังอย่างสูง
กระนั้น ถึงแม้แดริลจะข่มขู่ไปแล้วหลายราย แต่เนื่องจากคนหน้าไม่อายมันมีเยอะเกินคาด ทำให้มีผู้รับเคราะห์จากน้ำมือแดริลไปเป็นจำนวนมาก เสียงกรีดร้องหวาดผวาดังระงม คละเคล้าไปกับเสียงการต่อสู้เพียงหนึ่งเดียวในห้อง จนแม้แต่บอสลับอย่างรูสเวลยังสั่นเทิ้มไปทั้งกาย ฟันบนล่างกระทบกับ กรั่ก ๆ ๆ ๆ แถมไม่รู้ว่าเจ้านั่นเลิกพูดประโยคอย่าง 'ผู้บุกรุกต้องตาย' ไปตั้งแต่ตอนไหน
พี่ชายแฟรงกลินช่างโยนงานได้ถูกคนจริง ๆ ให้ไอ้แดริลรับหน้าที่เกรียน เอ๊ย! กันชาวบ้านแบบนี้ ผมล่ะอยากยกนิ้วโป้งชื่นชมเสียเหลือเกิน แต่ติดอยู่ว่ากำลังหลบกระสุนปืนบอสที่รัวเข้าใส่จนมือไม้พันกันไปหมด
อ่า...ที่บอกว่าหลบกระสุน พวกคุณอย่าได้คิดว่าผมจะหลบได้เท่เหมือนพระเอก เดอะ เมทริกซ์ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก! นี่มันคือการต่อสู้เสียงตายระยะประชิดกับศัตรูที่ถือปืนครั้งแรกในชีวิตของผมนะ เพราะงั้นท่าที่ออกมาเลยเป็นตัวผมที่หลบกระสุนแต่ละนัดได้ด้วยท่าทางสุดแสนอเนจอนาถ ไหนจะท่าคลานหลบ 4 ขา สะพานโค้ง หมุนตัวติ้ว ๆ เป็นนักเต้นบัลเลต์ และนักกายกรรมเซินเจิ้น
นาทีนั้นผมได้สบถสาบานกับตัวเอง คลิปไลฟ์สตรีมวันนี้ ผมจะไม่กลับมาดูมันย้อนหลังเด็ดขาด บอกตรง ๆ เลยว่า 'อายโว้ยยยยย! '
ถึงแม้เสียในใจของภาวินจะกรีดร้อง แต่ทีมงานซังหาได้รับรู้ความในใจของเขาไม่ ทุก ๆ การกระทำของคนในปาร์ตี้ ถูกถ่ายและตัดต่ออย่างแนบเนียนด้วยความไวเหนือแสงของทีมงานซัง ไม่ว่าจะเป็นท่าทางการต่อสู้ของภาวินที่สุดจะ...เราจะขอข้ามมันไปแล้วกัน ไม่ว่าจะเป็นการควงมีดสั้นจู่โจมสุดพลิ้วของทีน่าที่มีการเคลื่อนไหวเหนือมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นการป้องกันสุดเพอร์เฟคของเดอนี่และความแม่นยำของแฟรงกลิน นอกจากทีมงานจะบินถ่ายทีมโจมตีบอสแล้ว ทีมงานซังยังถึงขั้นหาตัวแดริลจนเจอ และทำให้ถ่ายทอดวีรเกรียน เอิ่ม วีรกรรมของแดริลออกมาได้ชัดเจน จนผู้ชมยังต้องร้องว้าวกระหน่ำพิมพ์คอมเมนต์ขึ้นมากันอย่างคึกคัก ยอดคนดูก็เพิ่มขึ้นทันตาเห็นจนเกิน 30 คนเข้าไปแล้ว
ตัวผมที่สู้ติดพันอยู่กับบอส เห็นแล้วล่ะว่ามีแชทเด้งขึ้นบนหัวทีมงานซัง แต่ตัวผมเองก็ยังไม่มีเวลาอ่านมัน อย่างที่คุณรู้ นี่คือชีวิตจริงไม่ใช่เกม ถึงตัวผมจะไม่ตายจริงแต่ทีน่าและคนอื่น ๆ มีเพียงชีวิตเดียว ผมจะทำการโจมตีบุ่มบ่ามสุ่มสี่สุ่มห้าและสมาธิว่อกแว่กให้เสียกระบวนไม่ได้ มันเป็นการต่อสู้ที่ใช้สมองมากกว่าแรงกาย ผมต้องนับจังหวะการต่อสู้ให้ดี แล้วมองหาโอกาสสวนกลับที่เหมาะสม
มันไม่ใช่เรื่องที่ผมถนัดเลย แรก ๆ ผมกะจังหวะพลาดบ่อยมาก จนเผลอหลุดท่าทางสุดอนาถออกไป ใครใช้ให้ไอ้พวกนักผจญภัยตี้อื่นกรีดร้องโหยหวนแบบนั้นล่ะ ผมนี่สะดุ้งเฮือกทุกทีที่ได้ยิน แถมยังเผลอเหลือบไปมองจนทำให้ทีน่าและเดอนี่ต้องเข้ามาช่วยแบบหวุดหวิดเสียหลายครั้ง แต่พอเวลาผ่านไป เหมือนร่างกายของผมจะถูกปรับให้ชิน กับจังหวะต่อสู้ของคนในปาร์ตี้เฉพาะกิจได้โดยอัตโนมัติ
นี่คือผลการฝึกฝนร่างกายในแบบพี่โทนี่ จา อย่างเหนื่อยยากมาตลอดหลายปีของผมสินะ ฮึก...โคตรซึ้งใจเลยเว้ย! ถึงจะอามาใช้สู้ครั้งแรกแบบเต็มสตรีมกับโครงการดูกผีก็เถอะ
การต่อสู้กับบอสลับมันไม่ง่ายมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว นอกจากพวกผมต้องระแวงปืนในมือซ้ายของบอสที่ยิงออกมาถี่ขึ้นกว่าตอนที่มันยังมีดาบอยู่ในมือ ก็ยังต้องคอยนับวินาทีการยิงปืนแต่ละนัดของมัน และช่วงเวลาที่บอสปล่อยท่าพิเศษ สิ่งเหล่านี้บั่นทอนจิตใจและสมาธิของผมและคนในปาร์ตี้ไปมากโข เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปสู่นาทีที่ 10 ผมก็เริ่มบ่นอย่างหัวเสีย
"ทำไมมันไม่ตายสักทีวะ"ผมซัดหมัดเข้าโหนกแก้มบนหน้าเหียก ๆ ของบอสดังผวัะ และถอยออกมาเปิดทางให้ทีน่าสับมีดสั้นคู่เข้าใส่บอส
"แล้วทำไมปืนมันยิงได้เรื่อย ๆ เหมือนใส่สูตรโกงวะ ปกติมันต้องมีช่วงเวลารีโหลดกระสุนด้วยเซ่ถึงจะสมจริง"สู้ ๆ ไปด้วยความขัดใจ ผมก็เผลอสบถออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ ปืนก็รุ่นเก่าสมัยไหนไม่รู้ ดันมีท่าที่ยิงออกมาอย่างกับปืนกล แถมยิงออกมาเป็น 100 กระสุนยังไม่มีทีท่าว่าจะหมด บ้าเอ๊ย ตอบมานะ เอ็งใส่สูตรโกงกระสุนอินฟินิตี้ใช่ไหม!
เอลฟ์สาวผมสั้นในชุดเกราะหนัง ตวัดมีดสั้นในมือเฉือนเนื้อเน่าตรงส่วนข้อมือที่โผล่ออกมานอกเกราะของบอสออกไปเป็นก้อน จนโครงกระดูกในชุดเกราะเหล็กคำรามออกมาเสียงดังลั่น ทีน่าหมุนตัวลอดใต้แขนบอสลับที่เธอพึ่งจะเฉือนเนื้อทิ้งไป เข้าประชิดคลุกวงในเธอจ้วงแทงมีดซ้ำเข้าไปตรงรอยต่อเกราะเหล็กบริเวณไหล่ซ้ายหมุนบิดมีดในมือ และฉีกตัวออกจากบอสอย่างรวดเร็วมีดที่ฝังอยู่ตรงไหล่ซ้ายก็ถูกกระชากออกไปตามตัวเธอ สร้างความเจ็บปวดให้บอสลับมากยิ่งกว่าบาดแผลตรงข้อมือเสียอีก "การโจมตีพิเศษของบอสเกิดจากออร่าดันเจี้ยน มันยิงออกมาได้เรื่อย ๆ นั่นแหละ ภา วันนี้เจ้าไม่มีเวทพิเศษเหมือนคราวที่แล้วรึไง"
"ไม่มี! ตอนนี้มีแค่ท่าปล่อยแสง กับเปิดเพลงทะลุทะลวงรูหูเท่านั้นแหละ หน็อย ถ้ามันไม่มีปืนละก็"ผมตอบปฏิเสธเธอออกไปอย่างเซ็ง ๆ แต่ก็เข้าไปรับช่วงโจมตีต่อจากทีน่าเพื่อไม่ให้เสียจังหวะ ผมจับแขนข้างเดิมที่ทีน่าโจมตีไปบิดและหมุนตัวไปด้านหลังบอส แล้วยกเท้ายันตัวมันไว้
หลังจากปลดดาบได้แล้วมีหรือพวกผมจะไม่หาทางปลดปืนในมือมัน ที่จริงถ้ามีคนเยอะกว่านี้คงไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากอย่างการปลดอาวุธ เพราะมันต้องใช้เวลา ความอดทนและความแม่นยำที่สูง แต่พวกผมก็ไม่สามารถให้คนนอกเข้าร่วมการล่าบอสลับในครั้งนี้ได้ จึงต้องทนโจมตีปลดอาวุธกันต่อไป และผมก็ได้แต่หวังว่าเวลา 20 กว่านาทีที่เหลือจะพอให้ผมล้มมันลงได้
ระหว่างที่คุย ๆ กันอยู่พวกผมก็ผลัดกันโจมตีบอสอย่างไม่หยุดพักแบบตอดไปเรื่อย ๆ ทางด้านบอสก็พยายามถอยห่างเพื่อที่จะใช้อาวุธในมือได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่พวกผมสามคนก็พยายามยื้อมันไว้สู้ในระยะประชิด ขืนปล่อยให้มันยิงปืนได้สะดวกผมก็แย่สิครับ
ไม่นานพวกผมก็ปลดปืนจากมือมันได้ ไม่รู้ว่าวินาทีนั้นผมตาฝาดไปรึเปล่าเหมือนเจ้าโครงกระดูกนั่นจะมีอาการตกใจเหงื่อแตกและสั่นงัก ๆ
อืม ผมว่าตัวเองต้องตาฝาดไปแน่ ๆ ผมตอบปฏิเสธสิ่งที่คิดออกไปทั้ง ๆ ที่เห็นมันสั่นงัก ๆ เต็มสองลูกตาและง้างมือขึ้นต่อยใส่หน้ามันอย่างจังไปหนึ่งที ผวัะ! หมัดนี้สำหรับการที่เอ็งทำตูกลัว จนกล่าวปิดรายการไปก่อนสู้เสียดิบดี
ผวัะ หมัดที่สองสำหรับการที่เอ็งคิดกะจะปล่อยท่าไม้ตาย จนตูต้องสะดุดขาตัวเองเอาหัวโขกฟันหน้าเอ็ง
ผวัะ หมัดที่สามสำหรับเอ็งที่ยิงปืนใส่ จนตูต้องบิดตัวหลบกระสุนท่าโคตรประหลาด และมีตราบาปติดตัวไปชั่วชีวิตความเป็นคนดัง
ผวัะ ๆ หมัดที่สี่ ที่ห้า ตูไม่รู้โว้ยตูแค่หมั่นไส้! วะ ฮะ ฮ่า ๆ ๆ
ระหว่างที่ผมหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง มือหนึ่งผมก็ยึดเกราะมันไว้มั่น อีกมือผมก็รัวหมัดเข้าใส่หน้ามันดัง ผวัะ ๆ ๆ ๆ
ผมจับเป็นกระสอบทรายประเคนทั้งหมัด เข่า ศอก ลงไปอยู่นาน ทีน่าก็ไม่น้อยหน้าเธอปักมีดลงไปรัว ๆ เพื่อเร่งให้มันตายไวขึ้นเสียงฉึก ฉึก ฉึก กับน้ำหนองที่ไหลออกมา น่ากลัวประหนึ่งฉากหลอนในหนังสยองขวัญเกรด B ทำเอาคนอื่น ๆ ในตี้ไม่กล้าเข้ามาใกล้พวกผมสองคนเลย
และแล้ว ไม่กี่นาทีต่อมามันก็กลายเป็นแสงสีเทาจางหายไปเช่นโครงกระดูกตัวอื่น ๆ ที่ผมฆ่ามาตลอดทาง บนพื้นมันได้ดรอปของออกมาชิ้นหนึ่ง ใช่ครับฟังไม่ผิดหรอก ชิ้นเดียวเท่านั้น "คว...!"
ถึงจะเผลอสบถออกมาแต่ผมก็ยังก้มลงไปเก็บมันอยู่ดี เท่ากับเบ็ดเสร็จแล้ว ลงดันเจี้ยน 4 ชั้น สู้กับบอสลับเกือบตาย ใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมง ได้ไอเทมมา 4 ชิ้น แบ่งให้ครบจำนวนคนยังไม่พอเลย!
.......
ด้านหน้าดันเจี้ยนโบราณสถานที่ล่มสลาย ผมและปาร์ตี้เฉพาะกิจเดินออกมาจากประตูทางเข้าดันเจี้ยนสวนกับปาร์ตี้อื่นที่เดินเข้าไป แม้ว่าตอนเดินกลับออกมาจะได้รับสายตาแปลก ๆ จากคนอื่น ๆ ในชั้น 4 ที่มองพวกผมราวกับเห็นผี แต่พวกเรา 5 คนก็หาได้ใส่ใจไม่
"อากาศนอกดันเจี้ยนนี่มันดีจริง ๆ เลย"ผมยิ้มกว้างและส่งการ์ดในมือให้แฟรงกลินตามที่ตกลงกันไว้ในตอนแรก มันเป็นการ์ดใบเท่าฝ่ามือที่มีรูปปืนพกโบราณ และมีข้อความภาษาต่างโลกสลักไว้อยู่เล็กน้อย แน่นอนคุณเข้าใจไม่ผิดหรอกนี่คือไอเทมดรอปในตำนานที่ได้จากบอสลับเมื่อกี้นั่นเอง เมื่อคุณฆ่าสิ่งมีชีวิตในดันเจี้ยนบางทีคุณจะได้รับการ์ดคล้าย ๆ ใบนี้จากมัน
"ขอบใจพวกเจ้ามาก ข้าคิดไว้ไม่ผิดเลยพวกเจ้าต้องช่วยข้าปราบรูสเวลในโหมดฮาร์ดคอร์ได้แน่ ๆ "แฟรงกลินขยับหมวกปีกกว้างบนหัวและเอื้อมมือมารับการ์ดใบนั้น "ชิ้นส่วนปืนพกรูสเวลใบที่ 3 ก็ถือว่าไม่เลวข้ายังไม่มีชิ้นนี้พอดี"
แฟรงกลินเก็บการ์ดและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหนังข้างเอว เขาหยิบกระบอกไม้อันเล็กออกมาด้วยมือที่สั่นเทา "แล้วก็...นี่ของเจ้า"
ผมรับมันมาเปิด ด้านในเป็นแผนที่ความละเอียดสูงและข้อความหยิบย่อยมากมายที่อ่านไม่ออก ทีน่าที่ชะโงกหน้ามาช่วยตรวจสอบพยักหน้าให้ผมทีหนึ่ง ผมจึงเก็บมันเข้ากระเป๋าสะพายหลัง "ขอบคุณมากพี่ชาย ถ้าไม่ได้พี่ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปหามันมาจากไหน"
"ไม่เป็นไร พี่น้องนักผจญภัยเดือดร้อนก็ต้องช่วย ๆ กัน"แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่รอยยิ้มของแฟรงกลินกลับแข็งทื่อ เมื่อสังเกตดี ๆ จะเห็นเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา แผนที่แดนเหนือที่ให้ไป ข้าใช้เวลาสำรวจแทบรากเลือดเลยนะเฮ้ย แผนที่ทั่วไปตามท้องตลาดน่ะ ความละเอียดห่างจากของข้าหลายขุม ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งอยากจะกระอักเลือดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ต้องฝืนกลืนเลือดในปากหลับลงไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและเดินจากมาแบบเท่ ๆ
แฟรงกลินนอกจากเป็นนักผจญภัยแล้วเขายังเป็นนักสำรวจ แค่ไอเทมดรอปจากรูสเวลโหมดฮาร์ดคอร์ เขาจะจ้างนักผจญภัยระดับสูงมาช่วยมันก็เรื่องง่าย ๆ แต่เพราะบอสลับมันจะมาแบบสุ่มน่ะสิ พอเห็นมันโผล่ออกมาเขาเลยต้องคว้ามันไว้ ไม่นึกเลยว่าจะมาโดนเจ้าพวกบ้านี่ไถของซะได้ ปาร์ตี้ก่อน ๆ เอาแต่ขอบคุณเขาที่ช่วยแนะนำให้เพื่อนตนรอด มีแต่ไอ้พวกนี้แหละ จับเขามักแถมยังจ่อมีดข่มขู่ เพราะงั้น ชาตินี้ทั้งชาติขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลย!
หลังจากที่พี่ชายสุดเท่แถมยังใจดีจากไป ผมก็เบือนหน้าหนีสายตาวิ้ง ๆ สามคู่ที่ส่งมาให้ทันที
"เอิ่ม..สำหรับทีน่า เรื่องนาตาเลียพรุ่งนี้ผมจะไปตรวจร่างกายให้ ส่วนเอ็งสองคนถึงจะน่ารำคาญไปหน่อยแต่เรื่องดันเจี้ยนก็ทำดีมากพรุ่งนี้ไปเจอข้าที่โรงแรมพร้อมทีน่าแล้วกัน"ผมพูดทั้ง ๆ ที่พยายามหลบตาไม่มองพวกมันตรง ๆ สายตาคาดหวังสามคู่ช่างจ้าซะเหลือเกิน
"เป็นครั้งแรกที่ข้าได้พาพ่อมดลงดัน ข้าละปลื้ม"
"เป็นครั้งแรกที่ได้สู้เคียงข้างพ่อมด เรื่องนี้ต้องได้เล่ายันลูกข้าโตเป็นหนุ่มสาวแน่ ๆ "
"นายท่านภาสุดยอด! เพื่อนสาวทีน่าก็สุดยอด"
เอาตามที่พวกเอ็งสบายใจเลย ผมฟังพวกมันพูดเกี่ยวกับพ่อมดอย่างนู่น พ่อมดอย่างนี้แบบหูซ้ายทะลุออกหูขวา ผมรู้ว่าพวกมันคิดจะประจบผมเฉย ๆ แต่พูดไปก็ไม่มีทิปให้หรอกเฟ้ย! ตอนอยู่ในดันผมจำได้แม่นทุกคำเลยนะ ว่าพวกเอ็งสองคนด่าอะไรไว้บ้าง ไอ้พวกสตอเบอรี่!
