ตอนที่ 29 ความอัปยศของ1ดาบ [อ่านฟรี]
ตอนที่ 29 ความอัปยศของ1ดาบ
ที่ไหนสักแห่งใกล้ถนนไกลของเมืองต้วนเทียน
ณ จุดนี้ มีร่างคนจำนวนหนึ่งเดินกันอย่างลุกลี้ลุกลน
พวกเขาคือลั่วเฟยหยุนและศิษย์ตระกูลผู้ครองเมือง ในเวลานี้พวกเขาได้ออกมาห่างไกลจากสำนักตระกูลหลิน
"พี่หยุน หลินหานผู้นั้นน่าสะอิดสะเอียนนัก!" ใบหน้าของศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองต่างโกรธแค้น
"หลินหาน ... เจ้าหมอนั้นโอหังได้อีกไม่นานหรอก"
ทันใดนั้น ลัวเฟยหยู่ยิ้มอย่างมุ่งร้าย พูดว่า: "คราวนี้กลับไปที่ตระกูลผู้ครองเมือง ข้าจะส่งหน่วยลับทั้งหมดมา รอให้ไอ้หนูนั่นออกมา ก็จะสังหารมัน หักกระดูกเป็นชิ้นๆ!"
หน่วยลับ?
องค์กรลึกลับที่สุดในตระกูลผู้ครองเมือง?
ศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองต่างตกใจกลัว พวกเขามองไปที่ลั่วเฟยหยุนที่แสดงสีหน้ามาดร้าย ทุกคนรู้สึกถึงความเย็นเยียบเข้ากระดูกสันหลัง
ดูเหมือนว่า เจ้าหลินหาน จะต้องตายโดยไม่มีที่ฝังศพอย่างแน่แท้
"เวิง"
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เอง ท้องฟ้าของเส้นทางนี้ดูเหมือนจะกระเพื่อมเล็กน้อยในทันใด
ความรู้สึกน่าขนลุกที่นี้ทำให้ความน่ากลัวเกิดขึ้นในใจของคนหลายคน
"ทำไม่รู้สึก ... เหมือนถูกผีมองอยู่?" ทันใดนั้น ลูกศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองพูดออกมาอย่างทนไม่ไหว
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นฉับพลันนี้ เป็นเหมือน ...
ใครบางคนกำลังสอดแนมวิญญาณของพวกเขา?
แต่กระนั้น แม้นความคิดนั้นเกิดขึ้นในใจของศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองหลายคน แต่พวกเขาก็คิดว่าความคิดนี้ไร้สาระ
กลางวันแสกๆเช่นนี้ จะมี ...
"อ้ากกกก!"
ทันใดนั้น มีเสียงแผดร้องที่หวาดกลัวถึงขีดสุดดังขึ้น
มันเป็นเสียงกรีดร้องอย่างหวาดหวั่นของลั่วเฟยหยุน!
"เกิดอะไรขึ้น!
"มีอะไรผิดปกติ!"
ศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองหันกลับไปมอง ในวิสัยทัศน์ของพวกเขาได้มองเห็น ...
ตอนนี้ ลั่วเฟยหยุนกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น กรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาเริ่มบิดเบี้ยว ดูเหมือนกำลังทนต่อความเจ็บปวดสาหัส ราวกับว่าเขากำลังถูกทรมานโดยพลังบางอย่างที่มองไม่เห็น
"เกิดอะไรขึ้นกันแน่!
เมื่อมองไปที่ฉากที่แปลกประหลาดนี้ ศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองทั้งหมดต่างหวาดกลัวจนขี้เยี่ยวแตกในทันที และถอยกลับไปทางด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง
ลั่วเฟยหยุนร้องโหยหวนอยู่ตรงนั้น แต่ในวิสัยทัศน์ของศิษย์ตระกูลผู้ครองเมืองเหล่านี้กลับมองไม่เห็นอะไรเลย
ทันใดนั้น มีไอเย็นแปลก ๆ เกิดขึ้นในร่างกายของพวกเขา
"อ้ากกกกก!"
ในที่สุด เสียงกรีดร้องของลั่วเฟยหยุนก็สิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน
ในวินาทีต่อมา สองดวงตาของเขามีเลือดไหล แต่ยังทันได้กล่าวคำพูดที่คลุมเครือเป็นครั้งสุดท้าย "วิญญาณ ... วิญญาณ ... มังกร ... "
ตุบ!
ร่างของลั่วเฟยหยุนตกลงบนพื้นอย่างรุนแรง ลูกตาเต็มไปด้วยความกลัว จบชีวิตสู่ความตาย
......
ณ เรือนแห่งหนึ่ง ที่อยู่ทำเนียบภายในของสำนักตระกูลหลิน
วิญญาณมังกรทองห้ากรงเล็บที่ไม่มีใครสามารถเห็น ได้เลื้อยทะยานกลับจากพื้นที่ไกลๆ จากฟากฟ้าทะยานลงไปเบื้องล่าง พุ่งตรงเข้าไปในร่างกายของชายชุดสีเขียว หายไปอย่างไร้ร่องรอย
"ฮู!"
ทันใดนั้น หลินหานก็ลืมตาขึ้น
"เส้นทางแห่งนักพรตวิญญาณ สามารถฆ่าโดยที่คนมองไม่เห็น ... จิตวิญญาณของข้า แม้จะอยู่ในระยะไกลขนาดนี้ ยังสามารถฆ่าวิญญาณของคนคนหนึ่ง เปลี่ยนมันให้เป็นร่างเนื้อที่ไร้ความคิด น่าสะพรึงยิ่ง"
หลินหานพูดพึมพำ
แต่ลึกๆในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ระยะไกลขนาดนี้ เกิดตายอย่างกะทันหัน ต่อให้ตระกูลผู้ครองเมืองมีความสามารถมากแค่ไหน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่าใครทำ ...” หลินหานคิด ปากของเขาแสยะยิ้มเล็กน้อยอย่างเย็นชา
......
หลังจากครึ่งชั่วยามผ่านไป หลินหานก็เดินออกจากที่พัก
เมื่อครู่ เขาใช้พลังวิญญาณจำนวนมาก เขาต้องการที่จะผ่อนคลายและฟื้นฟู
มิฉะนั้น อาจทำให้เกิดความเสียหายต่อจิตวิญญาณของตัวเอง
"หลินหาน ศิษย์ทำเนียบภายนอกคนหนึ่ง แต่สามารถเอาชนะลั่วเฟยหยู่ได้ ไม่เลวเลยจริง ๆ !"
ทันใดนั้น น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น
หลินหายขมวดคิ้ว หันหลังไปมองยังทิศทางที่ไม่ไกลนัก
ที่ตรงนั้น มีคนรูปร่างผอมบางพร้อมกับดาบสีดำยาวด้านหลังปรากฏตัวขึ้นจากด้านข้างสระน้ำ
คือเขา!
หลินต้วนเจี้ยน?
ลูกศิษย์อัจฉริยะในอันดับสามของทำเนียบภายใน เคยเห็นหน้าเมื่อตอนงานประลองทำเนียบภายนอก
เขามาทำอะไร?
ดวงตาของหลินหานเปล่งประกายความสงสัย "ไม่ทราบว่า สหายหลินต้วนเจี้ยนมาทำอะไรที่นี่เหรอ?"
"ฆ่าเจ้า!"
ทันใดนั้น สายตาของหลินต้วนเจี้ยนแปรเปลี่ยนเป็นความเฉียบคมถึงขีดสุด ดาบสีดำในมือของเขาถูกดึงออกมาจากฝัก
เคร้ง!
ดาบยาวสีดำแทงทะยาวท้องฟ้า ราวกับสายฟ้าสีดำตัดผ่านความเงียบ
ปัง!
พื้นที่ด้านหน้าที่เท้าของหลินหานเหยียบอยู่ แตกเป็นรอย
ห่างกับหลินหานเพียงหนึ่งมิลลิเมตรเท่านั้น หากพลังดาบนั้นโจมตีมาข้างหน้าอีกนิด คงตัดเท้าของหลินหานขาดทันที
ในขณะนี้ ร่างกายของหลินหานยังนิ่งไม่ขยับ แต่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาในพริบตา
เขาขยับไม่ได้ เพราะ แสงดาบเมื่อครู่ รวดเร็วเกินไป
เย็นชาและคมกริบ จิตสังหารสยดสยอง!
หลินต้วนเทียนผู้นี้ ก้าวเข้าสู่ยุทธฉะสวรรค์แล้ว!
เขา ไม่สามารถต้านทานได้
หลินหานไม่พูดจา ดวงตาเย็นชา เพียงแค่จ้องเขม็งหลินต้วนเทียน เท้าของเขาไม่เคยขยับเขยื้อน ร่างกายสูงตรง ราวกับหอกยาว
ยอมหักไม่ยอมงอ!
"ไม่พูดก็ไม่ได้ สภาวะจิตของเจ้าแกร่งกล้ามาก"
หลินต้วนเทียนยิ้มทันที แต่รอยยิ้มนั้นเย็นชาและแฝงจิตสังหาร "หลินเจี้ยน ศิษย์ทำเนียบภายนอกเป็นน้องชายของข้า แม้ว่าพวกเจ้าจะลงปฏิญญาเป็นตาย จนในที่สุดเจ้าก็สังหารเขา ดังนั้นข้าจะฆ่าเจ้า แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ... ในงานเลี้ยงน้ำชาแห่งวิถียุทธ ข้าจะฆ่าเจ้าต่อสายตาสาธารณชน เพื่อให้ชื่อของเจ้าจะถูกลบออกจากสำนักตระกูลหลิน "
เมื่อคำพูดนั้นจบลง หลินต้วนเทียนแสยะมุมปากของความโหดร้าย หันหลังและจากไป
เมื่อร่างของหลินต้วนเทียนหายไปหายไป ...
ที่เดิมตรงนั้น หลินหานใบหน้าเย็นเยียบ ดุดัน เขาจ้องมองไปที่พื้นซึ่งถูกดาบตัดขาดที่หน้าฝ่าเท้าของเขา ดินและหินทรุดตัวลง เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง
ในเวลานี้ หลินหานถึงไดรู้ว่าช่องว่างพลังระหว่างตัวเขากับศิษย์อันดับสามของทำเนียบภายในนั้นใหญ่เกินไป
"ความอัปยศของหนึ่งดาบวันนี้ ในวันหน้าข้าจะตัดคอเจ้า หลินต้วนเทียน ใช้เลือดบวงสวงดาบ!" หลินฮหานสายตาเย็นชาจิตสังหารพลุ่งพล่าน สาบานอย่างเงียบ ๆ
......
ยามค่ำคืน ดวงจันทร์เย็นสบายเสมือนสายน้ำ
หลินหานยืนอยู่ในเรือนของทำเนียบภายใน สายตามองผ่านหน้าต่างและเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์
เหลือเพียงสี่วันที่งานเลี้ยงน้ำชาแห่งวิถียุทธจะเริ่มขึ้น ตัวเขาต้องรีบยกระดับความแข็งแกร่งโดยเร็วที่สุด
ทักษะของนักพรตวิญญาณแปลกพิศดารและน่ากลัวมาก หลินหานรู้สึกว่าถ้าเขาสามารถฝึกฝนสู่การเป็นนักพรตวิญญาณได้ มันจะกลายเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังมาสำหรับตัวเองอย่างแน่นอน
แต่.. ทุกครั้งที่หลินหานสื่อสารกับเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทองในใจเขา เขากลับไม่ได้อะไรเลย นี่จึงทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย
แล้วต้องทำเช่นไร เขาจึงจะสามารถก้าวเข้าสู่เส้นทางของนักพรตวิญญาณ
ใช่ว่าหลินหานไม่ได้คิดถึงการใช้วิญญาณมังกรของตัวเองไปสังหารหลินต้วนเทียน
แต่หลินหานค้นพบว่า ทุกครั้งที่ควบคุมวิญญาณให้เข้าใกล้หลินต้วนเทียน จะมีจิตดาบไร้รูปร่างล้อมรอบร่างกายของหลินต้วนเทียนอยู่
หากเขาใช้จิตวิญญาณของตัวเองโจมตี ร่างมังกรอาจถูกตัดขาดด้วยจิตดาบที่มองไม่เห็น
การค้นพบนี้ ทำให้หลินหานเข้าใจในทันใดว่า ต่อให้นักพรตวิญญาณนั้นแปลกและลึกลับเพียงใด แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่มีพลังมากกว่าตัวเอง มันก็เป็นอันตรายถึงชีวิต ถ้าจัดการไม่สำเร็จจุดจบก็มีเพียงวิญญาณแตกสลาย
ตุบตุบตุบ ...
ทันใดนั้น มีเสียงฝีเท้าดังเล็กน้อย
หลังจากการเปลี่ยนแปลงของเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทอง ประสาทสัมผัสทั้งห้าของหลินหานนั้นแข็งแกร่งมาก เขาจึงได้ยินเสียงฝีเท้าในทันที
ดึกขนาดนี้ ยังมีใครจะมาหาเขาที่นี่อีก?
"หลินหาน เจ้าอยู่ในเรือนเหรอเปล่า?" เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลและร่าเริงดังขึ้นจากข้างนอก
เสียงที่คุ้นเคยนี้คือ ...
หลินหรูเยียน?
ดวงตาของหลินหานเปล่งประกาย นางมาทำอะไรที่นี่?
แอ๊ด!
ประตูไม้สีแดงของห้องถูกเปิดออก หลินหรูเยียนเดินเข้ามาช้าๆ
หญิงสาวผู้งดงาม ผิวเปล่งปลั่ง นางสวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อน ช่างสว่างสดใสภายใต้แสงเทียน
ดูเหมือนหลินหรูเยียนจะเห็นดวงตาที่สงสัยของหลินหาน นางยิ้มเล็กน้อยขั้ เดินเยื้องกรายเข้ามาช้าๆ เอวเพรียวบางเดินเยื้องย่างเบาๆ พับเสื้อจนเห็นข้อมือขาวนวล นางเดินไปข้างหน้าหลินหาน ตาไม่กระพริบ กระซิบเบาๆว่า: หลินหาน ข้าต้องการทำข้อตกลงกับเจ้า "