MMORPG มหัศจรรย์แหวนปริศนา ตอนที่ 9 ซูเปอร์แมนสุดเนิร์ด
ตอนที่ ๙ : ซูเปอร์แมนสุดเนิร์ด
“เฮ้ย! ไอพวกห้องขี้แพ้! ไปหลบในเงาจะดีกว่านาา” เด็กห้องหกกล่าวพร้อมปัดมือไล่ ในขณะที่เกมดำเนินต่อไป คะแนนก็ตีออกห่างเรื่อยๆ
“ปี้ดดด” กรรมการเป่าบอกสัญญาณ คะแนนตอนนี้คือ 77-13 ชัดเจนว่าคะแนนที่น้อยกว่าเป็นห้องของเรา
“พวกเรา! อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ! ฉันซื้อน้ำมาให้!” เหมยตะโกนพลางโบกขวดน้ำไปมา แม้จะมีกลุ่มผู้หญิงพูดเชียร์ทีมห้องเราขนาดไหน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลต่อทีมเราเลย
ขณะนี้แข่งถึงควอเตอร์ 2 แล้ว. คะแนนก็ทิ้งห่างกันอย่างสิ้นเชิง ทีมพวกเราเริ่มเสียกำลังใจ นี่มันไม่ใช่การแข่งขันด้วยซ้ำ! เรากำลังสู้กับคนที่ชัดเจนว่าอยู่กันคนละระดับ! เด็กง่อยๆอย่างเราจะไปแข่งกับทีมชาติNBA ได้ยังไงกัน?
“พวก ฉันว่าเราทำไม่ได้ว่ะ” หนึ่งในทีมของพวกเราพูดออกมา เสื้อของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ อันที่จริงเสื้อของเขาไม่มีตรงไหนที่แห้งเลยด้วยซ้ำ
“บ้าจริง! นี่ห้องเราจะไม่มีใครเล่นบาสเป็นกันเลยรึไง?” แฟงพูดอย่างโกรธแค้น
“ดูไปเถอะ เพื่อนๆของเราทำดีที่สุดแล้ว เขาคือทีมที่ดีที่สุดของห้องเรานะ เราทำได้แค่ให้กำลังใจเขา ไม่มีใครเก่งมาแต่กำเนิดหรอกนะ!”
เหมยถอนหายใจ นั่นแหละนะ ห้องที่เก่งในทุกๆด้าน
“โย่! ไอ้พวกขยะ! นี่เรายังเล่นกันอยู่หรือเปล่า?” แก๊งเด็กห้องหกเริ่มเดินมาห้องพวกเรา เด็กพวกนี้ทำตัวเหมือนเป็นคนชั้นต่ำและมีปมด้อย เขาเดินมาเยาะเย้ยคนอื่นเหมือนกับคนมีปม
“แก!” แฟงลุกยืนพรวดและชี้นิ้วไปที่แก๊งพวกนั้น
“หืม? อะไร? ไม่พอใจหรอ? อย่างแกจะทำไร?” พวกนั้นยักคิ้วกวนแฟง
“ไอ้เด็กอ้วน แน่จริงก็ลงมาเล่นเด้!” พวกเขาล้อเลียนแฟงและหันกลับไปพร้อมหันมาใหม่ “ถ้าฉันเจอแกในสนาม ฉันจะบี้แกให้ขี้แตก! ไอ้ก้นใหญ่!”
“ห้ะ! แก!!” เห็นได้ชัดว่าแฟงหมดความอดทน แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไร เฟ่ยก็ก้าวมาตรงกลางระหว่างพวกเขา
“มาลองเจอกันหน่อยไหม?” เฟ่ยพูดน้ำเสียงเรียบ เฟ่ยไม่เคยอยากเข้าไปพัวพันกับกิจกรรมของห้องเรียน แต่ครั้งนี้เพื่อนสนิทของเขากำลังถูกรังแกโดยพวกอันธพาล เขาจะอยู่เฉยได้อย่างไร
“เห้ยพวก! สนใจคนดังกันหน่อย! ไอ้กระจอกของห้อง… เอ้ะ? แกอยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเราด้วยใช่มะ ฮ่าๆ เอาละ แกอยากได้อะไรละ? เอาหน้าไปถูที่พื้นแทนพื้นรองเท้ามั้ย” เขาพูดพลางหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
“เฮ้อ ไอ้กระจอก คืองี้นะ การเล่นบาสเนีย. มันต้องฝึก เราไม่สนุกกับเกมส์สักนิดเพราะพวกนายมันกระจอก เข้าใจรึเปล่า? เราเล่นบาสแบบจริงจังและคงไม่มีใครอยากเล่นกับพวกนายหรอก แบกก้นย้วยๆของพวกนายไปอยู่หน้าคอมเล่นเกมเถอะ ที่ๆไม่มีใครจะมาเล่นกับพวกนาย!” นักบาสฝีมือเยี่ยมของห้องหกซูเฮาพูด แต่ในความจริงแล้วที่พวกเขาว่าและดูถูกเฟ่ยเพราะกลัวว่าเฟ่ยจะคำนวนเกมการเล่นได้ถูก แม้เฟ่ยจะห่วยแตกเรื่องกีฬาและร่างกาย แต่เขาโด่งดังเรื่องการประเมิณคู่ต่อสู้ในเกมส์ โดยเฉพาะเกมส์กีฬา!
“หึ! ได้สิ พวกเราจะเล่น แล้วเจอกันในสนาม!” ถือว่าเป็นโชคดีที่เฟ่ยได้รองเท้าแมวลมออกมา และเขาจะถือว่าที่นี่คือสถานที่ทดสอบรองเท้าของเขา!
“เฟ่ย แน่ใจนะว่าจะเล่นหน่ะ?” เหมยถามอย่างเป็นห่วงเนื่องจากเธอไม่เคยเห็นเฟ่ยออกแรงด้วยตัวเองเลยซักครั้ง
“หมูๆหน่า แค่เกมส์เอง” เฟ่ยหันมายิ้มบางๆ
“ถ้าอย่างงั้นก็ได้” เหมยพยักหน้า ยังไงคะแนนก็ต่างกันมากอยู่แล้ว คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้
“พี่เฟ่ย พี่แน่ใจนะพี่จะเล่น?” แฟงก็กังวลเช่นกัน
“ใจเย็นหน่าา นี่ฉันดูกระจอกขนาดนั้นเลยรึไง?” เขาตบบ่าแฟง
“ปี้ดดด!”
กรรมการเป่านกหวีดบอกถึงการเริ่มรอบที่สาม
“ได้เวลาแล้ว นายอยากอยู่ตำแหน่งไหนละเฟ่ย?” คนในทีมถาม
“ได้หมด แค่ส่งลูกบาสมาให้ฉันเมื่อพวกนายมีโอกาสก็พอ”เฟ่ยยิ้มกว้าง
“ไอ้นี่จะเล่นจริงอะ?”เพื่อนอีกคนถาม
“คงงั้น แต่ผลมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว จะเล่นหรือไม่ก็ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรหรอก” เห็นได้ชัดว่าทีมเรากำลังสิ้นหวัง
“มา! ให้พวกเราสอนแกว่าบาสมันเป็นยังไง!”
“ทุกคน! ไปอยู่ด้านหน้ากัน และบดขยี้มันให้เละ !”ทีมของเรากล่าว เห็นได้ชัดว่าทีมเราประเมิณความสามารถของคู่ต่อสู้ได้ผิดถนัด กลเม็ดการเล่นเดิมๆไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้อยู่แล้ว ขณะนี้บาสอยู่ในมือของห้องหกและเขาวิ่งข้ามสนามมาเหมือนดั่งเฮอริเคน!
“ฮ่าๆ โอ้ยพวกกระจอก! ไหนขอดู… อะไรวะ!”ทีมห้องหกวิ่งมาใส่เฟ่ยหวังจะกระแทกเขา แต่ตอนนี้เฟ่ยกลับหายตัวไปต่อหน้าต่อตา!
“อ่าว ขอบคุณที่เอาเสิร์ฟนะ”เฟ่ยพูดหลังฉกลูกบาส
“ฟุ่บ!” เฟ่ยชู้ตบาสลงห่วงอย่างง่ายดาย ทำคะแนนได้สองแต้ม!
“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น?” กรรมการร้องออกมา ก่อนที่เขาจะทำอะไร อยู่ดีๆลูกบาสก็หายไปและโดนชู้ตเรียบร้อยโดยเด็กตัวน้อย!
“ฟิ่วว นั่นก็ไม่ได้ยากอะไรนิใช่มั้ย?” เฟ่ยยิ้มอย่างมั่นใจ
ความคล่องตัวเพิ่มขึ้นสามแต้มในเกมส์คงไม่ต่างอะไรกันมาก แต่ในชีวิตจริงมันกลายเป็นเขาขยับตัวได้เป็นเมตรในไม่กี่วิ! และความสามารถในการกระโดดของเขาตอนนี้ทำให้เฟ่ยสามารถเข้าทีมNBA ได้อย่างสบาย!
“เฮ้ย! ระวังไอ้เด็กนั่น! มันเคลื่อนไหวเร็วมาก!” อีกทีมเริ่มตื่นตระหนก คะแนนสองแต้มมันไม่ช่วยให้คะแนนรวมกระเตื้องแต่เฟ่ยที่มาด้วยความมั่นใจนั่นตะหาก ทีมของเฟยอันที่จริงแทบไม่ได้ขยับตัวเลยลูกบอลก็ถูกฉกไปแล้ว
“วู้ฮู้! นั่นแหละเพื่อนของฉัน! เพื่อนสนิทของฉัน! เอาเลย! ทำให้มันรู้ว่ากำลังเล่นกับใคร!” แฟงตะโกน
“เฟ่ยสู้ๆ! เฟ่ยสู้ๆ! เฟ่ยสู้ๆ!” เหล่ากองเชียร์ผู้หญิงเริ่มตะโกนเชียร์เฟ่ย ใครจะไปคิดว่าเพื่อนในห้องที่ดูเนิร์ดจะกลายเป็นคนที่เล่นกีฬาได้อย่างโปรเฟสชั่นนอลเด็กผู้หญิง เริ่ม กรี้ดกร้าดเฟ่ย
“จะเอาจริงละนะ!” ทีมห้องหกตะโกนและเริ่มแบ่งทีมกันชัดเจน ไม่มีผู้เล่นคนไหนลดการ์ดลง พวกเขากำลังเล่นกลยุทธิ์ของเขา และแยกออก
“ฮึ่ม” เฟ่ยเริ่มกังวลใจ ในต้นเกมมันง่ายเพราะพวกนั้นประมาทเขาเกินไป การได้บัฟเคลื่อนที่เร็วมันก็ดี แต่ถ้าพวกนั้นมากันห้าคน เขาจะหลบยังไง เขาต้องการความช่วยเหลือ เขาต้องเล่นเกมส์กันเป็นทีมเช่นกัน!
“ฟังนะ พวกเรายืนและป้องกันนอกวงกลม ไม่ต้องสนใจข้างใน!” เฟ่ยสั่ง แต่มันไม่มีประโยชน์อะไร พ้อยการ์ดฝั่งตรงข้ามทั้งสูงและแข็งแรง ขนาดทั้งทีมเราจะรุมฝั่งตรงข้ามคนเดียวก็ไม่สามารถจะเอาชนะได้!
“ส่งลูกบาสมา!” เฟ่ยตะโกนบอกในขณะที่เขาถูกฝั่งตรงข้ามบล็อค ตอนนี้นักบาสมือหนึ่งของห้องหกได้มุ่งหน้าไปที่เพื่อนของเฟ่ย และแย่งลูกบาสมาได้แล้ว ทั้งทีมของเขาพยายามกันลูกบาสแต่ไม่สำเร็จ พวกเขาอ่อนแอเกินไป!
“เยส!” ฝั่งตรงข้ามยิ้มกระหย่องและเตรียมชู้ตบาส
“ฝันไปเถอะ!” ทันใดนั่นเฟ่ยปลีกตัวออกมาจากกำแพงมนุษย์ บอดี้บล็อคทั้งหลายและมาโผล่ก่อนที่ห้องหกจะได้คะแนน เขาวิ่งและกระโดดปัดบาสออกไป
“โห! พี่เฟ่ย พี่โคดเท่!” แฟงตะโกนอย่างตื่นเต้นราวกับว่าเขาเป็นคนบาสนั่นเอง
.....................................
