MMORPG มหัศจรรย์แหวนปริศนา ตอนที่ 8 รองเท้าจากเกม
ตอนที่ ๘ : รองเท้าจากเกม
“เอาล่ะ มาลองของใหม่ๆกัน!”
ก่อนเฟ่ยจะล็อคเอาท์ เขาจึงเอารองเท้าแมวลมที่ได้มาใส่ในช่องสีฟ้าของคลังแหวน นี่อาจจะเปลี่ยนทุกๆอย่างเลย! หลังจากที่เฟ่ยที่นำเลือดออกมาจากเกม นั่นคือจุดเริ่มต้น เขาเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในใจ ถ้าหากเขาเอาชุดที่สวมใส่ในเกมออกมาได้ละ? มันจะไม่มีใครไม่สนใจไม่เห็นหัวเขาอีก! เขาจะเป็นยอดมนุษย์!
“ฟู่ว”
ทันทีที่แสงสว่างวาบ เฟ่ยก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
“มาเร็วๆ ลูกรักก! นะโมอะมิตตัสสะ! อาเมนแก่พระเจ้า! อาเมนพระแม่มารีอา! อาเมนแก่ธอร์ โอดินสัน!! โอมจงเป็นจริงเถอะ!!!” เฟ่ยสวดภาวนาพร้อมยกมือไหว้บูชาแหวน
“กริ๊ง!”
“ฮ่าๆ นี่ไง มันมาแล้วว!” เฟ่ยร้องตะโกนอย่างดีใจเมื่อรองเท้าแมวลมปรากฏอยู่ในช่องหน้าต่างสีฟ้า
“มามะ มาหาพ่อมา”
“ฟู่ว” ขณะนี้รองเท้าได้มาอยู่ในมือของเฟ่ยแล้ว เฟ่ยรีบทดลองใส่บนเท้าตัวเองอย่างตื่นเต้น ทันทีที่เฟ่ยสวมมันเข้ากับเท้า รองเท้าก็พลางตัวกับเท้าของเขา ดังนั้นภายนอกจึงจะเห็นแค่ถุงเท้าของเฟ่ยเท่านั้น
“มาทดลองประสิทธิภาพแกหน่อยสิ้” เฟ่ยลองกระโดดตามปกติ
“ปั้ก!!”
“อั้ก!!!” หัวของเฟ่ยกระแทกเพดานเข้าอย่างจัง รองเท้ามันสามารถใช้งานในโลกได้เหมือนในเกม !
“เฟ่ยลูก! เกิดอะไรขึ้น?!” แม่เฟ่ยร้องตะโกนอย่างตกใจ พร้อมทั้งรีบวิ่งจากห้องครัว
“ผมสบายดีฮะแม่! แค่เตะเตียงนะครับ!!”
“อะไรกัน มะวานก็เตะ วันนี้ก็เตะ เป็นอะไรมากรึเปล่าเนียลูก”แม่พูดพลางเดินกลับไปในครัว
“หึ หึๆ หึๆๆๆๆๆ ก้ากๆๆๆๆ อ่ะ..อูยยย เจ็บหัวชะมัด” หลังจากเฟ่ยทดสอบประสิทธิภาพของรองเท้าเสร็จ และเขาพบว่ามันสามารถใช้งานได้จริงๆ เขาตะโกนอย่างดีอกดีใจ ใช่แล่ว! เขากำลังจะเป็นซูเปอร์แมน!
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เฟ่ยก้าวเท้าอย่างมั่นใจพร้อมกับรองเท้าคู่ใหม่ เขายิ้มจนหน้าแทบจะปริแยกออกจากกัน “วิชากีฬาหรอ หึ ฉันจะไม่เป็นเงาล่องหนอีกแล้ว ฉันจะเป็นดาวรุ่งของโรงเรียนก็ยังได้” ดูท่าตอนนี้เฟ่ยจะไม่ใช่เกมเมอร์บอยเหมือนแต่ก่อนเสียแล้ว
ที่โรงเรียนยังคงดำเนินไปตามปกติ และเฟ่ยรู้สึกเบื่อเหมือนเช่นเคย โดยเฉพาะวิชาเลข ครูที่สอนนี่ต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ เฟ่ยได้แต่รอเสียงกริ่งโรงเรียนดัง
“กริ๊งงง!”
“เอ่าๆ ก้าวเท้ากันระวัง บ้านไม่หนีไม่ไหนหรอกนะพวกเธอ” ครูบอกนักเรียนที่รีบวิ่งกลับบ้านราวกับบ้านจะหนี แน่นอนหนึ่งในนั้นมีเฟ่ย
“หยุดดดดด !” เสียงเด็กผู้หญิงเสียงแปร๋นดังมาแต่ไกล
“วันนี้ห้องเรามีแข่งบาสตอนทุ่มนึงกับห้องหกนะ คนที่เหลือต้องมาช่วยเชียร์ด้วย!” เด็กหญิงที่กำลังตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่นี้ มีชื่อว่าเหมย เธอคือหัวหน้าห้อง
“เห่อ” เฟ่ยถอนหายใจอย่าเสียอารมณ์
มันช่วยไม่ได้ เฟ่ยอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยเด็กที่ค่อนข้างจะไม่เอาไหน แม้กระทั่งเรื่องกีฬาและวิชาพละก็ยังถือว่าอยู่ระดับล่างสุด ในขณะที่ห้องหก เต็มไปด้วยเด็กที่มีความสามารถไม่ว่าจะด้านการเรียนหรือกีฬา โดยเฉพาะบาส แข่งกับพวกเขาก็เตรียมขุดหลุมฝังตัวเองไว้ได้เลย! มันเหมือนการแย่งลูกอมจากเด็ก!
“มะกี้ใครทำเสียงอะไรนะ?”
เหมยพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นท่านหญิง ฉันชื่อแฟงนะ จะตามไปที่สนามบาสอย่างแน่นอน ตามคำสั่งของท่านเลยแหละจ๊ะ”แฟงทำเสียงหวานและแทบจะเลียแข้งเลียขาเหมย แต่มันก็ไม่แปลกอะไร. เหมยน่ะน่ารักมาก ทั้งหน้าตา ทั้งหุ่น ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน จะต้องมีสายตาจับจองเธอเสมอ ดังนั้นสำหรับที่นี่เหมยคือราชินีก็ว่าได้!
“ฮึ่ม! ก็ดีที่รู้จักทำหน้าที่ของตัวเอง” เด็กหญิงตัวน้อยๆคำรามลั่น และหันมาทางเฟ่ย “นาย! อย่าให้เห็นนะว่าไม่ได้อยู่ในสนามน่ะ!” อย่างว่า เฟ่ยขึ้นชื่อเรื่องกีฬาห่วยแตก ไม่แปลกหากเขาจะโดดไปทำอย่างอื่น และเขาก็ทำมันออกบ่อยเสียด้วย
“ก็ได้!” เฟ่ยหยักไหล่ทำหน้ากวน จริงๆแล้ว เฟ่ยเคยเป็นอดีตนักบาสตอนมัธยมต้นมาก่อน แต่เนื่องจากรูปลักษณ์ของเค้าค่อนข้างจะ“ตัวเล็ก” จึงทำให้เขาผันตัวจากนักบาสเกตบอลมาเป็นเด็กติดเกมส์แทน การเล่นเกมไม่ได้ต้องการส่วนสูงนิ!
เย็นวันนั้น เฟ่ยเข้ามานั่งในห้องเรียนและเริ่มกรน ขนาดเขาเองยังรู้สึกว่าคอแห้งเลย!
“ปั้ก!” ใครบางคนกระแทกหลังเขาอย่างจัง
“โอ้ยพระเจ้าแม่หก! ใครวะ!?” เขารีบหันไปมองตัวการ มันคือเหมยนั่นเอง เธอยืนจังก้าหน้าบอกบุญไม่รับ
“หรอออ นี่น่ะหรออออ บอกจะไปสนามบาสสส!”
“แหม ก็เห็นว่ามันยังไม่ถึงเวลาเลยมางีบนิดเดียวเอง”
“อ้อก็ดี งั้นก็ตามมา! เดี๋ยวนี้!” เหมยลากปกคอเฟ่ยมาที่สนามบาส
เมื่อพวกเขามาถึง เกมส์ก็เริ่มไปได้แล้ว 20 นาที และกำลังเริ่มรอบที่สอง เฟ่ยหันไปมองที่คะแนน อืม… คะแนนนั้นมันน่าเจ็บปวดจนไม่อยากจะอ่าน ห้อง6ได้คะแนน 37 แต้มในขณะที่ห้องเราได้เพียง 8 แต้มนี่ขนาดผ่านไปแค่รอบแรกแต่คะแนนยังห่างกันขนาดนี้
“โอ่ยไม่อยากจะเหลือบมองคะแนน” เฟ่ยกล่าวพร้อมกับหรี่ตา เหมือนจะรับไม่ได้กับความต่างนี้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจหรอก ไม่มีใครเคยชนะห้อง 6 มาก่อน แค่ผู้เล่นก็กินขาด ส่วนสูงของแต่ละคนนั่นประมาณ 190 เซนติเมตรได้น้ำหนักก็เราราว 90 กิโลกรัมซึ่งนั่นสามารถโยนเด็กของห้องเราแทนลูกบาสได้เลย เด็กของห้องเราก็ไม่ธรรมดา ส่วนสูงแต่ละคนเกือบจะเท่าครึ่งตัวของห้อง 6 ต่อให้ห้องเราได้บาสมา ห้อง 6 ก็จะได้กลับคืนในเวลาไปไม่ถึง 10วิ! ตามสถาณการณ์แล้ว ได้ 8 แต้มนี่ถือว่าเป็นที่พิเศษสุดๆแล้ว
เฟ่ยมองไปที่แสตนเชียร์ เด็กผู้หญิงนั่งอยู่ข้างหน้าสุด คอยให้กำลังใจเพื่อนเพื่อน ในขณะที่เด็กผู้ชายกำลังจับกลุ่มทำอย่างอื่นเสมือนกับว่าไม่ได้อยู่ในสนามบาส บางคนก็หยิบการบ้านมานั่งทำ บางคนก็นั่งควงปากกา
“ฮ่าๆ ดูพวกมันสิ! วิ่งอย่างกับลิง!”
“เฮ้ยๆ อย่าไปกดดันมันมากสิวะ! เดี๋ยวก็ไม่มีคนมาเล่นด้วยหรอก! แค่มันวิ่งยังจะวิ่งไม่ไหวเลย ดูสิ! มันเริ่มเดินแล้ว ฮ่าๆ”
“อย่างเจ๋ง! นั่นมัน เอเทพสามแต้ม!”
“แสลมดั้งได้สวย!”
ห้อง6 กลับห้องเราต่างกันมาก ห้อง 6 รู้ว่ายังไงก็ชนะ และส่วนมากเพื่อนๆที่จะมาเชียร์ห้อง6 นั้นมักจะมาเพื่อเยาะเย้ยห้องเราเสียมากกว่าในขณะที่ห้องเรานั้นพยายามให้กำลังใจเพื่อน (ยกเว้ยเฟ่ย ) พวกห้อง 6 ตอนนี้กำลังหัวเราะท้องขดท้องแข็งและพูดจาเหยียดหยามห้องเรา พวกนั้นไม่แม้แต่จะดูเกมด้วยซ้ำ!
“น่ารังเกียจอะไรแบบนี้ พวกนั้นควรจะโดนอะไรบ้าง! ใครจะไปเคารพศัตรูอย่างพวกนั้นกัน?” แฟงพูดโดยมีเฟ่ยยืนอยู่ข้างๆ
