MMORPG มหัศจรรย์แหวนปริศนา ตอนที่ 1 แหวนปริศนา

MMORPG: อภินิหารแหวน

บทที่ ๑ แหวนปริศนา

“พ่อ ! ซื้อเครื่องเกมส์ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ นะนะนะ” เฟ่ยขอร้องพ่อด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

และทันทีทันใด คำตอบก็พลุ่งโพล่นมาถึงหูของเขา จากสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของพ่อ เปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ฝันไปเถอะ!”

“เฟ่ย ลูกอยู่มัธยมปลายแล้วนะ ยังจะมาขอซื้อเกมส์อีกหรอ” ราวกับว่าจะช่วยอะไร แม่เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้น แต่ก็ไม่แม้นแต่จะเงยหน้า

“แม่!เกมส์นี้มัน...มันไม่เหมือนเกมส์อื่นๆบริษัทแชงไชใช้เวลา13ปีในการผลิตเกมส์แห่งพระเจ้านี้ขึ้นมา! เขาว่ากันว่ามันคือเกมส์ที่ดีที่สุดในโลก มันเป็นโลกคู่ขนาน! ชื่อเกมส์คือ ดอว์นเบรกเกมส์นี้มันจะเปลี่ยนการรับรู้เวลาของเราโดยเวลาในเกมส์จะช้ากว่าโลกความเป็นจริง ฉะนั้นคนที่เล่นเกมส์นี้ก็จะใช้เวลาในเกมส์ได้ยาวนานมากขึ้น!” เฟ่ยอธิบายต่อพ่อและแม่ของเขา

ดอว์นเบรกถูกสร้างโดยเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าและล้ำสมัย มันเหมือนโลกจริงๆอีกใบ โดยผู้เล่นจะเล่นขณะนอนหลับใน8 ชั่วโมงของการนอน จะเท่ากับ 24 ชั่วโมงของเกมส์ ฉะนั้นคนๆหนึ่งจะเล่นได้ทั้งวันเต็มๆ!

พ่อหมุนเก้าอี้และชี้นิ้วที่เฟ่ย ซึ่งนิ้วมือที่ชี้มานั้นมันสั่นเหมือนเสียงของเขา “อย่า ได้ ซื้อ เกมส์ นั้น เด็ดขาด! มันเอาไว้หลอกเอาตังจากคนอย่างลูก.... โถ่ พ่อไม่รู้จะพูดอะไรเลย ให้พวกคนโง่ได้ยินสิ่งที่มันอยากได้ยินเถอะ แต่ลูก! ลูกชายพ่อ อย่าให้เกมส์มาหลอกลูก หน้าที่ของลูกให้ดีและตอนนี้หน้าที่นั้นก็คือตั้งใจเรียนหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย เอาไว้ลูกอยู่มหาลัย ถึงเวลานั้นลูกจะทำอะไรก็ตามใจลูกเลย”. พ่อประกาศกร้าว

“พ่อ! เกินไปแล้วนะ! ขนาดรัฐยังชื่นชมเกมส์นี้เลย เขาจะมาหลอกเราได้ยังไง ผมได้นอนหลับใน 8 ชั่วโมงเท่าเดิมนะ มันไม่กวนเวลาเรียนของผมเลยสักนิด”

เฟ่ยสู้หมัดสุดท้าย

สีหน้าของพ่อบอกว่าเหลืออด

“พ่อจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว  ไม่! อนุญาต! ถ้าพ่อไม่เห็นลูกทำการบ้านอยู่ในห้องอีก20วิ ลูกจะถูกกักบริเวณ!”

“ห่วยแตกชะมัด”

เฟ่ยบ่นเบาๆ เขารู้ว่าเขาไม่มีทางจะเล่นเกมส์นี้ได้ พ่อไม่ชอบอะไรที่เป็นเกมส์ซักอย่าง ตั้งแต่เขาอยู่มัธยมปลาย พ่อก็เอาเครื่องเกมส์ทุกอย่างไปทิ้งหมด เขายังยึดติดกับความเชื่อเก่าๆ

"พ่อนะพ่อ เห้ออ หัวโบราณเป็นบ้า"

…

เสียงกระดิ่งดัง ทันทีที่อาจารย์ออกจากห้องไป เพื่อนตัวเล็กก็รีบมาที่โต๊ะเฟ่ย

“พี่เฟ่ย เป็นไงบ้าง ดอว์นเบรกจะเปิดเซิฟเวอร์คืนนี้แล้วนะ ซื้อเครื่องเกมส์มารึยัง?!”

“เฮ้อ อย่าให้พูด ฉันคงไม่ได้เล่นด้วยอะคืนนี้ ไม่สิ น่าจะไม่ได้เล่นด้วยเลย” เฟ่ยพูดด้วยสีหน้าขมขื่น

“เห่ย เกิดอะไรขึ้นพี่ พวกเราตั้งตารอพี่เลยนะ” เด็กอ้วนกล่าวด้วยความกังวล

เขาคือแฟง เพื่อนใหม่ของเฟ่ย เรียนอยู่ห้องเก้าเหมือนกัน ซึ่งน่าจะมีแต่เด็กหัวกะทิ และการเรียนของเฟ่ยค่อนข้างจะธรรมดา ไม่ดี แต่ก็ไม่แย่ เรื่องกีฬาก็เหมือนกัน นั่นทำให้เขากลายเป็นคนที่สุดจะธรรมดา ไม่เข้าหาสังคม นั่นทำให้เฟ่ยกลายเป็นบุคคลไร้ตัวตน ไม่มีใครสนใจไม่มีใครจำได้

“พ่อของฉันน่ะสิ เขาจะไม่ซื้อเครื่องเกมส์ให้ และเหมือนไม่มีอะไรที่จะโน้มน้าวเขาได้สักนิด”

“งั้นเอางี้ไหมละ ผมซื้อให้พี่เครื่องนึง” แฟงกล่าว แฟงเป็นคนที่เหมือนกับเฟ่ยมาก ทั้งทางด้านการเรียนและกีฬาทำให้นกน้อยสองตัวเป็นเพื่อนกันและหายไปในกลีบเมฆชนิดที่ไม่มีใครรู้

เฟ่ยกัดฟันแน่น

“เห็นฉันเป็นขอทานรึไง” เขาทำเสียงเบาลง “จะเอาเครื่องเกมส์ไปไว้ไหนละ มันเครื่องใหญ่ขนาดนั้น แค่พ่อเห็นว่าฉันยกมันเข้าบ้าน พ่อก็คงเอาค้อนมาทุบ และมันคงเป็นเศษไปแล้วหลังจากฉันกลับเข้าไปที่ห้อง”

เฟ่ยถอนหายใจยาว เขารู้ว่าเขาไม่มีทางได้เล่นเกมนี้จนกว่าจะโน้มน้าวพ่อได้สำเร็จ

“โถ่ลูกพี่ น่าสงสารอะไรแบบนี้ ถ้าไม่มีพี่ก็ไม่สนุกอะสิ”

“ช่างเถอะ เวลาผ่านไปมันอาจจะดีขึ้น พ่ออาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่หัวสมัยใหม่กะเขาบ้าง…”

“ก็หวังอย่างงั้น” แฟงพยักหน้า

เฟ่ยเป็นเด็กที่รักเกมส์มาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะเกมส์ที่เหมือนกับโลกแห่งความเป็นจริงอย่าง ดอว์นเบรก เขาเป็นเด็กชายคนหนึ่ง ทำไมจะไม่ชอบเรื่องของดาบและเวทมนต์ ในเมื่อผู้ชายได้โอกาสที่จะต่อสู้ และเป็นโอกาสที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งจะโด่งดังได้ ว่าง่ายๆ มันคือความฝันทั่วไปของเด็กผู้ชายทุกคน ด้วยเทคโนโลยีที่ก้าวไกล สงครามเป็นสิ่งที่ไม่มีอีกแล้ว หรืออย่างน้อยก็เกิดขึ้นในอวกาศ ที่ที่คนสู้กับเครื่องบินที่ไม่มีคนขับ บางทีเฟ่ยผู้รักสงครามอาจจะมีแค่ตัวเลือกเดียว ก็คือเกมนี้ !

แต่ช่างน่าเศร้าที่โอกาสนั้นได้ถูกดับไปแล้วตั้งแต่เข้าโรงเรียน พ่อก็ห้ามเฟ่ยเล่นเกมส์ทุกชนิด นอกจากนี้พ่อยังทำตัวติดเฟ่ยอย่างกับเหาฉลามอีกด้วย และยิ่งจะมาเล่นเกมส์ตามกระแสทางโลกออนไลน์(MMORPG) ตัดออกไปได้เลย

หลังจากทนทุกข์ทรมานจากนรกหรือก็คือโรงเรียน เฟ่ยเดินกลับบ้านอย่างสิ้นหวัง มันเกือบจะ 6 โมงเย็นแล้วแต่อากาศข้างนอกหนาวลงอย่างรวดเร็วและบรรยากาศก็มืดลง แสงของอาทิตย์ค่อยค่อยลับฟ้า ทันใดนั้นสายตาของเฟ่ยก็ปะทะเข้ากับแสงวิบวับบนพื้นดิน

“หืม นั่นอะไร”

เขาเดินตรงไปที่รากของต้นไม้ ที่ที่แสงสะท้อนออกมา

“โอ้พระเจ้า มีคนทำแหวนตกไว้ โหโชคดีไรแบบนี้ วันนี้ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นิ”

เฟ่ยเก็บแหวนสีเงินขึ้นมา และยกมันให้อยู่ในระดับสายตาของเขา แหวนถูกออกแบบมาอย่างเรียบง่ายคลาสสิค แม้จะไม่มีเพชรพลอยประดับประดา แต่มันช่างงดงาม ในความเรียบง่ายของมัน

“สงสัยจังว่ามันราคาเท่าไหร่ คงจะแพงน่าดู” เขาเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี

ขณะทานข้าวเย็น เฟ่ยลองโน้มน้าวใจพ่ออีกครั้งหนึ่ง แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือไม่ อีกครั้ง

ขณะที่ประโยคที่ว่าเกมส์ ดอว์นเบรก กำลังจะเปิดให้ใช้งานแล้วก้องอยู่ในจิตใจของเขา เขาปิดตัวเองอยู่ในห้องจนกระทั่งสี่ทุ่ม เฟ่ยทำการบ้านเสร็จด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง จึงนอนลงบนเตียงและมองนาฬิกาขยับไปเรื่อยเรื่อยใกล้แล้ว ใกล้ได้เวลาแล้ว

“เฮ้อ”ดอว์นเบรกจะเปิดอย่างเป็นทางการตอนสี่ทุ่มของคืนนี้แหละผู้เล่นเกมทุกคนก็จะใช้  เวลา8ชั่วโมงในการหลับสนุกกับการเล่นเกมไปเต็มหนึ่งวันและตื่นมา6โมงเช้าเพื่อทำกิจวัตรของ ตัวเองต่อ

“บ้าจริง! เกมจะเริ่มอยู่แล้ว! เกมแห่งศตวรรษกำลังจะเริ่ม อยู่แล้วแหละฉันยังอยู่บนเตียง ทำได้แค่มองเข็มนาฬิกา บ้าจริง! โอ้ย!”

เค้าเอาหน้าซุกไว้ในหมอนและกรีดร้อง ทันใดนั้นนิ้วมือของเค้าก็ไปกระทบกับบางสิ่งบางอย่าง แหวนนั่นเอง

“กำลังรับข้อมูล”

“กำลังเชื่อมต่อกับเป้าหมาย”

“เชื่อมต่อเป้าหมายสำเร็จ”

“กำลังดาวน์โหลดข้อมูล”

“ดาวน์โหลดข้อมูลสำเร็จ”

“ยูเซอร์พร้อมใช้งาน”

“…เกิดอะไรขึ้น” เฟ่ยอ้าปากอยา่งตกใจ เขาเด้งตัวขึ้น และมองไปที่แหวนซึ่งกำลังส่องสว่าง

“ฟุ่บ !”

แสงสีขาวระเบิดออกทำให้เฟ่ยมองไม่เห็นชั่วครู่ หลังจากเค้ามองภาพชัดแล้ว เขาพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องเขาอีกต่อไป

“กริ้ง! ยินดีต้อนรับสู่โลกของ ดอว์นเบรก ยินดีต้อนรับยูเซอร์ 34784 ฉันคือผู้ช่วยของคุณ”

เสียงใสๆของผู้หญิงก้องในหูของเขา

"ดอว์นเบรก? นี่คือหน้าจอล็อคอินหรอ?”

เฟ่ยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น ความตื่นเต้นถูกแทนที่ด้วยความกังวลและความกลัว

“อืมม นี่ไม่ใช่หน้าล็อกอินเสียทีเดียว นี่คือหน้าจอในการสร้างรูปร่างของคุณ” ผู้ช่วยกล่าว

“ฉัน ฉันกำลังฝันไปหรือเปล่า?”

สมองของเฟ่ยกำลังประเมินเหตุการณ์ขณะนี้ เค้าไม่มีเครื่องเกมด้วยซ้ำ มันจะเริ่มต้นได้ยังไง ไหนจะเมนูแปลกแปลกนี้อีก หรือนี่จะเป็นความฝัน? เค้าอาจจะเหนื่อยหลังจากทำการบ้าน แล้วที่สำคัญเค้านอนอยู่บนเตียงนะ

กลางวันมันช่างหนาวเหน็บกับความจริงทรมาน แต่กลางคืนมันคือความฝัน มันคือจินตนาการ นั้นคือสิ่งที่เขารู้สึก จิตวิญญาณของเฟ่ยบอกกับเขาว่าต้องการสิ่งนี้มาก

…ต้องการมาก

…จนกลายเป็นความฝัน