ตอนที่ 28 ทรงพลัง กำแหง [อ่านฟรี]
ตอนที่ 28 ทรงพลัง กำแหง
ไม่ขอโทษ
หนึ่งคำ ตาย!
เรียบง่าย ทรงพลัง กำแหง!
ในขณะนี้ ใบหน้าที่สงบของหลินหานคล้ายกับจะเผยความแหลมคมราวกับดาบทะลวงว่างเปล่า ที่สามารถตัดขาดท้องฟ้าได้
"เจ้ากำลังพูดถึงอะไร!
“ก็แค่ศิษย์อันดับหนึ่งแห่งทำเนียบภายนอก แล้วยังไง กล้าพูดกับตระกูลผู้ครองเมืองอย่างข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ช่างไม่รู้จักที่ตาย!”
ไม่ไกลนัก ด้านหลังของลั่วเฟยหยุน มีศิษย์จากตระกูลผู้ครองเมืองหลายคนที่ติดตามเขา ต่างสื่อสังหาร ดวงตาเย็นชาจ้องมองหลินหาน
บัดนี้ ลั่วเฟยหยู่หน้าเขียวปั๊ด
ลูกศิษย์ต่ำต้อยของทำเนียบภายนอก กล้าที่จะพูดเช่นนี้กับเขา?
เขากล้าดียังไง?
"หึ! เดิมทีข้าต้องการจะปล่อยเจ้าไปก่อน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็น"
ลั่วเฟยหยุนยิ้มร้าย ดวงตาของเขาขุ่นมัว มองหลินหาน พลังงานทรงพลังทั่วร่างกายระเบิดออกมา
ตบะแห่งยุทธปัญจสวรรค์ขั้นสูงสุด!
ในเวลานี้ ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนมากของสำนักตระกูลหลินต่างสูดอากาศเข้าลึกๆ
ลั่วเฟยหยุนผู้นี้ อีกเพียงก้าวเดียวก็เข้าสู่ยุทธฉะสวรรค์?
น่าสะพรึงเกินไป!
หลายคนมองหลินหาน ดวงตาสื่อความเป็นห่วง
แม้ว่าความแข็งแกร่งของหลินหานได้ทำให้ผู้คนต่างฮึกเหิม แต่ ตบะของเขายังเป็นเพียงยุทธจตุสวรรค์เท่านั้น
ช่องว่างระหว่างพลังของทั้นสองสองคนใหญ่เกินไป
“พี่หาน ทนสงบอารมณ์หน่อย” หลินเหยียนเดินเข้ามากระซิบ
แต่ หลินหานไม่มีความคิดเห็นสำหรับสิ่งนี้
"บูม"
เขาก้าวเท้าออกไป ออร่ารอบร่างของหลินหานก็ปะทุออกมา
พลังของสสารถ่องแท้ ราวกับเสียงลมหวือ แผดเสียงฟ้าร้องสะเทือน และในยามนี้ เขาสามารถเผชิญหน้ากับลั่วเฟยหยุนได้อย่างทัดเทียม
"สสารถ่องแท้ยอดเยี่ยม!"
ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนไม่น้อยมีดวงตาเป็นประกาย
บางที คราวนี้ หลินหานอาจจจะสร้างความมหัศจรรย์แก่พวกเขา!
"เจ้าเก่งพอตัวนี่ กล้าแสดงจิตใจที่อยากต่อสู้กับข้า แต่ราคาที่ต้องจ่าย คือความตาย!"
บูม!
สีหน้าของลั่วเฟยหยุนดูมืดมนอย่างสุดขั้ว ในที่สุดสสารถ่องแท้อันหนาแน่นที่อยู่ในของเขาก็ไม่ถูกยับยั้งอีกต่อไป มันปะทุออกมาในทันที
"กรเบญจพิษพิฆาต!"
ลั่วเฟยหยุนตะโกนอย่างเย็นชา ตรงหว่างคิ้วเปล่งประกายด้วยความโหดร้าย
นี่คือวิชายุทธที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ใช้ฝ่ามือบ่มเพาะพิษเจ็ดร้อยสี่สิบเก้าวัน ฝึกฝนจนสำเร็จ
เมื่อถูกมือนี้เตะต้องผิวหนังแม้เพียงเล็กน้อย จะตายอย่างแน่นอน
"ทักษะการใช้พิษ!" ผู้คนรอบๆต่างขมวดคิ้ว
ในเวลานี้ ลั่วเฟยหยุนก็กระโดดไปข้างหน้า แล้วทะยานไปทางหลินหาน สีหน้าทะมึน
บนมือของเขาปกคลุมด้วยสสารถ่องแท้ที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่สสารถ่องแท้นั้น เป็นสีดำเข้ม
เต็มไปด้วยพิษ!
"แค่ขยะขอบข่ายยุทธจตุสวรรค์ ตายไปซะ!"
ลั่วเฟยหยุนหัวเราะเยาะ เมื่อเขาขึ้นมาเขาก้ใช้วิชายุทธที่แข็งแกร่งที่สุดและโหดร้ายที่สุดของตัวเอง เขาจะฆ่าหลินหานด้วยวิธีเด็ดขาดปานสายฟ้าฟาด
ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าหลินหานจะถูกฆ่าตาย แต่สำนักตระกูลหลินคงจะไม่ต่อต้านตระกูลผู้ปกครองเมืองของพวกเขา เพียงเพราะศิษย์ทำเนียบภายนอกคนหนึ่งที่ตายไปแล้ว
"หนึ่งกำปั้นจะเอาชนะเจ้า!"
ทันใดนั้น หลินหานก็ส่งเสียง
น้ำเสียง เย็นชาถึงขีดสุด
ในช่วงเวลาต่อมา สายตาของทุกคนมองเห็นหลินหานเก็บดาบยาวในมือไว้หันหลัง แล้วพุ่งต่อยไปทางลั่วเฟยหยุน
"ประมาทเกินไป!"
"สหายหลินหาน อย่าประมาทศัตรู!"
ในเวลานี้ เหล่าศิษย์ทำเนียบภายนอกรอบตัวเขารีบร้อนและตะโกนทันที
แต่บรรดาศิษย์แห่งตระกูลผู้ครองเมืองที่ลั่วหยุนเฟย ต่างส่งเสียงเย้ยหยัน "เจ้าหมอนั่น คิดจะใช้หมัดให้ผิวหนังเข้าปะทะตรงๆกับกรเบญจพิษพิฆาตของศฺษย์พี่ลั่วเฟยหยุน? ได้ไม่รู้จักที่ตายเสียแล้ว ช่างไร้เดียงสา!”
"ฮ่าฮ่าฮ่า! หลินหาน ดูเหมือนว่าเจ้าจะมาตายจริงๆ!" เมื่อเห็นหลินหานใช้แค่กำปั้นพุ่งเข้ามาโจมตี ลั่วเฟยหยุนจึงหัวเราะลั่น
หลินหานคนนี้ เป็นคนโง่เหรอ?
กล้าที่จะต่อสู้กับกรเบญจพิษพิฆาตของเขา?
อย่างที่ทราบ กรเบญจพิษพิฆาตของเขา เป็นวิชายุทธระดับกึ่งสุดสุด!
แน่นอนว่าศิษย์สำนักตระกูลหลินเหล่านี้คงโง่เขลาอย่างมากและไม่เข้าใจความน่ากลัวของวิชายุทธที่ทรงพลัง
ลั่วเฟยหยุนยิ้มร้ายในหัวใจ ฝ่ามือสีดำทมิฬ ปกคลุมด้วยไอพิษ น่าสะพรึงกลัวอย่างหาใดเปรียบ
"วิชาหมัดมังกรผงาด!"
หลินตะโกนทันที
ในขณะนี้ ข่ายจิตของฝ่ามือมังกรผงาดผสานเข้ากับกำปั้นของเขา
"บูม"
พลังของเคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่ ระเบิดสสารถ่องแท้ของพลังมังกร ทำให้กำปั้นของหลินหานเปล่งแสงสีทองในขณะนี้
กายาจักรพรรดิมังกร!
ปลดปล่อยพลัง!
พลังต่อสู้ของหลินหานเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในทันที
หัวใจของหลินหานหัวเราะเยาะเย้ย ในเมื่อลัวเฟยหยุ่นต้องการให้เขาตาย เช่นนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องมีความเมตตา
และในช่วงเวลาต่อจากนั้น
ผู้คนนับไม่ถ้วนมองภาพที่เกิดบนสังเวียนอย่างเคร่งเครียด
"บูม"
หมัดฝ่ามือเข้าปะทะกันและกัน
แครก!
เสียงกระดูกแตกหักก็ดังขึ้น
"อ้ากก!" วินาทีต่อมา เสียงโหยหวนได้ดังขึ้น
ตามด้วยเสียงที่น่าสลดใจนี้ มีร่างของคนผู้หนึ่งกระเด็นลอยไปในพริบตา
คือใคร?
ทุกคนพยามเปิดดวงตาให้เบิกกว้าง
"นั่นลั่วเฟยหยุน!"
"ลั่วเฟยหยุนถูกกำปั้นของสหายหลินหานซัดจนกระเด็น!"
ทันใดนั้น ฝูงชนที่อยู่รอบๆต่างอุทานออกมา
หลินหาน
ยังคงเป็นหลินหานผู้นั้น
เป็นตำนานไร้พ่าย ในจิตใจของศิษย์ทำเนีบภายนอก!
ในขณะนี้ ผู้คนนับไม่ถ้วนโห่ร้อง อารมณ์เดือดพล่าน พวกเขามองดูชายชุดสีเขียวที่ยืนอยู่ในที่เดิมตรงนั้น
หนึ่งกำปั้นโจมตีลั่วเฟยหยุนจนกระเด็น ร่างของหลินหานไม่ขยับเลยสักนิด ราวกับชิ้นส่วนของอุกกาบาต ถูกหยั่งรากลงบนผืนโลก ไม่อาจล้มลง
"ระเบิดพลังอย่างเยี่ยมยอด!" ไม่ไกลกันนัก สายตาของหลินเหยียนส่องประกาย
"เป็นไปไม่ได้!"
ในเวลานี้ ศิษย์ของตระกูลผู้ครองเมืองที่คิดว่าจะได้เห็นเรื่องสนุก ต่างเปลี่ยนสีหน้าขาวซีดในทันที
หลินหาน
ศิษย์แห่งทำเนียบภายนอกจะทรงพลังเช่นนี้ได้อย่างไร?
ในขณะนี้ แม้แต่ลั่วเฟยหยุนที่ลอยตกไปบนพื้นยังอึ้งกิมกี่
เขา ถูกกำปั้นของหลินหานโจมตีจนกระเด็น?
"แน่ใจนะว่าที่นี่คือทำเนียบภายนอก ไม่ใช่ทำเนียบภายใน" ลั่วเฟยหยุนมองไปทางศิษย์ที่อยู่ถัดจากเขา ตะโกนถามอย่างคลุ้มคลั่ง
"ไม่ต้องสงสัย ที่นี่ คือทำเนียบภายนอก"
ทันใดนั้น มีเสียงเย็นชาหนึ่งดังขึ้น
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่หลินหานมายืนอยู่ด้านข้างลั่วเฟยหยุน
"เจ้า ... เจ้ากำลังทำจะอะไร?"
คล้ายกับจะรู้สึกถึงจิตสังหารเย็นเยียบเข้ากระดูก ใบหน้าของลั่วเฟยหยุนจึงเปลี่ยนเป็นอารมณ์หวาดหวั่น
"การชดใช้" น้ำเสียงเยือกเย็น ออกมาจากหลินหาน
"เจ้า ... " ลั่วเฟยหยุนแสดงอารมณ์เดือดดาลในดวงตา
"ฉึก!"
ดาบถูกดึงจากฝัก
ควับ!
หนึ่งลำแสงดาบ แทงทะลวงอากาศ บาดบริเวณต้นคอของลั่วเฟยหยุนจนเห็นเป็นรอยเลือด
ตึ๋งตึ๋ง!
เลือดไหลหยด
"ครืด!"
หลินหานเก็บดาบ
วินาทีต่อมา ร่างของลั่วเฟยหยุนสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง
เขาแตะที่คอของตัวเอง ที่ตรงนั้น ผิวหนังมีรอยเฉือนด้วยดาบคม และเขา มองไม่เห็นหลินหานดึงดาบออกมา
"ขอโทษซะ มิฉะนั้น ครั้งต่อไป ... เกรงว่าข้าคงพลั้งมือ ตัดทั้งคอของเจ้า" หลินยิ้มอย่างเย็นชา น้ำเสียงสื่อจิตสังหาร
กำแหง!
ทรงพลัง!
ภัยคุกคามที่ไม่อาจปกปิด!
"เจ้า ... ข้า ... ข้า ... " นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วเฟยหยุนแสดงอารมณ์หวาดกลัว
จากนั้น ร่างกายของเขาก็สั่นเทิ้ม หยุดพฤติกรรมชั่วร้ายในหัวใจ เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ เดินไปในทิศทางของศิษย์ทำเนียบภายนอกแห่งตระกูลหลิน น้ำเสียงสั่นเครือ: "ข้า ... ข้าผิดไปแล้ว ขอทุกท่าน ... ... ทุกท่านยกโทษให้ข้า! "
ในเวลานี้ ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนนับไม่ถ้วนดูตื่นเต้น
หลินหาน สมแล้วที่เป็น หลินหาน!
“เอาละ เจ้าไปได้แล้ว” หลินหานหันกลับมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจจะปล่อยลั่วเฟยหยุนไปจริงๆ
เมื่อลั่วเฟยหยุนเห็นดังนี้ จึงหันไปอย่างเงียบ ๆ
แต่เขาที่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว ในเวลานี้ มันเปลี่ยนเป็นความมืดมนทันที ลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เป็นประกายของความโกรธแค้นและความโหดร้าย
"หลินหาน! วันนี้เจ้าทำให้ข้าขายหน้า ความอัปยศนี้ ... รอให้ข้ากลับไปที่ตระกูลผู้ครองเมืองก่อน แล้วจะรวบรวมหน่วยลับทั้งหมด มาแอบซุ่มอย่างลับๆ เพื่อจัดการเจ้าเป็นชิ้นๆ ถึงจะสามารถขจัดความเกลียดชังในหัวใจของข้า! "ลั่วเฟยหยุนคำรามในใจ
แต่อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขายังแกล้งทำเป็นไม่กล้าอีกต่อไป ศิษย์ทั้งหลายของตระกูลผู้ครองเมืองต่างลนลานจากไป
แต่ มีอย่างหนึ่งที่ลั่วเฟยหยู่มองไม่เห็น
ในขณะที่เขาหันกลับไป หลินหานที่จ้องมองเขามาโดยตลอด ได้แสยะยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย ...