Money Monster Episode XII [ความโลภสีขาว]

 

Money Monster

Episode XII

[ความโลภสีขาว]

 

“ระบบสนามจำลองทำงาน!” เสียงของผู้คนในห้องสั่งการถูกเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนที่บนพื้นของเหล่าโบรกเกอร์จะเปล่งแสงสีขาวมาโอบคลุมทั่วห้องก่อนจะไปปรากฏตัวยังสถานที่อื่น กลายเป็นเมืองร้างที่มีพื้นที่ใหญ่และกว้างขึ้นเป็นร้อยเท่า เหมาะแก่การเคลื่อนที่ที่โลดโผนและต่อสู้เป็นอย่างยิ่ง

“ขอให้โชคดี เหล่าโบรกเกอร์” มาสเตอร์อินเวสเตอร์กล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนจะสะบัดไม้เท้าอันตรธานหายไปในอากาศ เหลือไว้ซึ่งเหล่าโบรกเกอร์มือใหม่และอมนุษย์สีขาวจำนวนมหาศาล

“หิว..จะกินให้หมด จะกินมันให้หมดเลย!”

“กรี้ดดด! ไม่เอานะ”

“บ้าไปแล้ว! ฉันจะกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน!”

เหล่าโบรกเกอร์มือใหม่พากันกรีดร้องโวยวายวิ่งหนีตายกันจ้าระหวั่น พวกอมนุษย์สีขาวพอเห็นเหยื่อกำลังแตกตื่นกันยกใหญ่ก็พากันเริ่มเคลื่อนที่ออกไล่ล่า มีอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังพอตั้งสติอยู่ พวกเขาพากันหยิบบัตรสีดำออกมาใช้เพื่อเข้าสู่โหมดต่อสู้

MMC (Money Monster Card) นอกจากใช้ตรวจสอบธุรกรรมการเงินก็ยังเป็นตัวสื่อกลางที่ให้โบรกเกอร์เชื่อมต่อกับอุปกรณ์ในการต่อสู้อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ สต๊อกการ์ด และชุดออกศึกที่จะมีคุณสมบัติแฝงซึ่งจะช่วยให้ผู้ใช้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

ไลท์สะบัดบัตรสีดำเปลี่ยนจากชุดไปรเวทปกติกลายเป็นชุดสีดำตัดขาวดูโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์คาดเข็มขัดสีเงินวาวงดงาม มือขวาเอื้อมไปคว้าอากาศก่อนที่ปืนพกจะปรากฏขึ้นสวมเข้าที่มือเขาอย่างพอดิบพอดี

‘ถึงจะแค่ครั้งเดียวแต่เราก็มีประสบการณ์ฆ่ากรีดมาแล้ว ไม่สิ ถ้านับตอนทำสัญญาล่ะก็เป็นครั้งที่สอง ต้องทำได้แน่’ ไลท์คิดในใจก่อนจะหยิบการ์ดสามใบจากสต๊อกการ์ดมาขึ้นมือ แต่ในวินาทีที่กำลังใช้การ์ดเสียงของมาสเตอร์อินเวสเตอร์ก็ดังขึ้น

“โบรกเกอร์ทั้งหลาย เรามีเรื่องหนึ่งจะแจ้งให้ทราบ” เสียงของมาสเตอร์อินเวสเตอร์ดังก้องผ่านลำโพงไปทั่วเมือง ไลท์ที่กำลังใช้การ์ดเป็นต้องหยุดซะงักเพื่อรอฟังคำพูดของชายสูงอายุ

“กรีดเทียมเป็นกรีดที่ถูกสร้างขึ้น ทำให้ถึงจะกำจัดได้ก็ไม่ได้เงินปันผลแต่อย่างใด หากใช้การ์ดลงทุนก็จะทำให้เงินในบัญชีลดลงไปอย่างเสียเปล่า ข้าขอพูดเท่านี้ โชคดี”

“จะบ้าเกินไปแล้ว!” ไลท์และอีกหลายคนก่นด่าออกมาอย่างไม่อายปาก

‘หมายความว่าถ้าอยากเสียเงินเปล่าๆ ก็ใช้การ์ดสิ แบบนี้มันบอกกลายๆ ว่าให้เอาชนะโดยไม่ต้องใช้การ์ดสินะ จะหินเกินไปแล้ว’ ไลท์คิดก่อนที่อมนุษย์สีขาวตนหนึ่งจะพุ่งกระโจนเข้าที่ร่างของเขา ชายหนุ่มทำตาโตเล็งปากกระบอกปืนไปที่มันแล้วเหนี่ยวไกลปืนออกไป

          ปัง!

กระสุนยิงเข้าที่คอของมันเข้าอย่างตรงเป้า ส่งผลให้เลือดสีเงินไหลทะลักออกมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้มันหยุดเคลื่อนที่เลยแม้แต่น้อย วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวกราดเปลี่ยนมือให้กลายเป็นกรงเล็บเหวี่ยงเข้าที่ไลท์

‘หลบไม่ทำแน่!’ ไลท์กัดฟันคิดในใจ ไวเท่าความคิดยกปืนขึ้นเล็งที่หัวของมันหมายจะเป่าสมองให้กระจุยเป็นเสี่ยงๆ

‘กระสุนปืนกับกรงเล็บของแก ใครจะเร็วกว่ากัน!’

ปัง!ปัง!ปัง!

กระสุนสามนัดถูกยิงพุ่งออกไปแต่ไม่ง่ายอย่างที่คิด กรีดเทียมหยุดการโจมตีเปลี่ยนมาใช้แขนรับการโจมตีแทน และด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรงใกล้เคียงกับเหล็กและเมือกที่ยืดหยุ่นสูงมากหยุดไม่ให้กระสุนเจาะทะลุผ่านมาได้จึงสร้างความเสียหายไมได้มากนัก

ไลท์ทำสีหน้าผิดหวังวิ่งออกไปทางอื่นเพื่อเว้นระยะห่าง

“จะหนีไปไหน! แกต้องตาย และกลายเป็นอาหารของฉัน!” กรีดสีขาวตวาดเสียงคำรามเป็นการข่มขู่ มันยืดกรงเล็บให้ยาวยิ่งขึ้นก่อนจะใช้มันแคะกระสุนที่ฝังอยู่ในแขนออกมากระเด็นลงพื้น มีควันลอยออกมาจากรูทั้งสามแล้วบาดแผลก็สมานตัวอย่างรวดเร็ว

‘แผลหายเร็วไปแล้ว! นี่แกมีพลังฮีลลิ่งแฟตเตอร์รึไง!’ ไลท์โวยวายในใจ

“ตาย!” กรีดเทียมร้องตะโกนพร้อมดีดเท้าพุ่งตรงเข้ามาหาไลท์อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเบิกตาโพลงตื่นตัวเปลี่ยนเส้นทางวิ่งกะทันหันเพราะหากขืนวิ่งตรงไปเหมือนเดิม คงมิวายถูกกรงเล็บพุ่งเสียบจนทะลุอกแน่

“ฮว้าก!” อมนุษย์สีขาวว้ากหนึ่งทีเมื่อเห็นว่าเหยื่อไม่อยู่ในวิถีเคลื่อนที่มันเปลี่ยนจากเสียบเป็นฟันกวาดแทน ส่งผลให้กรงเล็บรีดเข้าที่แขนขวาของไลท์อย่างพอดี

“อึก..” ไลท์กัดฟันข่มความเจ็บปวดแล้วกระเด็นลงพื้น กุมแขนที่เลือดไหลออกมาเป็นสาย

‘มันเร็วและฉลาดมากกว่ากรีดที่เราเคยสู้ด้วยลิบลับเลย งานเข้าของจริงแล้วสิ แบบนี้ไม่ใช้การ์ดคงไม่ได้ แต่ว่า..’

‘ถ้านี่เป็นบททดสอบ มันอาจมีรางวัลให้เราก็ได้ ลองทวนคำพูดของปู่คนนั้นอีกรอบสิตัวฉัน แกพูดอะไรเอาไว้บ้าง’ ไลท์คิดในใจก่อนจะนึกคำพูดที่มาสเตอร์อินเวสเตอร์ได้กล่าวเอาไว้ซ้ำอีกทีหนึ่งในระหว่างหาที่หลบกำบัง

          [โบรเกอร์ทั้งหลาย สิ่งสำคัญที่สุดของโบรกเกอร์ไม่ใช่จำนวนเงินในบัญชี การ์ดที่แข็งแกร่ง หรือข้อมูลที่ได้รับการจัดเตรียมมาอย่างดี ปฏิเสธไม่ได้ว่างสิ่งเหล่านี้ก็จำเป็นอย่างมาก แต่! การรับมือกับปัญหาเฉพาะหน้าและใช้ทรัพยากรที่มีอย่างคุ้มค่าก็คือสิ่งที่ควรพึงมีที่สุด!]

นี่คือคำพูดของมาสเตอร์อินเวสเตอร์ที่ไลท์จำได้

สถานการณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่า เจอปัญหาเฉพาะหน้าจริงและมีทรัพยากรอะไรที่ใช้ได้บ้าง?

อาวุธ..แค่อาวุธเพียงอย่างเดียวจริงๆ แต่ศัตรูมีความสามารถในการฟื้นฟูที่สูงมาก ต้องหาจุดอ่อนของศัตรูให้เจอแล้วโจมตีในทีเดียว

‘เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี้มันใช้แขนรับกระสุนที่เรายิงใส่เข้าที่หน้านี่’

‘ถ้าฟื้นฟูบาดแผลเร็วทุกส่วนบนร่างกายจริงๆ บางทีมันอาจปล่อยกระสุนให้พุ่งเข้าหน้าเหมือนกันก็ได้ แสดงว่าถ้ายิงเข้าที่หน้ามันอาจฆ่ามันได้’ ไลท์เผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีหวังก่อนที่กรีดเทียมจะหาตัวเขาเจอและพุ่งกระโจนเข้ามาหวังหมายจะฆ่า

          “แกตาย!”

“ไม่ตายหรอกเฟ้ย!” ไลท์หันปากกระบอกปืนเข้าเล็งใส่หัวของมันก่อนจะกระหน่ำยิงออกไป แต่อมนุษย์สีขาวก็ยกแขนขึ้นมากำบังในทันทีเฉกเช่นกับครั้งก่อน

ปัง!ปัง!ปัง!ปัง! แกร่กๆ

กระสุนยิงออกไปได้เพียงสี่นัดก่อนจะได้ยินเสียงประหลาดตามมาทีหลัง ไลท์เกิดอาการสับสนเลยยิงออกไปอีกที กระสุนนัดต่อไปก็ไม่ยอมออกมาเสียที เขาเริ่มหัวเราะกลบเกลื่อนและเหนี่ยวไกลต่อไปแต่ผลก็เหมือนเดิม

‘เวรแล้ว! เกิดอะไรขึ้น เสียงั้นเรอะ!’

          “ตาย!” อมนุษย์สีขาวตะโกนเสียงดังพร้อมพุ่งเข้าใส่ไลท์อีกครั้ง ชายหนุ่มไม่มีเวลาหาคำตอบอีกต่อไปแล้วต้องรีบรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าโดยด่วน รีบควานหาสิ่งของรอบตัวที่น่าจะใช้เป็นอาวุธได้จนกระทั่งไปจับเจอมีดสั้นติดอยู่ในเสื้อ เขารีบคว้ามันมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว

“ว้าก!”

“อึก..” ไลท์กลืนน้ำลายเฮือกโต

‘อยากจะปามีดไปเสียบหัวมันอยู่หรอก แต่ขนาดความเร็วของลูกปืนมันยังยกแขนขึ้นมารับได้ ทำไปคงเปล่าประโยชน์ จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ คิดสิไลท์คิดสิ’

“หมดทางหนีแล้ว แกต้องตาย!” กรีดเทียมประกาศก้องเสียงดังสะนั่น มันเปลี่ยนแขนอีกข้างให้กลายเป็นใบดาบขนาดใหญ่พร้อมงอกกรงเล็บให้ยาวยิ่งขึ้นไปอีก ทวีความอันตรายไปพร้อมกับระยะโจมตีที่กว้างขึ้น ส่งผลให้สถานการณ์ตึงเครียดหนักเข้าไปอีก

‘ยิ่งเวลาผ่านไปมันก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ไม่สิ ยิ่งโจมตีเท่าไหร่มันก็ยิ่งเก่งขึ้นมากกว่า ถ้ามีดเสียบมันแล้วฆ่าไม่ได้ขึ้นมาคงเป็นปัญหาแน่ ต้องหาทางหนีให้ได้ก่อนจะถูกมันฆ่าเอา’ ไลท์คิดก่อนจะแอบเหลือบสายตาไปมองสถานการณ์โดยรอบ

โบรกเกอร์คนอื่นอาการหนักกว่าเขาเยอะ บางคนก็หนีเพียงอย่างเดียวไม่คิดจะต่อกร คงจะร้องขอความช่วยเหลือไม่ได้ และก็จับสังเกตได้เพิ่มอีกหนึ่งอย่าง

ว่าโบรกเกอร์หนึ่งคนจะมีคู่ต่อสู้เพียงคนเดียวเท่านั้น

‘แบบนี้เองเพราะเป็นบททดสอบสินะเลยให้สู้กับศัตรูแค่คนเดียว ถ้าเป็นกรีดของจริงป่านนี้โดนรุมทิ้งไปแล้ว’ ไลท์คิดก่อนจะตั้งสมาธิให้มากยิ่งขึ้น สายตาจดจ้องไปที่ศัตรูอย่างไม่ลดละ ประกาศศักดาออกไปว่าไม่ใช่หมูที่จะถูกล่าได้ง่ายๆ ทำให้มันเริ่มระวังตัวมากยิ่งขึ้น

‘คุณปู่คนนั้นบอกว่ามันฉลาด มันต้องรู้แน่ว่าเราใช้ปืนไม่ได้ทำให้มันต้องประเมินกำลังรบของเราให้แน่ชัด แต่ว่า..ถ้ายังอยู่เฉยๆ ต่อไปมันต้องรู้แน่ว่าเรายังสู้มันไม่ไหว’ ไลท์คิดก่อนที่เหงื่อจะค่อยๆ ไหลลงสู่พื้น

‘ฉวยโอกาสตอนมันยังระวังอยู่นี่แหละ! คอยดูสิว่าระหว่างมนุษย์กับสัตว์ประหลาดใครจะฉลาดกว่ากัน’

“...”

“...”

“ตาย!” มันตวาดเสียงคลุ้งคลั่งแล้วตั้งท่าเตรียมจะดีดตัวพุ่งเข้ามาหาไลท์

‘มาแล้ว!’

          “มาเป็นอาหารให้ฉันซะ!” กรีดเทียมตวาดแล้วพุ่งเข้ามาหาไลท์ เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาทำบางอย่าง

ไลท์ยกแขนข้างที่ถือปืนขึ้นแล้วใช้นิ้วกดที่ปุ่มหนึ่งส่งผลให้แม็กกระสุนกระเด็นออก ลอยเข้าหาที่หน้าของอมนุษย์ที่กำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในวินาทีที่ทัศนวิสัยถูกบดบังชั่วคราวมันมิได้ล่วงรู้เลยว่าเหยื่อของมันกำลังทำอะไรอยู่

ไลท์ย่อตัวลงแล้วถือมีดด้วยสองมือแน่น ก่อนจะพุ่งตัวขึ้นหมายจะใช้ใบมีดเสียบเข้าที่หน้ามันเข้าอย่างแรง แต่ด้วยสติปัญญาและสัญชาตญาณที่มีทำให้อมนุษย์สีขาวเริ่มตอบสนอง ส่งผลให้วิถีโจมตีคลาดเคลื่อนเล็กน้อย

‘โถ่เว้ย! ช่วยไม่ได้ อย่างน้อยก็ขอตำแหน่งดีๆ และกัน’

ใบมีดเสียบเข้าที่คอหอยของมันเข้าจนมิดด้าม อมนุษย์สีขาวหยุดการโจมตีและร้องทุรนทุรายไปด้วยความทรมานพร้อมกับเลือดสีเงินที่กระฉูดออกมาเป็นน้ำตก ไลท์ใช้โอกาสนั้นเก็บแม็กกระสุนและหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ และหวังว่ามีดเล่มนั้นจะถ่วงเวลาไปได้สักพัก

“ต้องหาทางให้ปืนใช้งานได้อีก ทำยังไงดีๆ” ไลท์พูดวกไปวนมา เขาหยิบเอาบัตรสีดำขึ้นมาแตะที่ปืนเบาๆ เผื่อจะมีอะไรเกิดขึ้น และก็ปรากฏจอบางอย่างขึ้นจริง

[ชื่ออาวุธ :Zenita9 ระดับ: Copper (ทองแดง) กระสุน(0/9)]

“ที่แท้ก็กระสุนหมด!” ไลท์ทั้งโล่งใจและหนักใจในเวลาเดียวกัน อย่างน้อยก็ได้รู้สาเหตุแล้วว่าสาเหตุมาจากอะไร แต่เรื่องที่ต้องคิดก็คือ..ปริมาณกระสุนที่เขามีอยู่

ไลท์วิ่งเข้าไปหลบในโรงงานร้างที่มีที่ให้ซ่อนมากมาย แม้เขาจะพบเห็นโบรกเกอร์คนอื่นมากมายกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับกรีดเทียมอยู่แต่ก็ไม่สนใจ รีบคิดหาทางแก้ปัญหาในทันที

หลังจากที่ค้นตัวให้ดีแล้วไลท์พบว่าตนเองมีกระสุนสำรองเก็บเอาไว้อยู่เพียงเก้านัดเท่านั้น จากการหาข้อมูลเพิ่มเติมจากบัตรสีดำ ดูเหมือนต่อจากนี้ทุกครั้งที่เขาใช้ปืนจะต้องซื้อกระสุนมาตุนเอาไว้เป็นจำนวนหนึ่งเสมอ เพราะอาวุธระยะไกลเป็นอาวุธชนิดเดียวที่ต้องใช้ทรัพยากรแลกกับการโจมตี

‘ทั้งที่ตอนเป็นชิพเตอร์ยิงได้เท่าไหร่ก็ได้แท้ๆ เฮ้อ’

“แต่ว่า..เก้านัดก็น่าจะพอใช้อยู่” ไลท์กล่าวพร้อมคลี่ลมหายใจระบายความเครียดออก เมื่อบรรจุกระสุนจนเต็มแม็กเขาก็พร้อมสำหรับการต่อสู้ที่จะมาถึง ลุ่มๆ ดอนๆ สังเกตไปทั่วโรงงานร้างเพื่อเตรียมการบางอย่าง พอทุกอย่างพร้อมแล้วก็รอคอยอยู่เฉยๆ ให้มันมาหา

เขาเห็นทั้งเครื่องจักรที่ไม่ได้ถูกใช้งานจนฝุ่นเกาะเต็มไปหมด บ่อน้ำ รถขนส่งเก่าๆ เศษซากของทีวีที่ผุพังและอื่นๆ อีกมากมาย

ยังไม่ทันไรอมนุษย์สีขาวที่ตามล่าไลท์ก็วิ่งเข้ามาโรงงานร้างด้วยท่าทีโกรธสุดขีด ดวงตาสีดำของมันมีของเหลวสีดำไหลลงมาเปรอะเปื้อนเรือนร่างสีขาวเต็มไปหมด จดจ้องมาที่ชายหนุ่มพร้อมกัดฟันแน่นไปมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้

“ไงพี่ชาย รสชาติมีดของฉันอร่อยดีไหม”

          “แกต้องตาย!”

“ไม่เอาน่า เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ พักสักหน่อยไม่ดีกว่าหรือ ดูนั่นไง คนอื่นๆ กำลังเล่นวิ่งไล่จับกันสนุกสนาน เราสองคนก็บู๊กันมาสักพักแล้ว เปลี่ยนจากคนเล่นมาเป็นฝ่ายคนดูบ้างก็ไม่เลวนะ!”

“แกต้องตาย..แกต้องตาย!” อมนุษย์สีขาวตวาดเสียงดังก่อนจะเปลี่ยนใบดาบในมือให้กลายเป็นเลื่อยไฟฟ้า ไลท์ขมวดคิ้วแน่นบนใบหน้าเมื่ออีกฝ่ายมีอาวุธที่พลังทำลายรุนแรงและชวนสยองขวัญมากกว่าเดิม

“ไม่น่าเลยแฮะเรา...ดันไปทำให้มันเก่งขึ้นซะได้”

“ว้ากกก!!!!” เลื่อยไฟฟ้าส่งเสียงคำรามน่าเกรงขามพร้อมกับเสียงกู่ร้องของกรีดเทียม มันวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วหมายผ่าร่างของชายหนุ่มให้กลายเป็นสองท่อน แต่ไลท์เองก็ไม่ยอมให้ทำง่ายๆ เช่นกัน

“หึหึ..ได้เวลาใช้ท่าไม้ตายที่เก็บงำมานานแล้วสินะ ตัวฉัน”

นั่นก็คือ..

“แน่จริงก็ไล่ตามฉันมาให้ฉันสิ! เจ้าสัตว์ประหลาดน่าเกลียด!” สิ้นเสียงคำพูดชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้า เตรียมมุ่งหน้าออกจากโรงงานร้างในทันที อมนุษย์สีขาวที่เห็นเหยื่อมีท่าทีพิรุธแต่ก็ไม่ได้ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย เร่งความเร็วตามจนระยะห่างถดถอยลงเรื่อยๆ

แต่สิ่งที่ต้องทำให้มันต้องตกตะลึงนั่นก็คือ..

แทนที่จะวิ่งออกไปทางประตูชายหนุ่มกลับวกกลับเข้ามายังภายในโรงงานเช่นเดิม

ทำไมถึงทำเช่นนั้น? มันไม่ทราบที่มันคิดได้คือไล่ตามไปเรื่อยๆ ตอนแรกระยะการจับตามองก็ไม่ห่างกันมาก แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดอีกฝ่ายจึงทั้งโค้งทั้งอ้อม ลอดใต้เครื่องจักรเหมือนกับว่ากำลังวิ่งไล่จับกันอยู่จริงๆ

‘ตอนนี้แหละ!’ ว่าแล้วไลท์ก็ตัดสินใจทำหนึ่งสิ่งที่ทำให้อมนุษย์สีขาวต้องตะลึงอีกครั้ง เมื่อเขามายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าบ่อกักเก็บน้ำแห่งหนึ่งก่อนที่จะหันหน้ามาประจันกับมันในที่สุด

“ตายซะเถอะ!” อมนุษย์สีขาวที่หมดความอดทนกับการวิ่งไล่จับเต็มที่ตวาดออกมาอย่างเหลืออดควบเลื่อยไฟฟ้าพุ่งเข้าใส่ไลท์เข้าอย่างไม่ละความเร็ว

“ใช่! แน่จริงก็ฆ่าฉันให้ได้สิ” ไลท์ยิ้มโบกมือให้มันหนึ่งทีก่อนเขาจะก้าวถอยหลังตกลงไปยังบ่อกักเก็บน้ำ

ใช่..ร่วงลงไปเลย แถมจงใจด้วย

“!” กรีดเทียมตกใจสุดขีดจริงๆ ในคราวนี้

สถานที่ทั้งมืดและคับแคบไร้ช่องทางหนี จะลงไปทำไมกัน?

มันหยุดชะงักฝีเท้าลงกะทันหัน แล้วเริ่มครุ่นคิด

ล่อให้ลงไปงั้นหรือ?

ล่อแล้วจะทำอะไรได้ มีแต่จะชักชวนให้เข้าไปฆ่าเท่านั้น แถมยังไม่มีอะไรที่น่าจะฆ่ามันได้เลยด้วยซ้ำ

มันก้าวเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้าและชะโงกหน้าลงไปมองที่ก้นบ่อ ทว่า..

ปัง! ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!

กระสุนหนึ่งนัดพุ่งเข้าหน้าเจาะสมองจนทะลุออกหลังศีรษะ ตามด้วยกระสุนอีกจำนวนหนึ่งที่ทำให้บนใบหน้าของมันพรุนเป็นรังผึ่ง

ในวินาทีนั้น..ร่างกายมันก็ได้หยุดทำงานและแหลกสลายไปในที่สุด ทิ้งเอาไว้เพียงแสงจางๆ จากกึ่งกลางในร่างกายของมัน แสงนั้นเคลื่อนตัวลงไปในบ่อก่อนที่ชายหนุ่มจะเอื้อมมือไปคว้ามันมาเอาไว้

(R)Summon Card : หุ่นไล่กาปีศาจ Level:3 Price(ราคา):7,500 Coin

          คุณสมบัติ:จ่ายเงิน5,000เหรียญ บังคับให้ศัตรูหนึ่งตนหันมาสนใจที่หุ่นไล่กาปีศาจได้5วินาที

“เหอะๆ..ชนะแล้ว” ไลท์เผยรอยยิ้มออกมาด้วยความยินดี

‘ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าจะลอบโจมตี แต่ก็ไม่อยากเสี่ยงให้มันรู้ว่าเราใช้ปืนได้แล้ว ถ้าเกิดปัดกระสุนได้ขึ้นมาคงเป็นเรื่อง’

‘โชคดีจริงๆ ที่เจอบ่อน้ำนี่ซะก่อน ถ้ายิงตอนมันชะโงกหน้ามามองยังไงก็หลบไม่ได้ เอาล่ะ..จะขึ้นไปข้างบนยังไงดีนะ