DC บทที่ 5: ร้องขอเพิ่ม
“เจ้าพูดว่าสามารถรักษาหลังข้าได้ด้วยการนวดงั้นรึ”
ซูหยางผงกหัวรับอย่างสงบ
“อย่าไปฟัง เจ้านี่ต้องการเอาเปรียบเจ้า”
“ช่าย ใครจะรู้ว่าเจ้านี้จะทำอะไรเจ้าถ้าตามเขาไป”
“พวกเจ้ารู้จักเจ้านี่รึ”
หญิงสาวมองดูกลุ่มศิษย์นิกายและขมวดคิ้ว “แล้วพวกเจ้าคือใครกัน”
“พวกเรา...”
ก่อนที่ศิษย์นิกายจะแนะนำตนเอง ซูหยางก็พูดขึ้น “ข้าสามารถรักษาเจ้า แต่เจ้าต้องทำตามเงื่อนไขข้า”
“เงื่อนไข เจ้าสามารถต่อรองเงื่อนไขงั้นรึ ข้ารู้ว่าเจ้ายืนอยู่ที่นี่หลายชั่วโมงโดยมิมีลูกค้าสักคน ถ้าข้าจากไปตอนนี้มิรู้ว่าเจ้าจะมีลูกค้าอีกเมื่อไหร่… หรืออาจจะมิมีอีกต่อไป”
"..."
"..."
หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ซูหยางผงกหัวและกล่าวอย่างใจเย็น “งั้น… สำหรับความกล้าที่มายืนต่อหน้า ข้าจะบอกบางสิ่งให้ถือว่าเป็นของขวัญ อาการปวดหลังของเจ้า… อย่าได้ประเมินมันต่ำไป รีบไปหาหมอรักษาโดยเร็วก่อนที่เจ้าจะพิการ”
“พิการ จ..จ...เจ้าหมายความว่าเช่นไร” หญิงวัยรุ่นเริ่มกระวนกระวายหลังจากได้ยิน แต่ซูหยางไม่สนใจ
“ถ้าเจ้าคิดว่าเป็นความเจ็บปวดจากการฝึกผิดท่า นั่นเจ้าคิดผิด”
“งั้นสาเหตุคือ...”
"..."
"..."
หญิงสาววัยรุ่นเริ่มเหงื่อตกหลังจากซูหยางเงียบไป
“ต..ตกลง ข้ายินดีรับเงื่อนไขของเจ้า”
หญิงสาวยอมแพ้หลังจากความเงียบ
ซูหยางผงกหัวแล้วกล่าว “เงื่อนไขแรก กิจกรรมใช้เวลา 10 นาทีเท่านั้น มิขาดมิเกิน เงื่อนไขสอง เจ้าต้องเล่าประสบการณ์การนวดให้คนอื่นฟังสิบคน ประการสาม เจ้าจะมาได้อีกครั้งหนึ่งเดือนนับจากการนวดครั้งล่าสุด ถ้าปฏิเสธ เจ้าก็หันหลังกลับไปได้เลย หากเจ้ามิสามารถทำตามเงื่อนไขข้อที่สองและสามได้ก็อย่าได้คิดกลับมาอีกครั้ง”
“นั่น… แค่นั้นรึ” หญิงวัยรุ่นคิดว่าซูหยางมีเงื่อนไขที่ยากลำบากในใจ แต่ง่ายขนาดนี้… ใครจะไม่รับ
“อุฟ… หนึ่งเดือน… ต้องเป็นปาฏิหาริย์ถ้าเจ้ามีลูกค้าคนอื่นนอกจากเธอ นับแต่นี้...” เหล่าศิษย์นิกายหัวเราะ
“เจ้ายอมรับไหม”
“ข้ารับ”
“ดี ตามข้ามา” ซูหยางม้วนป้ายและแบกไว้บนหลัง พาหญิงสาวกลับไปยังที่พักของเขา
“อ๋าาา… เธอตามไปจริงๆ...”
“เราควรหยุดเธอไหม”
“ปล่อยเธอไป… เธอได้แต่โทษตัวเองที่หลงเชื่อคนแบบซูหยาง”
เหล่าศิษย์นิกายมองซูหยางและหญิงสาวเดินลับไปโดยไม่มีใครพยายามที่จะหยุดเธอเพราะว่าพวกเขาล้วนอยากรู้จ่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอกลับมา
—
—
—
“นี่คือ… บ้านพักเจ้า เราจะทำที่นี่รึ”
“หรือว่าเจ้าอยากทำข้างนอก” ซูหยางถามเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
"..."
สาวน้อยมองไปรอบๆ คิดเตลิดไปไกล จนหน้าแดง
ซูหยางไม่รอคำตอบเธอ เดินเข้าไปในบ้าน
“อาา รอด้วย...”
หลังจากเข้าไปในบ้านที่เงียบสงัด ซูหยางตรงไปที่ห้องของเขาโดยมีหญิงสาวเดินตามอย่างระวัง
“ข้าสาบานว่าถ้าเจ้าทำอะไรมิดีละก็… เจ้าต้องจ่ายด้วยชีวิต...”
“เจ้ายังเด็กเกินมิใช่รสนิยมข้า เด็กน้อย”
“เด..เด็กน้อย เจ้าดูเหมือนอายุเท่าข้า”
ซูหยางยักไหล่ตอบว่า “นอนคว่ำลงบนเตียง”
"..."
สาวน้อยยืนนิ่ง มองเขาเขม็ง
“เจ้าสามารถสวมเสื้อผ้าได้”
หลังจากฟังคำพูด หญิงสาวถอนหายใจแล้วนอนลงบนเตียง
ซูหยางดัดนิ้วยืดเส้นสายชั่วครู่ก่อนพูดว่า “สิบนาที เริ่ม ครองสติให้ดี”
“เอ๋ เจ้าหมายความว่าเช่...”
“อาาา”
หญิงสาวพลันร้องครางอย่างสุขบาย เสียงเสียวซ่านชอนไชเข้าไปในหูซูหยาง
“จ..เจ้าทำอะ...อ้าาาาาา”
“หยุดดิ้นไปมาเหมือนหนอน เจ้าทำให้งานยากขึ้น”
“อ๊าาาา”
ความรู้สึกสุขสบายบนหลังถมทับการได้ยินของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์
เธอไม่เข้าใจว่ามันรู้สึกเช่นไร แต่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ได้รับจากมือมนุษย์ เธอรู้สึกเหมือนมือเทพเจ้า
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ในโลกของหญิงสาวมันเหมือนชั่วนิรันดร์ แต่ทันใดความรู้สึกสุขสบายนั้นก็หยุด มันกระทันหันจนรู้สึกเหมือนจุดจบของโลก
“เอ๋ เฮ้ย เจ้าหยุดทำไม” สาวน้อยหันมองซูหยางใบหน้าเธอแสดงถึงความรู้สึก ทำต่ออีกหน่อยได้ไหม
“หมดเวลาสิบนาทีแล้ว” ซูหยางพูดเสียงเรียบ
“ต..ต..แต่...”
“ความปวดบนหลังเจ้าควรหายแล้ว แต่เจ้าต้องลดเวลาการฝึกลงครึ่งหนึ่งในเดือนถัดไปเพื่อผลถาวร”
“ได้โปรด… สิบ… ไม่ อีกแค่ห้านาที ข้ายอมจ่ายเพิ่ม”
หญิงสาวอ้อนวอนซูหยางให้ขยายเวลา แต่ซูหยางเพียงส่ายศีรษะ “ข้ามิสามารถรับอะไรจากเจ้าได้ เพราะข้าได้กำหนดไว้ว่าลูกค้าสามคนแรกฟรี เจ้าสามารถมาใหม่เดือนหน้า… หลังจากที่เจ้าได้เล่าประสบการณ์ให้คนอื่นสิบคน”
หญิงสาวกัดริมฝีปากด้วยความข้องใจ ผงกศีรษะรับอย่างไม่เต็มใจหลังจากนิ่งไปอึดใจ
“ข้าจะตั้งตารอครั้งหน้า… เฮ้อ...”
“จ้าวเซวียน” หญิงสาวพูด “ข้าชื่อจ้าวเซวียน”
“ข้า ซูหยาง” เขายิ้มให้เธอ มองเธอเดินออกไปจากประตูหน้า โอนเอนเหมือนคนเมาที่ดื่มมาทั้งคืน