บทที่ 25 มิตรภาพของเราสิ้นสุด [อ่านฟรี]

บทที่ 25: มิตรภาพของเราสิ้นสุด

ดวงตาของหลี่ชางเมี้ยนถูกแผดเผาอย่างต่อเนื่องในความบ้าคลั่งรวมกับความทุกข์ยากขณะสีหน้าที่ระบายออกมาจากใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ มือของเธอมีเลือดออกแต่เธอไม่รู้สึกใดๆๆ ความเจ็บปวดในใจเธอเจ็บปวดมากเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดภายนอก

 

นอกจากนี้ผู้คนรอบ ๆ ร้านอาหารต่างนินทาและกระซิบอย่างลับๆเมื่อพวกเขาได้ยินและเห็นแก้วแตก ในขณะเดียวกันพนักงานของหลี่ทุกคนตกตะลึงและตะลึงงันเมื่อพวกเขายืนอยู่หน้าลูกสาวที่เป็นเจ้าของร้านอาหารพวกเขาเผชิญกับอาการของชางเมี้ยนที่ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนไปไหน แทบจะมองไม่เห็นถึงลมหายใจของเธอดังออกมา ผู้จัดการพยายามทำตัวให้เป็นมืออาชีพและหลีกเลี่ยงความหวาดกลัวเขาสั่งอย่างกล้าหาญและตะโกนให้หนึ่งในบริกรไปอาชุดปฐมพยาบาลภายในห้องครัวออกมาพร้อมกับเรียกรถพยาบาลให้เร็วที่สุด

พวกเขาเชื่อฟังเขาอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งไปที่หลี่ชางเมี้ยนพวกเขาจับมือที่มีเลือดออกและเริ่มดึงเศษแก้วที่แตกที่ติดอยู่บนฝ่ามือของเธอออกมา พวกเขาเหงื่อออกอย่างกังวล เส้นประสาทหัวใจกำลังจะระเบิดและกลัวผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา อย่างไรก็ตามมีพนักงานคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอเธอวางมือที่ปลอบโยนของเธอไว้ด้านหลังชางเมี้ยนแล้วตบด้วยวิธีเพื่อน โชคดีที่ดูเหมือนว่าหลี่ชางเมี้ยนให้ความร่วมมือและเริ่มรู้สึกสงบลงเมื่อพวกเขาช่วยกันและปลอบโยนเธอชางเมี้ยนปล่อยให้พวกเขาทำในสิ่งที่พวกเขาอยากทำโดยไม่จ้องมองหรือไม่ด่าพวกเขา

...

...

...

หลี่ชางเมี้ยนหลับตาและพยายามกลั้นน้ำตาขณะที่พนักงานพันผ้าพันแผลอย่างระมัดระวัง เธอลืมตาอย่างเศร้าโศกเมื่อเธอรู้สึกว่าพวกเขาทำมันไปแล้ว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเธอยืนขึ้นและพายกระเป๋าของเธอไว้บนไหล่ของเธอพนักงานพยายามช่วยพะยุงเธอเดินโดยจับแขนของเธอ "คุณชางเมี้ยน .... เราคิดว่ามันน่าจะดีกว่านี้ถ้าคุณไปโรงพยาบาล" หนึ่งในนั้นพยายามแนะนำอย่างสุภาพและคนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับคำแนะนำของบุคคลนั้น หลี่ชางเมี้ยนบังคับให้ตัวเองยิ้มเธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มขอบคุณให้กับพวกเขา "อย่าพูดเกินจริง ... ฉันจะสบายดี ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง" เธอยืนกรานขณะพยายามเดินไปด้วยตัวเองโดยไม่ให้พนักงานพะยุงเธอ

 

 

 

(นอกร้านอาหาร)

หลี่ชางเมี้ยนมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็นเธอเธอแอบเปิดกระเป๋าของเธอและหยิบบุหรี่ออกมาขณะที่เธอสูบอย่างรวดเร็วโดยที่คนอื่นไม่รู้ เธอใช้เวลาคิดเพียงอย่างเดียวเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นและต้องทำอะไรต่อไป เธอลูบหน้าผากของเธอขณะที่น้ำตายังคงไหลลงไปที่แก้มของเธอ

 

หลังจากที่เธอสูบบุหรี่เสร็จเธอก็วางมันลงบนพื้นแล้วถูมันด้วยปลายเท้าขณะสวมรองเท้าส้นสูงของเธอ เธอเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือของเธอแล้วรีบเปิดประตูรถด้วยมือที่สั่นเทา

เธอนั่งลงอย่างน่าสมเพชในขณะขับรถเธอหายใจเข้าลึกๆและพยายามโทรหาใครบางคนคราวนี้มันคือ เซิงซีหลังจากหลี่ชางเมี้ยนโทรหาเธอแล้ว เซิงซีก็รับสายทันทีโดยไม่ลังเลเลย

 

[" รีบโทรมาเลยนะ ทำแบบนี้มันก็ดีแล้วนี่ แล้วมีอะไรให้เธอจำได้ไหมว่าเราเป็นเพื่อนกันเธอไม่เคยเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่แล้วนี่?"] เซิงซีพูดถากถางอย่างถี่ถ้วนเธอกำลังแสดงออกอย่างมั่นใจราวกับว่าเธอไม่ได้ทำผิดอะไรกับเธอ

 

หลี่ชางเมี้ยนจับพวงมาลัยรถอย่างกระตือรือร้นโดยเพียงแค่ได้ยินเสียงของเธอ * เธอหายใจเข้าลึก ๆ “เธอมันเป็นงูพิษ... ตอนนี้เธอกำลังถามฉันว่าทำไมฉันถึงจำคุณไม่ได้ ..... เมื่อเธอทรยศฉันนี่หรอ!”] หลี่ชางเมี้ยนตะโกนทางโทรศัพท์

เธอได้ยินว่าคนที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์เริ่มหัวเราะเยาะก่อนที่จะพูดกับเธอ

["ดูเหมือนเธอรู้อยู่แล้วว่าเขามาหาเธอและตอนนี้เขาทำลายหัวใจบริสุทธิ์ของเธอไปแล้วมันเป็นยังไงบ้างมันเจ็บหรือเปล่า? แน่นอนว่ามันถูกต้องใช่มั้ย ..... ข่าวนี้กำลังเบ่งบานอารมณ์ของฉัน แต่มันค่อนข้างเศร้าเล็กน้อยที่เกมเล็ก ๆ ของฉันจบลงไปแล้วอย่างไรก็ตามมันก็น่าพอใจและคุ้มค่าที่จะทำให้เธอรู้ว่า ... แฟนของเธอเป็นคนงี่เง่าเหมือนกับเธอ ... อ่าและปล่อยฉันกับเขาเดินไปข้างหน้าด้วยกันเถอะ เธอเลิกกับเขาแล้วนี่ขออภัยเธอจงยอมแพ้เถอะ อย่าทำอะไรโง่ๆอีกล่ะเขาเป็นของฉันฉันไม่มีวันปล่อยเขาให้เธอ ถ้าเธอต้องการต้องข้ามศพฉันไปก่อน "] น้ำเสียงของเซิงซีช่างเหน็บแนมและเต็มไปด้วยความใจร้าย

["แก .... คนทรยศ!"] เธอประกาศกร้าวขณะหลี่ชางเมี้ยนกำโทรศัพท์แน่น

["เหมือนที่ฉันใส่ใจเธอ ... เธอสามารถโทรหาฉันได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ ... แต่ติดอยู่กับสมองของเธอเสมอมันไม่ใช่ความผิดของฉันเลยที่แฟนโง่ของคุณทรยศเธอเอง .... มันอาจเป็นเพราะเธองี่เง่าเอง' ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งไหนถูกต้องหรือไม่เธอไม่สามารถตำหนิฉันเพราะฉันอาจจะเป็นคนดีเกินไปและสวยกว่าและเซ็กซี่กว่าเธอ ถ้าเธอต้องการที่จะตำหนิและโกรธใครสักคนนั่นคือตัวเธอเองไม่ใช่แฟนของเธออ้อ!!!ฉันขอแก้ไขให้ถูกต้องใหม่ฉันหมายถึงแฟนเก่าของคุณน่ะ ... ฉันพนันได้เลยว่ามีบางเรื่องที่เธอไม่รู้แต่ในเมื่อเกมมันจบลงแล้วฉันจะไม่ลังเลที่จะบอกความลับที่วิเศษที่สุดแก่เธอ เธอรู้ไหมว่าเมื่อไรที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอเขามักจะมาเคาะที่ประตูห้องของฉันทุกเที่ยงคืนหลังจากที่คุณหลับอย่างสบายและฉันรู้สึกดีที่ได้นอนกับเขาในขณะที่ฉันรู้ว่าความจริงเขาอาจจะถูกเธอฆ่าไม่ช้าก็เร็วเขาดีเกินกว่าที่จะอยู่กับเธอ และเขาชอบที่จะอยู่กับฉันมากกว่าที่จะอยู่กับคุณ "]

 

["เธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?" ถ้าเธอคิดว่านี่จะเป็นการฆ่าฉัน ... เธอคิดผิด ต่อจากนี้เธอและฉันตัดขาดกันไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกต่อไปฉันจะไม่เป็นเพื่อนกับคนทรยศฉัน .... เธอและเขาเกลียดฉันอีกต่อไปเถอะ และฉันจะไม่ถูกหลอกอีกครั้งโดยคนทรยศที่น่าเกลียดอย่างพวกเธอ  อ้อ... เธอแน่ใจหรอว่าสมองของเธอไม่ได้โง่ เมื่อฉันเข้านอนแต่สมองของฉันทำงานในวิธีที่ต่างกันอยู่ที่นั่นฉันรู้หมดแหละแต่ฉันเลือกที่จะไมแสดงออกว่ามันทำงานอย่างไรและรู้สึกอย่างไร ใช่คุณประสบความสำเร็จที่ทำร้ายฉัน แต่ยังติดอยู่กับสมองธรรมดาของเธอว่าฉันจะต่อสู้และทำให้แน่ใจว่าความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกตอนนี้เธอจะได้สัมผัสกับมันอย่างสาสมและมันจะโหดร้ายแน่นอนในที่สุดฉันก็รู้ว่าเธอใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่มาสู่จุดนี้ได้ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าคนอย่างฉันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็นช่วยรออีกหน่อยเธอจะต้องประหลาดใจในไม่ช้าก็เร็ว] หลี่ชางเมี้ยนพูดอย่างมั่นใจว่ามันเจ็บสำหรับเธอแต่เธอไม่มีทางเลือกเธอยิ้มอย่างชั่วช้าและเมื่อเธอกำลังจะวางสาย เซิงซีก็หยุดเธออย่างรวดเร็ว

["เดี๋ยวก่อนเธอกำลังวางแผนอะไรอยู่?"] เซิงซีกำลังตะโกนถามเธอด้วยน้ำเสียงของเธอประสาทเสียไปแล้วหลี่ชางเมี้ยนเลือกที่จะไม่สนใจเธอขณะที่เธอวางสายอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้มนางมารบนใบหน้าของเธอ เธอวางโทรศัพท์บนตักของเธอเผยให้เห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ และการสนทนาทั้งหมดได้รับการบันทึกแล้ว เธอรู้ว่าเซิงซีจะไม่ระวังคำพูดของเธอและผู้สร้างปัญหาอย่างเธอพร้อมเสมอและผู้เชี่ยวชาญอย่างเธอรู้ดี

เธอเอื้อมไปจับแล็ปท็อปของเธอที่วางอยู่เบาะหลังของรถ เธอเปิดมันเสียบกับUSB มือถือของเธอในขณะที่เธอดำเนินการตามแผน หลังจากทำเสร็จริมฝีปากของหลีชางเมี้ยนยิ้มเยาะเย้ยกับสิ่งที่เธอทำไปแล้วและสิ่งเดียวตอนนี้ที่ต้องทำครั้งสุดท้ายคือแตะเพื่อยืนยันเพื่อส่งมันให้กับคนในมหาวิทยาลัยโดยอัตโนมัติ

 

เธอเพิ่มการตัดสินใจของเธอเป็นสองเท่าและคิดว่ามันมากเกินไปแต่ทุกอย่างที่พวกเขาทำกับเธอและพูดกับเธอมันก็เพียงพอที่จะทำโดยไม่แสดงความเห็นอกเห็นใจใดๆของเธอ หลี่ชางเมี้ยนสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอเขม่นตาและในที่สุดก็กดปุ่ม ตกลงบนแล็ปท็อปของเธอ

 

“นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดและสำหรับมิตรภาพของเราสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้......เซิงซี” เธอพึมพำเมื่อดวงตาของเธอเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง