บทที่ 21 ปกป้องซิ่วซีหยา [อ่านฟรี]

บทที่ 21: ปกป้องซิ่วซีหยา

ศาสตราจารย์เริ่มเดินมา ก่อนเริ่มให้กระดาษทดสอบกับอัจฉริยะทั้งสามที่นั่งด้านหน้า ซิ่วซีหยาตกตะลึงอีกครั้งศาสตราจารย์ของพวกเขาแจกกระดาษทดสอบให้ด้วยตัวของเธอเองเป็นครั้งแรกอย่างไรก็ตามวันนี้เธอเริ่มรู้สึกประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง ศาสตราจารย์เพิ่งผ่านเธอไปซิ่วซีหยาจ้องมองเธอที่ด้านหลังขณะที่ค่อยๆทำแบบทดสอบ จนกว่าเขาจะหันมาหาเธออีก

 

ขณะที่ศาสตราจารย์เงยหัวขึ้นหลังจากแจกแบบทอสอบให้จางหวังแล้ว "ซิ่วซีหยาเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณจ้องฉันอย่างนั้น มีสิ่งผิดปกติบนใบหน้าของฉันหรือไม่”ศาสตราจารย์ถามด้วยเสียงของเขาลึกและผิดปกติ

ดวงตาซิ่วซีหยาเปล่งประกายแวววาวเธอส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "ไม่มีค่ะ ศาสตราจารย์" เธอพูดอย่างแปลกประหลาดพยายามซ่อนความอยากรู้ของเธอต่อหน้าศาสตราจารย์ของเธอ

 

"เป็นอย่างนั้นเหรอ?" ศาสตราจารย์ถามอีกครั้ง แต่น้ำเสียงของเขาดูนุ่มนวลกว่าเมื่อก่อน ซิ่วซีหยาไม่ตอบเขาเธอแค่พยักหน้าอย่างสุภาพส่งสัญญาณให้เขาว่าคำตอบของเธอคือใช่

อาจารย์ให้รอยยิ้มเล็กน้อยกับเธอเมื่อเขาแจกแบบทดสอบเสร็จที่จางหวังและซิ่วซีหยาหลี่เหว่ยเป็นคนเดียวที่เขาไม่ได้มอบให้

 

ใบหน้าของศาสตราจารย์กลับซีดจางเมื่อเขายืนอยู่หน้าหลี่เหวยอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี เธอไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงแค่ให้ข้อสอบแค่ชุดเดียวของวันสุดท้ายเท่านั้น หลี่เหว่ยสังเกตว่ามือของเธอสั่นเทาเขายิ้มเยาะและเงยหน้าขึ้นขณะยิ้มกว้าง "ศาสตราจารย์ทำไมข้อสอบมีแเค่ชุดเดียวผมคิดว่าการทดสอบเริ่มเมื่อสองวันก่อน" เขาถามขณะยิ้มด้วยรอยยิ้ม

หน้าศาสตราจารย์ซีดเผือก“ใช่คุณพูดถูก…” ศาสตราจารย์โค้งคำนับและพูดอย่างประหม่า เกือบจะเปิดเผยความลับของหลี่เหวยโดยบังเอิญ ขณะนี้ให้เรียกหาเขาด้วยชื่อเล่นปกติของเขา

หลี่เหว่ยขมวดคิ้วโกรธเธอ เขากำมืออย่างแน่นหนา ศาสตราจารย์กำลังวิตกเขาบอกกับพนักงานทุกคนในมหาวิทยาลัยว่าให้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนนักศึกษาปกติอย่างไรก็ตามอาจารย์ไม่ทราบคำว่าการปฏิบัติ "ผมต้องการทำแบบทดสอบก่อนหน้านี้ด้วย ได้หรือไม่อาจารย์?" หลี่เหวยพยายามถามอย่างดีที่สุดเพื่อซ่อนอารมณ์โกรธของเขา ศาสตราจารย์มองเขาและเธอก็เชื่อฟังเขาอย่างดีเธอหันหลังกลับและเดินไปที่โต๊ะเพื่อหยิบสิ่งที่เขาต้องการมาให้

ในขณะที่นักศึกษาทุกคนง่วนอยู่กับการทำแบบทดสอบเท่านั้น หลี่เหวยและ ซิ่วซีหยาไม่ได้เป็นเช่นนั้น ซิ่วซีหยาได้ยินอาจารย์และหลี่เหวยคุยกันและดูเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรในใจอยู่ในตอนนี้ หลี่เหว่ยให้รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาแก่เธอเมื่อเขาสังเกตเห็นซิ่วซีหยามองมาและกำลังจับผิดเขา

ซิ่วซีหยาปฏิเสธรอยยิ้มของเขาจริง ๆ แล้วเธอไม่สนใจน้ำเสียงของการสนทนาของพวกเขา แต่เธอเป็นคนค่อนข้างกังวลและสงสัยว่าทำไมนักศึกษาใหม่ต้องการทดสอบในวันนี้ ในเมื่อเขาสามารถร้องขอสอบได้ในเวลาอื่นก็ได้

ซิ่วซีหยาจ้องมองผ่านดวงตาของเขาอย่างคงที่เธอหรี่ตาของเธอดูเหมือนว่าเธอกำลังสงสัยทัศนคติที่แปลก ๆ ของเขา ซึ่งทำให้หลี่เหวยรู้สึกไม่สบายใจและเขินอาย “คุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อเล่นเหมือนเด็กใช่มั้ยคุณรู้หรือไม่ว่าการทดสอบนั้นมันไม่ง่ายและการทำทุกอย่างในวันนี้วันเดียวเป็นความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่มาก” ซิ่วซีหยาบอกเขาอย่างมั่นใจเสียงของเธอสงบและเป็นปกติ

หลี่เหวยยิ้มให้เธออีกครั้งอย่างไร้เดียงสา เขากัดริมฝีปากล่างแล้วก้มศีรษะลงขณะลูบหลังคอเหมือนเด็กวัยรุ่นจนในที่สุดเธอก็รู้สึกสนใจเขา "เดี่ยว เธอก็เห็นเอง" หลี่เหวยพูด

 

ซิ่วซีหยาถอนสายตาของเธอออกจากเขา ทำให้เธอหนาวสั่นและเธอก็ไม่สามารถทนได้

อาจารย์มอบกระดาษทดสอบสองชิ้นที่เหลือให้กับหลี่เหวย “อ่ะนี่” อาจารย์พูดและเดินไปที่โต๊ะของหลี่เหวยในขณะที่เธอยืนตรงหน้าของเขา "การทดสอบทั้งหมดที่คุณต้องทดสอบมี 600 ข้อ ฉันมีความมั่นใจที่เธอจะสามารถทำให้สมบูรณ์แบบได้”

 

จางหวังยิ้มเยาะเขาเมื่อวางปากกาแล้วยกแขนขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ศาสตราจารย์พูดได้อย่างไรว่าเขาจะทำได้เหมือนกับซิ่วซีหยาและอาจารย์มั่นใจได้อย่างไร มีแค่ซิ่วซีหยาที่สามารถทำข้อสอบนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ” เขากล่าวอย่างภาคภูมิใจเพื่อชื่นชมซิ่วซีหยา

ซิ่วซีหยายิ้ม และหันมามองดูจางหวัง เธอหยุดเขาอย่างรวดเร็ว "ชู่ว์ววสนใจกับการทดสอบของคุณสิ" ซิ่วซีหยาเตือนเขาด้วยการวางนิ้วบนริมฝีปากของเธอ

 

ศาสตราจารย์หายใจเข้าลึก ๆ "อาจารย์รู้จางหวัง แต่มันจะดีสำหรับตัวคุณเองถ้าคุณสามารถทำแบบทดสอบนั้นเพื่อปกป้องตำแหน่งปัจจุบันของคุณเองนะ”

 

"อาจาย์ต้องการให้ผมทำอย่างไรผมอยู่ในสองอันดับแรกก็ดีอยู่แล้วและเห็นได้ชัดว่าผมไม่สามารถเอาชนะซิ่วซีหยาในตำแหน่งปัจจุบันของเธอได้หรอก" จางหวังกล่าวประชดประชัน

“ดูคุณพูดสิ! จางหวัง” อาจารย์ขึ้นเสียงกับเขาขณะเดียวกันซิ่วซีหยาเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่กังวลกับทัศนคติของจางหวัง จึงพูดเข้ามาขัดจังหวะ“จางหวัง หยุดพูดได้แล้ว”

 

"ไม่ช้าก็เร็วคุณจะไม่ได้อยู่ตำแหน่งนี้อีกต่อไป" ศาสตราจารย์พูดจาเย้ยหยันในขณะที่เธอเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้

ในขณะเดียวกันจางหวังก็ทำตามคำสั่งซิ่วซีหยาทันที

หลี่เหวยและเธอยังไม่ตอบอะไรในกระดาษ ตามความเป็นจริง หลี่เหวยกำลังรอให้เธอเริ่มต้นทำก่อน

 

ซิ่วซีหยามองดูนาฬิกาของเธออย่างรวดเร็ว "1:35" เธอพูดด้วยความคิดของเธอและตั้งเวลาก่อนที่จะทำการทดสอบ เธอคว้าปากกาของเธอและเริ่มการทดสอบอย่างเงียบๆ

หลี่เหวยยิ้มในขณะที่แอบมองเธอเมื่อเขาเห็นซิ่วซีหยาเริ่มตอบแบบทดสอบในที่สุดเขาก็ยิ้มเยาะและเริ่มจดจ้องมองกระดาษทดสอบของเขาเขาเริ่มตอบแบบทดสอบด้วยความเร็วที่ยอดเยี่ยม พวกเขาทั้งสองเหมือนเป็นสัตว์ประหลาดในขณะที่ความสนใจทั้งหมดของพวกเขาอยู่บนกระดาษทั้งสองดวงตาของพวกเขาเหมือนอยู่ในกองไฟ

 

หลังจากผ่านไป 10 นาที หลี่เหวยและ ซิ่วซีหยาก็ยืนขึ้นพร้อมกันโดยถือกระดาษทดสอบไว้ในมือ ทั้งคู่มองหน้ากัน แต่ซิ่วซีหยาเป็นเพียงคนเดียวที่อึ้งระหว่างพวกเขาสองคนหลี่เหวยยิ้มให้เธออย่างโง่เขลา "คุณส่งก่อนเลย" หลี่เหวยพูดอย่างสุภาพ

ซิ่วซีหยาพยายามที่จะไม่คำนึงถึงสถานการณ์ที่น่าแปลกใจเธอยื่นแบบทดสอบของเธอให้อาจารย์หลี่เหวยยืนอยู่ข้างหลังเธอเขาปล่อยให้เธอยื่นแบบทดสอบให้อาจารย์ก่อนเขา ทั้งคู่ยืนตรงเมื่อศาสตราจารย์กำลังวิเคราะห์แบบทดสอบของพวกเขาซิ่วซีหยากำลังเอาชนะความกลัวของเธอตามลำพัง เมื่อเธอเห็นว่าอาจารย์ดูประทับใจกับผลการสอบข้อเขียนของนักเรียนคนใหม่

 

อาจารย์ทำการตรวจแบบทดสอบของพวกเขาอาจารย์เงยหน้าขึ้นมองหลี่เหวย "ดีมากหลี่เหวย" อาจารย์ชมเขา ซิ่วซีหยาอ้าปากค้าง " ซิ่วซีหยาก็ด้วย" ศาสตราจารย์เสริม

 

(หลังการทดสอบ)

 

โทรศัพท์หลี่เหวยเริ่มดังขึ้นท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของเขามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจที่กวนใจเขาเขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินออกไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

 

ซิ่วซีหยาเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเขาเขาทำให้เธอสูญเสียความคิดเธอไม่เคยเห็นคนที่ทำแบบทดสอบเสร็จโดยไม่มีความพยายามใด ๆ ในช่วงเวลาสั้น ๆ เธอคาดไม่ถึงเลยจริงๆ

ซิ่วซีหยายกคิ้วของเธอเธอจับปากกาที่เธอถืออยู่ นอกจากนี้จางหวังที่พร้อมจะใช้เวลากับเธอคิดว่าพวกเขาจะต้องไปออกเดทด้วยกันสองคนด้วยความตื่นเต้นเขาเรียกเธอด้วยชื่อที่เขาเรียกเธอประจำขณะที่เขารีบหยิบกระเป๋าของเธอราวกับว่าเขาเป็นแฟนของซิ่วซีหยา

"เฮ้เจ้าหญิงของฉัน ... จำได้ไหมว่าคุณจะไปเที่ยวกับฉันหลังจากสอบเสร็จไปกันเถอะรถของฉันจอดอยู่ทางนั้น" จางหวังพูดอย่างตื่นเต้น อย่างไรก็ตามใจของซิ่วหยายังคงติดอยู่ที่หลี่เหว่ยเธอวางปากกาและตบแก้มของเธอแล้วลุกขึ้นยืนขณะรีบหยิบกระเป๋าของเธอมาจากจางหวัง

 

จางหวังจับข้อมือของเธอ "เธอจะไปไหน" เขายกคิ้วขึ้นเพื่อถามเหตุผล "ขอโทษจางหวังฉันมีบางอย่างที่ต้องทำมันเป็นเรื่องเร่งด่วนดังนั้นสำหรับวันนี้เอาไว้ก่อนนะ" ซิ่วซีหยาพูดก่อนที่จะสลัดมือของเธอให้หลุดจากเขา เขายืนตัวแข็งอยู่ที่นั่นรู้สึกแตกสลายและเหงาอย่างโดดเดี่ยว

 

(บนบันไดใหญ่ที่มหาวิทยาลัย)

 

ซิ่วซีหยาพยายามตามหาหลี่เหวยเธอไปที่คณะโถงทางเดินดาดฟ้าที่จอดรถและตรวจสอบห้องเรียนของอีกฝ่าย เธอหายใจไม่ออกและหยุดซักครู่ด้วยการถอนหายใจ ซิ่วซีหยาค่อยๆมองหน้าต่างบันไดขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็วเธอมีจิตใจที่งุนงงว่าบางทีเขาอาจอยู่ในสนามบาสเกตบอล ยิ่งกว่านั้นหลังจากการมองหาหลี่เหวยเขาไม่ได้อยู่ในสนามบาสเกตบอลความหวังสุดท้ายของเธอก็คือบางทีเขาอาจจะอยู่ที่สนามเทนนิส เธอรีบลงมาและวิ่งไปที่นั่นเพื่อไปถึงให้เร็วที่สุด

เมื่อเธอไปถึงสนามเทนนิสโชคดีที่เธอพูดถูกหลี่เหวยพูดคุยกับใครบางคนทางโทรศัพท์ ซิ่วซีหยาสูดหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะเดินไปหาเขา อย่างไรก็ตามมีกลุ่มคนที่คุ้นเคยขวางทางของเธอโดยผลักเธอออกมา "โอ้ย มึนไปหมด พวกขี้ขลาด" ซิ่วซีหยาพูดผ่านใจของเธอว่าคนเหล่านั้นบังคับให้เธอทำกระดาษโกงการทดสอบที่จะมาถึงซิ่วซีหยาพยายามในการหลีกเลี่ยงพวกเขาได้เพียงไม่กี่สัปดาห์ แต่วันนี้โชคร้ายของเธอจริงๆ โชคร้าย.

"ยัยเลวเธอกล้าที่จะหลีกเลี่ยงพวกเราได้อย่างไร เธอไม่ได้คิดหรอว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่ทำในสิ่งที่ควรทำ!" ชายผู้เป็นหัวหน้าของกลุ่มคว้ากระเป๋าซิ่วซีหยาอย่างแรงเขาโยนมันลงบนพื้น และทุบหนังสือ ซิ่วซีหยาหวาดกลัวเพราะเธอไม่เชื่อฟังพวกเขา

 

ซิ่วซีหยากลั้นลมหายใจของเธอเธอทนไม่ได้กับนักเลงอีกต่อไปเธอกำกำปั้นของเธอแน่นและต่อยใบหน้าของชายคนนั้นทำให้เลือดออก ชายผู้นั้นฟื้นตัวเองจากการชกของเธอเขาควันด้วยความโกรธขณะเอามือจับกับจมูกที่มีเลือกออก เขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อจะตบซิ่วซีหยาแต่เมื่อมือของเขากำลังจะสัมผัสบนใบหน้าของเธอ

ก็มีใครบางคนจับมือมันอย่างแน่นหนาและรุนแรงหยุดยั้งคนพาลที่จะกระแทกฝ่ามือลงบนใบหน้าของซิ่วซีหยาผู้ชายคนนั้นถูกต่อยครั้งเดียวทำให้เจ็บปวดที่สุดเพราะหลี่เหว่ยชกเขาด้วยหมัดเดียวเพื่อปกป้องซิ่วซีหยา