บทที่ 19 เขากลับไปมหาวิทยาลัย [อ่านฟรี]
บทที่ 19 : เขากลับไปมหาวิทยาลัย
( สองวันต่อมา)
ซิ่วซีหยา ตื่นขึ้นอย่างช้าๆอย่างไม่เต็มใจ เธอลืมตาของเธอขึ้นมา แล้วกะพริบตาซ้ำแล้วซ้ำอีก แสงแดดส่องเข้ามาในหน้าต่างมันรบกวนการนอนหลับของเธอ เธอนั่งขึ้นแล้วลากเท้าของเธอออกจากเตียงที่แสนสบายของหลี่ชางเมี้ยน เธอลูบหน้าโดยใช้นิ้วของเธอขึ้นมาขยี้ดวงตาของเธอ เธอเหยียดแขนของเธอเหนือศีรษะของเธอและหาวเสียงดังทำให้หยิ่งหยู่ตื่นขึ้นมา
ซิ่วซีหยามองขาเรียวของเธอที่เหยียบพรมสีชมพูขณะเดินเข้าไปใกล้หน้าต่าง เธอเปิดช้า ๆ ทำให้เธอสนุกกับเสียงของนกและอากาศบริสุทธิ์ที่มาจากข้างนอก โทรศัพท์ของเธอเริ่มดังขึ้นในกระเป๋าที่วางบนโต๊ะอ่านหนังสือ
“ซิ่วซีหยารีบไปรับโทรศัพท์ของเธอเร็วๆๆสิ เสียงมันดังทำให้หนวกหู เธอช่วยเกรงใจคนอื่นหน่อยได้ไหม? มีคนกำลังหลับอยู่เนี่ย” หยิ่งหยู่พูดขณะหลับแล้วบ่นขณะที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าปูที่นอนเพื่อบอกซิ่วซีหยารับโทรศัพท์เร็วๆ
ซิ่วซีหยาจ้องที่หน้าจอของเธอ และเห็นว่าคนที่โทรมาในตอนเช้าไม่มีใครอื่นนอกจากจางหวังซึ่งเป็นเพื่อนชายคนสนิทของเธอมาตั้งแต่เรียนประถม ซิ่วซีหยาและเขาสนิทกันมากแต่เขากลับคิดกับเธอเกินกว่าเพื่อน อย่างไรก็ตามแม้ว่าซิ่วซีหยาจะปฏิเสธเขามานับครั้งไม่ถ้วนจางหวังไม่เคยสูญสิ้นความหวังของเขา เพราะบางทีสักวันหนึ่งซิ่วซีหยาอาจจะมองเขาในฐานะผู้ชายที่เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ใช่แค่เพื่อนในวัยเด็ก
["สวัสดี .... เจ้าหญิงของผม ..... เธอมีเวลาว่างหลังจากสิ้นสุดการสอบนี้หรือไม่?"] จางหวังถามทันที ซิ่วซีหยาได้ยินเสียงที่อ่อนนุ่มและหวานของเขาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมาก ซิ่วซีหยายิ้มเยาะและปฏิเสธข้อเสนอของเขาอย่างทารุณ ["ขอโทษนะ แต่ฉันไม่ว่าง"] ซิ่วซีหยายืนยัน
จางหวังถอนหายใจด้วยความผิดหวังทางโทรศัพท์ ซิ่วซีหยาได้ยินเสียงของเขา เธอหัวเราะออกมาพยายามทำให้เสียงของเธอไม่ดังมากโดยปิดปากของเธอ ["ฉันแค่ล้อเล่น ทำอย่างกะจะตาย ... ฉันตกลงเพราะคุณเป็นเพื่อนสนิทของฉันนะเนี่ยอย่างไรก็ตามมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ"]
จางหวังเปล่งเสียงของเขาออกมา ["อืม สำหรับเธออะไรก็ได้"] เขาถามด้วยน้ำเสียงที่น่ารักและมีสีสัน
ซิ่วซีหยากัดริมฝีปากล่างของเธอนึกภาพอาหารอร่อย ๆ เธอปล่อยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ["เลี้ยงอาหารฉัน เอาแบบอร่อยที่สุด "] ซิ่วซีหยาพูดหยอกล้อ
["นั่นแหล่ะดี .... มาพบกันที่โรงเรียนกันเถอะ"] จางหวังพูดหวานทางโทรศัพท์
*******************
(ที่คฤหาสน์ของตระกูลหลี่)
ห้องหลี่เหวย เงียบสงบแต่มีเสียงเล็ดรอดออกมามันก็คือเสียงกรีดร้องที่มาจากแล็ปท็อปของเขา เขานั่งอยู่บนเตียงพร้อมแล็ปท็อปบนตักของเขาในขณะที่มือของเขากระตุกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เป็นการเคลื่อนไหวที่เร็วเกินไปที่ไม่มีใครสามารถทำได้ และไม่มีใครเหนือกว่าทักษะของเขา
"เข้ามาได้มั้ย"
เมื่อหลี่เหว่ยได้ยินคนกำลังเคาะประตูห้องและได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกเขา เขาโยกหัวของเขาอย่างตื่นเต้นในขณะที่เขาหยุดพิมพ์โดยอัตโนมัติ และกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว "มาแล้ว" เขาพูดอย่างสุภาพ
หลี่เหวยเดินไปที่ประตูของเขาเปิดมันอย่างมีความสุขเมื่อเห็นพ่อบ้านส่วนตัวของเขา ริมฝีปากของเขายิ้มอย่างร่าเริง ในขณะที่ปล่อยให้พ่อบ้านของเขาเข้าไปในห้องนอนขนาดใหญ่ของเขา "สวัสดีตอนเช้า พ่อบ้านหวาง!" เขาดีใจขณะตะโกนและกอดชายชราไว้
พ่อบ้านหวางทำให้เขายิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่เขาโค้งคำนับต่อหลี่เหวยอย่างสุภาพ "อรุณสวัสดิ์ คุณชายหลี่เหว่ย" พ่อบ้านหวางพูดอย่างอ่อนโยนขณะเดียวกันที่ทักทายเขา
หลี่เหว่ยโอบกอดเขาไว้รอบหน้าอก "พ่อบ้านหวางคุณเป็นเหมือนครอบครัวของผม หยุดทำงานหนักเถอะคุณแก่แล้วและคุณเป็นคนสำคัญสำหรับครอบครัวของเรา ดังนั้นได้โปรดดูแลตัวเองดีๆๆด้วย" หลี่เหวยจู้จี้ต่อเขา
พ่อบ้านหวางยิ้ม "ฉันรู้ แต่คุณเป็นลูกชายและทายาทในอนาคตของครอบครัวของหลี่ ฉันต้องระวังมิเช่นนั้นพ่อของคุณอาจจะฆ่าฉัน"
หลี่เหวยแสดงท่าทาหงุดหงิด “พ่อของผมไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ไม่มีใครสามารถกลั่นแกล้งและทำร้ายคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผม เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง” รวมถึงคุณและครอบครัวของคุณ "หลี่เหวยเพิ่มคำพูด
พ่อบ้านหวางโน้มตัวไปข้างหน้าไปยังทิศทางของเขา เขาเอื้อมมือมาจับหลี่เหวยและบีบเบา ๆ "คุณชาย ฉันเห็นคุณโตขึ้นคุณเป็นเหมือนลูกชายของฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณ คุณเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก"
หลี่เหวยตบไหล่ของเขา “พ่อบ้านหวาง คุณไม่สามารถเป็นพ่อของผมได้ คุณหล่อและดูเด็กเหมือนกับผม พวกเราเหมือนพี่น้องที่เหมือนกันมากกว่าพ่อและลูกชาย” หลี่เหวยพูดติดตลกกับพ่อบ้าน เขาหัวเราะและตบไหล่ของเขาเช่นกัน
"หยุดล้อเล่นได้แล้ว คุณไม่สามารถหลอกฉันได้ โดยที่ฉันมาที่นี่เพื่อแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับหญิงสาวชื่อซิ่วซีหยา“พ่อบ้านหวางมอบซองพร้อมข้อมูลของซิ่วซีหยาให้ หลี่เหวยดีใจ”ขอบคุณพ่อบ้านหวาง" เขาพูดด้วยเสียงสุภาพ เขาหันหลังกลับและนั่งลงบนเก้าอี้อย่างช้า ๆ เปิดซองจดหมายที่เขาสั่งให้จัดการเมื่อวานนี้
หลังจากอ่านข้อมูล ซิ่วซีหยาเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหลี่ เขารู้สึกประหลาดใจไม่คาดคิดว่าซิ่วซีหยาจะอยู่ในระดับ IQ เดียวกับเขา เขาประหลาดใจและหลงใหลในความฉลาดของซิ่วซีหยา
เขาเงยหน้าขึ้นมองพ่อบ้านของเขาและแสดงความซุกซน "ผู้หญิงคนนี้รู้จักน้องสาวของผม พวกเขาทั้งคู่เรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่เธอเรียนหลักสูตรที่แตกต่างกันและเธอคือคำจำกัดความที่แท้จริงของความอัจฉริยะ" เขาพูด พ่อบ้านหวางได้แต่พยักหน้า
หลี่เหวยวางซองจดหมาย “อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่แค่พ่อบ้านหวางที่น่าตกใจ ผมก็ตกใจเช่นกัน มันช่างน่าประหลาดใจที่สาวมหาวิทยาลัยแปลกประหลาดคคนนี้รักษาเกรดระดับ A ของเธอไว้ได้หลายครั้งในหนึ่งวัน เพื่อสนับสนุนตัวเองและเธอก็เป็นคนที่เก่งที่สุดคนหนึ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดในมหาวิทยาลัยของหลี่” หลี่เหวยกล่าวว่าและยังคงรู้สึกประหลาดใจ
“คุณชายที่แท้จริงหญิงสาวคนนั้นมีแรงบันดาลใจเพื่อได้ทุนอย่างแท้จริง ฉันประหลาดใจว่าเธอไม่เคยแพ้ใครเธออยู่ในตำแหน่งอันดับต้น ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครชนะเธอได้เมื่อเทียบกับมันสมองของเธอกับการที่มีการแข่งขันในระดับที่สูงขึ้นเรื่อยๆ” พ่อบ้านหวางกล่าวเสริม
หลี่เหว่ยยกคิ้วของเขา เขารู้สึกมีแรงบันดาลใจในทันทีที่ได้ยินว่าซิ่วซีหยาเป็นคนที่มีความสามารถในการแข่งขัน เมื่อพูดถึงมันสมองของเธอ เขาลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องน้ำของเขา "ในเมื่อผมรู้ข้อมูลบางอย่างของเธอคนนั้นแล้ว ผมพร้อมที่จะดำเนินการตามแผนของผมพร้อมด้วยชุดเครื่องแบบนักศึกษา ผมจะกลับไปมหาวิทยาลัยในวันนี้"
พ่อบ้านหวางมองดูเขาด้วยความกังวล "คุณชายแน่ใจจริง ๆหรอว่าคุณสามารถที่จะทำให้หญิงสาวคนนั้นเสียตำแหน่งบนสุดของเธอไปได้ ฉันหมายถึงแม้ว่าคุณจะเปลี่ยนตัวตนของคุณแต่ผู้หญิงคนนั้นยากที่จะจัดการกับเธอไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คุณคิดเลยนะ”
หลี่เหว่ยหันขวับมามองพ่อบ้านหวางด้วยสีหน้าภูมิใจ "ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผม คุณก็รู้จักผมดีนี่พ่อบ้านหวาง ผมไม่กลัวแม้ว่าเธอจะไม่สูญเสียตำแหน่งบนสุดของเธอ ผมก็อยากจะรู้จักตัวตนของเธอ แต่ก่อนอื่นผมต้องทำให้เธอสนใจผมให้ได้"
(หนึ่งชั่วโมงต่อมา)
หลี่เหวยอยู่ข้างหน้ากระจกของเขาจัดแต่งทรงผมทำให้ดูไร้เดียงสาแตกต่างจากทรงผมปกติ เขาสวมชุดนักศึกษาเขาหันไปรอบๆๆและขอสิ่งที่สำคัญสำหรับเขา "พ่อบ้านหวาง .... ผมต้องการคอนแทคเลนส์ตอนนี้" เขาบอกอย่างสุภาพ
พ่อบ้านหวางโค้งคำนับทันทีที่เขาดึงมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทของเขา เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและมอบมันให้กับหลี่เหวย
พ่อบ้านของเขาเคลียร์คอ "คุณชาย อะแฮ่ม!!! แล้วหลี่ชางเมี้ยน ผมกังวลว่าเธอจะต่อต้านเรื่องนี้"
หลี่เหว่ยใส่คอนแทคเลนส์เสร็จเขากระพริบตาในขณะที่เขาหันไปหาพ่อบ้านอย่างช้าๆ เขาเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ ดูเป็นเด็กมหาวิทยาลัยที่น่ารักไร้เดียงสาจริงๆ "ผม ดูเป็นอย่างไร" เขาถามในขณะที่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา
พ่อบ้านของเขาพูดไม่ออกเมื่อเขาเห็นดวงตาสีฟ้าของหลี่เหวยเปลี่ยนเป็นสีดำตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กเอเชียที่น่ารักและหล่อที่สุด
พ่อบ้านส่ายหัวอย่างช้า ๆ ด้วยความประหลาดใจ หลี่เหวยพายกระเป๋าเป้ของเขา "ฉันรู้ ว่าฉันดูน่ารัก" เขาพูดขณะยิ้มอย่างโง่เขลา เมื่อเขากำลังจะเปิดห้องประตูเขาหันกลับมาและบอกพ่อบ้านของเขาว่าไม่ต้องกังวล
"ผมสามารถจัดการกับสิ่งนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบและหากคุณเป็นห่วงน้องสาวตัวน้อยของผม คุณไม่ต้องทำอะไรผมเป็นพี่ชาย ผมสามารถทำให้เธอหุบปากทุกที่ทุกเวลาตามที่ผมต้องการได้" หลี่เหวยกล่าวก่อนเปิดประตูห้อง
