บทที่ 13 รวมตัวใหม่และภารกิจเพิ่งเริ่มขึ้น [อ่านฟรี]

บทที่ 13 : รวมตัวใหม่และภารกิจเพิ่งเริ่มขึ้น

(ที่ ตระกูลจ้าว ห้องบอลรูม)

 

ห้องบอลรูมเต็มไปด้วยผู้คนที่ร่ำรวยมั่งคั่งและมีชื่อเสียง ไม่มีใครไม่สามารถต้านทานความห้าวหาญและชนชั้นของพวกเขา ขณะที่ยืน ซิ่วซีหยา ไม่พูดอะไรเธอรู้สึกทึ่งที่ทุกคนดูสวยงามและสง่างามในเวลาเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะสวมหน้ากากที่เผยให้เห็นแค่ครึ่งใบหน้าของพวกเขาเท่านั้น

 

ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับภาพที่งดงามเมื่อเธอมองผ่านสายตาของเธอ ซิ่วซีหยาพยายามเดินรอบ ๆและคิดสงสัย เธอนึกถึงสิ่งที่หยิ่งหยู่ และ หลี่ชางเมี้ยน พูดกับเธอเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน เธอรู้สึกยินดีที่หลี่เหวยเชิญเธอเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ เพื่อนๆของเธอได้หลอกเธอสำเร็จ ว่าหลี่เหวยได้บอกพวกเขาให้มาบอกกับเธอว่าให้เชิญเธอไปงานเลี้ยง เธอรู้สึกเหมือนผีเสื้อโบยบินอย่างไร้ความรู้สึกโดยเพียงแค่คิดถึงมัน

 

***************

ซิ่วซีหยาพยายามที่จะเดินเร็วกว่าปกติเท่าที่เธอจะทำได้เพื่อตามหาหลี่เหวย เพื่อนของเธอบอกเธอว่าเขาอยู่ในห้องบอลรูม ดังนั้นเธอจึงคาดหวังว่ามันจะหาเขาได้ง่าย แต่ห้องบอลรูมนั้นใหญ่เกินไปและมีผู้คนมากมายอยู่รอบตัวเธอ

และการแต่งกายของเธอก็เป็นที่ดึงดูดใจมากเกินไป เธอสวมชุดลูกไม้ปักไหล่ที่มีเสน่ห์ ซึ่งเผยให้เห็นว่าเธอผอมเพรียว ขาสีขาวซีด ผมหยิกของเธอถูกจัดแต่งทรงคล้ายสไตล์วินเทจฮอลลีวูด

 

เธอดูไม่เหมือนแขกทั่วไป แต่เหมือนเจ้าหญิงที่งดงามและเด็กผู้หญิงในเทพนิยาย ซิ่วซีหยาถูกจับตามองจากทุกคน โดยที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เธอไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคิดอะไร บางคนอาจอิจฉาสัดส่วนรูปร่างไร้ที่ติของเธอเพราะรูปร่าง ใบหน้า ผมสีน้ำตาลของเธอมีเสน่ห์ ชวนหลงใหล และบางคนก็ซุบซิบ

 

**************

มีหญิงชราผู้หนึ่ง อยากรู้อยากเห็นขณะนั้นก็เอียงศีรษะไปด้านข้างเธอพยายามที่จะมองไปที่ใบหน้าและร่างกายของซิ่วซีหยาแม้ว่าเธอจะสวมหน้ากาก แต่ผู้หญิงคนนั้นก็สามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่าลักษณะของเธอคล้ายกับคุณจ้าว เธอขยับเข้าใกล้สามีของเธอและถามว่าคำตัดสินของเธอผิดหรือเปล่า "เฮ้!!!! ที่รักเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม ที่สวยๆที่ทำตัวไม่เหมือนคนอื่น"

หญิงชราชี้ไปที่ซิ่วซีหยา ทำให้ถูกดึงดูดความสนใจของทุกคนในงานเลี้ยง สามีของเธอตัดสินทันทีด้วยรูปลักษณ์ของหญิงสาว "ใช่ ผมคิดว่าเธองดงามเหมือนเด็กผู้หญิงจากเทพนิยายเธอดูเหลือเชื่อจริง ๆ " สามีของเธอพูดในขณะที่ดวงตาของเขายังคงมองเรือนร่างของซิ่วซีหยา  ซิ่วซีหยาดูน่าสนใจและออร่าฟุ้งกระจายเต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ ภรรยาของเขามองสามีอย่างกับจะกลืนกินขณะที่เธอหยิกสามีให้เลิกจ้อง

 

(ในเวลาเดียวกัน)

 

หลี่เหวย ยังอยู่ในห้องบอลรูม เขาอยู่กับเซิงซี พวกเขาทักทายครอบครัวที่คุ้นเคยกันที่ได้รับเชิญมาในงานปาร์ตี้ เขาสวมชุดสูทสีดำแบบคลาสสิกที่ทำให้ทุกคนตกหลุมรักเขาในไม่กี่วินาที ชุดสูทของเขาดูเหมือนจะทำเพื่อเขาเท่านั้น เมื่อเขากำลังจะไปที่ห้องส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวสำหรับพูดในพิธีประกาศงานหมั้น

หลี่เหวยสังเกตเห็นผู้หญิงที่กำลังเดินอยู่ในโถงทางเดิน ขณะที่ทุกคนมองที่เธอและสงสัยว่าเหมือนเจ้าหญิงที่หลงหายไป นอกจากนี้มีเพียงหลี่เหวยที่จ้องมองอย่างรวดเร็วที่เห็นจางหวังยืนอยู่ด้วยในขณะที่เขาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงของเขาซึ่งยืนจ้องมองที่ซิ่วซีหยา หลี่เหวยกำลังคิดว่าจางหวังมีความรู้สึกหลงใหลกับออร่าของหญิงสาวคนนั้น

เขาหรี่ตาของเขามองไปอีกครั้ง หลี่เหวยมีความรู้สึกแน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นซิ่วซีหยา ที่กำลังเดินไปตามทางเดิน เขาสามารถบอกได้โดยการสังเกตจากสัดส่วนร่างกายของซิ่วซีหยา ผมสีน้ำตาลของเธอและวิธีที่เธอเดิน เขาจ้องมองอย่างรวดเร็วและดึงมือเซิงซีออกอย่างรวดเร็วที่คล้องแขนของเขา เขาบอกเธอว่าเขามีธุระสำคัญที่ต้องทำ เซิงซีที่จับมือโอบรอบแขนของเขาในเวลานั้นเธอสะดุ้งตื่นเมื่อเขาสลัดมือของเธอออกอย่างรวดเร็วทันทีขณะที่ต้อนรับแขกในงานประกาศหมั้น เซิงซีรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเธอตั้งใจจับมือของเขาไว้อีกครั้ง

“มันคืออะไร วันนี้เป็นวันสำคัญที่เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจนะ ลืมแล้วหรอ” เธอพูดด้วยวิธีที่เตือน แต่หลี่เหวยไม่สนใจที่จะแสร้งสวีทหวาน เขาเอามือของเธอออกไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เซิงซีลืมตาเธอถามคำถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"นั่นคือสิ่งที่สำคัญกว่าฉันหรอ" เซิงซีถามอย่างมั่นใจที่เธอคาดหวังว่าเขาจะบอกว่ามันไม่ใช่

ยิ่งกว่านั้น หลี่เหว่ยหยุดการเคลื่อนไหวของเขาชั่วครู่เพื่อฟังคำถามสุดท้ายของเธอ โดยที่เขาตอบอย่างมั่นใจโดยไม่สงสัย "ใช่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาก่อนจะทิ้งเธอไว้โดยไม่หันหลังกลับ เซิงซีกำลังควันด้วยความโกรธเธอกำมือแน่น หลี่เหว่ยทำให้เธอเสียเกียรติในที่สาธารณะอย่างสิ้นเชิงในวันนี้

 

เธอสังเกตเห็นหญิงสาวที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ใส่ใจเหมือนหลี่เหวย เธอเดินเข้าหาบริกรอย่างหงุดหงิด บริกรส่งไวน์ให้เธอ เซิงซีจ้องมองหลี่เหวยอย่างขะหมักเขม้นก่อนที่จะคว้าแก้วไวน์ดื่ม

****************

ในเวลาเดียวกัน หลี่เหวยเดินหาโดยคลาดกับซิ่วซีหยาที่ห้องบอลรูม เพราะเป็นห้องขนาดใหญ่และแออัดเขาจึงพยายามตามหาเธอเกือบ 10 นาที เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะค้นหาเธอทุกที่และยิ่งกว่านั้นเธอไม่ได้อยู่ที่นี่

 

เมื่อเขากำลังจะยอมแพ้เขาเดินก็ไปที่สวนจ้าว พยายามข่มความรู้สึกเสียใจ ทันใดนั้นเขาก็ไม่คาดหวังว่าซิ่วซีหยากำลังนั่งอยู่ข้างต้นไม้และเธอกำลังร้องไห้อยู่คนเดียว เหมือนเจ้าหญิงที่น่าสงสาร

ดวงตาของหลี่เหวยเริ่มเปล่งประกายอีกครั้ง แต่เมื่อเขารู้ว่าซิ่วซีหยากำลังร้องไห้อยู่คนเดียว เขากำมือแน่นทุบเข้าไปที่หน้าอก เขารู้สึกอึดอัดที่จะเห็นด้านนี้ของเธอ เขาถอนสายตาของเขา หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาก่อนเดินไปหาเธอ

ซิ่วซีหยาถอดหน้ากากของเธอออกแล้วในเวลานั้น หลี่เหวยสามารถเห็นหน้าเธอได้ เขารู้สึกประหม่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ อย่างไรก็ตามเขารู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริงเมื่อเขาพูดถูกว่าผู้หญิงคนนั้นก่อนหน้านี้เธอคือ ซิ่วซีหยา จริงๆ เขาเตือนตัวเองว่าความรู้สึกที่มีต่อเธอในตอนนั้นหายไปหมดแล้วจริง ๆ แต่หลังจากที่ได้เห็นหน้าซิ่วซีหยาของเขา เขาไม่สามารถปฏิเสธที่จะอยู่กับเธออีกครั้ง เขาต้องการอยากที่จะเข้าไปสัมผัสกอดหรือแม้แต่จูบเธอ

หลี่เหวยเข้าหาซิ่วซีหยาอย่างช้า ๆ เขาเช็ดน้ำตาของเธอเบา ๆ โดยไม่บอกว่าเขาเป็นใคร ซิ่วซีหยาเงยหน้าขึ้นมองเขา ตาของเธอพร่ามัวและไม่ได้ตระหนักว่าเป็นใคร และเขาก็สวมหน้ากากเธอจะรู้ได้อย่างไร เธอขยี้ตารู้ตัวว่าเป็นผู้ชายอยู่ข้างหน้าเธอ ขณะที่เธอหายใจถี่ เธอส่ายหัวของเธอ

"คุณเป็นใคร" เธอถามด้วยน้ำเสียงต่ำ หลี่เหวยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เธอจำเขาไม่ได้ เพราะเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร หลี่เหวยปรับเน็คไทเพื่อให้เธอจำได้ว่าเขาเป็นใคร เขายังให้คำแนะนำแก่เธอเกี่ยวกับการแสดงออกและท่าทางของเขา

ซิ่วซีหยาค่อย ๆ เริ่มที่จะน้ำตาไหลอีกครั้ง อย่างไรก็ตามน้ำตานี้เป็นน้ำตาแห่งความสุขในครั้งนี้ หัวใจของเธอบีบแน่นขึ้น

"หลี่เหวย?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มีอารมณ์ต่ำ ริมฝีปากของหลี่เหว่ยแตกเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย มือของเขาค่อย ๆ จับไปที่หน้ากากของเขา เขาค่อยๆเอามันออกเพื่อให้เธอเห็นใบหน้า

ซิ่วซีหยาไม่รู้จะพูดอะไร เธอร้องไห้ออกมาในขณะที่เธอเห็นใบหน้าที่เธออยากเห็น เธอยิ้มอย่างโง่เขลาขณะที่น้ำตาของเธอไหลลงมาที่แก้ม