บทที่ 11 ความรักของเขาจะดำเนินต่อไปอย่างไร [อ่านฟรี]

บทที่ 11 : ความรักของเขาจะดำเนินต่อไปอย่างไร

ความตึงเครียดล้อมรอบภายในห้อง ประตู ระเบียงเปิดกว้าง อากาศเย็นกำลังผ่านเข้ามาทางประตู

ในขณะเดียวกันพี่ชายชางเมี้ยนก็จ้องมองไปที่เธอ พยายามอ่านความคิดของเธอขณะที่เขาสังเกตเห็นมือน้องสาวที่กำลังสั่นเทา เธอกำลังประหม่าที่จะซ่อนโทรศัพท์ไว้ด้านหลังของเธอ หลี่เหวยหรี่ตาของเขา                           เขายืนขึ้นจากการนั่งข้างเตียงของเธอ และเดินไปหาเธออย่างโกรธเกรี้ยว หลี่ชางเมี้ยนที่ฝ่ามือและหัวเหงื่อออกแม้ว่าห้องจะล้อมรอบด้วยอากาศเย็นจากข้างนอก เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอแล้วถอยหลังสามก้าว ขณะที่เธอหันไปรอบ ๆ อย่างช้าๆเพื่อเปิดลูกบิดประตู

ยิ่งกว่านั้นหลี่เหว่ยจะไม่ปล่อยให้เธอออกไปอย่างง่ายดาย  เขาคว้าข้อมือของเธอและปิดกั้นทางเดินของเธอออกจากประตูโดยยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หลี่ชางเมี้ยนจิกเล็บของเธอด้วยการแสดงออกอย่างใจจดใจจ่อ                        เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอน หลี่เหว่ยเพิกเฉยต่อทักษะการแสดงของเขา เขาเตือนโดยตรงถึงประเด็นนั้น

“หลี่ชางเมี้ยนส่งโทรศัพท์มาให้พี่ ถ้าไม่ส่งมา มิฉะนั้นเธอจะถูกลงโทษ”

"หลี่ชางเมี้ยนส่ายหัวของเธอด้วยความไม่เห็นด้วย หลี่เหวยรำคาญกับทัศนคติที่ไม่เชื่อฟังของเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจะเตือนเธออีกเป็นครั้งที่สองด้วยเสียงหงุดหงิด  " ส่งโทรศัพท์มา ไม่เช่นนั้นรถยนต์ราคาแพงคันใหม่ของเธอจะถูกทำลาย ในไม่กี่ชั่วโมงนี้ " หลี่ชางเมี้ยนรู้สึกผิดหวัง

"ฉันเป็นแค่น้องสาวของเขาที่สามารถถูกคุกคามได้อย่างง่ายดายสิน่ะ” เมื่อเธอพูดอย่างมั่นใจก่อนที่จะให้โทรศัพท์ของเธอกับเขา เธอไม่มทางเลือกเขาเตือนว่าเขาจะทำลายสิ่งที่มีค่าของฉัน หลี่เหวยพยักหน้ารับการตอบสนองในขณะที่เขาเอาโทรศัพท์ของเธอมาได้ ทันใดนั้นโทรศัพท์หลี่ชางเมี้ยนก็ดังขึ้นหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นเร็วมาก เธอเงยหน้าขึ้นมองหลี่เหว่ยที่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ของเธออย่างต่อเนื่อง

หลี่เหว่ยยิ้มอย่างขมขื่นเขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปที่ระเบียง หลี่ชางเมี้ยนอยากรู้อยากเห็นเดินตามเขาไปอย่างกังวลใจ เธอพยายามถามเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเธอกำลังจะพูดอะไรพี่ชายของเธอโยนโทรศัพท์ของเธอออกไปข้างนอกในพริบตา

เธอกำมือแน่นและจ้องมองเขา “ทำไมพี่ถึงโยนโทรศัพท์ของฉันออกไป!” เธอตะโกนขณะที่เธอชี้ไปที่ระเบียงอย่างโกรธเกรี้ยว

หลี่เหว่ยไขว้แขนขณะจ้องมองที่ใบหน้าที่อุ้ยอ้ายของเธอ เขายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย เขาไม่มีความสุขกับการแสดงออกทางสีหน้าของเขา ตอนนี้ที่ซิงซียากลับมาแล้ว

"อย่าร้อง สิชางเมี้ยนน วันนี้ทำตัวดีๆๆ ก่อนอื่นเธอก็รู้ว่าคืนนี้เป็นอาหารค่ำของทั้งสองครอบครัว พวกเขาทุกคนแต่งตัวแสดงออกถึงการให้เกียรติต่อคนอื่น เธอเป็นคนเดียวที่สวมชุดไม่เหมาะสม เธอต้องการทำลายงานหมั้นใช่ไหม ฟังฉัน ฉันรู้ว่าคุณไม่เห็นด้วยกับการหมั้นครั้งนี้ แต่เธอควรจะยังคงขอบคุณตระกูลจ้าว ที่พวกเขาเป็นผู้ที่ช่วยเหลือเรา เธอคิดว่าพี่อยากแต่งงานกับเซิงซีงั้นหรือ? แน่นอนว่าพี่ไม่ได้รักเธอแม้แต่ครั้งเดียว แต่ในฐานะพี่ชายคนโตพี่ทำสิ่งนี้เพื่ออนาคตครอบครัวของเรา "

 

หลี่ชางเมี้ยนมองออกไปเพราะความรู้สึกสงสารพี่ชายของเธอ เธอรู้ว่าเขากำลังเสียสละตัวเองเพื่อประโยชน์ของพวกเขา  เธอเริ่มรู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็นคนไร้ค่า

"แล้ว ซิ่วซีหยา ล่ะ?" เธอถามในขณะที่ไม่มองเขา

"ความรักของพี่กับเธอก่อนหน้านี้ จะยังคงเหมือนเดิมหรือไม่ การรักเธออีกครั้งเป็นไปไม่ได้สำหรับพี่เลยหรอ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เขาชะงักสักครู่หนึ่งเพื่อตอบคำถามของเธอ เขามองเธอและบอกเธอถึงความรู้สึกที่แท้จริงในใจของเขา                          "มันเจ็บและตอนนี้พี่ก็กลัว ... มันเป็นความเจ็บปวดเกินกว่าจะลืมได้และการหลอกตัวเองเป็นวิธีที่ไม่เจ็บปวดและง่ายที่สุดที่พี่เคยทำ" เขาหายใจเข้าลึก ๆ "และเธอก็รู้ว่าเซิงซีเป็นยังไง หรือไม่เธออาจจะทำให้ชีวิตของซิ่วซีหยาน่าสังเวชอีกครั้งเมื่อพี่เลือกซิ่วซีหยา พี่ไม่ต้องการเป็นคนเห็นแก่ตัว ซิ่วซีหยาจะมีชีวิตที่ดีขึ้นด้วยวิธีนี้, และเพื่อครอบครัวของเรา  เขาพูดในขณะที่ยิ้มแย้ม

หลี่ชางเมี้ยนจ้องที่ตาของเขา เห็นได้ชัดว่าเขายังคงรักซิ่วซีหยาเหมือนเดิม แต่เขาอาจไม่ยอมรับ แต่ดวงตาของเขาไม่สามารถโกหกได้

"ฉันเข้าใจ" ชางเมี้ยนพูดพร้อมกับยิ้มให้พี่ชายของเธอ เธอรู้ว่ารอยยิ้มของเธอสามารถช่วยให้พี่ชายของเธอรู้สึกดีขึ้น หลี่เหว่ยยิ้มตอบสนองต่อเธอ เขาเริ่มเดินไปหาเธอแล้วตบหัวเธอตามปกติ "ถ้างั้นก็เป็นน้องสาวที่ดีล่ะ ..... พี่แค่อยากจะเตือนเธอว่าเธอห้ามออกไปหาซีหยา พี่รู้ว่าเธอสำคัญกับเธอมากแค่ไหน พี่หวังว่าเธอไม่ควรเชิญเธอมาคืนนี้เพื่อเห็นการประกาศงานหมั้น เขาพูดขณะที่จับมือของเธอบนหัวของเธอ หลี่ชางเมี้ยนชักริมฝีปากของเธอ เธอมองด้วยท่าทางที่อยากรู้อยากเห็นของเธอ

"แต่ทำไม ???" เธอถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง หลี่เหวยไม่ตอบสนองเขายิ้มให้เธออีกครั้งแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำถามสุดท้ายเมื่อเขาหันหลังให้เธอ

 

หลี่ชางเมี้ยนเปล่งเสียงของเธอและถามเขาอีกครั้งอย่างจริงจัง ฉันกำลังถามว่าทำไม !!! เธอตะโกน

หลี่เหว่ยหยุดเดินเขาหันหน้าของเขาไปที่หญิงสาวที่สวมใบหน้าที่หยาบคาย เขาก้มหัวลงคิดอย่างลึกซึ้งว่าจะพูดอะไร อย่างไรก็ตามเขาก็บอกเหตุผลที่แท้จริงของเขา ที่ไม่ต้องการให้ซิ่วซีหยาเข้ามามีส่วนร่วมในงานปาร์ตี้ขนาดใหญ่ที่กำลังจะมาถึง

"เพราะฉันไม่ต้องการทำร้ายซีหยา" หลี่ชางเมี้ยน ได้ยินในสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด เธอหยุดเขาอย่างรวดเร็วทันใด

"เดี๋ยวก่อนฉันยังไม่ได้ถาม ... หมายความว่าพี่ยังรักเธออยู่ใช่มั้ย?" เธอถามด้วยการเบิกตากว้างของเธอ อยากได้ยินพี่ชายของเธอพูดว่าใช่ ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เหวยใช้เวลาสักครู่เพื่อตอบคำถามของเธออีกครั้ง

"พี่ยังรักเธออยู่และมันจะดำเนินต่อไปได้อย่างไร เพราะอย่างไรก็ตามความรู้สึกของพี่ไม่สำคัญแล้วตอนนี้ครอบครัวของเราคือสิ่งสำคัญอันดับแรกที่พี่ควรคำนึงถึงตอนนี้ พี่ต้องออกไปข้างนอกก่อน" เขากล่าว ก่อนทิ้งเธอไว้

 

หลังจากพี่ชายของหลี่ชางเมี้ยนออกไป  เธอหัวเราะคิกคักอย่างซุกซนขณะที่เธอหยิบบางสิ่งออกมาและจูบปากกาบันทึกเสียงของเธอจากกระเป๋าของเธอ

 

"หลี่ชางเมี้ยน เธอเป็นผู้สร้างปัญหาที่ดีที่สุดในโลก .... ฉันรักคุณมาก ... และคุณดีที่สุด" เธอพูดกับตัวเองในขณะที่ชื่นชมปากกาบันทึกเสียงของเธอ

 

 

(ที่สนามบิน)

หลังจากพบซิ่วซีหยาแล้ว ซิ่วซีหยาตกใจที่เห็นหยิ่งหยู่ที่นี่

เธอโกหกอย่างหน้าตายว่าเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก..................

เธอบอกซิ่วซีหยา “เราอยู่ที่นี่สักพักหนึ่งค่อยไปต่อแล้วกัน”

...

.....

สักพักใหญ่

"หยิ่งหยู่ เราอยู่ที่นี่ประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้ว คุณจะไปหาใครในเวลานี้ ฉันกำลังรีบ รีบไปกันเถอะ!" ซิ่วซีหยา ตะโกนใส่เธอ หยิ่งหยู่กลอกตาของเธอ "ขอเวลาเพียงแค่ห้านาที .... ไม่เป็นไรหรอก" เธอพูดอย่างหงุดหงิด

 

หลังจากพยายามโทรหา ชางเมี้ยน โทรศัพท์ของเธอก็ปิดตัวลงทันทีและไม่สามารถติดต่อได้อีกต่อไป หยิ่งหยู่ จับมือเธอถอนหายใจแล้วหันไปรอบ ๆ แล้วขอให้ซิ่วซีหยาจองโรงแรมก่อน ซิ่วซีหยาส่ายหัวไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอที่จะเช็คอินที่โรงแรมก่อนที่จะไปหาหลี่เหวย เธออยากเห็นเขามากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

หยิ่งหยู่ กุมหัวของเธอ "ทุกคน เอ้ย!!!!!ฉันเครียด ฉันคิดว่าฉันจะตายแล้ว  ถ้าฉันทำแผนพังทำไงดี" หยิ่งหยู่ บ่นพึมพำ