ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 27

ตอนที่ 27

แม้เมื่อวานจะผ่านการแข่งขันบาสเกตบอลที่ดุเดือดและการฝึกซ้อมของตัวเองด้วย แต่เช้าวันถัดมา หลี่กวงเย่ายังคงไม่เกียจคร้าน เขาใส่อาหารเช้าลงในกระเป๋าเป้ หลังจากที่บอกลาพ่อแม่เสร็จ จึงเริ่มก้าวเท้าออกวิ่งไปยังทิศทางของโรงเรียน

หลังวิ่งสิบกิโลเมตรเสร็จแล้ว เมื่อมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ทั้งร่างของหลี่กวงเย่าก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าเปียกไปหมด รปภ.ที่เห็นเรื่องนี้จนชินตาร้องทักทายหลี่กวงเย่า “อรุณสวัสดิ์!”

“อรุณสวัสดิ์ครับ!” หลี่กวงเย่าหยิบผ้าขนหนูออกจากกระเป๋าเป้ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากที่ไหลลงมาไม่หยุด

“หลี่กวงเย่า!” มองแค่ด้านหลังเซี่ยหย่าซูก็รู้ว่าเป็นหลี่กวงเย่า จึงตะโกนเรียกเขา

เสียงตะโกนเรียกทำให้หลี่กวงเย่าตกใจ หันกลับไปเห็นเป็นเซี่ยหย่าซู จึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก “นี่คุณพี่ครับ คราวต่อไปจะเรียกใครได้โปรดเรียกให้เบากว่านี้หน่อย ผมจะช็อคตายก็เพราะตกใจเสียงพี่นี่แหละ”

และในขณะนั้นเอง ก็มีร่างของคนสองคนวิ่งมาทางประตูโรงเรียนเช่นกัน

“เซี่ยหย่าซู เมื่อตะกี้เธอตะโกนเรียกดังมาก ฉันอยู่ห่างออกไปตั้งร้อยกว่าเมตรยังได้ยิน” เว่ยอี้ฝานปาดเหงื่อที่หน้าผาก

หยางเจินอี้ทักทายทั้งสองคนอย่างง่ายๆ “อรุณสวัสดิ์ วันนี้พวกเธอวิ่งมาด้วยกันเหรอ?”

หลี่กวงเย่ากับเซี่ยหย่าซูมองตากัน ส่ายหน้า ต่างพูดออกมาพร้อมกัน “เปล่า” จากนั้นหลี่กวงเย่าก็เหลือบไปสะดุดสายตากับคนๆ หนึ่งที่กำลังโบกมือให้เขา หลี่กวงเย่าโบกมือตะโกนเรียกอย่างตื่นเต้น “ไมค์!”

ไมค์เผยรอยยิ้มกว้างให้เห็น แล้วจึงเร่งฝีเท้าเข้ามา

ตัวจริงของทีมกวงเป่ย เลือกวิ่งมาโรงเรียนอย่างไม่ได้นัดหมาย

ทั้งห้าคนพูดคุยกันอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนสักพัก แล้วจึงเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน แต่ทันใดนั้นก็ถูกเสียงคล้ายกับโรคหืดหอบกำเริบดึงดูดความสนใจของพวกเขา ทั้งหมดหันหลังกลับไป ก็เห็นสีหน้าซีดเซียวของจันเจี๋ยเฉิง

“นาย...นาย...พวกนาย...มี...มี...มีน้ำ...ไหม”

เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดเสร็จแล้ว หลี่กวงเย่ากับไมค์จึงเดินเข้าห้องเรียนพร้อมกัน เนื่องจากยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะถึงคาบเรียนรู้ด้วยตัวเอง(Self Study) ดังนั้นจึงมีนักเรียนนั่งอยู่ในห้องเรียนแค่ห้าหกคนเท่านั้น

หลี่กวงเย่าวางกระเป๋าเป้ลง หยิบอาหารเช้าวางบนโต๊ะ จากนั้นรีบเดินไปที่นั่งด้านหน้าหวังจงจวิน ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง หันหน้าเข้าหาหวังจงจวิน “เมื่อวานนายได้มาดูการแข่งขันไหม”

หวังจงจวินจ้องหนังสือที่อยู่ในมือ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ไม่”

“ทำไม?” หลี่กวงเย่าเผยสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด “แต่นายวางใจเถอะ เมื่อวานตอนฉันวิ่งกลับบ้าน ฉันเห็นความลับบางอย่างของนาย ดังนั้นจากนี้ไปฉันจะไม่ถามนายอีก ว่านายอยากจะเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลไหม เพียงแต่ฉันคิดว่า ถ้านายเป็นเพื่อนร่วมทีมของฉันจริงๆ คงจะเป็นเรื่องที่ทำให้คนตื่นเต้นอย่างแน่นอน”

ได้ยิน ‘ความลับ’ สองคำนี้ ทำให้สีหน้าของหวังจงจวินเครียดขึ้น วางหนังสือที่อยู่ในมือลง “นายเห็นอะไร?”

“เมื่อวานหลังจากที่จบการแข่งขัน ตอนที่วิ่งกลับบ้าน ฉันเห็นนายกับน้องสาวนายช่วยกันดูแลร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่” หลี่กวงเย่ายิ้มให้หวังจงจวิน ดูเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าไม่ต้องเครียดให้มากนัก

“นายรู้ไหม ในโลกนี้มีคนเล่นบาสเกตบอลตั้งมากมาย ความใฝ่ฝันของพวกเขาคือได้เข้า NBA แต่คนส่วนใหญ่ขนาดลีกอาชีพของประเทศตัวเองยังไม่ได้เข้าเล่นเลย นั้นเพราะพวกเราไม่มีความสามารถ ดังนั้นความใฝ่ฝันของพวกเขา

สุดท้ายมันก็เป็นได้แค่ความเพ้อฝัน แต่บางคนมีพรสวรรค์ที่สูงมาก และก็มีความสามารถที่มากพอ แต่เพราะสภาพความเป็นจริง พวกเขาจึงไม่มีวิธีที่ทำให้คนอื่นๆ เห็นความสามารถและพรสวรรค์เหล่านั้น“หลี่กวงเย่ามองดูหวังจงจวิน”นาย เป็นอย่างหลัง”

หลี่กวงเย่าลุกขึ้นยืน ดันเก้าอี้กลับเข้าที่ ตบไหล่หวังจงจงิน พูดอย่างจริงใจว่า “ฉันอยากจะยืนอยู่ในสนามบอลเดียวกับนายมากจริงๆ โดยไม่สนว่านายจะอยู่ในฐานะเพื่อนร่วมทีมหรือคู่ต่อสู้ก็ตาม”

พอหลี่กวงเย่าพูดจบ เตรียมพร้อมที่จะกลับไปที่นั่งกินข้าวเช้านั้น หวังจงจวินจึงเอ่ยถามขึ้น “นายมั่นใจได้ยังไงว่าตัวเองจะทำได้แน่?”

“อะไร?” หลี่กวงเย่าหันหน้ากลับไป เห็นสายตาที่ปะปนไปด้วยความบ้าคลั่ง หมดทางเลือกและผิดหวังของหวังจงจวิน

“นายจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะทำความฝันของตัวเองให้กลายเป็นความจริงได้?” น้ำเสียงของหวังจงจวินมีความสั่นเครือ แสดงให้รู้ว่าเขากำลังพยายามข่มอารมณ์อยู่ หลี่กวงเย่าส่งยิ้มที่สดใสให้กับหวังจงจวิน

“เพราะฉันคืออัจฉริยะ”

……………………………………………………………………..