ตอนที่ 9 แกล้งทำเป็นป่วย [อ่านฟรี]

ตอนที่ 9 แกล้งทำเป็นป่วย

เขาอยู่ที่นี่…. แต่ทำไม แพนหยู่เหม่ยคิดไม่ออกว่าเพราะอะไร นี่ทำให้ใจเธอว่างเปล่า

เธอพบเขาเพียงครั้งเดียว แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะบอกได้ว่า... เขาไม่ชอบเธอ หากไม่ใช่เพราะชูเหมยเรียกชื่อเธออย่างสิ้นหวังก่อนหน้านี้ ทำให้เขาได้ยินว่าเธอยังไม่นอน

"จะทำอย่างไร ... จะทำอย่างไร ...จูหมิง ... ตายแน่ๆ" แพนหยู่เหม่ยพึมพำในขณะที่เท้าของเธออยู่ในภาวะตื่นตระหนก ไม่มีทางที่เขาจะเจอเธอในสภาพนี้

โดยไม่คิดอะไรเลยเธอพุ่งไปที่เตียงแล้วถอดตะขอออกจากม่านผ้าไหม ผ้าม่านเลื่อนลงปิดเตียงของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอสามารถทำได้ ... กำแพงไหมกั้นระหว่างเธอกับเป่ยหน่าน ตราบใดที่เขาไม่ได้ยกผ้าม่านเธอก็จะรอด แพนหยู่เหมยอธิษฐานว่าเขาจะไม่ยกผ้าม่านออก การเคลื่อนไหวต่อไปของเธอคือการซ่อนรูปร่างที่น่ากลัวของเธอ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นไปจนมาถึงจมูกของเธอ เธอขยับม่านนิดหน่อยพอแล้วที่เธอจะได้เห็นสิ่งของในห้อง

 

แพนอยู่เหมยกำลังดูเหตการณ์ ...

 

ชูเหมยเพิ่งเปิดประตูให้องค์ชายหน่าน

"ทำไมนานอย่างนี้?" ขันทีขององค์ชายที่อยู่ถัดจากองค์ชายหน่านถามชูเหม่ยด้วยน้ำเสียงที่น่าหงุดหงิดมาก“ท่านโปรดยกโทษให้กระหม่อมด้วยกระหม่อมแค่กำลังให้ยาพระชายาและไม่สามารถไปเปิดประตูได้จนถึงตอนนี้” ชูเหม่ยขอโทษต่อหน้าเป่ยหนาน

“อืม…” เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้า เขาประสานมือของเขาที่ด้านหลังเขายืนอยู่มุมสูงและห่างออกไปสมควรที่ทุกคนให้เกียรติแต่น่าเศร้าที่ใบหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์

ชูเหม่ยบอกได้เลยว่าความตั้งใจของเขาคืออะไร เธอก้าวเข้าไปอยู่ต่อหน้าเขาทันทีและยิ้มอย่างเชื่องช้า

"ฝ่าบาท พระชายาเพิ่งจะหลับไปเจ้าค่ะ" เธอหมายถึงว่าเขาควรจะจากไป

"นางไม่สบายอย่างที่พูดหรือเปล่า?" ทันใดนั้นเขาก็ถาม…โดยใช้เสียงปกติที่พูดกับหยู่เหมยทุกครั้ง

ชูเหม่ยได้เห็นเขากับพระชายาซู่เฟยหนิงหลายครั้ง เขาไม่เคยใช้เสียงหยาบคายกระแทกแดกดันนี้กับพระชายาหนิงมันเป็นแค่เสี่ยวจีของเธอที่ได้รับการปฏิบัติที่น่ากลัวนี้ ชูเหม่ยกลืนความอยุติธรรมและตอบเขาว่า "ตอบใต้ฝ่าพระบาทมันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่พวกเขาคิด หมอได้ตรวจดูแล้ว พระชายาต้องการพักผ่อนเพียงไม่กี่วันเท่านั้น"

"อืมม…ถอยออกไปสักครู่ข้าอยากจะพูดกับพระชายาหน่อย"

ชูเหมยริมฝีปากของเธอประหม่า เขาไม่แม้แต่จะดูเป็นห่วงเธอ แต่ในความคิดของเธอ เขาต้องการค้นหาความจริงว่าเธอโกหกหรือไม่ ชูเหม่ยไม่สามารถตำหนิเขาได้ เพราะแพนหยู่เหม่ยทำแบบนี้เสมอเพื่อให้ได้รับความสนใจจากเขา แต่ตอนนี้ ... มันแตกต่างกัน ถ้าเขารู้ว่าเสี่ยวจีของเธอกำลังวางแผนจะทำอะไรอีก จะเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวจีของเธอ?

"ฝ่าบาท ท่านโปรดคิดถึงสุขภาพของพระชายาด้วย ได้โปรดกลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้" แพนหยู่เหม่ยรู้สึกประทับใจกับความภักดีของชูเหม่ย แม้บรรยากาศจะเป็นอันตรายถึงตายเธอก็ยินดีที่จะปกป้องเสี่ยวจีของเธอ

จากช่องมองเล็ก ๆ ที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อเธอจะดูว่าเป่ยน่านหงุดหงิดมากแค่ไหน ถ้าชูเหม่ยตัวน้อยของเธอยังคงโกหกอยู่แบบนี้ เขาต้องจับได้แน่ๆๆ เธอจะถูกลงโทษโดยเขาและหยู่เหมยจะไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น *แคร่กกกกก * แพนอยู่เหมยแกล้งไอเบา ๆ

"ชูเหม่ยอยู่ที่นี่หรือไม่?" เธอถามด้วยเสียงอ่อนโยนและผ่อนคลาย

 

"เสี่ยวจีฝ่าบาท ท่านอยู่ที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเจ้าคะ"

"ปล่อยเขาเข้ามา พวกเจ้าออกไปได้" ทั้งชูเหมยและขันทีก็ออกไป แพนหยู่เหม่ยมองด้วยตาหมีแพนด้าของเธอขณะที่หมาป่ากำลังเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น เธอแค่อยากจะแกล้งทำเป็นผีที่จะทำให้ซู่เฟยหนิงกลัว แต่ตอนนี้ ... เธอจะกลายเป็นผีอย่างแท้จริง

โดยธรรมชาติปฏิกิริยาแรกของร่างกายเธอคือการปกปิดร่างกายทั้งหมดของเธอด้วยผ้าห่มมีเพียงดวงตาสีดำของเธอเท่านั้นที่ปรากฏ เขาหยุดเพียงไม่กี่นิ้วห่างจากเตียง

"ข้าขอโทษที่ข้าไม่สามารถทักทายท่านได้ข้าป่วยเกินกว่าจะลุกขึ้น" * ไอ * แพนหยู่เหม่ยพึมพำใต้ผ้าห่ม

ไม่มีคำตอบ…เขานิ่งเงียบ สิ่งนี้ทำให้ หยู่เหมยยิ่งกังวลมากขึ้น ความเงียบของเขาเลวร้ายยิ่งกว่าเขาตะโกนใส่หน้าเธอ เธอไม่สามารถอ่านความคิดของเขาเมื่อเขาเงียบ

"เจ้าไปหาหมอจริงเหรอ?"

"ท่านไม่เชื่อข้าเหรอ?"

"ข้าไม่ได้พูดอย่างนั้นข้าแค่ถามเท่านั้น"

"ใช่ข้าไปแล้ว ท่านก็ได้รับคำตอบแล้วนี่ท่านออกไปเถิด ข้าเหนื่อยมากในวันนี้" * หาว * * [โปรดออกไปเถอะ!] หยู่เหมยอ้อนวอนหวังว่าเขาจะออกไป

ในหัวของเธอเธอหวังว่าเขาจะอ่านใจเธอครั้งนี้… แต่เขากำลังทำอะไรอยู่? มือของเขาเอื้อมมือไปหาผ้าม่านขนาดเล็กมันเป็นสิ่งเดียวที่ป้องกันเธอจากการถูกจับได้ เหงื่อที่เต็มไปด้วยความกลัวบนหน้าผากของเธอเริ่มที่จะหยดหนักขึ้นและหนักขึ้น * ม่าน * * อร้ายยย * หยู่เหมยดึงผ้าห่มไปทั่วหัวของเธอ เธอกลิ้งตัวออกห่างจากเขาและเริ่มร้องไห้ เป่ยหนานตกใจกับการกระทำของเธอทันที

"แพนหยู่เหมย? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" เป็นครั้งแรกที่เสียงของเขาแสดงถึงความจริงใจ เขาก้มไปข้างหน้าจับไหล่ของเธอเบา ๆ แล้วจับมุมผ้าห่ม เขาดึงเธอแต่หยู่เหม่ยจับผ้าห่มอย่างแน่นหนาบนมุมของผ้าห่มมุมเดียวกันกับเป่ยหนานคว้า พวกเขาทั้งสองดึงกลับไปกลับมา [ให้ตายเถอะ รีบออกไปเถอะ ทำไมคุณต้องทรมานฉันด้วย?]

หยู่เหม่ยกัดริมฝีปากของเธอด้วยความโกรธ มันให้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังทำมันอย่างตั้งใจเหมือนเขารู้แผนการของเธอ ซึ่งแน่นอนว่ามันคือความเป็นจริงที่เธอหลงลืมไป

เป่ยหน่านยังดึงที่ผ้าห่ม ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงแข็งแรงขนาดนี้?

“เจ้าแข็งแรงเช่นนี้ตลอดเวลาหรือไม่แพนหยู่เหม่ยออกมาจากผ้าห่มเร็วๆๆ?”

"ข้าทำไม่ได้" เธอส่ายหัว ร่างกายทั้งหมดของเธอ ม้วนไปกับผ้าห่มทำให้เธอดูเหมือนเกี๊ยวกลมกลม

"ทำไม?"

"ข้าไม่สามารถเผชิญหน้ากับท่านแบบนี้ได้ ... ข้ามี ... ในผ้าห่ม " หยู่เหมยกำลังดิ้นรนเพื่อหาข้อแก้ตัว

"หมอบอกว่ายาที่ข้าทานมีผลข้างเคียง มันทำให้ข้ามีตุ่มที่ใบหน้ามันน่าเกลียด!" * เสียงร้องดัง *

"ข้าอยากตายมากกว่าที่จะเผชิญหน้ากับท่าน" * ฮืออออ * หยู่เหม่ยส่งเสียงร้องไห้ที่ดังกว่าและเสียงสูง เสียงร้องอันน่าทึ่งของเธอทำให้ เป๋ยหน่านก้าวถอยหลังไม่กี่ก้าว

"ถ้าวันนี้เจ้าไม่อยากเจอข้าพรุ่งนี้ข้าจะกลับมาใหม่"

หยู่เหมยค่อยๆดึงผ้าห่มลงมาที่ดวงตาของเธอ เมื่อเป่ยหน่านออกจากห้อง และเมื่อเธอแน่ใจว่าเขาจากไปเธอถอดผ้าห่มออกแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ มันร้อนมากในผ้าห่มร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนเตาอบ

 

ถ้าเธอไม่ตายจากการถูกจับได้ มันน่าจะมาจากการหายใจไม่ออก

ชูเหมยรีบปิดประตูและวิ่งไปที่แพนหยู่เหมย "เสี่ยวจี!" เธอยกม่านขึ้นและเกือบจะล้มลงไปด้านหลัง เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเสี่ยวจีของเธอ เธอกลัวมากจนลืมเรื่องผีน่ากลัวของเธอ

"ชูเหมยข้าเกือบจะกลายเป็นผีเมื่อกี้" หยู่เหมยตบหน้าอกเธอสองสามครั้ง  นายนั่น น่ากลัวมากจริงๆเราต้องไม่พบเขาอีกในอนาคต

“เสี่ยวจี่เกิดอะไรขึ้นกับท่าน? ท่านไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย?” ชูเหมยวางมือบนหน้าผากของหยู่เหมย

"เจ้ากำลังทำอะไร?" หยู่เหมยจับมือชูเหมยออกจากหน้าผากของเธอ

 

“ท่านไม่มีไข้…แล้วทำไมท่านถึงตัวสั่นแบบนี้”ดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอจ้องมองที่หยู่เหมย

 

"ไอ้ยะ เรามาทำเรื่องสำคัญตอนนี้ดีกว่า เรามีแผนใหญ่กว่ารอเราอยู่วันนี้ไปกันเถอะ" เป็นครั้งแรกที่หยู่เหม่ยคว้าข้อมือของชูเหมยเบา ๆ แล้วออกจากห้องไป