ตอนที่ 6 หนึ่งดาบฟันสะบั้น [อ่านฟรี]
ตอนที่ 6 หนึ่งดาบฟันสะบั้น
ผู้แปล Doramartin
เมื่อออกจากตำหนักยุทธ หลินหานก็ออกจากสำนักตระกูลหลินทันที มุ่งหน้าไปถึงลานป่าที่ว่างเปล่านอกเมืองต้วนเทียน
"ฝ่ามือมังกรผงาด!"
แคร่ก!
หลินหานใช้ฝ่ามือทุบต้นไม้ นำลำต้นมาแกะสลักดาบไม้ยาวสามฟุตและฝักดาบ
ตอนนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวของหลินหานจนกรอบจนท้องร้องจ้อกๆ ไม่สามารถซื้อดาบจริงได้
ต้องใช้ดาบไม้ทดแทน
"วิชาดาบถอดฝัก!"
ปราณถ่องแท้ในร่างกายของหลินหาน พร้อมกับการหมุนเคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่ ทำให้เวลาแปรเปลี่ยนเป็นยาวนานแสนนาน จึงสามารถรองรับการฝึกฝนอย่างหนักของหลินหาน
ยังมีเวลาอีกสองวันที่การประลองทำเนียบภายนอกจะเริ่มขึ้น ตอนนี้หลินหานต้องฝึกฝน
ควับ!
ควับ!
......
ในป่า มีดาบฟาดฟัน เป็นเสียงเหล็กที่ทรงพลัง
สามารถใช้ดาบไม้ฟาดฟันจนก่อให้เกิดเสียงดาบเหล็ก บางที เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถทำได้ ยกเว้นคนประหลาดอย่างหลินหาน
เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทอง เปลี่ยนความสามารถทั้งหมดของหลินหานให้แกร่งกล้าดุจดั่งปีศาจ เคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่มอบปราณถ่องแท้อย่างมากล้นและกายเนื้อที่ทรงพลัง และยังสามารถชิงปราณวิญญาณในอากาศของสวรรค์และโลกมากลั่นได้โดยตรง ทำให้เขาไม่เหน็ดเหนื่อยเลย
ไพ่ตายสองอย่างนี้ เสมือนเครื่องยนต์ขนาดใหญ่สองอย่าง ซึ่งทำให้การฝึกฝนของหลินหานเร็วกว่าคนทั่วไปหลายเท่า
ผ่านไปหลายชั่วยาม
ในตอนนี้ หลินหานยังคงยืนอยู่ในป่า แต่เขากำลังจับด้ามดาบไม้ไว้ด้วยมือข้างเดียว ดาบไม้ถูกเสียบไว้ในฝักดาบ
ตอนนี้เขามีตาเฉียบแหลมดั่งนกอินทรี เขากำลังจ้องมองเสือโคร่งซึ่งปรากฏตรงหน้าอย่างกระทันหัน
"กรรรรร!"
เสือโคร่งตัวนี้มีพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับว่าภายในร่างกายจะฝึกฝนจนเกิดพลังก่อเกิดปีศาจ มันเป็นเสือปีศาจที่ทรงพลังซึ่งก้าวเข้าสู่ขอบข่ายยุทธตรีสวรรค์
บูม!
เมื่อเสือปีศาจได้กลิ่นเลือดอันรุนแรงของหลินหาน มันจงส่งเสียงร้องคำราม กรงเล็บเสือขนาดใหญ่ บดบังแสง ดุจดั่งศิลา หนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบมิได้ ได้ตะปบไปทางหลินหานทันที
หากเป็นจอมยุทธิ์ตรีสวรรค์ทั่วๆไป เกรงว่าภายใต้พลังดุร้ายของเสือปีศาจตัวนี้ คงหวาดกลัวขี้เยี่ยวแตก
แต่ในเวลานี้ หลินหานผู้ซึ่งสืบทอดของจักรพรรดิมังกรอันดับหนึ่งแห่งไท่กู่ มังกรสีทองในโลกแห่งจิตสำนึกคำราม ไม่หวาดกลัวความดุร้ายของเสือปีศาจตัวนี้
"วิชาดาบถอดฝัก!"
ทันใดนั้น หลินหานตะโกนอย่างเย็นชา
เคร้ง!
วินาทีต่อมา เกิดเสียงเสียดสีดังขึ้น แสงจากดาบฟาดฟันทะลวงอากาศออกไปเป็นทางยาว แหลมคมดั่งสายฟ้า เฉือนตัดร่างของเสือปีศาจทันที
"พรูดด"
เสียงเลือดกระฉูด
ตึง!
หัวเสือพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ถูกหลินหานตัดจนขาดออก ร่างใหญ่ของเสือปีศาจล้มลงบนพื้น มันส่งเสียงเจ็บปวดดังขึ้นหนึ่งครั้ง และเสียชีวิตในวินาทีต่อมา
"ฮู!"
วินาทีต่อมา หลินฮันก็หายใจออกยาวๆ
ดาบเมื่อครู่ อันตราย!
แต่ในเวลานี้ หลินหานได้มองเห็นพลังอันน่าสะพรึงของวิชาดาบถอดฝัก
เมื่อดึงดาบออกมาจากฝัก หนึ่งดาบสังหาร พลังดั่งสายฟ้าฟาดฟัน
ร้ายแรง ทรงพลัง!
"ความสามารถในการหยั่งรู้ของข้าในปัจจุบัน แปรเปลี่ยนเฉกเช่นปีศาจก็ไม่ปาน เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม ข้าสามารถเข้าใจจนเข้าใกล้ขอบเขตอณูสัมฤทธิ์!" หลินหานรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ถัดไป หลินหานยังคงฝึกฝนสิบสามย่างก้าวแห่งมังกรทะยาน ด้วยความสามารถในการเข้าใจที่ยอดเยี่ยม ทำให้หลินหานก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วมาก
เพียงพริบตาเดียว เขาสามารถฝึกฝนสิบสามย่างก้าวแห่งมังกรทะยาน จนสามารถย่างเจ็ดก้าวได้ติดต่อกัน เกือบเข้าใกล้ขอบเขตอณูสัมฤทธิ์
ในตอนท้ายสุด หลินหานนั่งขัดสมาติอยู่บนพื้น หมุนเคล็ดวิชาจักรพรรดิมังกรแห่งไท่กู่ เพื่อดูดกลืนพลังที่มีอยู่ในอากาศโดยรอบ
มองเห็นได้อย่างเลือนราง ว่ามีเตาหลอมลวงตาปรากฏขึ้นในจุดตันเถียนของหลินหาน
เวิง เวิง!
พลังวิญญาณแห่งฟ้าดินที่ไม่หมดไม่สิ้นถูกดูดเข้าไปในเตาหลอม แล้วจากนั้นก็หลอมผ่านเตาหลอม กลายเป็นพลังลึกลับที่ทรงพลัง อัดฉีดเข้าไปในร่างกายของหลินหาน ทำให้ร่างกายของเขาเพิ่มความแข็งแกร่ง ทั้งยังเพิ่มความทรงพลังให้แก่ปราณถ่องแท้
หลินหานเช็คภายใน เขาก็ค้นพบว่าปราณถ่องแท้ของเขากำลังจะควบแน่นเป็นสสารถ่องแท้
"ฮู!"
หลินหานยืนขึ้น การฝึกฝนครั้งนี้ เขารู้ว่าตัวเองได้ก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของยุทธตรีสวรรค์ กำลังจะก้าวข้ามสู่ระดับทวิสวรรค์
"ติด 25 อันดับในการประลองของทำเนียบภายนอก ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป!"
ดวงตาของหลินหานเนประกายสดใส และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้
......
ในตอนบ่าย หลินหานไม่เสียเวลาแม้แต่หนึ่งนาที เขาตรงไปที่ลานระลองของสำนักตระกูลหลินทันที เตรียมพร้อมที่จะฝึกดาบ เพราะนี่เป็นดาบเหล็กจริงๆซึ่งวางไว้บนชั้นอาวุธในลานประลอง
หากใช้แค่ดาบไม้ คงไม่สามารถกวัดแกว่งพลังของวิชาดาบถอดฝักได้
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินหานเดินมาถึงลานประลอง
เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
เสียงดาบดังขึ้นสามครั้งทันที
ทันใดนั้น หลินหานก็เห็นว่าศิษย์คนหนึ่งคนกำลังยืนอยู่บนลานประลอง ได้ฟาดฟันศิลาดาบที่หลอมจากเหล็ก สามดาบฟาดฟันจนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน แตกร้าวออก
"ฝีดาบยอดเยี่ยมมาก! สหายหลินเจี้ยน สมแล้วที่เป็นนักดาบอันดับหนึ่งในทำเนียบภายนอก!"
"ศิลาดาบนี้ถูกหล่อด้วยหินชนิดพิเศษ สหายหลินเจี้ยนฟาดฟันด้วยสามดาบก็ตัดออกเป็นสองส่วน ยอดเยี่ยม!"
รอบๆ ศิษย์ทำเนียบภายนอกแต่ละคนเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและตะโกน
"ใช่ เยี่ยมจริงๆ"
หลินหานก็มองเห็น หลินเจี้ยนฟันดาบด้วยความเร็วสามครั้ง ทุกๆการฟาดฟัน จะเล็งอยู่ในจุดเดียวกัน ความแม่นยำแบบนี้น่ายกย่อง
อย่างไรก็ตาม หลินหานไม่ได้ส่งเสียงโต้ตอบ เขาเดินไปที่อีกด้านหนึ่งของสนามประลองอย่างเงียบๆ หยิบดาบเหล็กที่แข็งแรงเล่มหนึ่งบนชั้นวางอาวุธ เตรียมพร้อมที่จะฝึกดาบต่อไป
“เอ๋? นั่นหลินหานไม่ใช่เหรอ? สวะศิษย์จากสาขา เขากล้าฝึกดาบต่อหน้าสหายหลินเจี้ยนเหรอ? สอนควายให้ว่ายน้ำชัดๆ”
ลูกศิษย์จากตระกูลหลักคนหนึ่งมองเห็นหลินหาน จึงพูดขึ้นมาทันที
"หลินหาน? คนที่เอาชนะหลินซือศิษย์ตระกูลหลักได้ในการโจมตีเดียว?"
“หลินสือเป็นศิษย์หลักที่อ่อนแอที่สุดของทำเนียบภายนอก การที่สามารถเอาชนะเขา มันจะเอามาวัดอะไรได้? สวะก็คือสวะอยู่ยังวันยังค่ำ ต้องการฝึกวชาดาบในที่สาธารณะ กำลังมองหาความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่หรือไง? น่าขำ”
พลัน เสียงดูถูกดูแคลนดังสนั่นขึ้น
สำหรับหลินหานผู้เป็นศิษย์จากสาขา ดูเหมือนในจิตใต้สำนึกของศิษย์ตระกูลหลักเหล่านี้คงต้องรับรู้ถึงความอัปยศอดสู จึงจะยอมแพ้
ฝึกฝนดาบ เพื่อค้นหาความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่?
เมื่อได้ยินเสียงของศิษย์ตระกูลหลักแห่งทำเนียบภายนอนกจำนวนมากที่อยู่รอบๆ หลินหานได้แต่ยิ้มอย่างเย็นชาจากใจ
อย่างไรก็ตาม เขาขี้เกียจเกินกว่าจะคุยเรื่องไร้สาระ จึงไม่ได้สนใจผู้คน เขาเริ่มมีสมาธิกับการฝึกดาบ
"วิชาดาบ ต้องใช้กระบวนการจาการสั่งสมอยู่ตลอดเวลา ทำโชว์พาว คือการดูถูกวิชาดาบ" ทันใดนั้นน้ำเสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้น
คือหลินเจี้ยน!
ในเวลานี้ นักดาบอันดับหนึ่งแห่งทำเนียบภายนอกกำลังมองหลินหานที่อยู่ไม่ไกลนัก พูดเยาะเย้ย: "สวะที่ไม่ปัญญาซื้อดาบ มีคุณสมบัติอะไรที่ขึ้นมาฝึกดาบบนสังเวียน?มีแต่จะสร้างความอัปยศแก่สายเลือดดาบแห่งสำนักตระกูลหลิน! "
"ดูเหมือนข้าไม่ได้หาเรื่องเจ้า" ทันใดนั้น หลินหานก็หยุดดาบในมือของเขา มองทางหลินเจี้ยนที่มีรอยยิ้มเยาะบนใบหน้า พูดช้าๆ
“เจ้าฝึกดาบอย่างด้อยคุณภาพต่อหน้าข้า นั่นคือการหาเรื่องข้าแล้ว” หลินเจี้ยนตอกกลับทันที ดวงตาของเขาจับจ้องที่หลินหาน มุมปากแสยะอย่างยั่วยุ
"เอาละ ในเมื่อเจ้าพูดว่าดาบของข้าด้อยค่า เช่นนั้น พวกเรามาประลองวิชาดาบกัน ถ้าข้าแพ้ ข้าจะหักแขนขวาของตัวเอง และไม่ฝึกดาบอีกต่อไป แต่ถ้าเจ้าแพ้ ... "
“ข้าจะไม่แพ้!” หลินเจี้ยนตอบเสียงดังทันที
อย่างไรก็ตาม หลินหานไม่ได้ใส่ใจหลินเจี้ยน เขาพูดต่อ: "ถ้าเจ้าแพ้พ่าย ข้าไม่ต้องการให้เจ้าหักแขนตัวเอง ข้าขอเพียงดาบในมือของเจ้า"
ในมือของหลินเจี้ยน เป็นดาบยาว มีไอเย็นเยียบ คมกริบอย่างผิดปกติ จะต้องเป็นดาบที่ดีแน่นอน
สิ่งที่หลินหานยังขาดอยู่ในเวลานี้ คือ ดาบยาว
“ต้องการต่อสู้กับข้ารึ เจ้าไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ เว้นก็แต่เจ้าจะสามารถตัดศิลาดาบให้ขาดท่อนภายในสามดาบได้!” หลินเจี้ยนพูดทันที น้ำเสียงของเขาเยาะหยัน
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ สหายหลินเจี้ยนเจตนาจะแกล้งเจ้าหมอนั่น!"
“สามดาบตัดศิลาดาบให้ขาดท่อน จนถึงตอนนี้ มีเพียงสหายหลินเจี้ยนเท่านั้นที่สามารถทำได้ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าขยะนี้จะสามารถทำได้”
ศิษย์ทำเนียบภายนอกแต่บะคนมองดูหลินหาน สายตาเย้ยหยัน
"ได้."
อย่างไรก็ตาม ภายใต้สายตาที่จับตามองของทุกคน หลินหานผู้ไม่มีความเกรงกลัวได้ตอบตกลง
ก่อนที่เขาจะไปถึงศิลดาบ เขามองไปที่ศิลาดาบสีดำด้านหน้าซึ่งหล่อด้วยหินเหล็ก
ดึงดาบ
ฉึก!
ดาบกระพริบวิบวับ
แครก!
ศิลาดาบแตกหักและกลายเป็นสองส่วน
เก็บดาบ
"เอาละ ตอนนี้ข้ามีคุณสมบัติแล้ว" หลินหานเอ่ยปากพูด
เรียบง่าย แค่ดึงดาบ และเก็บดาบ
เพียงแต่ ศิลาดาบ ขาดท่อน
"เป็นไปไม่ได้!"
ในขณะนี้ ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนมากที่คิดว่าจะได้เห็นเรื่องสนุก ได้แสดงอารมณ์ตกใจทันที ดวงตาของพวกเขาสื่ออารมณ์ไม่น่าเชื่อ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลินเจี้ยน เขาสื่อใบหน้าที่ซึมกระทื่อ
หนึ่งดาบ
แค่หนึ่งดาบเหรอ?
เป็นไปได้อย่างไร!