ตอนที่ 6 การเยี่ยมชมหอนางโลม 2 [อ่านฟรี]

ตอนที่ 6: การเยี่ยมชมหอนางโลม 2

ดวงตาของหยู่เหมยขยับไปมาอย่างเชื่องช้า เธอควรจะทำอะไรต่อไป

บรรยากาศยิ่งน่าอึดอัดใจมากกว่าตอนที่ผู้หญิงอยู่ที่นี่

ถ้าทำได้เธอจะเรียกผู้หญิงเหล่านั้นกลับมา

อะไรต่อไป

ไม่มีอะไรจะทำนอกจากให้เขาเมา จิตใจของเธอเต็มไปด้วยวิธีที่จะทำให้เขาเมา

"น้องชายซูเจ้ายอมรับหรือไม่ว่าที่นี่ไม่มีใครสวยเท่ากับผู้หญิงของข้า" องค์ชายหลินกู๋เชาว์ถามอย่างยั่วยุ [ฮ่าฮ่าฮ่า! องค์ชายเชาว์คุณไร้ยางอายเกินไป คุณไม่อายที่จะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นของตัวคุณเองหรอ?] หยู่เหม่ยคิดในใจเพื่อต้องการที่จะดุเขา แต่เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเขา มันต้องเป็นรักสามเศร้าแน่นอน

[เขายังไม่หลงผู้หญิงเหล่านั้นที่มีความสวยงามเลย]เธอกอดอก ไม่มีทางที่เธอจะยอมแพ้ หากเขาชนะและขอให้เธอฆ่าหลินเป่ยหน่านเธอจะทำอย่างไร?

"เราจะจัดการสิ่งนี้ได้อย่างไร" องค์ชายถาม

"อืม ... ถ้างั้น ถ้าคนต่อไปเดินเข้ามาในห้องนี้จะเป็นใครก็ตาม ถ้าข้าเห็นว่าสวยที่สุด นั่นคือชนะ" องค์ชายหลินกู๋เชาว์พยักหน้าเห็นด้วยกับข้อตกลง "ในระหว่างนี้เราก็ดื่มไปเรื่อยๆ รอจนกว่าจะมีใครมา" หยู่เหมยแนะนำอย่างกล้าหาญนี่เป็นการพนันถ้าเขาตอบว่าไม่ใช่เธอก็ต้องคิดแผนใหม่ แต่สิ่งนี้ ... นี่อาจเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการทำให้เขาเมา

"ตกลง" องค์ชายหลินกู๋เชาว์กล่าว และเทถ้วยแห่งชัยชนะด้วยตัวเอง จากนั้นก็ดำเนินการเทให้หยู่เหม่ยหนึ่งถ้วย

20 ถ้วยต่อมา แพนหยู่เหม่ยกำลังสวดมนต์อ้อนวอนขอให้ใครสักคนมา! ขณะที่เธอกำลังจะสูญสิ้นความคิด แต่เขา…....เมื่อเธอจ้องมองที่องค์ชายหลินกู๋เชาว์ เขาก็ดูสบายดี ไม่มีอะไรผิดปกติ ความสามารถในการดื่มของเขาดีแค่ไหน?

"พี่ชายเชาว์ ท่านเป็นนักดื่มหรอ" เธอชมเขาจากภายนอกแต่สาปแช่งเขาข้างในใจ

"เจ้าชมข้ามากเกินไปข้าไม่เท่าเจ้าหรอก”

เธอรีบมองตัวเองและต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าคนที่มีร่างเล็ก ๆอย่างเธอสามารถถือไหเหล้าได้มากมาย ตาของฉันเปิดออกอย่างแท้จริง

"เฮ่เฮ่…ท่านพูดถูก…" หยู่เหม่ยตกลงอย่างไร้ยางอาย * * * * สะอึก* * * * เธอรีบเช็ดปากกับแขนของเธอและเทถ้วยเหล้าให้ตัวเองอีกความคิดที่สดใสก็ปรากฏขึ้นกับเธอในเวลานี้ ไม่มีทางที่เธอจะดื่มกับองค์ชายหลินกู๋เชาว์ได้นานๆ มีทางเดียวเท่านั้น ... โกง! เมื่อองค์ชายหลินกู๋เชาว์ กำลังจะเรียกบริกรเธอหยุดเขาก่อน "พี่ชายเชาว์ให้ข้าไปเอาเหล้าเองดีกว่า" โดยไม่ให้เขาพูดอะไร เธอก็คว้าทั้งไหของเขาและไหของเธอแล้วรีบออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

หลังจากเติมเหล้าในไหเสร็จเธอก็ยืนอยู่ข้างนอกประตูพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะเดินเข้าไปเธอพยายามอย่างหนักเพื่อซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ทำไมเท้าของเธอถึงเล่นกับเธอแบบนี้ เธอเดินไม่ตรงทางเซไปทางซ้ายและขวาไปมาแพนหยู่เหมยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมและมีสามารถเดินเซได้!+++++

หลังจากนั้น เมื่อกลับไปที่โต๊ะเธอวางไหลง "มาดื่มกันเถอะ" อีก 10 ถ้วย ... คราวนี้หยู่เหม่ยช่วยอะไรไม่ได้นอกจากมองดูที่พื้นและหัวเราะหึๆ ไหล่ของเธอโยกขึ้นลงเหมือนคนบ้า

กู๋เชาว์ไม่ได้คิดมากนักเมื่อเขาเห็นว่าเธอดูโง่แค่ไหนเขาคิดว่าเธอ ... เมา สำหรับความผิดหวังของเขาเธอไม่ได้หัวเราะเพราะเธอเมา แต่เพราะเธอคิดว่าความคิดของเธอนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ถ้าเขารู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรเขาก็จะเรียกเธอว่าคนขี้โกง!!!!! "

“ดูเหมือนว่าน้องชายซูกำลังจะแพ้สงครามการดื่มครั้งนี้” กู๋เชาว์ยิ้ม

“ไม่รู้สิ.....” หยู่เหมยหยิบถ้วยของเธอขึ้นมาแล้วดื่มอีกครั้ง [อร๊ากกกก! น้ำได้รสชาติที่ดีมาก] ก่อนที่หยู่เหม่ยจะมาถึงห้องพร้อมกับไหเหล้า เธอเปลี่ยนเหล้าเป็นน้ำให้เธอแทน ไม่มีทางที่เธอจะเมาต่อหน้าเขาได้

แพนหยู่เหม่ยสัมผัสท้องของเธอมันป่อง ใครจะรู้ได้ว่าของเหลวในร่างกายของเธอถูกนำไปทำอะไรถ้ามันระเบิดล่ะ???? หรือว่าเธออ้วนกลมเหมือนลูกบอล? ก่อนหน้านั้นอาจเกิดขึ้นได้บริกรชายหนุ่มเข้ามาพร้อมกับของขบเคี้ยว "โธ่ ชายหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันหรอ " ทั้ง กู๋เชาว์และ หยู่เหมยวางถ้วยของพวกเขาลง พวกเขาไม่ต้องพูดมันอธิบายอยู่บนใบหน้าสีชมพูของพวกเขา

* ตุบๆๆ * โต๊ะสั่น หยู่เหมยเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเธอมองเห็นองค์ชายเชาว์ร่างกายของเขาเอนตัวลงบนโต๊ะโดยให้หน้าผากของเขาคว่ำหน้าลง

"เจ้าไปได้แล้ว" บริกรออกไป ในขณะที่ประตูถูกปิดอยู่ หยู่เหมยเอนกายบนโต๊ะและแหย่เขาสองสามครั้ง

"องค์ชายเชาว์องค์ชายเชาว์ ... " เขาหลับไปแล้ว รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าและไหล่ของเธอหยักขึ้นลงอีกครั้ง

ไม่มีอะไรนอกจากความคิดชั่วร้ายในใจของเธอ…ถึงเวลาแล้ว!!!!หยู่เหมยรู้สึกตื่นเต้นเกินไป เมื่อเธอลุกขึ้นยืน เธอใช้โต๊ะเพื่อช่วยเหลือและยืนห่างจากองค์ชายเชาว์เป็นนิ้ว เธอแหย่แขนอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหลับ

"กู๋เชาว์ท่านเมาเหรอ?" ไม่มีคำตอบใดๆๆ [ไอ๊ยะๆๆ ~ อย่าโทษว่าเป็นขโมยนะ คุณนำสิ่งนี้มาให้ฉันเองคุณไม่ควรพบฉัน] หยู่เหม่ยยืนอยู่ข้างหลังเขาโอบแขนไว้รอบๆและวางมือบนแขนของเขา

* ดึง * ด้วยพลังทั้งหมดของเธอ หยู่เหมยพยายามดึงกู๋เชาว์ที่เอนกายกลับมาอยู่ในท่านั่งที่เหมาะสม ไม่มีประโยชน์เขาไม่ขยับเขยื่อน ใบหน้าของหยู่เหมยเปลี่ยนเป็นสีแดงจากแรงที่กระทำ ไม่ว่าเธอจะใช้กำลังมากแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถเอาเขาออกจากโต๊ะได้ หยู่เหม่ยปล่อยมือแล้วจับเอวของเธอค่อยๆกระทืบเท้าของเธอด้วย * * **  อารมณ์โกรธ * "ทำไมคุณถึงหนักขนาดนี้หรือหนักแค่เวลาเมา?" หากเธอสามารถพาเขาไปนั่งในมุม 90 องศาเธอจะเห็นว่าหยกอยู่ที่ไหน แต่ตอนนี้ ... เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องค้นหาในตัวเขาอย่างไร้จุดหมาย

หยู่เหมยนั่งถัดจากเขาและมองเขาด้วยใบหน้าที่มีความผิด "ข้ารู้ว่าผู้ชายและผู้หญิงไม่ควรทำการสัมผัสทางร่างกาย แต่ข้าไม่มีทางเลือกนี่ไม่ใช่การกระทำที่ผิดศีลธรรมและไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดี" เธอชี้นิ้วของเธอที่กู๋เชาว์ที่เสียชีวิตราวกับว่าดุเขาเพื่อยืนยันการกระทำที่ผิดศีลธรรม

เธอวางแขนของเขาอย่างอย่างระมัดระวังและค่อยๆเลื่อนลงไปที่เอวของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่สัมผัสเขามากเกินไป มือของเธอแตะหน้าอกของเขาครั้งหนึ่งโดยบังเอิญมันก็เพียงพอแล้วที่เธอจะรู้ว่าเขามีหยกแข็งอยู่กับตัว

ในขณะที่เธอพยายามรู้สึกถึงหัวใจของเขา เธอไม่สามารถหยุดยั้งความกังวลใจได้ เห็นได้ชัดว่าเธอใช้ประโยชน์จากคนที่หมดสติ เธอจ้องมองเขาราวกับกำลังบอกว่าเขารู้สึกผิด

"ข้าไม่ได้ใช้ประโยชน์จากท่าน ... ข้าแค่แตะต้องท่านเพื่อหาบางสิ่งทีข้าต้องการเท่านั้น" หยู่เหมยอธิบายกับกู๋เชาว์ที่หมดสติขณะที่เธอเอื้อมมือไปที่เอวของเขา กระบวนการนี้ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที ในที่สุดมือของเธอก็มาถึงเข็มขัดของเขาเธอวางมือลงบนร่างของเขา เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากระชับแค่ไหน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาทำงานหนักมาก น่าเศร้าที่เธอไม่มีเวลาชื่นชมร่างของเขามือที่ซุกซนของเธอยังคงรู้สึกอยู่กับเข็มขัดของเขา ... ในที่สุด! เธอจับโซ่ที่ยึดหยกได้

"อืม ... " กู๋เชาว์พึมพำ มือของหยู่เหมยรอบๆเข็มขัดของเขาถูกจับเบา ๆ วินาทีต่อมาแขนอีกข้างของเขาโอบรอบเอวเล็ก ๆ ของเธอแล้วม้วนเธอลงไปที่เตียงใกล้ๆหยู่เหมยแทบเกือบจะกรีดร้อง แต่ก็ทันเวลา เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามที่จะรับความสุขสบายกับเธอ เขาไม่เมาหรอ? เขาพลิกกลับมาที่เธอ เธอกำลังสัมผัสกับหน้าอกของเขา?? เธอไม่รู้จะคิดอย่างไร

วิญญาณของเธอเกือบจะออกจากร่างของเธอเมื่อ กู๋เชาว์ลืมตาขึ้น สายตาของเขามองกับหยู่เหมยเธอกลั้นหายใจ  ไม่ดีเลย ... ไม่ดีเลย เธอทำเพื่อ!

"ซู่เฟยหนิง ... ท่านอยู่นี่เอง!" องค์ชายรำพึงรำพันเมื่อนึกว่าหยู่เหมยเป็นซู่เฟยหนิงเขาปล่อยรอยยิ้มโง่ ๆ ออกมาแสดงให้เห็นฟันขาวที่สมบูรณ์แบบของเขาก่อนที่จะวางหัวของเขาบนไหล่ของเธอ

"เฮ้ย! ขยับออกไปเถอะท่านรู้หรือไม่ว่าท่านกำลังกอดผู้ชายอยู่?" หยูเหม่ยพยายามอย่างหนักเพื่อผลักเขาออกไป เมื่อไหร่ที่สถานการณ์พลิกผันเธอควรจะเป็นคนที่ฉวยโอกาสจากเขา

ในระหว่างนั้นมีเสียงแทรกเข้ามาในห้องของพวกเขา ร่างกายของหยู่เหมยแข็งทื่อและดวงตาของเธอเกือบจะโผล่ออกมา

"องค์ชายหลินเป่ยหนานท่านหลินกู๋เชาว์อยู่ในห้องนี้" อยู่เหม่ยได้ยินอย่างชัดเจนสามีของเธอเป่ยหนานอยู่ที่นี่ เขาจะคิดอย่างไรเมื่อเขาเห็นฉากนี้…ภรรยาของเขาอยู่ในชุดชายกอดกับชาย? เขาจะคิดว่าเธอเข้ามาทำอะไรหรือไม่?

 

* เปิดประตู *