ตอนที่ 5 การเยี่ยมชมหอนางโลม 1 [อ่านฟรี]

ตอนที่ 5: การเยี่ยมชมหอนางโลม 1

แพนหยู่เหมยยังคงนั่งอยู่บนต้นไม้เมื่อเธอสาปแช่งองค์ชายหลินกู๋เชาว์ เขามีวิทยายุทธ์และสามารถลงต้นไม้ได้อย่างง่ายดาย น่าเสียดายสำหรับเธอเธอต้องปีนลงทีละก้าว

เมื่อเธอกลับมาที่เมืองเธอเริ่มรู้สึกกังวล เธอเดินช้าลงและช้าลงเรื่อยๆยิ่งเข้าใกล้หอนางโลมมันอยู่ในมุมที่ดีของเมืองลั่วหยางซึ่งเป็นที่ที่ธุรกิจคึกคักแต่ถ้าในช่วงชีวิตของเธอแต่ก่อนแถวนี้แทบจะไม่มีแล้วเพราะเวลาผ่านไปเรื่อยๆหอนางโลมก็มีน้อยลง มือของเธอเริ่มเหงื่อออกเธอทำเช่นนี้ไม่ได้! เธอไม่รู้สึกอะไรเลยสำหรับผู้ชายคนนี้ เธอจะแกล้งทำเป็นอย่างไร [จูหมิงคุณทำได้ ให้เขาเมาแล้วขโมยหยกแล้วหนีไป] เธอพยายามล้างสมองใหม่ ข่มใจไม่ให้กลัว

เธอขวัญอ่อน?เมื่อองค์ชายเชาว์ปรากฏตัวและยืนเคียงข้างเธอ แพนหยู่เหม่ยหันศีรษะของเธออย่างแปลกใจ เธอประหม่ามากจนเธอไม่เห็นเขา เขามองนานแค่ไหนแล้วเนี่ย? เขาตั้งใจเอามือวางไขว่ไว้ด้านหลังและเดินเคียงข้างกับเธอต่อไป "ข้าหลินกู๋เชาว์" องค์ชายเชาว์กล่าวในทันใด แพนหยู่เหม่ยเงยหน้าขึ้นมองเขาและคิดว่าเธอโง่ที่ไม่รู้จักเขาหรอ [หลินกู๋เชาว์! ช่างเป็นชื่อที่น่าเกลียดมาก!] นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจะพูดกับเขา แต่นี่คือสิ่งที่ออกมาจากปากของเธอ "ข้าซูเหร็น"

"ซูเหร็น?" เขาถามอย่างสงสัย แพนหยู่เหม่ยดุตัวเอง [เลือกชื่อโง่มาก] จากชื่อทั้งหมดเธอต้องเลือกชื่อผู้ชายคนหนึ่ง

ขณะที่พวกเขาก้าวเข้ามาในหอนางโลม ดวงตาของแพนหยู่เหม่ยเบิกกว้างจากความตกใจ นี่คือโลกใบใหม่ทั้งหมดของเธอ ผู้หญิงในชุดที่บางเฉียบสวมชุดรัดรูปเอวแน่นและ…หน้าอก…มันมีอยู่แทบจะทุกคน เธอไขว้มือปิดหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัวและรู้สึกถึงมัน

[ทรวงอกของพวกเขาใหญ่ขนาดไหน] แพนหยู่เหม่ยไม่รู้ว่าเธอควรจะอิจฉาหรือไม่ ดวงตาของเธอไม่สามารถหยุดมองพวกเขาได้ องค์ชายเชาว์จับใบหน้าเธอให้มองหน้าอกของหญิงสาวและหัวเราะเบาๆในความไม่เชื่อ "น้องชายซูเหร็นเจ้าชอบนางไหม?" เขาก้าวเข้ามาใกล้เธอแล้วกระซิบ "เราสามารถขอใช้บริการของนางได้ในภายหลัง"องค์ชายเชาว์แกล้งล้อเล่น แพนหยู่เหม่ยโบกมือปฏิเสธมันทันที แก้มของเธอร้อนจัด

มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามเธอและใช้นิ้วมือไล่ตามหลังและยิ้มเมื่อนางจับใบหน้าที่ไร้เดียงสาของแพนหยู่เหม่ยแพนหยู่เหม่ยรู้สึกว่าขนลุกทั่วร่างกายของเธอ นี่มันมากเกินไปสำหรับเธอเธอต้องการออกไปข้างนอก แต่อย่างไร ... เธอต้องการหยกนั่น

เจ้านายหญิงของหอนางโลมรีบมาหาพวกเขา เธอจับแขนขององค์ชายเชาว์ไว้แน่นแล้วเอนตัวเข้าหาเขา เธอเป็นมิตรกับเขามากเกินไปราวกับว่าทำเป็นปกติ แพนหยู่เหม่ยไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเห็น

หรือว่าเขา......?

และเธอยังถามว่าเขาว่า "ไอย๊ะท่านชายเชาว์ ท่านไม่ได้มาที่นี่นานมาก เราคิดถึงท่านมาก" เธอยังคงทำเป็นเสียใจต่อไป

เขาดึงทองคำออกมาและวางลงในมือของเธอ "หาห้องส่วนตัวให้ข้ากับหาผู้หญิงที่สวยที่สุดมา"

เจ้านายหญิงสาวรู้สึกว่าเธอสามารถอ่อนเปลี้ยจากรอยยิ้มที่สวยงามของเขา

"เชิญทางนี้" เธอพาพวกเขาไปที่ชั้นสองในห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ ห้องพักมีโต๊ะกลมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางและเตียงขนาดใหญ่ด้านขวา ห้องพักตกแต่งด้วยผ้าม่านและดอกไม้สีชมพู เธออดไม่ได้ที่จะเหลียวมองไม่กี่ครั้ง องค์ชายเชาว์นั่งลงแล้วมองดูหยู่เหม่ย เมื่อมองแวบแรกเขาสามารถบอกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ เขาต้องการให้แน่ใจว่าเพื่อนใหม่ของเขามีความสุขกับการเข้าพัก

"น้องชายซูมานั่งเถิด" แพนหยู่เหม่ยเดินไปที่นั่นอย่างมั่นใจและนั่งตรงข้ามเขา

"พี่ชายเชาว์มาดื่มกันก่อนรุ่งสางเถอะ" แพนหยู่เหม่ยพูด

เธอไม่ทำให้เวลาเสียเปล่าพร้อมกับหยิบเหล้าและเทใส่ถ้วยสำหรับเขาและเธอ

"ไชโยเพื่อนใหม่"

"ไชโย" แพนหยู่เหม่ยเพิ่งเอาเหล้าใส่ในปากของเธอเมื่อประตูเปิดออก

เธอเกือบจะสำลักกับเหล้าของเธอเมื่อผู้หญิงวิ่งเข้ามา * ไอ * แพนหยู่เหม่ยไม่ได้มีโอกาสได้รับความเจ็บปวดจากไฟไหม้ในลำคอของเธอเมื่อผู้หญิงสองคนนั่งถัดจากเธอ

ดวงตาของเธอเกือบโผล่ออกมา [คุณจะทำตัวเหมือนเด็กผู้ชายได้อย่างไร] แพนหยู่เหม่ยไม่มีเงื่อนงำที่จะทำ เธอมองไปที่องค์ชายเชาว์เขามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนตักของเขา

[คุณเป็นโสเภณีชาย!]

ราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดของเธอเขามองเธอ "น้องชายซู ผู้หญิงคนไหนที่เจ้าชอบ? แพนหยู่เหม่ยไม่อยากแพ้กับเขา เธอหายใจลึก ๆ แล้วเอามือโอบรอบผู้หญิงไว้ทางซ้ายมือของเธออย่างงุ่มง่ามอยู่บนไหล่ของผู้หญิงและมือเกือบจะแตะหน้าอกของผู้หญิง "เพิ่มเหล้าอีกหน่อย" หญิงผู้นั้นรินให้เธออย่างอาย

"ดีมาก มาดื่มกันเถอะ"

ไม่นานอาหารก็มาถึง กลิ่นหอมนั้นเพียงพอสำหรับแพนหยูเหม่ย ความฟุ้งซ่านจากอาหารที่มาถึงโต๊ะทำให้แพนหยู่เหม่ยสับสน หญิงสาวที่กล้าหาญทางด้านซ้ายขยับขึ้นมาอย่างมากวางมือของเธอบนมือของหยู่เหม่ยขณะที่พิงไหล่เธอไว้

เธอขยับมือของแพนอยู่เหมยเบา ๆ ลงไปที่อกของเธอแต่ปฏิกิริยาหยู่เหม่ยผู้หลงลืมทุกอย่างยังจ้องมองที่อาหาร เธอกำลังจะขยับมือของเธอเพื่อจับตะเกียบแล้วเธอก็รู้ว่าเธอกำลังคว้าอะไร…ทรวงอก!!!!!!!!!!

องค์ชายเชาว์ดูขบขันน่าตลกสิ้นดี [เด็กหนุ่มคนนี้ค่อนข้างกล้าหาญเป็นครั้งแรกแน่] แต่ในวินาทีต่อมาหลังจากเขาชื่นชมแพนหยู่เหมยเสร็จแล้ว เธอขยับมือของเธอออกห่างจากผู้หญิงและผลักเธอออกไปเบา ๆ

“จริง ๆ แล้วเจ้าสัมผัสผู้หญิงแบบนี้ กลัวหรอหรือเจ้าไม่ชอบพวกนางรึ” องค์ชายเชาว์ถาม

“ไม่ไม่…ข้าชอบ ข้าไม่ได้อยู่ที่นี่มานานดูเหมือนว่าข้าจะสูญเสียความรู้สึกไปแล้วฮิฮิ” เธอหยิบตะเกียบของเธอเคียบหมูหวานฉ่ำชิ้นโตเข้าไปในปากของเธอ วิธีที่เธอกินนั้นเป็นผู้หญิงมากเกินไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยแต่ด้วยการกระทำของเธอยังคงสามารถพิจารณาได้ว่าเป็นผู้หญิงเมื่อเทียบกับผู้ชาย

องค์ชายเชาว์ปล่อยให้หญิงสาวพวกนั้นนั่งบนตักของเขาและรินเหล้าให้เขาเขามองที่ใบหน้าที่น่าขบขันบนใบหน้าของเธอ "มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า พี่ชายเชาว์?"

“ข้าไม่เคยเห็นผู้ชายที่สวยงามเท่าเจ้า เจ้ากินอาหารเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชายซะส่วนใหญ่ที่ข้ารู้จัก” เขาพูดติดตลกแต่นั่นทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก "ท่านล้อข้าเล่นน่า..."

“ข้าไม่ได้ล้อเล่นเจ้าเป็นคนที่สวยที่สุดที่ข้าเคยเห็น” คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอหยิบถ้วยเหล้าของเธอขึ้นมาแล้วดื่มแล้วมองไปมา [คุณกำลังกดดันฉัน คุณเป็นเกย์เหรอ?] ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ความคิดดุร้ายของเธอเว่อร์เกินเหตุ เธอรีบสลัดเขาออกจากความคิด

"ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อนน้องชายซูไม่ได้อยู่เมืองลั่วหยางหรอ"

เธอค่อนข้างใช้ไหวพริบ “ข้ามาจากซีอานข้ามาที่นี่เพื่อตามหาใครสักคน”

 

"ถ้าเป็นสิ่งที่ข้าสามารถช่วยเจ้าได้โปรดบอกข้าได้"องค์ชายเชาว์กล่าว

“ข้าจะต้องขอบคุณล่วงหน้า” หยู่เหม่ยกำลังหยิบเนื้ออีกชิ้นเมื่อเธอหยุดชะงักและคิดเกี่ยวกับมัน เขาบอกเธอว่าเธอกินเหมือนผู้หญิง เธอสแกนอาหารทุกจานเพื่อดูว่าจะกินอะไรได้เร็วที่สุด [ขาไก่!!!!] เธอคิดในใจของเธอ

เธอวางตะเกียบลงแล้วหยิบขาไก่ที่ใหญ่ที่สุดและฉีกมันออกเป็นก้อนใหญ่อย่างดุร้าย องค์ชายเชาว์สำลักเหล้าของเขาและไอ เธอหยาบคายเกินไปจริงๆในอีกด้านหนึ่งแพนหยู่เหม่ยคิดว่าเธอไม่ได้เป็นลูกผู้ชายมากพอเมื่อเห็นหน้าเปล่า ๆ บนใบหน้าขององค์ชายเชาว์[ยังเหมือนเป็นผู้หญิงอยู่เหมือนเดิม?] เธอวางมือทั้งสองไว้บนชิ้นเนื้อแล้วกินมันทั้งซี่โครงและฉีกเป็นชิ้น ๆ เหมือนสัตว์กินอาหาร

ขณะที่ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวพวกเขาอ้าปากค้างและยิ้มให้นานแล้วตั้งแต่พวกเขาได้เห็นผู้ชายแบบเช่นเธอ บางคนถึงกับชอบหญิงสาวในชุดสีชมพูสดใสที่พบว่ามันน่าสนใจมากลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอเดินไปที่หยู่เหม่ยและวางมือบนไหล่ของเขา

"นายหนุ่มท่านต้องเหนื่อยขอให้ข้าช่วยนวดให้ท่านน่ะ" เสียงของเธอช่างน่าฟังและเจ้าเล่ห์ หยู่เหม่ยรู้สึกถึงอาการสั่นบนหลังของเธออีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ทำแบบนี้ได้อย่างไรนี่คือสิ่งที่ผู้ชายชอบหรือไม่ ผู้หญิงคนนั้นเอนหน้าอกของเธอวางบนหลังของอยู่เหม่ย กลิ่นของเธอแรงเกินไปทำให้หยู่เหมยคลื่นไส้ องค์ชายเชาว์รู้สึกว่าหยู่เหม่ยรู้สึกไม่สบายและให้ผู้หญิงทุกคนออกไป ในห้องจึงเหลือแค่พวกเขาสองคน