ตอนที่ 2 ฉันจะแบ่งปันให้คุณ [อ่านฟรี]
ตอนที่ 2: ฉันจะแบ่งปันให้คุณ
ช่วงเวลาที่หลินเป่ยหนานเดินเข้ามาบรรยากาศเปลี่ยนเป็นเย็นฉ่ำ เขาหล่อ ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวและคิ้วหนาของเขาจับคู่กับเสียงที่เด่นชัดและกรามคม เขาเป็นนิยามชีวิตของพระเจ้า
จูหมิงเห็นรอยยิ้มขององค์ชายหลินเป่ยหนานมันไม่ใช่รอยยิ้มที่สง่างามแต่เป็นรอยยิ้มราวกับว่าเขากำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้ ชูเหม่ยรอองค์ชายหลินเป่ยหนานเดินผ่านเธอ ทันทีที่ผ่านหลังของเขาไปเธอหันหน้าไปทางจูหมิงเธอเริ่มทำท่าทางเล็ก ๆ ต่อจูหมิง
ดวงตาของจูหมิงมองตามทิศทางของเธอ ชูเหม่ยเช็ดใบหน้าด้วยแขนเสื้อ ทำให้จูหมิงดูงุนงง องค์ชายเป๋ยหน่านหันหน้าไปทาง ชูเหม่ยเล็กน้อย เธอวางมือของเธอลงทันทีและแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" ชูเหม่ยเจ้าไปรอข้างนอก" เธอมองเสี่ยวจีของเธออย่างช่วยไม่ได้ ในทางกลับกันจูหมิงแทบกรีดร้องออกมาอย่างแท้จริง“เจ้า อยู่ก่อน”เธอตะโกนด้วยสายตาที่อ้อนวอนของเธอ ชูเหม่ยไม่รู้จะทำอย่างไร เสี่ยวจีของเธอน่ากลัว แต่เมื่อเทียบกับองค์ชายเป๋ยหน่านแล้วเธอไม่อยากกล้าหือกับเขา
"ไปรอข้างนอก" เสียงของเขา ... มันสงบเกินไป ชูเหม่ยรีบออกไปสัมผัสได้ว่าเขาโกรธมาก
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าตกลงไปในสระน้ำและอยู่ในห้วงแห่งความตายเจ้าจะมีแรงกินได้ยังไง”
เธอไม่ใช่ผู้ที่อ่านใจใครได้ แต่เธอสามารถรู้สึกได้ว่าเขาเป็นศัตรูต่อเธอ ด้วยคำพูดแดกดันประชดประชัน [ชูเหม๋ยไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย@@@#####+++ เธอสบถในใจ) เธอสาปแช่ง ชูเหม๋ยอย่างลับ ๆ
เธอเพิ่งตื่นขึ้นมากับสภาพแวดล้อมใหม่ทั้งหมดและตอนนี้ ... เธอถูกสอบสวนโดยเขา? ถ้าเธอรู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรเธอก็รู้สึกว่าเธอจะสนุกกับมันได้ แต่ ... ไม่มีอะไร! เธอไม่รู้อะไรเลย! ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเธอ
"เก๋อเกอเป๋ยหน่าน'“(gege=เก๋อเกอแปลว่าพี่ชายหรือความสัมพันธ์ใกล้ชิด)จูหมิงต้องการตบปากของเธอ เธอเพิ่งเรียกแค่ชื่อเล่นขององค์ชายว่า”เป่ยหน่าน"เธอมองไปที่พื้นแล้วบีบไม้ตีกลองสองอันที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะอย่างจริงจัง "พระชายาแพนอยู่เหมยเจ้าเรียกข้าว่าอะไร? ในขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นการระคายเคืองก็ปรากฏให้เห็นบนใบหน้า
[เฮ้ย… จูหมิง …ตอนนี้เจ้าตายแล้ว!] เธอดุตัวเองก่อนเงยหน้าขึ้นมอง * อิอิอิอิอิ * "ฝ่าบาท ข้าแค่ล้อเล่นเองอย่าไปใส่ใจเลยตอนนี้ข้าไม่ได้เป็นตัวของตัวเอง" เธอหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขายังดูเคร่งขรึมเหมือนครั้งแรกที่เขาเดินเข้ามาเธออึดอัดใจและต้องการตะโกนใส่หน้าเขา ไม่แปลกใจที่ชายาคนก่อนจะตาย เธออาจฆ่าตัวตายเพื่อหนีจากชายคนนี้ เขาน่ากลัวเกินไป แต่มันไม่ใช่สิ่งที่จูหมิงคนนี้จะจัดการไม่ได้ เพราะเธอก็เคยมีเรื่องกับคนรักในอดีตที่ผ่านมาเธอก็ยังจัดการมันได้แค่เขาทำไมเธอจะจัดการไม่ได้
“ไอ๊ยะ! ข้าอ่อนแอและเปราะบางมากท่านจะกล่าวหาข้าว่ากินเยอะได้อย่างไร” จูหมิงรับบทเป็นเหยื่อขณะที่เธอเริ่มส่งเสียงสะอื้น (เมื่อคนเล่นอ่อนแอพวกเขามักจะวางมือบนหน้าผากเพื่อทำให้เกินจริง) แต่น่าเสียดายที่เธอทำไม่ได้ ขณะนี้มือของเธอยุ่งมาก…เพราะจับ.....แน่นมาก ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยพวกมันไป
จูหมิงจ้องกลับมาที่เขา ในขณะที่พวกเขาสองคนกำลังแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างรุนแรงชูเหม่ยที่อยู่ข้างนอกใช้โอกาสนี้เดินไปทางขวาไม่กี่ก้าวพยายามหาว่าเนื้อไปซ่อนที่ไหน เธอเกือบเป็นลมเมื่อเห็นพระชายาของเธอมีน่องไก่วางไว้บนตักของเธอและซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมด้านนอกของเธอ เธอยังคงจับแน่นที่ขาไก่ ชู่เหมยแทบหนักใจกับพระชายาของเธอแล้ว
"ถ้า พระชายารู้สึกไม่ดีให้พักผ่อนให้มากๆ" องค์ชายกล่าว แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง "ส่งมอบมันมา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จูหมิงเงยหน้าขึ้นมองเขา "ข้าไม่มีอะไรเลย" เธอยืนยัน
"ชูเหมยเจ้าให้อาหารพระชายาหรือไม่" ชูเหมยตอบโดยไม่ต้องคิด กล่าวว่า“ไม่มี”จูหมิงรู้สึกประทับใจ เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ที่ซื่อสัตย์ "ถ้าข้ารู้ว่าเจ้ากำลังโกหกข้าจะลงโทษเจ้า" หลินเป่ยน่านกล่าวก่อนที่กำลังจะก้าวออกไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียวเท่านั้นจูหมิงก็ยอมแพ้ก่อน
เธอเย้ยริมฝีปากและมองดูเนื้อสองชิ้นในมือของเธออย่างเศร้าใจ [ถึงแม้ว่าฉันไม่ต้องการที่จะให้พวกแกต่อเขา แต่ฉันขอโทษ] เธอขอโทษขาไก่ทั้งสองของเธอที่อยู่ในมือก่อนที่จะยกมันขึ้นช้า ๆ ต่อหน้าองค์ชายเป๋ยหน่าน"ก็ได้ข้าจะแบ่งปันมันให้ท่าน มันสามารถทำให้มีท่านมีความสุขได้น่ะ5555?"
"แพนหยู่เหมย!!!!!!!!!!" เขาพึมพำเป็นชื่อชายาอย่างเสียงดัง เธอปกปิดเขาอย่างไร้เดียงสาไม่กี่ครั้ง [ฉันทำอะไร? ทั้งหมดที่ฉันทำคือซ่อนอาหารจากเขา อย่าบอกฉันว่าเขาต้องการทุกอย่างเหรอฮิฮิฮิ?]
มือของเธอโอบรอบขาไก่โดยไม่รู้ตัวว่ามันวางอยู่บนตักของเธอ
"ครั้งต่อไปถ้าเจ้าแกล้งตายให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่มีน้ำจิ้มบนใบหน้าของเจ้าสำหรับการไม่ยอมรับความผิดของเจ้า เจ้าถูกกักบริเวณในบ้านเป็นเวลาสามวัน" หลินเป่ยหน่านเหวี่ยงแขนซ้ายแล้วรีบไปอย่างรวดเร็ว
ในอดีตเขาชอบโกรธแพนหยู่เหม่ยอยู่เสมอ แต่วันนี้ ... นี่เป็นความโกรธแบบไหนเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
