ตอนที่ 16 ตัดมือ [อ่านฟรี]

ตอนที่ 16 ตัดมือ

ผู้แปล Doramartin

 

พลังของหลินหลางแข็งแกร่งมาก

 

ในเวลานี้ สสารถ่องแท้ที่หนาแน่นในร่างกายของเขาได้ถูกปลดปล่อยออกมา ทำให้ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนมากมายรอบตัวเขารู้สึกถึงพลังกดทับจาง ๆ

 

"บูม"

 

แต่ในเวลานี้ มีคลื่นพลังที่ไม่อ่อนแอกว่ากันได้ปะทุอย่างรุนแรงจากร่างของหลินหาน

 

เป็นคลื่นพลังของยุทธจตุสวรรค์!

 

ฉากนี้ ทำให้ศิษย์ทำเนียบภายนอกมากมายที่อยู่รอบๆตกใจอย่างกระทันหัน

 

อะไรนะ?

 

หลินหานผู้นี้ ทลายขอบเขตยุทธอีกแล้วเหรอ?

 

ก้าวเข้าสู่ยุทธจตุสวรรค์!

 

"พรสวรรค์ช่างน่ากลัวเหลือเกิน หลินหานผู้นี้ได้ประสบโชคดีอะไรกัน?"

 

“ในหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีการพัฒนาพลังยุทธเลย แต่ตอนนี้กลับทลายขอบเขตยุทธติดต่อกัน หรือตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาปกปิดความแข็งแกร่งของเขาไว้ เพียงเพื่อจะเฉิดฉายในการประลองแห่งทำเนียบภายนอก”

 

ในเวลานี้ ศิษย์ทำเนียบภายนอกจำนวนมากเดาอย่างเงียบๆ ดวงตาของพวกเขาแสดงอารมณ์ประหลาดใจ

 

"เขา ... ได้ก้าวเข้าสู่ยุทธจตุสวรรค์?!"

 

ในเวลานี้ คนที่รู้สึกตกใจมากที่สุด คือ หญิงสาวชุดสีแดงที่อยู่ไม่ไกลนัก

 

หล่อนคือ หลินเหม่ยเอ๋อ!

 

"เป็นไปได้อย่างไร... หลินหาน เขา ... เขาจะก้าวเข้าสู่ยุทธจตุสวรรค์ได้อย่างไร ... " ในเวลานี้ สายตาพราวเสน่ห์ของหลินเหม่ยเอ๋อแสดงอารมณ์หวาดหวั่นคร้ามเป็นครั้งแรก

 

นางหลีกเลี่ยงเพื่อสมัยเด็กคนนี้มาโดยตลอด ไม่ทันได้รู้สึกตัว เขากลับนำหน้านางไปแล้วหลายขุม

 

ดูเหมือนหลินเจว๋เตาที่อยู่ด้านข้างจะรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของหลินเหม่ยเอ๋อ จึงแสยะมุมปากแล้วพูดดูแคลนว่า: "ไม่มีอัจฉริยะคนใดที่สามารถทลายขอบเขตยุทธได้ติดต่อกัน หลินหานผู้นี้ จักต้องพึ่งพายาตันที่มิส่งผลดีต่อตนเอง เพื่อยกระดับตบะให้เพิ่มพูนขึ้น วิธีการเช่นนี้ เท่ากับการฆ่าไก่เพื่อชิงไข่ ไม่มากพอให้ต้องหวาดกลัว! "

 

“ข้าก็หวังเช่นนั้น” หลินเหม่ยเอ๋อมองชายแต่งชุดสีเขียวครามที่ยืนอยู่บนลานประลองไม่ไกลนัก สีหน้าไม่สู้ดี

 

"ในงานประลองแห่งทำเนียบภายนอก ข้าจะทำให้มันตายอย่างสยดสยอง" หลินเจว๋เตามองหลินหานที่อยู่ในระยะไม่ไกลนักแอบพูดในใจอย่างลับ ๆ

 

แต่ในเวลานี้ หลินหนแสดงขอบข่ายพลังยุทธของตัวเอง ทำให้คนอื่น ๆต่างมองเขาใหม่

 

รวมถึงสาวงามอย่างหลินหนรูเยียนด้วยเช่นกัน

 

นางคือคือธิดาผยองแห่งท้องนภาอันเป็นที่ยอมรับของทำเนียบภายนอก นางถือเป็นอันดับ3จากบรรดาศิษย์ทำเนียบภายนอกหลายร้อยคน แข็งแกร่งหาใครเทียบมิได้

 

วันที่หลินหานจัดการหลินเจี้ยนด้วยการโจมตีหนึ่งดาบ วันนั้นได้ทำให้ธิดาผยองแห่งท้องนภาสนใจในตัวหลินหานเสียแล้ว

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อได้ทราบว่าหลินหานผ่าน 'ความสำเร็จขมขื่น' ภายในหนึ่งปี เป็นผลให้หลินหรูเยียนฉงนใจนัก

 

ความเปลี่ยนแปลงแบบไหนกันนะ ที่ทำให้หลินหานตระกูลสาขาผู้ต่ำต้อยมีพลังแกร่งกล้าอย่างฉับพลันเยี่ยงนี้ กลายเป็นม้ามืดที่แข็งแกร่งที่สุดในทำเนียบภายนอก

 

"น่าสนใจ" หลินเทียนผู้ครอบอันดับหนึ่งในทำเนียบภายนอก สายตาของเขาจับจ้องคนสองคนตรงข้ามที่อยู่ไม่ไกลนัก เป็นสายตาที่สื่อความประหลาดใจ

 

แต่ ด้านบนสนามประลองในครานี้

 

"โจมตีมาซะ มิฉะนั้น เจ้าจะมิมีโอกาสอีก"

 

หลินหลางพูดอย่างฉับพลัน น้ำเสียงเย็นชา สายตาเหี้ยมโหด จ้องเขม็งหลินหาน

 

เมื่อพูดจบ หลินหลางโน้มตัวเล็กน้อย สสารถ่องแท้ในร่างกายกระจายออกมานอกร่างกาย ครานี้ ร่างเสือโคร่งดุร้ายตัวหนึ่ง ปรากฏขึ้นที่ร่างกายของเขา

 

"เคล็ดวิชาเสือโคร่งไอโลหิต!" ศิษย์ที่อยู่รอบๆร้องอุทาน

 

"ได้ยินมาว่า หลินหลางผู้นี้ได้กลืน'หญ้าราชาพยัคฆ์'ในตอนที่เขายังเป็นเด็ก ตั้งแต่บัดนั้น สายเลือดในร่างกายจะมีพลังพยัคฆ์ร้ายแฝงอยู่ พอได้ผสานกับ 'เสือโคร่งไอโลหิต' พลังต่อสู้จึงทรงอานุภาพยิ่ง"

 

"เท่าที่เห็น ครานี้หลินหานไม่เพียงแค่พ่ายแพ้ หากแต่ชีวิต คงไม่อาจรักษาไว้ได้"

 

บัดนี้ เสียงพูดคุยบรรดาศิษย์แต่ละคนได้ดังขึ้น

 

แต่บนสนามประลอง ณ ตอนนี้ หลินหานเพียงเผยอคิ้วเล็กน้อย

 

หลินหลางผู้นี้ เป็นคนที่มีความสามารถเสียจริงๆ

 

คลื่นพลังหนาแน่นเช่นนี้ เกรงว่าอาจจะถึงขอบข่ายสูงสุดแห่งยุทธจตุสวรรค์ กำลังจะทลายสู่ยุทธปัญจสวรรค์

 

แม้นจะเป็นเช่นนั้น หลินหานกลับไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

 

ในโลกแห่งจิตใต้สำนึกของเขา มังกรสีทองตัวหนึ่งส่งเสียงคำราม บารมีแห่งจักรพรรดิมังกรสยบทุกสิ่ง พยัคฆ์ร้ายนะเหรอ หากแต่เป็นกลาซิวปลาสร้อยก็ไม่ปาน

 

"เสือโคร่งไอโลหิต รูปแบบที่หนึ่ง"

 

ทันใดนั้น หลินหลางโจมตี

 

กายทั่วทั้งร่างของเขางอตัวแล้วพุ่งไปทางหลินหานทันที ราวกับเสือโคร่งแห่งขุนเขาจู่โจมใส่เหยื่อ พลังน่าหวาดหวั่น

 

"ฝ่ามือมังกรผงาด!"

 

หลินหานตะโกนอย่างเย็นชาทันที ฟาดว่ามือโจมตี

 

กรรรร!

 

เสียงมังกรคำรามหนึ่งครั้งเบาๆ

 

สสารถ่องแท้ก่อตัวเป็นร่างมังกรหนึ่งตัวบนแขนของหลินหาน พลังแห่งมังกรสะท้านฟ้า โจมตีไปทางหลินหลางในพริบตา

 

พยัคฆ์กู่ร้องมังกรคำราม!

 

การปะทะของพยัคฆ์และมังกร!

 

เพียงเวลาเสี้ยววินาที พื้นบนสนามประลอง ส่งเสียง'แคร่กแคร่ก'แยกออก ด้วยเพราะไม่อาจรับน้ำหนักอันรุนแรงนี้ได้

 

ตูม!

 

ในที่สุด พนัคฆ์และมังกรเข้าห้ำหั่น ส่งเสียงตูมตามสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน

 

ต่อจากนั้น ร่างของทั้งสองคนต่างถอยไปด้านหลัง

 

เพียงแต่ หลินหานถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวก็สามารถพยุงร่างให้หยุด แต่หลินหลางที่อยู่ตรงข้าม กลับถอยหลังไปสิบกว่าก้าวอย่างไม่อาจควบคุม

 

ยามนี้ สีหน้าเย็นชาของหลินหลางหายไปจนหมดสิ้น หากแต่เป็นความเคร่งเครียดอย่างหาใดเปรียบ

 

เขา ถูกเจ้าคนตระกูลสาขานี่โจมตีด้วยฝ่ามือจนกระเด็นถอยไปด้านหลัง?

 

"พลังกายเนื้อแกร่งกล้ายิ่ง หรือเจ้าหมอนี่ฝึกฝนวิชากลั่นกายา?" หลินหลางสะบัดแขนที่รู้สึกชา ใบหน้าขุ่นมัวดั่งสายน้ำ

 

ในตอนนี้เอง ศิษย์ที่รับชมอยู่รอบๆต่างรู้สึกตื่นตัวในบัดดล

 

"แค่การโจมตีเดียว แต่เป็นหลินหานที่ครองความได้เปรียบ?"

 

"อีกอย่าง ดูเหมือนความสามารถถนัดของหลินหานคือวิชาดาบ แต่เขายังไม่ดึงดาบออกมาเลยไม่ใช่หรือ?"

 

"นั่นคือพลังของฝ่ามือมังกรผงาดจริงๆเหรอ!"

 

..........

 

"พลังต่อสู้แกร่งกล้ายิ่ง" ไม่ไกลนัก หลินเหม่ยเอ๋ยใบหน้าถอดสียกมือขึ้นกุมปากอย่างตกใจ

 

"เจ้าหมอนี่ ปิดบังพลังได้แยบยลมาก"

 

พลังต่อสู้ที่แกร่งกล้าของหลินหาน เป็นดั่งเสียงตบ'แพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ'บนใบหน้าของหลินเจว๋เตา

 

เพราะเมื่อครู่หลินเจว๋เตาพึ่งจะพูดออกไปหยกๆว่าหลินหานพึ่งพายาตันในการเพิ่มตบะ จึงมิอาจระเบิดพลังต่อสู้อย่างแกร่งกล้าได้

 

แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า กลับกลายเป็นการตบหน้าเพี๊ยะเพี๊ยะ พลัน ใบหน้าของหลินเจว๋เตาจึงขุ่มมัวและไม่สบอารมณ์

 

"ฆ่า!"

 

"เสือโคร่งลับขอบฟ้า!"

 

"เสือโคร่งคำรามพิฆาต!"

 

"เสือโคร่งสยบขุนเขา!"

 

ทันใดนั้น หลินหลางเร่งพลังของสสารถ่องแท้ทั้งหมด ราวกับเขากลายเป็นเสือโคร่งอย่างแท้จริงจู่โจมออกไป เท้าของเขา ขา ไหล่ เป็นต้น ล้วนกลายเป็นอาวุธสังหารคน

 

"13ย่างก้าวแห่งมังกรทะยาน!"

 

บัดนี้ หลินหานใช้วิชากายา ย่างก้าวอย่างฉับไวบนสนามประลอง ร่างกายดั่งมังกรขด ทุกๆการโจมตีจากหลินหลางมิอาจแตะต้องเขาได้แม้แต่ชายเสื้อ

 

ความรู้สึกเช่นนี้ คล้ายกับหมัดหนักๆที่รุนแรงหาใดเปรียบ แต่สุดท้ายต่อยใส่สำลีอ่อนนุ่ม สิ่งนี้ทำให้หลินหลางหดหู่จนแทบกระอักเลือด

 

"เจ้าหมอนี่ ถือครองทักษะกายาที่ทรงพลัง อีกอย่าง ยังรู้แจ้งจนถึงระดับสูงสุดแล้ว!' หลินหลางผวาในใจ

 

บัดนี้ เขาก็เข้าใจได้ในที่สุด ศิษย์จากสาขาที่เขามองดั่งมดปลวก มีความน่าหวาดกลัวเพียงใด

 

"เสือโคร่งไอพิฆาต ฝ่ามือโลหิตสังหาร!"

 

ทันใดนั้น สองดวงตาของหลินหลางแว่บความเหี้ยมโหด มือของเขามีฝ่ามือเลือดขนาดใหญ่เท่าฝาก่อรูปร่างขึ้น สองแสงวิบวับ พร้อมตะปบไปทางหลินหานทันที

 

นี่คือไพ่ตายของเขา!

 

พลังสังหารรุนแรงมาก!

 

"วิชากระบี่ถอดฝัก!"

 

ทันใดนั้น

 

เสียงคำรามมังกรดังสนั่นขึ้น

 

ครืด!

 

หลินหานดึงดาบยาวที่เหน็บอยู่ที่เอวทันที ฟาดฟันแสงดาบออกไปในพริบตา

 

"ฉึก!"

 

แสงดาบดั่งเสียงอัสนีบาต ตัวขาดฝ่ามือสีเลือดนั้นทันท่

 

"อ้ากก!"

 

พลัน เสียงร้องโอดครวญดังขึ้นอย่างเจ็บปวด

 

มือของเขา ถูกหลินหานตัดขาดด้วยการโจมตีหนึ่งดาบ เหลือเพียงแค่ข้อมือ

 

"โหดมาก!"

 

บัดนี้ ศิษย์ที่อยู่รอบๆจำนวนไม่น้อย ต่างสูดลมหายใจเข้าทันที

 

ดาวหางนี้ โหดเหี้ยมได้ถึงขนาดนี้เชียว!

 

"จะตัดแค่มือเดียวของเจ้า จำไว้ ในภายหน้า คนที่มิควรมีเรื่องด้วย ก็อย่าแส่หาเรื่อง!"

 

หลินหานเอื้อนเอ่ยหนึ่งประโยคอย่างเย็นชา

 

จากนั้น หลินสือและคนอื่นต่างมองเห็นหลินหานเก็บดาบ หมุนตัว แล้วเดินไปไกล

.....

 

หลินหานเดินออกจากสนามประลอง ในใจไร้อารมณ์

 

หากหลินหลางผู้นี้มิใช่คนของตระกูลหลิน เขาคงสังหารไปนานแล้ว

 

"หลินหาน!"

 

เพียงแต่ ในคราที่หลินหานครุ่นคิดว่าบ่ายนี้จะฝึกฝนเกราะระฆังทองตะวันฉายต่อดีหรือเปล่า เสียงหวานหยาดเยิ้มของสตรีดังขึ้นอย่างฉับพลัน

 

หลินหานหันกลับไปมอง

 

บริเวณที่ไม่ไกลนัก ศาลาแห่งหนึ่ง หลินหรูยียน ธิดาผยองแห่งท้องนภาของทำเนียบภายนอก ได้ยืนสะโอดสะองค์อยู่ตรงนั้น คล้ายกับรอคอยมาพักใหญ่ๆแล้ว