ตอนที่ 11 ถูกตำหนิอย่างไม่เป็นธรรม [อ่านฟรี]

ตอนที่ 11 : ถูกตำหนิอย่างไม่เป็นธรรม

คืนนั้นสั้นเกินไปสำหรับหยู่เหม่ย แต่เธอตื่นขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ายินดีบนใบหน้าของเธอ ผมยาวของเธอบิดเป็นระเบียบ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวลน้อยที่สุดด้วยมือทั้งสองที่ลอยอยู่ในอากาศเธอเริ่มเหยียดและหาวในเวลาเดียวกัน [วันนี้จะเป็นวันที่ดี] หยู่เหมยอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างสดใส เธอลุกจากเตียงสวมรองเท้าแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ด้วยมือทั้งสองของเธอเปิดหน้าต่างออกมา หยู่เหมยหลับตาแล้วสูดลมหายใจลึก ๆ

เมื่อดวงตะวันยามเช้ากระทบหน้าเธอ มันช่างเป็นเช้าที่วิเศษจริงๆ หัวใจของเธอคือความพึงพอใจ เธอตัดสินใจที่อยู่ที่นี่แล้ว เธอมองออกไปมันสวยเกินไปที่จะไม่ออกไปข้างนอก หยู่เหม่ยม้วนผมของเธอขึ้นเกล้าเป็นมวยและใส่เสื้อคลุมด้านนอกแล้วก้าวออกไปข้างนอก

ท่าทางการเดินของเธอ เดินช้าๆเรื่อยๆๆขณะที่เธอเดินไปตามห้องโถงด้านนอกและไล่นิ้วมือของเธอไปตามรางไม้สีแดง "อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ" มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านโค้งคำนับและทักทายเธอ จากนั้นพวกเขาก็รีบจากไปราวกับว่าพวกเขากลัว สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อมีสาวใช้ที่เดินผ่านหยู่เหมยมากขึ้น ครั้งที่สามที่หยู่เหม่ยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ โชคดีที่มีสาวใช้กำลังเดินคนเดียว หยู่เหม่ยหยุดเธออย่างรวดเร็ว "มีอะไรผิดปกติกับกับข้าไหม ทำไมทุกคนแสดงราวกับว่าข้าน่ากลัว" หยู่เหมยวางมือบนสะโพกของเธอแล้วมองไปที่สาวใช้ตัวเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยการข่มขู่ "เสี่ยวจี โปรดยกโทษให้ด้วย แต่…ข้าไม่รู้ ข้าได้ยินเพียงว่าท่านเป็น ... " สาวใช้ตัวเล็ก ๆ จ้องหัวเธอ กลัวที่จะดูหยู่เหม่ย

"อะไรนะ?"

 

"บ้า ..."

 

"ทำไมข้าถึงต้องถูกครอบงำ? ข้าสบายดี ข้าไม่ได้เป็นอะไร?"

 

"โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันต้องไปแล้ว" หญิงสาวไม่ได้รอให้หยู่เหมยพูดจนจบเมื่อเธอพุ่งออกไปด้วยความกลัว หยู่เหม่ยพยายามถามสาวใช้คนอื่นๆ แต่ก็ทำท่าทางลักษณะเหมือนกันหมด ไม่มีใครเต็มใจบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ถูกครอบงำ....? หยู่เหม่ยเกาหัวของเธอ

หยู่เหม่ยเดินไปตามกำแพงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอเห็นสาวใช้และคนรับใช้รวมตัวกันที่สระน้ำต่างซุบซิบนินทา เธอก็เดินไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วและซ่อนอยู่หลังรูปปั้นขนาดใหญ่ ตาของเธอจ้องมองขณะที่หูก็แอบฟังการสนทนา

 

"พวกเจ้าแน่ใจหรือว่า พระชายาแพนหยู่เหมย นั้นตายไปแล้วหรือ?

 

“ข้าได้ยินจากวังเหนือ พระชายาซู่เฟยหนิงล้มป่วยลงเพราะพระชายาซู่เฟยหนิงท่านบอกว่าท่านเห็นผีของพระชายาแพนหยู่เหมย” หลายคนรู้สึกว่ากระดูกสันหลังของพวกเขาเย็นลง

"ไม่มีใครเห็นพระชายาแพนหยู่เหมย ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มันจะต้องเป็นจริง"

แพนหยู่เหมยที่ซ่อนตัวปล่อยเสียง "ชู่ววว" ราวกับว่าเธอได้ค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่ หยู่เหม่ยไร้ยางอายพอที่จะต้องการยกย่องตัวเอง เมื่อคืนที่ผ่านมาการแสดงของเธอยอดเยี่ยมมากเกินไปแม้แต่กับพระชายาซู่เฟยหนิงก็ป่วย แต่ผี...? เธอไม่อนุญาตให้คนเหล่านี้ละเลงชื่อที่ไม่ดีของเธอเช่นนั้น เกิดอะไรขึ้นถ้าเป่ยหนานได้ยินเรื่องนี้ เขาจะนำหมอผีมาหรือไม่? เธอปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้

* ฮะแฮ่ม* หยู่เหมยเดินออกมาจากด้านหลังรูปปั้นทำให้สาวใช้และคนรับใช้ทุกคนที่อยู่ต่อหน้าเธอ พวกเขาทั้งหมดจ้องมองที่พื้น "ทักทายถึงพระชายา" พวกเขาพูดพร้อมกันขณะยังคงสั่นคลอนจากความกลัว หยู่เหม่ยเข้าใกล้พวกเขาสองก้าว “พวกเจ้าทุกคนไม่จำเป็นต้องกลัวข้า มองมาที่ข้าสิ” เธอส่งรอยยิ้มที่น่าขนลุกให้กับพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะมอง “ข้าบอกให้มองมา” ไม่มีใครกล้าที่จะไม่เชื่อฟังเธอในเวลานี้ขณะที่หัวของพวกเขาเงยหน้าขึ้น "ดีมาก ... ดังนั้นข้าได้ยินทุกคนคิดว่าข้าถูกผีครอบงำหรอ?"

 

"พวกเราไม่กล้า เจ้าค่ะ" พวกเขาทั้งหมดส่ายหัว

"ข้ายืนยันกับพวกเจ้าได้ว่าข้าไม่ได้ถูกผีครอบงำ ข้าแค่เป็นหวัด ข้าจะตายได้ยังไง? นอกจากนี้ถ้าพระชายาซู่เฟยหนิงไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมเธอถึงฝันถึงข้า ... ราวกับว่าเธอมีความผิด" หยู่เหมยปล่อยให้มันจมลงในหัวของพวกเขาในขณะที่เธอเดินผ่านพวกเขาอย่างมั่นใจ เธอได้ยินเสียงซุบซิบขณะที่เธอจากไป

 

"พระชายาแพนหยู่เหมยพูดถูก! ทำไม พระชายาซู่เฟยหนิงถึงเห็นพระชายาแพนหยู่เหมยในความฝันของนางถ้านางไม่ทำอะไรผิด"

 

"ถ้านางไม่มีเจตนาที่ไม่ดีต่อพระชายาแพนหยู่เหมย" ทุกคนต่างก็คาดเดาสาเหตุที่แท้จริงของผีและความเจ็บป่วยของพระชายาซู่เฟยหนิง

 

เมื่อกลับมาที่วังเหนือ พระชายาซู่เฟยหนิงอยู่บนเตียงของเธอพร้อมกับองค์ชายเป๋ยหน่านที่นั่งอยู่ข้างเตียง มือของเขาจับมือเธอ "หยู่เหม่ย ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้ฆ่าท่าน ... " พระชายาซู่เฟยหนิง พูดพึมพำขณะนอนหลับ              เป่ยหนานหันไปหาหมอ "เธอสบายดีไหม"

 

"ฝ่าบาท พระชายาซู่เฟยหนิง มีไข้เล็กน้อยน่าจะเกิดจากความตกใจ ท่านยังสบายดี ถ้าหากหลังจากได้พักเป็นเวลาสองสามวัน"

 

“ไปได้” เมื่อหมอจากไปเขาจ้องมองสาวใช้สองคนข้างหน้าเขาคุกเข่า “หลี่ลั่ว ซีลั่ว พวกเจ้าสองคนดูแลพระชายาซู่เฟยหนิง อย่างไร ปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร” เขาดุ

หลี่ลั่วเป็นคนแรกที่พูดว่า "ท่านโปรดยกโทษให้พวกเราด้วย ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นช่วงเวลาหนึ่งที่เราเฝ้าพระชายาซู่เฟยหนิง“”หลังจากนั้นในวินาทีต่อมาพวกหม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ซีลั่วส่ายหัวของเธอในคำพูดนั้น ในเวลานี้เฟิงจูองครักษ์ส่วนตัวของเป่ยหน่านเพิ่งมาถึง เขากระซิบสิ่งที่พบกับเป่ยหน่าน การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินข่าว เขายืนขึ้นอย่างรวดเร็วและออกจากห้องไปกับเฟิงจู

พวกเขาสองคนกำลังเดินไปทางทิศใต้ตรงไปยังพระราชวังทางใต้ "เจ้าแน่ใจหรือว่ามันเริ่มต้นมาจากพระชายาแพนหยู่เหมย "

 

"ฝ่าบาท จากสิ่งที่กระหม่อมได้ยินจากคนรับใช้เช้านี้พระชายาแพนหยู่เหมยไม่ได้กระทำความผิดหรือน่าสงสัยเธอพูดเพียงไม่กี่คำที่บ่งบอกว่าพระชายาซู่เฟยหนิง ต้องทำอะไรผิด หลายคนกำลังคาดเดา"

 

"พระชายาแพนหยู่เหมย!" เขากัดริมฝีปากของเขาจากความยุ่งยาก มันเป็นเธออีกครั้งที่ทำให้เกิดปัญหา

บรรยากาศดีทุกที่ยกเว้นวังใต้ หยู่เหมยออกไปข้างนอกเพื่อผ่อนคลายขณะนั่งบนเก้าอี้โยกแกะสลักและเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ มีสาวใช้สองคนทั้งสองข้างถือร่มกันแดดสีชมพูกั้นดวงอาทิตย์ไว้ให้เธอ ชูเหมยยืนอยู่ใต้ร่มพร้อมกับถือองุ่นไว้ในมือของเธอ แต่ละคนมีองุ่นหนึ่งกำมือ หยู่เหมยปากของเธอไม่ได้พัก เธอก็เอาองุ่นใส่ในปากของเธอทีละนิด

"วันนี้เป็นวันที่ดีมาก เจ้าเห็นด้วยกับข้า ไหมชูเหม่ย" องุ่นอีกลูกก็หายเข้าไปในปากของเธอ ชูเหม่ยเอนกายลง "เสี่ยวจี ท่านจะมีเวลาเพลิดเพลินไปกับอากาศได้ยังไง ท่านไม่กลัวองค์ชายหน่านจะรู้เรื่องเหรอ?" แม้ว่าหยู่เหมยจะไม่กังวล แต่ชูเหม่ยก็เป็นห่วงเสี่ยวจีของเธอ หยู่เหม่ยดูที่องุ่นในมือของเธออย่างเศร้าใจ "ไอ๊ย๊า ข้ามักจะไม่ยอมแบ่งอาหารให้ใคร แต่ข้าจะมอบมันให้เจ้า" เธอจับมือชูเหมยและส่งองุ่นทั้งหมดให้เธอ "ผ่อนคลายและเพลิดเพลินกับองุ่นเหล่านี้ซะ ไม่มีทางที่เขาจะรู้เรื่องได้" ไม่มีอะไรนอกจากความสงบและเสียงแห่งความสุขในเสียงของเธอ หยู่เหมยวางมือทั้งสองไว้ด้านหลังศีรษะและเอนตัวในท่าที่สบาย “ข้ามีความสุขมากในวันนี้ อย่าทำลายบรรยากาศของข้า” เธอหลับตา

ไม่นานหลังจากนั้นร่มของเธอก็ถูกถอนออกอย่างรวดเร็ว ดวงอาทิตย์ที่สดใสกระทบใบหน้าของเธอ หยู่เหม่ยใช้มือปิดตาของเธอขณะที่พวกเขาปรับความสว่างอย่างช้าๆ "ไอ๊ยะ พวกเจ้าสองคนกำลังทำอะไรอยู่?" เธอหันกลับมาดุสาวใช้ทั้งสองคน พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น แม้แต่ชูเหมยก็ไม่อยู่ พวกเขาทั้งหมดหายตัวไปและถูกแทนที่ด้วยเป่ยหน่านที่หล่อเหลา แต่น่าหดหู่

หยู่เหม่ยฝันว่าเธอเห็นก้อนเมฆสีดำห้อยอยู่เหนือหัวของเขา ร่างกายของเธอตอบสนองก่อนที่ความคิดของเธอจะหายไป เธอก็ลุกขึ้นยืนทันที "ฝ่าบาท ท่านมาทำอะไรที่นี่?" หยู่เหม่ยไม่ได้เตรียมตัวว่าจะเห็นเป่ยหนานมาอยู่ที่นี่ "ข้าเป็นสามีของท่าน และนี่คือวังของข้า ทำไมข้าถึงจะมาไม่ได้" หยู่เหม่ยเย้ยด้วยริมฝีปากแล้วกลอกตา               “นั่นคือความจริงนี่คือวังของท่าน ท่านมีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะมาที่นี่” หยู่เหมยคัดลอกเขาอย่างถากถาง แต่เธอจะไม่ยอมรับในส่วนที่เธอเป็นภรรยาของเขา ไม่มีทางที่เธอจะยอมรับว่าเป็นภรรยาของชายผู้หยิ่งยโสและลำเอียงนี้ เธอไม่รู้ว่าการเสียดสีของเธอทำให้เขาโกรธแค้นจริงๆ เขาเดินไปหาเธอสองก้าว หยู่เหมยยืนอย่างมั่นใจ

“วันนี้ข้าเห็นว่าเจ้ามีความสุขมาก” เขาพูด

"มีความสุขมากกกกกวันนี้อากาศดีมากกกก" เธอชี้ไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าและยิ้มอย่างยิ้มแย้ม

 

"เจ้าต้องมีความสุขมากที่ซู่เฟยหนิงล้มป่วย" เขาเข้าใกล้เธออีกก้าวหนึ่ง ขั้นตอนนี้ทำให้พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกก้าวเล็ก ๆ และพวกเขาจะได้สัมผัสกัน "อะไรนะ ซู่เฟยหนิงหนิงล้มป่วยแล้วเหรอ?" หยู่เหมยปลดปล่อยความตกใจที่พูดเกินจริง

"เป็นเจ้าใช่มั้ย" เขาก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว แต่คราวนี้หยู่เหม่ยก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องถอยกลับไปหนึ่งก้าว "จะเป็นข้าได้อย่างไร!" เธอถอนหายใจอีกครั้งและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

"ข้าป่วยหนักมาก ท่านก็เห็นเมื่อคืนที่ผ่านมา ข้าจะมีพลังทำอะไรกับซู่เฟยหนิงได้อย่างไร"

"แล้วทำไมเจ้าถึงกระจายข่าวลือที่ว่าซู่เฟยหนิงทำผิดไป?" เขายังคงเดินไปข้างหน้า หยู่เหมยถอยห่างออกไปจนกว่าเธอจะชนรั้วไม้ไผ่  เธอมองลงที่ใต้สระบัว เธอไม่ทราบว่ามันลึกแค่ไหน? เขาพยายามจะฆ่าเธอไหม? หยู่เหม่ยวางมือทั้งสองไว้บนรั้วอย่างมั่นคงขณะที่เธอพูดว่า "ข้าบอกแค่ว่าคนที่ทำผิดจะฝันถึงความผิดของพวกเขาข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าคนอื่นจะตีความสิ่งที่ข้าพูดผิดไปได้!" ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หยู่เหมยก็จะปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดของเธอต่อหน้าเขา

"แพนหยู่เหมย เจ้าจะยังคงดื้อรั้นได้อย่างไร เมื่อเจ้าเกือบจะฆ่าใครบางคน" มือของเขาถูกวางไว้บนรางพร้อมกับร่างกายของเขาโน้มตัวไปข้างหน้า จมูกเกือบจะสัมผัสแล้ว หยู่เหมยกลั้นหายใจและโน้มตัวไปข้างหลัง หลังเธอโค้งเอนไปข้างหลัง [ด่าแค่นี้หรอเป๋ยหน่านคนใจแคบ หลังของฉันเจ็บแล้ว รีบออกไปเถอะ] เธอดุเขาอย่างดุเดือดในใจ เธอถอนหายใจเสียงดัง "ถ้างั้น แค่ข้าไม่ชอบนางนั่นหมายความว่าข้าเป็นคนทำงั้นหรอ ไม่ยุติธรรมต่อข้าเลย" นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้พบเขา และเธอก็เปล่งเสียงของเธอต่อเขา.

"แพนหยู่เหม่ย! เจ้าไร้ยางอายได้อย่างไร เจ้าเป็นคนที่กระโดดลงไปในสระน้ำด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าไม่ได้ทำอย่างนั้นเพื่อรับความสนใจของข้าหรอกหรือ?" แพนหยู่เหม่ยโกรธมากเมื่อถูกกล่าวหาว่าเธอ เธอเอามือออกจากรั้วที่วางมือโดยไม่รู้ตัวและกำลังจะเอามือไปบีบคอเขา * โยกเยก * * โยกเยก * แพนหยู่เหม่ยรู้สึกว่าร่างกายของเธอเสียสมดุลเธอลืมไปว่าหลังโค้งของเธอเป็นอย่างไรในตอนนี้ แขนของเธอสั่นไปในอากาศ ในช่วงเวลาเหล่านั้นเธอสบตากับเป่ยหน่าน แต่เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเธอ

"อร๊ายยยยย ~" ร่างกายทั้งหมดของหยู่เหมยพลิกตกลงไปในน้ำพร้อมกับน้ำกระเด็นขนาดใหญ่ หัวของเธอโผล่ขึ้นมาจากน้ำ ผมคลุมหน้าเธอเหมือนสาหร่ายในขณะที่เธอกรีดร้องว่า "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!" เธอกรีดร้องสองสามครั้งหัวของเธอมุดขึ้นและลงจากน้ำสองสามครั้ง เป่ยหนานไม่แม้แต่จะเหลียวมอง เท้าของเขายังคงเดินต่อไปและห่างจากเธอเรื่อยๆ "ช่วยด้วย…." เธอหยุดขอความช่วยเหลือทันที เท้าของเป่ยหน่านหยุดเดินทันที "แพนหยู่เหม่ย เจ้าอย่าเล่นอะไรแบบนี้เลย ตอบข้าสิ" ไม่มีคำตอบใดๆๆ เขารีบไปที่รั้วและดูด้านล่าง มันสงบและไม่มีวี่แววของ แพนหยู่เหม่ย ทุกที่ ...