ตอนที่ 10 ยาตันนิ่งหยวน [อ่านฟรี]
ตอนที่ 10 ยาตันนิ่งหยวน
ผู้แปล Doramartin
ยามค่ำคืน แสงดวงจันทร์เย็นสบายดุจสายวารี
บริเวณที่ลึกเข้าไปของสำนักตระกูลหลิน
ร่างของชายหนุ่มสองคนกำลังยืนอยู่ด้านข้างสระน้ำและภูเขาจำลอง
หนึ่งในนั้นคือหลินสือ
“หลินหานเหรอ? โอหังเกินไปแล้ว! เจ้าคนจากสาขาเช่นเจ้าหมอนั่น ต่ำต้อยไม่ต่างจากแมลง กล้าทำร้ายเจ้าจนพิการถึงสองครั้งสองครา ยกโทษให้ไม่ได้!”
ด้านข้างหลินสือ ชายร่างผอมเพรียวพูดอย่างดุเดือด
ชายร่างผอมคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหลินหลางผู้เป็นพี่ชายของหลินสือ เขาคือศิษย์อัจฉริยะอันดับที่เจ็ดในการจัดอันดับโดยรวมของทำเนียบภายนอก
"พี่ใหญ่ ท่านจะต้องฉีกร่างเจ้าหมอนั่นเป็นชิ้นๆ!" หลินสือถูกโจมตีจนจุดตันเถียนพิการถึงสองครั้ง ไม่สามารถฝื้นฟูได้อีก ในเส้นทางของวิถียุทธเทียบเท่ากับว่าเขาพิการ เขาจึงมีความแค้นต่อหลินหานอย่างเต็มเปี่ยมทั้งหัวใจ
"วางใจเถอะ เจ้าเป็นน้องชายคนเดียวของข้า ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง เมื่อถึงตอนนั้น ข้าจะเอาหัวของเจ้าหมอนั่นมาให้เจ้า" หว่างคิ้วของหลินหลางเป็นประกายเหี้ยมโหดพูดอย่างทันทีทันใด
"ขอบคุณมาก พี่ใหญ่!"
หลินสือหน้าเริงร่า ดวงตาที่แฝงความชั่วเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความโหดร้าย "หลินหาน เจ้าตายแน่!"
......
เช้าตรู่ วันต่อมา
ครืด!
หลินหานเปิดประตูแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างที่เคยทำตามปกติ
อย่างไรก็ตามในวันนี้เขาไม่ใช่ศิษย์จากสาขาที่ต่ำต้อยเฉกเช่นแมลงอีกต่อไป
"นายน้อย"
เสียงชัดเจนดังกังวาล
เสี่ยวหนู่ ข้ารับใช้มัดผมแกละอย่างน่าเอ็นดู มือเล็กๆสองมือถือแอ่งน้ำเดินเข้ามา
หลังจากล้างหน้าแล้ว หลินหานก็รีบออกจากที่พักและมุ่งหน้าออกไปภายนอกของสำนักตระกูลหลิน
วันนี้ เขาต้องการดำเนิน "การตัดสินใจ" เมื่อวานนี้ให้เป็นผลสำเร็จ
นั่นคือ ไปยังป่าหม่าง เพื่อล่าอสูรปีศาจ แลกเปลี่ยนเป็นเงิน นำไปซื้อยาตันมาเพื่อเพิ่มพลัง
อย่างไรก็ตาม ยาตันโดยทั่วไปมีราคาแพงอย่างยิ่ง และต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก
ดังนั้น หลินหานจึงอยากมาลองดูก่อน หากไม่สามารถตามล่าอสูรปีศาจได้มากพอ ก็จะถือว่าเป็นการขัดเกลาวิชา
เพราะไม่ว่าในกรณีใดๆ หลินหานก็มีพลังที่จะติดหนึ่งใน25อันดับในการประลองของทำเนียบภายนอกอย่างน้อยเขาจะไม่ถูกส่งกลับไปยังบ้านเกิดอย่างแน่นอนแล้ว
เพียงแต่ หลินหานยังคงมีความหวังเขาจึงเตรียมความพร้อมให้มากขึ้นอีกนิด เพื่อจะแย่งหนึ่งในสามอันดับแรก หรือแย่งอันดับหนึ่ง ด้วยวิธีนี้เขาจะได้รับความสนใจจากระดับสูงของสำนัก และอาจจะได้รับทรัพยากรการฝึกตนเพิ่มมากขึ้น
จะอย่างไรเสีย แหล่งทรัพยากร เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในเส้นทางฝึกตน
แม้ว่าหลินหานมีวิชาอันไร้เทียมทานและมีพรสวรรค์อย่างภูติผีปีศาจแต่ก็มีความจำเป็นที่จะต้องใช้แหล่งทรัพยากรจำนวนมหาศาลเพื่อที่จะขุดศักยภาพออกจากจนทะยานฟ้า
มีเพียงการเพิ่มความแข็งแกร่งให้รวดเร็วเท่านั้นจึงจะสามารถอยู่รอดได้ และจะสามารถออกจากพื้นที่ชายแดนนี้ ไปสู่ดินแดนกว้างใหญ่อันงดงามอย่างแท้จริง
จากนั้น ก็จะสามารถ ... ค้นหาดินแดนไท่กู่ที่ลึกลับและไม่คุ้นชื่อนี้ แล้วสังหาร "เทพีน้ำแข็ง" นามหลานปิงเหยี่ยนเพื่อแก้แค้น บรรลุความปรารถนาสุดท้ายของจักรพรรดิมังกรที่มอบโชควาสนาสูงสุดแก่ตัวเขา
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม หลินหานมาถึงที่ "พลับพลายาตัน" สถานที่ซึ่งเป็นที่โด่งดังในเมืองต้วนเทียน เขามาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับราคาของยาตัน
"วิชายุทธตรีสวรรค์สู่จตุสวรรค์ คือกระบวนการเปลี่ยนปราณถ่องแท้ให้เป็นสสารถ่องแท้ เป็นขั้นตอนที่สำคัญสำหรับจอมยุทธที่จะก้าวสู่การเป็นนักพรต* พลับพลายาตันของเรามียาตันหนึ่งที่เรียกว่า"ยาตันนิ่งหยวน**" สามารถช่วยให้คุณชายทลายขอบเขต"
(*นักพรตวิชายุทธ ขอย่อสั้นๆ **ยาตันก่อสสาร)
ภายในพลับพลายาตัน ชายชราเสื้อคลุมสีดำสื่อรอยยิ้มในดวงตา แล้วพูดกับหลินหาน
แวบแรกที่เขาเห็นตัวอักษร "หลิน" ขนาดใหญ่บนเสื้อผ้าของหลินหานเขาก็รู้ทันทีว่านี่เป็นลูกศิษย์ของสำนักตระกูลหลิน เขาจึงไม่อาจสร้างความโกรธเคืองได้ จึงพูดด้วยท่าทางที่ค่อนข้างสุภาพ
เป็นที่ทราบกันดีว่าในเมืองต้วนเทียนนี้ สำนักตระกูลหลิน สำนักตระกูลเฉิน และสายเลือดตระกูลผู้นำของเมือง คือขุมกำลังทั้งสามที่ใหญ่สุดในเมือง รากหยั่งลึก
"ยาตันนิ่งหยวน?"
หลินหานพยักหน้าเขาเคยได้ยินชื่อยาตันชนิดนี้มาก่อน ไม่มีผลข้างเคียงและมีโอกาสสูงที่จะช่วยให้จอมยุทธตรีสวรรค์ก้าวเข้าสู่นักพรตจตุสวรรค์
“ยาตันนิ่งหยวนราคาเท่าไร”หลินหานเอ่ยปาก ถามจุดที่สำคัญที่สุด
"ห้าร้อยตำลึงทอง" ชายชราในชุดคลุมสีดำพูดช้าๆ
อะไรนะ?
ห้าร้อย ทั้งยังมีค่าเงินเป็นตำลึงทอง?
ปากหลินหานพึมพำอย่างที่ไม่สามารถสังเกตได้ ราคาแพงเกินไปไหม
ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนกล่าวว่า เส้นทางฝึกยุทธคือการผลาญเงิน แต่นี่คือการผลาญทองคำ
"เอาล่ะ ของสั่งยาตันหนึ่งเม็ด ข้าจะมารับตอนกลางคืน" หลินหานพูดจากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป
ห้าร้อยตำลึงทอง สำหรับหลินหานถือเป็นจำนวนที่สูงมาก
ใช่ว่าเขาไม่ได้คิด ว่าจะขายดาบยาวที่เขาชิงมาจากหลินเจี้ยนแต่มันก็น่าเสียดายเพราะดาบยาวเล่มนี้ถูกจัดระดับ
"ก่อนอื่นไปที่ป่าหม่างแห่งเมืองต้วนเทียนเพื่อตามล่าอสูรปีศาจ เวลาหนึ่งวัน ด้วยตบะของข้าในปัจจุบัน ข้าคงสามารถรวบรวมได้"
หลินหานคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาเดินอย่างเด็ดเดี่ยวมุ่งหน้าออกนอกเมืองต้วนเทียน
ป่าหม่าง แห่งเมืองต้วนเทียน เป็นภูเขาที่ตั้งสูงตระหง่าน ทอดยาวติดต่อกันเกินหมื่นลี้ ภายในมีอสูรปีศาจและอสูรโบราณที่ทรงพลังนับไม่ถ้วน
เทือกเขาที่ทอดตัวยาวเหยียดนี้ครอบคลุมพื้นที่หลายรัฐ รัฐเยียนซึ่งตั้งของเมืองต้วนเทียนก็เป็นหนึ่งในนั้น
เพื่อที่จะได้หาเงินมาซื้อยาตันนิ่งหยวน หลินหานจึงต้องมาลองเสี่ยงโชคที่นี่ หากล่าสัตว์หายากหรือเก็บสมุนไพรรักษาอย่างยอดเยี่ยมได้ ก็สามารถขายได้ในราคาที่ดี
แตะ!
สิบสามย่างก้าวแห่งมังกรทะยาน หลินหานเรียนรู้ได้ถึงขั้นอุรุสัมฤทธิ์ จึงสามารถก้าวออกไปสิบก้าวติดต่อกันในพริบตา มีเสียงมังกรคำราม พลังพิเศษดังนั้น ตัวของหลินหานจึงเบาเหมือนขนนก
หลินหานเข้ามาในป่าหม่างของเมืองต้วนเทียน พร้อมกับปลดปล่อยพลังตรวจจับของตัวเองในทันทีคุณสมบัติการต่อสู้ทั้งหมดของเขาถูกแปรเปลี่ยนโดยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีทอง ทำให้เขามีพลังแกร่งกล้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เขามีข้อได้เปรียบในการล่าอสูรปีศาจในป่านี้อย่างที่มิมีใครเสมอเหมือน
"ชู่ววว!"
ทันใดนั้นมีไฟสีเขียวพุ่งออกมาจากพงหญ้าที่อยู่ด้านข้าง
หลินหานหมุนตัวอย่างเร็วไว และหนีการโจมตีของไฟเขียว
เขาหันไปมองทันที และพบว่ามันไม่ใช่ไฟสีเขียวแต่อย่างใดแต่เป็นงูตัวเล็กๆปกคลุมด้วยเกล็ดสีเขียว
นี่คือ "งูหยกสีคราม"!
นักฆ่าตามธรรมชาติในในป่าหม่างเป็นสัตว์มีพิษร้าย
ต่อให้เป็นปรมาจารย์ยุทธมาที่นี่ ถ้าถูกมันกัด อาจจะตายในทันที
หลินหานแอบแตะลิ้น ป่าหม่างแห่งเมืองต้วนเทียนมีอันตรายรอบด้านจริงๆทุกหนทุกแห่งไม่ปลอดภัย ถ้าประมาทสักนิดคงตายไร้กระดูก
"วิชาดาบถอดฝัก!"
ครืด!
ทันใดนั้นแสงของดาบตวัดออกไป ทะลวงผ่านท้องฟ้าอากาศแสงจ้าแสบตา
"ฉึก"
แม้นงูเขียวจะรวดเร็วแต่ไม่อาจเร็วไวเท่าดาบของหานมันถูกแสงจากดาบตัดขาดเป็นสองท่อนทันที เลือดไหลย้อย
งูพิษชนิดนี้หากมันลอบโจมตีไม่สำเร็จ มันก็ไร้ซึ่งพลังต่อสู้ จึงเป็นธรรมดาที่จะถูกหลินหานสังหารด้วยการโจมตีเดียว
หลินหานเก็บร่างงูไว้ในกระเป๋าข้างหลังเขา แล้วเดินลึกเขาไปต่อ
เกล็ด ดี พิษเขี้ยวฯลฯของงูตัวนี้สามารถขายได้ในราคาที่ดี
อย่างไรก็ตามเงินจำนวนเล็กน้อยนี้ยังน้อยนิดเกินกว่าจะซื้อยาตันนิ่งหยวน
หลินหานเดินหน้าต่อไป
"บูม"
ทันใดนั้นเสือชีต้าทรงพลังก็ปรากฏขึ้นเสือชีตาห์ตัวนี้ ดวงตาเป็นสีเลือดเข้ม ร่างกายแผ่ออร่าจนเห็นเป็นแก่นแท้
มันคืออสูรปีศาจที่ฝึกฝนจนมีพลังของปีศาจ!
"ฉึก"
อย่างไรก็ตาม ตบะของเสือชีต้าต์อสูรตัวนี้ต่ำเกินไปจึงไม่สามารถต้านทานดาบของหลินหานได้ มันถูกฆ่าตายอยู่ตรงนั้น
บัดนี้ เรียนรู้วิชาดาบถอดฝักถึงขั้นอุรุสัมฤทธิ์ ใกล้จะถึงขั้นบริบูรณ์แล้ว หนึ่งดาบของหลินหาน เร็วอย่างน่ากลัวมีพลังในการสังหารอย่างรนแรง
เขาเก็บสิ่งมีค่าในตัวเสือชีตาห์นี้เช่น ขน กรงเล็บฯลฯแล้วหลินหานก็เดินลึกเข้าในป่าหม่างแห่งเมืองต้วนเทียนต่อไป