ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 23

ตอนที่ 23

ต่อมา หลี่กวงเย่าประกบติดหวังเฉาไข่ เมื่อทีมตงไถเห็นว่าหวังเฉาไข่ถูกกีดกันจนยากที่จะรับบอลได้ ก็รีบส่งบอลให้กู่เฟิงเซวี่ยน ตำแหน่งสมอลฟอร์เวิรด์[1]

หลังจากกู่เฟิงเซวี่ยนรับบอลแล้ว ก็รีบเลี้ยงบอลไปแดนหน้าทันที แล้วส่งบอลต่อให้เฉินตงซวี่ที่อยู่นอกเส้นสามคะแนนฝั่งซ้าย

เซี่ยหย่าซูจำบทเรียนเมื่อตะกี้นี้ได้ ก็ขึ้นมาประกบทันที ไม่ยอมให้เฉินตงชวี่มีโอกาสการชู้ตได้อย่างง่ายดาย

เฉินตงชวี่รู้สึกว่าเซี่ยหย่าซูเหมือนแมลงวันที่น่ารำคาญ สองมือของหล่อนโบกอยู่ด้านหน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา เธอไม่ยอมแพ้ เหวี่ยงลูกลอยไปให้เกาอี้เซิงที่อยู่เส้นจุดโทษ

เกาอี้เซิงพอรับบอลได้ ไมค์กับหยางเจินอี้ก็มาประกบทันที ในขณะนี้ กู่เฟิงเซวี่ยนวิ่งตัดมาที่ใต้แป้น เกาอี้เซิงรีบส่งบอลไปทันที

กู่เฟิงเซวี่ยนเพิ่งจะได้บอล ก็ส่งบอลอย่างรวดเร็วให้เฉินตงชวี่ที่ดักซุ่มอยู่มุมของสนาม

เห็นเฉินตงชวี่ขยับไปที่มุมเส้นสามคะแนน เซี่ยหย่าซูคิดในใจ ครั้งนี้ต้องให้บทเรียนแก่เขา

เห็นเฉินตงชวี่เตรียมชู้ต เซี่ยหย่าซูกระโดดอยากจะบล็อกลูกชู้ตของเขา แต่หารู้ไม่ว่า เป็นแค่การโยกหลอกของเฉินตงชวี่เท่านั้น หลังจากโยกหลอกหล่อนได้แล้ว ก็เลี้ยงบอลตัดไปใต้แป้น

การเคลื่อนไหวของเฉินตงชวี่นั้นว่องไวมาก เลี้ยงบอลเพียงแค่สองครั้งก็ตัดเข้าถึงเขตจุดโทษ เขายกบอลขึ้น ก้าวขาสองก้าว ขึ้นชู้ต

แต่ทว่ายังไม่ได้สองคะแนน ตามที่เฉินตงชวี่คาดไว้ ในขณะที่บอลเพิ่งหลุดจากมือเขาไป มือดำใหญ่ของคนรูปร่างสูงดำก็แวบจากด้านข้าง เข้ามาในสายตาเขา ปัดบอลออกนอกเขตไป

ทั้งไมค์และเฉินตงชวี่กระแทกกันกลางอากาศ เฉินตงชวี่ถูกชนล้มกระแทกพื้น ไมค์ไม่เป็นอะไรเลยสักนิด ยังคงยืนนิ่ง ก้มมองเฉินตงชวี่ที่นอนอยู่ที่พื้น ไม่พูดอะไรสักคำ

เสียงเชียร์ข้างสนามดังสนั่นหวั่นไหว

“ว้าว เท่มากเลย!”

“เมื่อตะกี้เธอเห็นไหม บอลลูกนั้น เหมือนตบลูกวอลเลย์เลย!”

“การบล็อกลูกนั้น สวยงามมาก!”

“นึกไม่ถึงว่าทีมบาสเกตบอลของโรงเรียนเราจะแข็งแกร่งอย่างนี้!”

“คนผิวดำคนนั้นเป็นใครนะ อยู่ชั้นไหน การบล็อกลูกนั้นสุดยอดเลย!”

เพลิดเพลินกับเสียงไชโยข้างสนามที่ดังมา ไมค์ทำตัวไม่ถูก เพราะว่าเขาเพียงแค่ทำตามที่หลี่กวงเย่าสอนเท่านั้น เสริมการป้องกันในเวลาที่ถูกต้อง แล้วปัดบอลที่ลอยขึ้นไปยังไม่ถึงจุดที่สูงที่สุด ออกไปเท่านั้น

“ทำได้เยี่ยมมาก ไมค์!” หลี่กวงเย่ายื่นมือให้ไมค์ ไมค์ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร หลี่กวงเย่าก็ดึงมือเขา “ในเวลานี้ นายก็ควรจะยกมือของนายขึ้น แบบนี้” พูดจบ หลี่กวงเย่าใช้แรงแตะมือทำไฮไฟว์กับไมค์ แล้วก็พูดอีกครั้งว่า “ทำได้เยี่ยมมาก ไมค์!”

“ปัดลูกชู้ตได้สวยมาก!” เว่ยอี้ฝานก็มาแตะมือทำไฮไฟว์

“บอลเมื่อตะกี้ สวยมาก” หยางเจินอี้ตีก้นไมค์

“ไนซ์ เพลย์!” เซี่ยหย่าซู ชูนิ้วโป้งให้ไมค์

ช่วงหลังของควอเตอร์แรก ทีมตงไถต้องการเอาชนะ โดยเน้นที่ไมค์ที่ขาดประสบการณ์และตื่นเต้น และยังมีจุดอ่อนด้านรูปร่างที่ผอมบางของเซี่ยหย่าซู ทำให้กวงเป่ยเกิดข้อผิดพลาดในการโจมตี ทีมตงไถกระโดดชู้ตทำคะแนนหลายครั้ง ดึงคะแนนขยับขึ้นไปถึงสิบห้าคะแนน แต่ว่ากวงเป่ยในนาทีสุดท้าย อาศัยความร่วมมือของเว่ยอี้ฝานและหยางเจินอี้ บวกกับหลี่กวงเย่าชู้ตสามคะแนนได้พร้อมกับเสียงนกหวีดดังหมดเวลา ในช่วงเวลาที่กวงเป่ยรุกอย่างสุดกำลัง ทำแต้มได้เจ็ดคะแนน อีกฝ่ายทำคะแนนไม่ได้เลย ทำให้คะแนนห่างกันเพียงเจ็ดคะแนน

เสียงนกหวีดดังขึ้น หมดเวลาการแข่งขันครึ่งแรก คะแนนอยู่ที่ยี่สิบสามต่อสิบหกคะแนน

ผ่านช่วงเวลาพักเบรกสองนาที การแข่งขันในควอเตอร์ที่สอง อู๋ติ้งหวาเปลี่ยนผู้เล่นใหม่ลงสนามทั้งหมด ผู้เล่นเหล่านี้มีท่าทางตื่นเต้น โดยเฉพาะหลังจากเห็นผลงานของเพื่อนร่วมทีมตอนลงสนามเมื่อสักครู่นี้ ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น พวกเขาอยากจะลองดู พวกเขาคิดในใจ ในเมื่อหลี่กวงเย่ายังสามารถรับมือกับทีมตงไถได้ ทำให้คะแนนห่างกันไม่เกินสิบคะแนน ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็ทำได้เช่นกัน

แต่พวกเขาไม่รู้ว่า คนที่ต่อสู้อยู่ในสนามเมื่อตะกี้นี้ มีเว่ยอี้ฝานที่เคยลงเล่นตอนแข่งขันลีกเอมาแล้ว มีหยางเจินอี้ที่ได้รับการยืนยันความแข็งแกร่งจากเว่ยอี้ฝาน และเซี่ยหย่าซูที่ความแข็งแกร่งใกล้เคียงกับหยางเจินอี้ ยิ่งมีหลี่กวงเย่าที่เอาชนะเว่ยอี้ฝานได้

ลงสนามเพียงแค่สองนาที ผู้เล่นที่ลงไปเปลี่ยนทั้งห้าคนนี้ แป๊บเดียว ก็รู้ว่าความแข็งแกร่งของตัวเองไม่เหมือนกับผู้เล่นหลักเมื่อเทียบกับผู้เล่นของตงไถแล้ว ยิ่งแตกต่างราวฟ้ากับดิน

คนที่ถูกกดดันจากแนวป้องกันของตงไถ ไม่มีใครสักคนที่สามารถตัดเข้าเขตจุดโทษได้ พอตัดเข้าไปได้ครึ่งทางก็ถูกประกบอยู่บ่อยๆ จนบอลตก แล้วก็ถูกตงไถเลย์อัพทำคะแนนได้อย่างรวดเร็ว

 

ต่อมา วงนอกที่ไม่แข็งแกร่ง ภายใต้ผลกระทบของความตึงเครียดและความกดดัน อัตราการยิงเป็นศูนย์ แล้วการจับลูกรีบาวด์ก็ไม่ได้สักลูก ตามจังหวะของตงไถไม่ทัน ความแข็งแกร่งของแนวป้องกันที่เปราะบาง ไม่สามารถสกัดการตัดของ พอยต์การ์ดของตงไถได้ ความสูงของผู้เล่นที่อยู่วงในเมื่อเปรียบเทียบรูปร่าง ก็แตกต่างกัน ยิ่งทำให้ผู้เล่นที่ลงมาเปลี่ยนลำบากมาก

ภายใต้สถานการณ์ที่เสียเปรียบเหล่านี้ ผ่านไปสองนาทีในควอเตอร์ที่สอง คะแนนก็ห่างกันถึงยี่สิบคะแนน อยู่ที่สามสิบหกต่อสิบหกคะแนน

กำลังใจหายไปหมดแล้ว ผู้เล่นที่อยู่ในสนามเศร้าซึม หมดกำลังใจ ผู้ชมข้างสนามก็เงียบลง บางคนที่รู้สึกว่าการแข่งขันไม่สนุก ก็ค่อยๆ ทยอยเดินออกไป

ทักษะการเล่นกับกำลังใจ ก็ไม่สำคัญเท่ากับสภาพจิตใจของผู้เล่น ทำคะแนนขึ้นนำเร็วอย่างต่อเนื่อง เหลือเวลาห้านาทีสุดท้ายในการแข่งขันควอเตอร์ที่สอง คะแนนห่างกันจนถึงสามสิบคะแนน ในเวลานี้ อู๋ติ้งหวา ส่งเบอร์55 จันเจี๋ยเฉิง หนึ่งในผู้เล่นที่ยังไม่ได้ลงสนาม เปลี่ยนให้ลงสนามไป

ตอนที่เลือกจันเจี๋ยเฉิง อู๋ติ้งหวาคิดอยู่นาน เพราะว่าจันเจี๋ยเฉิงในผลการทดสอบพื้นฐานด้านสมรรถภาพทางกายนั้นแปลกประหลาดมาก วิ่งแค่สองกิโลเมตรก็หน้าซีด แต่ท้ายที่สุดอู๋ติ้งหวาก็ยังส่งจันเจี๋ยเฉิงลงไป เพราะว่าเขาเห็นความสามารถในตัวของจันเจี๋ยเฉิงที่ทำให้คนประหลาดใจ

จันเจี๋ยเฉิงตบเบอร์55 ที่ใส่อยู่ มุ่งหน้าเดินลงไปสนาม ตบมือเปลี่ยนกับพอยต์การ์ด

จันเจี๋ยเฉิงยืนอยู่นอกเส้นสามคะแนน รอพอยต์การ์ดของตงไถชู้ตลูกโทษ

สวบ!

การชู้ตลูกโทษของตงไถ ก็ลงอีกลูก ในขณะนี้คะแนนห่างกันถึงสามสิบสองคะแนน จนทำให้คนหมดความหวัง อยู่ที่สี่สิบแปดต่อสิบหก แสดงให้เห็นว่าหลังจากผู้เล่นหลักของกวงเป่ยไม่ได้ลงเล่น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้สักคะแนนเดียว

ผู้เล่นในสนามของกวงเป่ย ความแข็งแกร่งที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง การต่อสู้หายไปหมด ยกเว้นจันเจี๋ยเฉิงที่เปลี่ยนลงไป

เจินเจี๋ยเฉิงรับบอลมา เขาเผชิญหน้ากับตัวป้องกันแบบตัวต่อตัวของตงไถที่แดนหลัง เขาสลับมือเลี้ยงบอลอย่างรวดเร็ว หลุดจากตัวประกบ แล้วรีบบุกไปแดนหน้า เผชิญกับตัวป้องกันอีกคน เขาสะบัดมือซ้าย ส่งบอลให้เพื่อนร่วมทีมอีกคนที่ไม่มีใครประกบ

น่าเสียดายที่เพื่อนร่วมทีมไม่ได้เตรียมพร้อมรับบอล เจินเจี๋ยเฉิงส่งบอลเร็วมาก บอลไม่เพียงแต่โดนหน้า ยังถูกตงไถแย่งบอลไป แล้วเลย์อัพ คะแนนห่างกันถึงสามสิบสี่คะแนน

แม้ว่าคะแนนห่างกันมาก แต่การส่งบอลเมื่อตะกี้ของเจินเจี๋ยเฉิง กลับนำมาซึ่งความประหลาดใจของเพื่อนร่วมทีมกวงเป่ยที่นั่งอยู่

“การส่งบอลลูกนั้นสวยงามมาก ทั้งเร็วทั้งแม่นยำ!” หลี่กวงเย่าหันมาพูดกับอู๋ติ้งหวาอย่างตื่นเต้น “โค้ช เขาคือใครครับ?”

อู๋ติ้งหวาตอบ “เป็นนักเรียนเข้าใหม่เหมือนกับเธอ ชั้นม.4/1 เจินเจี๋ยเฉิง”

“อยากเล่นบาสกับเขา โค้ช เปลี่ยนผมลงสนามตอนนี้ได้ไหมครับ？” สายตาแห่งการต่อสู้ของหลี่กวงเย่าคุโชนขึ้น อยากจะให้อู๋ติ้งหวาส่งเขาลงสนามใจจะขาด

แต่อู๋ติ้งหวาส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ยังไม่ถึงเวลา ควอเตอร์ที่สองยังเหลืออีกสี่นาที ควอเตอร์ที่สามค่อยให้เธอลงสนาม”

ตอนที่หลี่กวงเย่ากับอู๋ติ้งหวาคุยกัน เจินเจี๋ยเฉิงส่งบอลกระดอนพื้นจากแดนกลางให้เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ใต้แป้น น่าเสียดายเพื่อนร่วมทีมลังเลอยู่ กว่าจะยื่นมือออกมารับบอล ก็ถูกเซ็นเตอร์ของตงไถปัดบอลออกนอกเขต

ดูการส่งบอลของเจินเจี๋ยเฉิง หลี่กวงเย่าเหมือนกับค้นพบแผ่นดินใหม่ ในตอนนี้หยางเจินอี้ขมวดคิ้ว “อี้ฝาน ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขา”

เว่ยอี้ฝานใช้สายตาฉงนสงสัย มองหยางเจินอี้ แล้วก็มองไปที่เจินเจี๋ยเฉิง หรี่ตาสังเกตอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง ส่ายหน้า “นึกไม่ออก”

หยางเจินอี้ขมวดคิ้ว “ใช่เหรอ?” ในใจกลับรู้สึกว่า ต้องเคยเห็นเจินเจี๋ยเฉินที่ไหนสักแห่งแน่นอน

ในสนาม กวงเป่ยส่งบอลที่ข้างสนาม บอลลอยมาอยู่ในมือของเจินเจี๋ยเฉิงอย่างรวดเร็ว ตัวป้องกันสองคนของตงไถ รู้ว่าเจินเจี๋ยเฉิงคือผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สุดของกวงเป่ย รีบขึ้นมาประกบทันที กดดันให้เจินเจี๋ยเฉิงส่งบอลออกไป

เพื่อนร่วมทีมรับบอลที่ส่งมา เหมือนกับรับมันหวานที่ร้อนลวกมือ ไม่รู้ว่าต้องจัดการอย่างไร ผลคือทำการวอล์คกิ้ง ผิดกติกา ทำให้ขวัญกำลังใจของกวงเป่ยยิ่งลดน้อยลง

“ไม่เป็นไร สู้สู้! พวกเราป้องกันไว้ให้ดี!” เจินเจี๋ยเฉิงปรบมือดัง พยายามให้กำลังใจ

ไมค์ที่อยู่นอกสนาม สะกิดแขนหลี่กวงเย่า แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “ฉันรู้สึกว่าเขาเหมือนใครสักคน”

หลี่กวงเย่าสายตาคอยจ้องดูการต่อสู้ในสนาม ค่อยค่อยขยับตัวเข้าหาไมค์ “ใคร?”

ไมค์พูด “ไวท์ ช็อกโกแลต[2]”

ตอนแรกหลี่กวงเย่าฟังไม่เข้าใจที่ไมค์พูด แต่ในไม่ช้า หลี่กวงเย่าดูจากเบอร์เสื้อด้านหลังของเจินเจี๋ยเฉิง ก็นึกถึง พอยต์การ์ดที่เคยได้รับแรงบันดาลใจจากเสียงเชียร์ท่วมท้นของเอ็นบีเอ สีหน้ามีรอยยิ้ม พูดกับไมค์ว่า “ถ้างั้นนายควรจะดีใจนะ”

“ทำไมล่ะ?” ไมค์ถาม

“เพราะว่าถ้ามีเขาเป็นพอยต์การ์ด การบุกของนายก็จะง่ายขึ้น”

 

เสียงนกหวีดจบควอเตอร์ที่สองดังขึ้น เพื่อนร่วมทีมกวงเป่ยที่สูญเสียกำลังใจในการต่อสู้ ทั้งเหนื่อยล้า เดินออกมาจากสนาม สีหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าซึม เพราะว่าพวกเขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในตอนแรก ทำให้คะแนนห่างกันจากเจ็ด ดึงขึ้นไปถึงสี่สิบคะแนน

หากไม่เป็นใช่เพราะเจินเจี๋ยเฉิงทำคะแนนได้ ยังมีเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่โชคดียิงได้สามคะแนน ไม่อย่างนั้นคะแนนอาจจะห่างจนโอเวอร์

หลี่กวงเย่ารู้สึกตื่นเต้นที่ได้ต้อนรับเจินเจี๋ยเฉิงที่เดินออกมาจากสนาม จากหน้าขาวซีด หายใจหอบลึก ความกดดันจากการป้องกันของตงไถ ทำให้เขาลงสนามได้ห้านาทีก็ใช้กำลังร่างกายเกือบจะเกินลิมิต

“การส่งบอลของนายฝีมือไม่เลวเลย แต่ว่าข้อด้อยก็ยังเห็นได้ชัด ก็คือความแข็งแรงทางร่างกายของนายกับการป้องกัน” หลี่

กวงเย่าถือโอกาสตอนที่ตีมือกับเจินเจี๋ยเฉิง ก็พูดออกมา

พักครึ่งแรกสิบห้านาที ในช่วงเวลานี้ ผู้เล่นที่เพิ่งจะออกจากสนามมา พักผ่อน ดื่มน้ำ ส่วนผู้เล่นที่กำลังเตรียมจะลงแข่งต่อ ก็เริ่มวอร์มอัพ ทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมา

อู๋ติ้งหวาถือโอกาสนี้ พูดกับผู้เล่นว่า “ในครึ่งแรกทุกคนแสดงฝีมือได้ไม่เลว สำหรับการแข่งขันทีมตงไถนี้ ผลงานของพวกเธอทำให้โค้ชพอใจมาก ในส่วนของครึ่งหลัง สู้ต่อไปนะ!”

คำพูดของอู๋ติ้งหวาฟังแล้วเหมือนให้กำลังใจ แต่ในความเป็นจริงกลับทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนทำอย่างกับขายผ้าเอาหน้ารอด และอู๋ติ้งหวาก็ยังไม่ได้ชี้แนะการต่อสู้อะไรเลย ผู้เล่นที่ลงไปเปลี่ยนเมื่อตะกี้เข้าใจว่า โค้ชละทิ้งการแข่งขันครั้งนี้แล้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังและเศร้าซึมอย่างเห็นได้ชัด อารมณ์แห่งการต่อสู้แทบจะไม่เหลือ

ถึงแม้ว่าผู้เล่นหลักไม่มีใครได้รับผลกระทบ พวกเขารู้ว่าต้องแข่งกับตงไถ ได้เตรียมใจไว้ก่อนแล้ว ไมค์เองที่ยังมือใหม่ก็ยังไม่ได้รับผลกระทบเลยสักนิด เพราะว่าหลี่กวงเย่ายังคงยิ้ม ทำให้ไมค์รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล

ในตอนนี้ เย่อวี้เฉิง คณบดีหลี่อวิ๋นเสียง และหลี่หมิงเจิ้ง สามคนเดินมาถึงบริเวณที่พักผ่อนของกวงเป่ยด้วยกัน เย่อวี้เฉิงแม้จะรู้ว่าความแข็งแกร่งของทีมยังเทียบไม่ได้กับตงไถ แต่เพิ่งจะครึ่งแรกก็นำไปถึงสี่สิบคะแนน ทิ้งห่างมากขนาดนี้ เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ส่วนคณบดี เห็นไมค์ใส่เบอร์เสื้อนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหมือนกลายเป็นนักบาสเกตบอลจริงๆ ในใจรู้สึกมีความสุขมาก

เห็นหลี่หมิงเจิ้ง หลี่กวงเย่าตะโกนพูดด้วยความดีใจ “พ่อ มาแล้วเหรอครับ”

“อื้อ เพิ่งจะครึ่งแรกเอง นำห่างไปตั้งสี่สิบคะแนน จะทำยังไงดีล่ะ?” หลี่หมิงเจิ้งหัวเราะคิกคัก มองลูกชาย

หลี่กวงเย่าก็หัวเราะแล้วตอบว่า “เพิ่งจะสี่สิบคะแนนเอง ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถตามกลับคืนมาได้สักหน่อย”

“ขี้โม้ อย่าเพิ่งรีบพูดไป อย่าลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อล่ะ”

“ผมไม่ลืมหรอก”

หลี่หมิงเจิ้งพยักหน้า “ดี ถ้าอย่างนั้นพ่อจะรอดูผลงานของลูก”

 

 

[1] สมอลฟอร์เวิร์ด เป็นผู้เล่นตำแหน่งหนึ่งในบาสเกตบอล สมอลฟอร์เวิร์ดมักผอมเรียวกว่า เตี้ยกว่า แต่เร็วกว่า ผู้เล่นตำแหน่งเพาเวอร์ฟอร์เวิร์ด และเซ็นเตอร์ แต่หลายครั้งก็อาจสูงเท่ากัน ชื่อสมอลฟอร์เวิร์ดอาจบ่งบอกว่าตัวเล็กแต่นักบาสเกตบอลระดับอาชีพในเอ็นบีเอไม่เป็นเช่นนั้น สมอลฟอร์เวิร์ดมักมีส่วนสูงระหว่าง 6 ฟุต 5 นิ้ว ถึง 6 ฟุต 11 นิ้ว (1.96 ถึง 2.13 เมตร)

[2] เจสัน วิลเลี่ยม มีฉายาว่า ไวท์ ช็อกโกแลต เนื่องจากในยุคแรกของบาสเกตบอล เขาเป็นคนผิวขาว แต่สไตล์การเล่นบาสกลับเหมือนคนผิวดำ ที่เล่นในลักษณะสตรีทบาส รูปแบบการจ่ายบอลที่น่าตื่นเต้น เร้าใจของเขา ทำให้เขาเป็นพอยต์การ์ดที่ได้รับความนิยมที่สุดของเอ็นบีเอ แต่เป็นเพราะอัตราความผิดพลาดสูงเกินไป จึงเปลี่ยนรูปแบบการเล่นอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนไปเป็นรัดกุมขึ้น