ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 21
ตอนที่ 21
วันศุกร์เป็นวันแข่งขันบาสเกตบอลกระชับมิตร จากการประชาสัมพันธ์ของครูและโรงเรียน พอถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนส่วนใหญ่ไปรวมตัวกันที่กลางสนามบาสของโรงยิม เพื่อเตรียมตัวดูการแข่งขันเกมนี้
ในเวลานี้ที่สนามบาสเกตบอล ผู้เล่นของกวงเป่ยกำลังวอร์มร่างกาย อารมณ์ของแต่ละคนในการเผชิญหน้ากับการแข่งขันครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ไมค์เพราะว่าตื่นเต้นเกินไป จึงรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เซี่ยหย่าซูตื่นเต้น คึกคัก จนกระโดดโลดเต้น หยางเจินอี้และเว่ยอี้ฝานไม่ได้รู้สึกอะไร อารมณ์ยังคงปกติ
ผู้เล่นของมัธยมปลายกวงเป่ยใส่ชุดกีฬาบาส คละกันหลายสี ไม่เพียงแต่สีที่ไม่เหมือนกัน แม้กระทั่งสไตล์ ยี่ห้อก็ไม่เหมือนกัน
การแข่งขันบาสเกตบอลกระชับมิตรนัดนี้จัดขึ้นอย่างกะทันหัน เดิมทีกวงเป่ยสั่งตัดชุดกีฬาบาสของทีมไม่ทัน ดังนั้นเย่อวี้เฉิงกับอู๋ติ้งหวาจึงตกลงกันว่า ให้ผู้เล่นใส่ชุดกีฬาบาสของตัวเอง แล้วเอาเสื้อตัวเลขที่ใส่ทุกครั้งเวลามีการแข่งขันออกมาสวมทับเป็นเบอร์ของผู้เล่น ในการแข่งขันนัดนี้
หลี่กวงเย่าเลือกเสื้อตัวเลขเป็นคนแรก เขาหยิบเบอร์ยี่สิบสี่ขึ้นมาโดยไม่ได้คิด
อีกฟากหนึ่งของโลก สนามอันทรงเกียรติของบาสเกตบอล ได้รวมนักบาสเกตบอลชั้นนำของโลก ภายในสนามนั้น ถึงแม้จะได้รับโอกาสแค่เป็นผู้เล่นตัวสำรอง แต่ก็แสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของคุณ เป็นที่ยอมรับมากที่สุดในโลก
และในสนามอันทรงเกียรติของบาสเกตบอลนั้น มีผู้เล่นที่ใส่เสื้อเบอร์24 โคบี้ ไบรอันต์ [1] ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก แม้กระทั่งผู้เล่นคนอื่นที่อยู่ในสนามนี้ต่างก็ต้องมอง
ชายคนนี้ คือไอดอลของหลี่กวงเย่า และเป็นเป้าหมายของเขา
ต่อจากหลี่กวงเย่า เซี่ยหย่าซูจับเสื้อเบอร์ 12 มาอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก สำหรับหล่อนแล้ว เบอร์เสื้อไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือผลงานในสนาม
หยางเจินอี้เห็นเว่ยอี้ฝานเลือกเบอร์ 32[2] เขาก็เลยหยิบเบอร์ 33[3]
ทั้งสองคนดูเบอร์เสื้อในมือ มองหน้ากัน และยิ้มให้กันเหมือนเข้าใจกันโดยปริยาย แล้วก็สวมทับลงไป
ปี1980 ที่ห่างจากปัจจุบันหลายปี อยู่ในสนามอันทรงเกรียรติของบาสเกตบอลเช่นกัน มีเสื้อเบอร์ 2 ซึ่งเป็นของชายสองคนที่มีฝีมือยอดเยี่ยมได้เคยใส่ พวกเขาเป็นทั้งเพื่อนและศัตรู แต่ละคนได้สร้างตำนานของตัวเองไว้ [4]
ส่วนไมค์ ที่รู้สึกได้ถึงสายตารอบๆ สนาม เขานั่งไม่ติด ในหัวของเขาว่างเปล่า หัวใจเหมือนจะกระโดดออกมาจากลำคอ เขาอยากออกไปจากที่นี่ ไม่เล่นบาสแล้ว เขาคิดถึงพ่อ...
และในเวลานี้ มีมือที่อบอุ่นสองมือ มาจับมือที่เย็นเฉียบและสั่นเทาของไมค์เอาไว้ พาความอบอุ่นมาให้เขา ไล่ความกลัวในใจของเขาออกไป
“ไมค์ เบอร์นี้ให้นาย” หลี่กวงเย่าให้รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นแก่เขา ตบที่ไหล่ของไมค์ “มีฉันอยู่ ไม่ต้องกลัว”
คำพูดง่ายๆ กลับทำให้ไมค์จิตใจสงบลงได้อย่างน่าประหลาด เขารู้สึกว่าเสียงรบกวนรอบๆ นั้นเงียบหายไปแล้ว ภายในใจก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวแล้ว
ไมค์สวมหมายเลขเสื้อทับลงไป พบว่าหลี่กวงเย่าเลือกเบอร์ 91[5]ให้เขา เขามองตาหลี่กวงเย่า ในแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ไมค์รู้ว่าวันนี้หลี่กวงเย่าคาดหวังอะไรกับเขา
ลูกรีบาวด์
ปี๊ด !
เสียงนกหวีดดังขึ้น ผู้ตัดสินทั้งสามคน ใช้มือแสดงให้ทั้งสองทีมมารวมกันที่กลางสนาม
ผู้ตัดสินทั้งสามคน คือผู้เล่นชั้นม.6ของโรงเรียนมัธยมปลายตงไถ ซึ่งเป็นเรื่องดีสำหรับกวงเป่ย เพราะว่ามีผู้เล่นชั้นม.6ที่มากด้วยประสบการณ์อยู่ในสนาม การตัดสินค่อนข้างมีความแม่นยำ สามารถช่วยให้กวงเป่ยเข้าใจ มาตรฐานของทีมที่มาจากการแข่งขันลีกเอ และสำหรับโรงเรียนมัธยมปลายตงไถแล้ว คนที่ลงแข่งในสนามคือนักเรียนชั้นม.4ทั้งหมด จะเชื่อฟังผู้ตัดสินชั้นม.6 ที่อาวุโสกว่า หากมีเหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหัน ก็จะง่ายต่อการควบคุม
ผู้เล่นทั้งสองทีมจับมือกัน
ผู้เล่นของตงไถและกวงเป่ย ก้าวออกมาข้างหน้าแล้วจับมือกัน หลี่กวงเย่าชกมือกับผู้เล่นตงไถสี่คน “คิดไม่ถึงว่า วันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ นี่อาจจะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตของพวกนายที่จะมีโอกาสเอาชนะฉัน คว้ามันเอาไว้ให้ดีล่ะ”
ผู้เล่นที่ตัวสูงที่สุดในสี่คน ใส่เสื้อเบอร์ 35 พูดว่า “นายก็ต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้ ตอนที่นายแพ้ให้พวกเรา จะได้มีข้ออ้างที่สมเหตุสมผล”
ทั้งห้าคนดวงตาคุกรุ่น ด้วยไฟแห่งการต่อสู้ จากนั้นก็หัวเราะลั่นออกมา แล้วก็เดินกลับไปบริเวณพักผ่อนของตัวเอง
พอกลับถึงบริเวณพักผ่อน หลี่กวงเย่าก็รีบรวมผู้เล่นทั้งหมด “เบอร์35 ชื่อเกาอี้เซิง คนที่หัวโต ตัวใหญ่ๆ เคลื่อนไหวว่องไวมาก ชอบใช้วิธีหมุนตัว ฮูคช้อตทำคะแนน
“เบอร์22 คือ เฉินตงซวี่ ชู้ตวงนอกแม่นมาก ต้องระวัง อย่าให้เขามีช่องว่างมากเกินไปในการชู้ต”
“ไช่เฉิงหยวน เบอร์25 การป้องกันแข็งแกร่งมาก นอกจากนี้การวิ่งหาพื้นที่ว่างเพื่อชู้ตทำคะแนนของเขาที่สุดยอดแล้ว คนที่ป้องกันเขา ต้องระวังอย่าให้เขาไปทางด้านหลัง”
“เบอร์17 คือหวังเฉาไข่ พอยต์การ์ด ความสามารถในการควบคุมลูกและส่งลูกดีมาก การนำทีมก็ไม่เลว ส่วนเบอร์1 ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้อะไรสักเท่าไหร่”
ก่อนลงสนาม หลี่กวงเย่าวิเคราะห์จุดเด่นของฝ่ายตรงข้ามให้ผู้เล่นในทีมฟังอย่างละเอียด โค้ชอู๋ติ้งหวา ยังคงไม่ได้กำหนดเกมการเล่นเหมือนเคย ปล่อยให้พวกเขาเล่นตามความรู้สึกที่อยากจะเล่น
“ในเมื่อนายเข้าใจพวกเขา นายว่า พวกเราควรจะป้องกันยังไงดี?” เว่ยอี้ฝานมองผู้เล่นตัวจริงของมัธยมปลายตงไถ ใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นมา
แม้ว่าเป็นเพียงการแข่งขันบาสเกตบอลกระชับมิตร แต่คู่ต่อสู้ คือโรงเรียนมัธยมปลายตงไถที่มีความแข็งแกร่งที่เข้าไปได้ถึงการแข่งขันลีกเอ เปลวไฟของการต่อสู้ที่อยู่ในใจของเว่ยอี้ฝานเริ่มคุโชนขึ้น
“พวกเราป้องกันแบบคุมโซน แต่ฉันจะป้องกันหวังเฉาไข่เป็นหลัก ฉันจะคอยดูเขาตลอดทั้งสนาม เซี่ยหย่าซู ฉันมีภารกิจสำคัญมากจะให้เธอทำ ชู้ตติ้งการ์ด เบอร์20 ของตงไถ ถ้าเขาถือบอลอยู่นอกเส้นสามคะแนน หากฉันป้องกันไม่ทัน เธอต้องกระโดดเข้ามาป้องกันนะ ไม่อย่างนั้น ถูกเขาชู้ตได้ จะไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ยอมให้เขาผ่านไปได้ แต่ก็ไม่ยอมให้เขาชู้ตสามคะแนน
เซี่ยหย่าซูมองตาที่จริงจังของหลี่กวงเย่า หล่อนพยักหน้าอย่างหนักแน่น
“พี่เจินอี้กับพี่อี้ฝาน พวกพี่สองคนลำบากหน่อย ยืนตั้งแนวรับอยู่ด้านล่าง การก้าวขาของเบอร์35 ว่องไวมาก ความแข็งแกร่งของไมค์ตอนนี้ เอาเขาไม่อยู่แน่ หากเบอร์35 ได้บอลอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบ พวกพี่สองคน ต้องมีคนหนึ่งรีบขึ้นมาช่วยป้องกันนะ ไม่ต้องห่วงช่องว่างวงนอก ผมกับหย่าซูจะป้องกันพอยต์การ์ดเบอร์17 กับเบอร์22 ที่ชู้ตค่อนข้างแม่นเอง”
หยางเจินอี้กับเว่ยอี้ฝานพยักหน้าพร้อมกัน “ได้!”
“ไมค์ ตอนที่ป้องกัน ยกมือขึ้นสูงไว้ก็พอ ไม่ต้องเอามือลงเพื่อจะแย่งบอล พี่เจินอี้กับพี่เว่ยฝานจะช่วยนายเอง นายตั้งใจแย่งลูกรีบาวด์ก็พอ พอแยกลูกรีบาวด์ได้ หากไม่มีคนสกัดฉัน ก็ส่งบอลมาให้ฉัน
ไมค์กำเสื้อที่ใส่ไว้แน่น พยักหน้าแล้วพูดเบาๆ “โอเค”
“ส่วนการรุก และการต่อสู้ในสนาม ทุกคนเล่นสุดความสามารถเลยนะ แต่หากมีโอกาส พอผมได้บอลที่ไมค์ส่งมาให้ ก็จะรีบบุกขึ้นไปแดนหน้าทันที หากพวกพี่ตามทัน ก็ตามมานะ!” ประโยคสุดท้าย หลี่กวงเย่าตั้งใจปลุกเร้าให้เกิดความฮึกเหิม เป็นไปตามคาดหมาย ดวงตาคุโชนด้วยไฟแห่งการต่อสู้ของเซี่ยหย่าซู หยางเจินอี้กับเว่ยอี้ฝานจุดประกายขึ้น กำลังใจในการต่อสู้เพิ่มมากขึ้น
ในเวลานี้เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ผู้ตัดสินถือบอลอยู่ในมือ ให้ผู้เล่นตัวจริงของทั้งสองทีมออกมากระโดดแย่งบอล
“โอเค พวกเรามาตะโกนเรียกความมั่นใจกันหน่อยสิ” หลังจากหลี่กวงเย่าพูดจบ ทั้งห้าคนโอบล้อมเป็นวงกลม
“พี่อี้ฝาน ผมให้พี่เป็นคนนำนะ” หลี่กวงเย่าพูด
เว่ยอี้ฝานพยักหน้า “ได้ นับ หนึ่งถึงสาม ตะโกนว่า ‘กวงเป่ยสู้สู้’ สองครั้ง ตะโกนครั้งสุดท้าย ‘กวงเป่ยต้องชนะ’ !”
“หนึ่ง สอง สาม!”
“กวงเป่ยสู้สู้!”
“หนึ่ง สอง สาม!”
“กวงเป่ยสู้สู้!”
“หนึ่ง สอง สาม!”
“กวงเป่ยต้องชนะ!”
เสียงตะโกนเรียกความเชื่อมั่นของผู้เล่นดังขึ้นเรื่อยๆ ขวัญและกำลังใจก็เพิ่มมากขึ้น แล้วนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายกวงเป่ยที่นั่งอยู่ข้างสนามก็ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศอันเร่าร้อนนี้ ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมาก่อนว่า ‘กวงเป่ยสู้สู้’ ท้ายที่สุด ทั้งสนามก็คึกคักไปด้วยเสียงเชียร์
-------------------------------------------------------------------------------
[1] โคบี้ ไบรอันต์ มีฉายาว่า เดอะแบล็ค แมมบ้า เป็นผู้เล่นให้กับทีมเลเกอส์ตลอดระยะเวลา20ปี การเคลื่อนไหวที่เป็นเอกลักษณ์คือสเตปแบ็กชู้ต ความสามารถในการรุกที่เหนือชั้น ทำคะแนนได้81คะแนนในเกมเดียว ทำคะแนนได้62คะแนนใน3ควอเตอร์ ติดทีมออลสตาร์ 18 ครั้ง เป็นผู้เล่นที่ทำคะแนนมากที่สุดเป็นอันดับ3ในประวัติศาสตร์เอ็นบีเอ แชม์เอ็นบีเอ5สมัย เป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เอ็นบีเอ
[2] เมจิก จอห์นสัน มีฉายาว่า พ่อมดบาสเกตบอล ทำให้ผู้ชมตื่นเต้นกับการผ่านบอลที่ยอดเยี่ยม ในประวัติศาสตร์เป็นหนึ่งในผู้เล่นมือใหม่ที่ได้รับรางวัลเอ็มพีวี พาทีม เลเกอรส์คว้าแชมป์ 5 สมัย ถูกเรียกว่า พอยต์การ์ดผู้ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ ในปี2002กลายเป็นผู้เล่นระดับหอเกียรติยศ เป็นหนึ่งใน 50 นักบาสยอดเยี่ยมในประวัติศาสตร์
[3] แลร์รี เบิร์ด มีฉายาว่า บิ๊กเบิร์ด เป็นตำนานของบอสตัน เซลติกส์ ถูกขนานนามว่านักบาสที่ไอคิวสูงที่สุดในประวัติศาสต์เอ็นบีเอ ชู้ตสามคะแนนนิ่งมาก เคยเป็นแชมป็เอ็นบีเอ สามสมัย ในปี1998กลายเป็นผู้เล่นระดับหอเกียรติยศ และเป็นหนึ่งใน 50 นักบาสยอดเยี่ยมในประวัติศาสตร์
[4] 8: เมจิก จอห์นสัน และ แลรรี เบิร์ดเป็นทีมคู่ปรับที่ยิ่งใหญ่และเป็นที่รู้จักมากที่สุด ทีมเลเกอส์แห่งเวสต์เอนด์ และดาวรุ่งของทีมบอสตัน แห่งเซลติกส์ในเขตตะวันออก ทั้งคู่พาต้นสังกัดพบกันในรอบชิงชนะเลิศเอ็นบีเอถึงสามครั้ง ในยุคทศวรรษที่แปดสิบ การปะทะกันของนกแห่งตะวันตกกับปิศาจแห่งตะวันออก ช่วยฉุดเรตติ้งที่แสนตกต่ำของเอ็นบีเอขึ้นมา ทำให้เอ็นบีเอได้รับความสนใจในสหรัฐอเมริกา
[5] : เดนนิส ร็อดแมน มีฉายาว่า เจ้าหนอน ด้วยความสูง201เซนติเมตร สามารถคว้าบอลได้ด้วยความสูง210 เซนติเมตรในเขตจุดโทษ เป็นราชันรีบาว 7ปีซ้อน ตั้งแต่ปี1991-1998 เป็นผู้เล่นคนสำคัญของทีมชิคาโก บลูส์ ในฤดูกาลปี 1995-96ถึง1997-98 เป็นคนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตามแบบ ซากุรางิ ฮานะมิจิพระเอกในการ์ตูน ‘สแลมดังก์’
