ซัพที่08: บทนำ [หรงหรง]

ซัพที่08: บทนำ [หรงหรง]

เธอคืออดีตฮองเฮาในยุคเฟื่องฟูผู้ถูกฮ่องเต้ทรราชสั่งประหาร จากบันทึกที่หลงเหลืออยู่เมื่อครั้นพระนางยังมีชีวิต พระนางเปรียบดั่งหงส์สง่าไร้ใครเทียม เป็นสตรีสูงศักดิ์ที่ฮ่องเต้โปรดปรานและหลงใหล สำหรับสนมทุกนางแล้ว พระนางเป็นดั่งผาชันที่คั่นพวกนางและฮ่องเต้ไว้

แต่แล้ววันหนึ่งเหล่าสนมต่างล้มตาย เมื่อสืบสาวราวเรื่อง ปรากฏว่าเป็นฝีมือของฮองเฮา ฮ่องเต้ทรงเสียพระทัยยิ่งนัก แม้อยากปกป้องแต่ก็ไม่อาจเลี่ยง วาจาของสุดท้ายของฮองเฮา ไม่ว่าเกิดกี่ชาติฮ่องเต้องค์นั้นก็ยังจำได้ดี

“ฝ่าบาท หม่อมฉันขออภัยที่มิอาจรับใช้พระองค์ได้อีกต่อไป วันนี้หม่อมฉันไม่เสียใจที่ต้องตายด้วยเงื้อมมือพระองค์ ทั้งยังดีพระทัยยิ่ง ที่ได้เห็นน้ำพระเนตรไหลนอง อนาคตหากพระองค์พบความจริง โปรดอย่าได้โทษองค์เอง ชาติหน้าชาติใด ขอหม่อมฉันได้มีวาสนาพบพานกับพระองค์อีกครั้ง”

หลังฮ่องเต้ประหารฮองเฮาด้วยเหล้าพิษทั้งน้ำตา ไม่กี่เดือนก็ได้ล่วงรู้ความจริง ว่าฮองเฮาถูกสี่ชายารวมหัวกันใส่ความ เพราะความโง่งมของตนที่ไม่อาจหาหลักฐานให้ฮองเฮาพ้นผิด พระองค์จึงไม่คิดจะแต่งตั้งผู้ใดเป็นฮองเฮาแทนพระนาง และไม่คิดจะเสพสุขกับผู้ใด กระทั่งกลายเป็นชนวนให้พระอนุชาก่อกบฏ

“ฟ้าดินเป็นพยาน ไม่ว่าข้าจะเกิดชาติใด ข้าก็ขอครองคู่กับเจ้า ข้าจักมีเพียงเจ้า เชื่อเพียงเจ้า รักเพียงเจ้า”

ฮองเฮาได้มาเกิดใหม่เป็นสามัญชนในยุคปัจจุบัน ลืมเลือนซึ่งอดีตชาติ และใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขภายในครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่ง

ทว่าเมื่อเธออายุได้สิบแปดปี พ่อและแม่กลับเสียชีวิตลงเพราะอุบัติหตุ ทำให้เธอต้องอาศัยอยู่กับพี่ชายผู้มีอายุมากกว่าถึงห้าปีเพียงสองคน เพราะความช็อก ทำให้พี่ชายของเธอเก็บตัวทำงานอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปไหน เธอจึงต้องออกทำงานพิเศษเพื่อหาเลี้ยงตนและพี่

โจว หรงหรง คือชื่อของเธอในชาตินี้ เวลานี้เธออายุครบยี่สิบปี ศึกษาอยู่ณ.คณะศิลปศาสตร์ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง อาศัยทุนเรียนดีในการเล่าเรียน เพราะมีเงินพอจะไปเรียนพิเศษ หรงหรงจึงศึกษาภาษามากมายผ่านตำรา และทำงานพิเศษเป็นไกด์นำเที่ยวให้นักท่องเที่ยวในพื้นที่

 

ก็อกๆ

หรงหรงเคาะประตูห้องของพี่ชาย ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน ก็พบชายหนุ่มคนหนึ่งผมเผ้ารุงรังกำลังนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวเดินไปเปิดม่าน ก่อนจะโวยวายเช่นทุกวัน

“พี่คะ! ตื่นได้แล้ว หัดดูแลตัวเองซะบ้างสิ” หรงหรงต่อว่าพี่ชาย แสงแดดที่สาดส่องมาจากด้านนอก ทำให้ชายหนุ่มแสบตา เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า

“พอเลยนะพี่ นี่มันผ่านมาสามปีแล้วนะ พี่ต้องลุกมาทำงานได้แล้ว!” หรงหรงพยายามยื้อผ้าห่ม

“อย่ายุ่งน่ะ” ร่างใต้ผ้าห่มบ่นงึมงำ หรงหรงยอมปล่อยผ้า ก่อนเปลี่ยนมาเท้าเอว

“พี่!” หรงหรงตวาด แต่ก็ไม่เป็นผล

“ไม่รู้ล่ะ ไม่ว่ายังไงปีนี้หรงหรงก็จะทำให้พี่ลุกมาทำงานให้ได้ ไม่งั้นวันไหนไม่มีหรงหรงพี่จะอยู่ไม่ได้เอา!” ชายหนุ่มลุกพรวด มองหน้าน้องสาวตนเขม็ง

“จะไปไหน?” หรงหรงผงะ ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเขย่าร่างน้องสาว

“พี่ถามว่าเราจะไปไหน! พี่ไม่ให้เราจากพี่ไปอีกคนหรอกนะ!” ท่าทางหวาดกลัวของพี่ชาย ทำให้หรงหรงถอนหายใจ

“ใจเย็นสิพี่! หรงหรงหมายถึงแต่งงานต่างหาก” ผู้เป็นพี่นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนล้มตัวลงนอน

“โธ่เอ้ย” ท่าทางไม่สนใจของพี่ชายทำให้หรงหรงฉุนขาด

“โธ่เอ้ย? โธ่เอ้ยนี่หมายความว่ายังไงกัน!! ลุกมาอธิบายเดี๋ยวนี้เลยนะพี่!” หรงหรงแหกปาก ชายหนุ่มจึงพลิกตัวหันมามองน้องสาว

“หมายความว่าพี่มั่นใจว่าเราขึ้นคานแน่” หรงหรงกำหมัดแน่น ก่อนจะกรีดร้อง

“พี่บ้า!!!” หญิงสาวใช้กระเป๋าฟาดใส่ร่างของพี่ชายอย่างแรงจนอีกฝ่ายจุก ก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากห้อง ไม่สนใจเสียงโอดโอยด้านหลัง

ให้ตายเถอะ เมื่อไรพี่จะกลับเป็นคนเดิมสักที

ขณะที่หรงหรงใส่รองเท้า เธอจึงนึกบางอย่างได้ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง เพื่อหยิบหนังสือของนักเขียนคนโปรดเพื่อไปอ่านในรถเมล์ ดวงตาคู่งามจับจ้องไปยังเลขหนึ่งบนสัน ก่อนจะถอนหายใจ เงยหน้ามองบอร์ดเล็กๆ ที่เธอจัดและตกแต่งอย่างดี

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเก่าที่เธอเก็บรักษาไว้ หรงหรงจำได้ดี เมื่อตอนเธออายุสิบปี เธอเริ่มหลงไหลในโลกอักษรและวรรณกรรม โดยเฉพาะผลงานของเหออยู่ร์หาน นักเขียนที่กลายเป็นตำนานเมื่อห้าปีที่แล้ว

เมื่อได้อ่านผลงานแรกของเขาที่สามารถเปลี่ยนได้แม้กระทั่งหน้าประวัติศาสตร์ ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว ราวกลับได้พบพานสิ่งที่ขาดหาย นับแต่นั้นเธอจึงสะสมเงินเพื่อซื้อผลงานของเขามาโดยตลอด ไม่คิดว่าหนังสือในมือเล่มนี้ จะเป็นหนังสือเล่มสุดท้ายของเขา ทั้งยังเป็นหนังสือที่เขียนไม่จบ

เห้อ.. อยากรู้จังว่าตอนจบจะเป็นยังไง

หรงหรงคิดเรื่อยเปื่อยขณะเดินลงบันได แต่แล้วเท้าของเธอก็เกิดลื่นราวกับมีใครดึง ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง

“กรี๊ดดด!”

ตึง! โครม!!

ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับหัวบันได ก่อนจะลงไปกระแทกพื้นอีกครั้งความรู้สึกเจ็บแล่นมาทั่วร่าง โดยเฉพาะที่ศีรษะ ดวงตาคู่งามหนักขึ้นเรื่อยๆ เลือดสีแดงสดเริ่มไหลนองจนเปรอะหนังสือในมือ

เจ็บ..เจ็บจัง..พี่..พี่ช่วย..ด้ว..ย

ชายหนุ่มในห้องลุกพรวดจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้อง

“หรงหรง! เกิดอะไรขึ้น!” เขาตะโกนถามทันทีที่เปิดประตู แต่ไร้เสียงตอบรับ จึงรีบวิ่งไปที่บันไดเพื่อลงไปดู ทว่าเมื่อมองลงไป ดวงตาของเขาก็เบิกโผลง ใบหน้าซีดเผือดทันทีเมื่อเห็นร่างของน้องสาวนอนจมกองเลือดสีแดงสด

“พ..พี่..พี่ฉีหมิง..” ริมฝีปากงามเอ่ยพึมพำ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใสเหลือบมองพี่ชายอย่างอ่อนแรง ก่อนมันจะปิดลงพร้อมสติที่ดับวูบ

“ร..หรงหรง..หรงหรง!!!”

 

เมื่อหรงหรงลืมตาขึ้นมา รอบข้างก็เป็นสีขาวโพลน เธอลุกขึ้นยืนด้วยความสงสัย

ที่นี่..ที่ไหน?

หญิงสาวพยายามมองไปรอบด้านแต่ก็ไม่พบอะไร พลันแสงสีขาวจึงลอยมาอยู่ตรงหน้าเธอ พลันแสงนั้นจึงเปลี่ยนเป็นชายชราผู้สวมชุดขาว

“ยินดีที่ได้พบ ฮองเฮาหลิว” ชายชราเอ่ย หรงหรงเผยสีหน้าไม่เข้าใจ

ใครกันฮองเฮาหลิว?

“นั่นสินะ.. ในชาตินี้ข้าต้องเรียกท่านว่าโจว หรงหรง” เขาลูบเคราช้าๆ หรงหรงยิ่งไม่เข้าใจสถานการณ์

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าฉันตกบันไดไม่ใช่เหรอ?! แล้ว..แล้วทำไมถึงมาอยู่นี่!” หรงหรงร้อนรน พระเจ้าจึงเว้นจังหวะให้เธอได้ทำใจ

“หรงหรง.. ตัวเจ้านั้นได้ตายไปแล้ว” หญิงสาวนิ่งค้าง ใบหน้าซีดเผือด มองมือและร่างกายตน

“ไม่..ไม่จริง ฉันจะตายได้ยังไง ฉันยังตายไม่ได้ ฉันทิ้งพี่ไว้คนเดียวไม่ได้!” เธอโวยวาย

ขนาดตอนนี้พี่ยังรับเรื่องการตายของพ่อแม่ไม่ได้ แล้วจะไปรับเรื่องที่ฉันตายได้ยังไง!

หรงหรงคุกเข่าลงกับพื้น ยกมือไหว้ขอพระเจ้าทั้งน้ำตา

“ท่านคือพระเจ้าใช่ไหม ได้โปรดส่งฉันกลับไปเถอะ พวกเราพี่น้องเพิ่งสูญเสียพ่อแม่ไปไม่กี่ปี ถ้าฉันตายไปอีกคน พี่ต้องฆ่าตัวตายแน่ๆ” หรงหรงขอร้อง พระผู้เป็นเจ้าจึงถอนหายใจ

“เรื่องของโจวฉีหมิง เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล เพื่อเป็นการชดเชยเรื่องการตายของเจ้า ข้าจึงมอบวาสนาให้เขา ทั้งอำนาจและเงินทอง รวมทั้งอายุขัยที่ยืนยาว” หรงหรงขมวดคิ้ว

“ชดเชย? ชดเชยงั้นเหรอ? ท่านหมายความว่ายังไง?” พระเจ้าประคองหรงหรงให้ลุกขึ้น

“แท้จริงอายุขัยของเจ้านั้นยืนยาว วันนี้ไม่ใช่วันตายของเจ้า” หญิงสาวอ้าปากค้าง

“ท..ท่านจะบอกข้าว่าข้าตายเพราะความผิดพลาดเหรอ!!” หรงหรงแผดเสียงลั่น ทำเอาพระเจ้านึกถึงตอนที่คุยกับจินหลงขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่ ที่ข้าต้องดึงเจ้ามายังที่แห่งนี้นั้นมีสาเหตุ” พระเจ้าเว้นจังหวะ ก่อนจะจ้องเข้าไปในตาของหรงหรง

“เจ้าคงรู้จักเหออยู่ร์หานสินะ”

“แน่นอนฉันรู้จัก” จะไม่รู้จักได้ยังไง ในเมื่อตอนเธอตายหนังสือของเขายังอยู่ในมือเธอเลย!

“และคงรู้จักฮองเฮาหลิวกับฮ่องเต้หยางด้วยใช่หรือไม่” หรงหรงพยักหน้า ไม่เข้าใจอีกฝ่ายจะถามอะไรนักหนา

“เหตุที่เหออยู่ร์หานสามารถเขียนเรื่องราวทั้งหมดได้จนกระทั่งเปลี่ยนแปลงหน้าประวัติศาสตร์ ไม่ใช่เพราะเขาฝันเห็นฮ่องเต้หยางในฝัน แต่เพราะเขาคือฮ่องเต้หยางที่กลับชาติมาเกิดใหม่” หญิงสาวอ้าปากค้าง

“ตลกน่ะ..” หัวใจของหรงหรงเต้นไม่เป็นส่ำ

“เรื่องนี้เป็นความจริง ข้าเป็นคนส่งฮ่องเต้หยางลงไปเกิดใหม่ด้วยตนเอง” พระเจ้าลูบเครา ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไป

“และข้าก็เป็นคนส่งเจ้าไปเกิดใหม่เช่นกัน ฮองเฮาหลิว” หรงหรงชี้มาที่ตัวเองด้วยความฉงน

“ใช่ ดวงวิญญาณของเจ้าชาติที่แล้วคือฮองเฮาหลิวผู้กลับชาติมาเกิดใหม่” หญิงสาวไม่อยากเชื่อ

ตัวเธอเนี่ยนะคือฮองเฮาหลิวคนนั้น?!

“แต่ฉันไม่เห็นจำเรื่องพวกนั้นได้เลย” พระเจ้าถอนหายใจ

“แน่นอน การที่เจ้าจำอดีตชาติไม่ได้ถือเป็นเรื่องปกติ มีเพียงอยู่ร์หานเท่านั้นที่จดจำได้ เพราะเขาได้แลกวาสนามังกรทั้งหมดที่มีเพื่อให้สามารถจดจำอดีตชาติได้” ชายชราอธิบาย

“แต่..ต่อให้เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แล้วทำไมฉันต้องตายด้วยล่ะ?” หญิงสาวดึงกลับเข้าประเด็น

“เพราะข้าต้องการความช่วยเหลือจากเหออยู่ร์หาน” ยิ่งไม่เกี่ยวกับเธอเลยไม่ใช่เหรอ?! ราวกับพระเจ้าจะรู้ว่าเธอคิดอะไร พระองค์จึงอธิบายต่อ

“แท้จริงอยู่ร์หานมีอายุขัยยืนยาว และหากเขายังมีชีวิตอยู่ เจ้าจะได้พบเขาเป็นครั้งแรกในปีหน้า เมื่ออยู่ร์หานพบหน้าเจ้า เขาก็สามารถจดจำได้ทันทีว่าเจ้าคือฮองเฮาหลิวคนรักของเขาในชาติที่แล้ว ด้วยด้ายแดงที่ผูกพันพวกเจ้ามาหลายภพหลายชาติ เพียงไม่กี่ปีเจ้าและอยู่ร์หานจึงได้ครองคู่กันอีกครั้ง” ม..หมายความว่า ฉันจะได้แต่งงานกับเหออยู่ร์หานงั้นเหรอ?!

หรงหรงหน้าแดงขึ้นกะทันหัน ไม่เคยคิดเคยฝันว่าตนและนักเขียนในดวงใจจะมีชะตาผูกพันกันถึงเพียงนี้

“แต่เพราะข้าต้องการความช่วยเหลือจากเขา จึงได้ดึงเขากลับมายังที่แห่งนี้ เพื่อไปช่วยข้าพัฒนาดวงดาวอีกดวงหนึ่งที่คล้ายกับโลกในอดีตของพวกเจ้า แรกเริ่มข้าอยากให้อยู่ร์หานไปเป็นฮ่องเต้อีกครั้ง แต่เพราะเขาแลกวาสนาทั้งหมดไปแล้ว ข้าจึงไม่อาจทำเช่นนั้นได้ สุดท้ายจึงส่งเขาไปเลือกเฟ้นผู้ที่คู่ควรกับบัลลังก์ และสนับสนุนชายผู้นั้นให้ครองราชย์นานที่สุด” ไม่ว่าจะฟังยังไง..ก็ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่เหรอ!!

“แล้วยังไง” หรงหรงเริ่มหงุดหงิด

“สิ่งที่ข้าชดเชยความตายให้กับพี่ชายของเจ้า คือวาสนามากมาย ส่วนสิ่งที่ข้าชดเชยให้กับอยู่ร์หาน คือชีวิตอมตะจนถึงสามสิบปี พร้อมพรสองข้อที่เขาสามารถร้องขอได้” พระเจ้าสูดหายใจเข้า ก่อนจะเอ่ยมันออกมา

“เพราะพรนี่แหละ ทำให้เจ้าต้องมาอยู่ตรงนี้” หมายความว่าที่เธอตายเพราะเหออยู่ร์หานงั้นเหรอ?

“สิ่งที่เขาขอคือผู้ช่วยที่สามารถไว้ใจได้ไปยังโลกใบนั้นกับเขาอีกคน” ก็เลยเป็นเธอ?

“แล้วทำไมถึงเป็นฉัน?” หรงหรงกัดริมฝีปาก

“ทุกชาติที่ผ่านมาพวกเจ้าทั้งสองต่างสาบานให้พบพานและครองคู่กันทุกชาติ พวกเจ้าไม่เคยทรยศหักหลังกันสักครั้ง” ชายชราผพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แต่หรงหรงส่ายหน้า

“ไม่ใช่ ฮ่องเต้หยางเป็นผู้ประหารฮองเฮาหลิวด้วยพระองค์เอง ทำเช่นนี้ก็เหมือนหักหลังกัน” หรงหรงไม่ชอบใจ พระเจ้าถอนหายใจอีกครั้ง

“เหตุที่ฮ่องเต้หยางต้องประหารฮองเฮาหลิวไม่ใช่เพราะพระประสงค์ แต่เพราะสถานการณ์และหลักฐานชี้ไปที่ฮองเฮาหลิว เจ้าเองก็ได้อ่านเรื่องราวที่แท้จริงแล้วมิใช่หรือ? ความรู้สึกของฮ่องเต้หยางที่มีต่อฮองเฮาหลิวมั่นคงเพียงใด หนักแน่นเพียงใด พระองค์รู้สึกผิดและเสียใจขนาดไหน เจ้าอ่านแล้วก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ” หรงหรงกำหมัด เธอยังจำได้ดี ไม่ว่าจะอ่านเรื่องราวของฮองเฮาหลิวกี่ครั้ง เธอก็มักจะร้องไห้ออกมาทุกครั้ง ความรู้สึกอัดอั้นมักอยู่ในใจ ความรู้สึกของฮ่องเต้หยางที่ลงมือประหารคนรักทั้งน้ำตา.. แต่เดี๋ยวนะ

“พระองค์บอกว่าฉันคือฮองเฮาหลิวกลับชาติมาเกิด ส่วนเหออยู่ร์หานคือฮ่องเต้หยางสินะ?” พระเจ้าพยักหน้า หรงหรงกุมขมับก่อนหรี่ตามองไม่ชอบใจ

“แปลว่าชาติแรกข้าโดนเขาประหาร ส่วนชาตินี้ข้าก็ต้องมาตายเพราะเขาอีกงั้นเหรอ?!” ชายชราผงะ แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

กรี๊ดดดด อย่าให้ฉันเจอนายนะเหออยู่ร์หาน! มันต้องโดนทุบหลายๆ รอบเลย!

“สรุปคือเพราะการตายของฉัน พี่ฉีหมิงจึงได้โชคลาภวาสนาอายุขัยยืนยาวสินะ และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ฉันต้องไปเกิดใหม่ในโลกอีกใบเพื่อช่วยเหออยู่ร์หานในการเลือกตัวฮ่องเต้?” หรงหรงสรุปเรื่องราว พระเจ้าจึงพยักหน้า หญิงสาวนิ่งคิดไปสักพักก่อนจะตอบว่า

“ก็ได้ เพื่อแลกกับชีวิตที่ดีและมีความสุขของพี่ฉีหมิง ฉันยอม! แต่ท่านต้องรับปากว่าพี่ฉีหมิงจะได้พบกับความสุขนะ” ..เอาจริงๆ ตอนนี้เธอตายแล้ว ก็เท่ากับไม่มีทางเลือกอยู่ดี

“ข้ารับประกัน” ดี!

“งั้นก็ส่งฉันไปได้เลย” หรงหรงเตรียมใจเรียบร้อย แต่กลับโดนพระเจ้าเบรกเข้าซะงั้น

“อย่าเพิ่ง ข้ายังไม่ได้พูดถึงพรอีกข้อที่เหออยู่ร์หานขอไว้เลย” อ้าว.. เขาจะขออะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ?

“พรอะไรอีกล่ะ” หญิงสาวเท้าเอว

“เขาขอมอบพรข้อนี้ให้เจ้าเลือก” ...แล้วตัวเขาเองล่ะ?

“ให้ฉันเนี่ยนะ?” พระเจ้าพยักหน้ายืนยัน

“เหออยู่ร์หานกล่าวว่า โลกที่จะไปนั้นไม่ต่างจากโลกในชาติแรกของเขา ตัวเขามีความรู้จากทั้งชาติแรกและชาติสอง จึงต้องการให้มอบพรข้อนี้ให้กับผู้ช่วยของเขา” จะเรียกเป็นคนดีหรืออวดเก่งดีล่ะเนี่ย

“เหมือนกับโลกในชาติแรก แปลว่าจีนโบราณสินะ” หรงหรงครุ่นคิด เธอเองก็ได้ดูซีรีส์ข้ามเวลามามากมาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่เข้าใจอย่างยิ่ง

คนพวกนั้นเขาอยู่ไปได้ยังไง โทรศัพท์ก็ไม่มี เกมก็ไม่มี แอร์ก็ไม่มี ร้อนก็ร้อนมีแต่ฝุ่น! ต้องมาเปลี่ยนจากชีวิตสะดวกสบายไปเป็นอย่างนั้นเป็นเธอคงอยู่ไม่ไหวแน่

“พรอะไรก็ได้งั้นเหรอ?” หรงหรงเอียงคอ พระเจ้าจึงรีบดักทาง

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ให้ข้าส่งคนไปเพิ่ม” ขืนของี้กันหมด คงได้ย้ายคนจากโลกนี้ไปโลกนั้นทั้งหมดแน่!

“งั้นขอหลุมมิติที่หยิบของออกมาจากโลกเดิมได้!” พระเจ้าอ้าปากค้าง

ก็คิดว่าพรของเหออยู่ร์หานนั้นทำพระองค์ลำบากมามากแล้ว แต่พรที่โจวหรงหรงขอนั้นมันยากยิ่งกว่ายากอีก!!

“แต่นั่นมัน..”

“ท่านบอกเองว่าได้ทุกอย่าง เป็นพระเจ้าจะผิดคำพูดได้เหรอ พระองค์ก็เห็นอยู่ว่าโลกเดิมฉันเต็มไปด้วยเครื่องอำนายความสะดวก จะให้ไปอยู่ในโลกที่ไม่มีแม้แต่หนังสือนิยาย เกม โทรศัพท์ได้ยังไงล่ะ อีกอย่างถ้าไม่รู้อะไรก็ยังมีgoogleคอยช่วย ฉันน่ะไม่ได้เหมือนเหออยู่ร์หานที่สามารถจดจำอดีตชาติได้นะ เคยชินกับยุคสมัยนั้น” พระเจ้าอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าหรงๆ จะรัวคำพูดใส่ขนาดนี้

ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเหตุใดสองคนนี้จึงคู่กันทุกชาติภพ! ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย!!

“ข้าจะลองดูก็ได้ แต่ข้าไม่รับประกันว่าเจ้าจะได้ตามที่เจ้าหวัง การเชื่อมมิติของดวงดาวไม่ใช่เรื่องง่าย อาจหยิบได้เพียงของเล็กๆ น้อยๆ ที่แน่ๆ อย่างหนึ่ง ของอย่างหลุมมิติที่ไม่มีรูปธรรมข้ามิอาจทำได้ ข้าจะลองหาทางอื่นดู” ก็ยังดี

“พอไปเกิดใหม่แล้ว จะใช้ได้เลยใช่ไหม?” พระเจ้ารีบส่ายหน้า

“ข้าขอเวลาสิบปีในการสร้าง” หรงหรงอ้าปากค้าง

“สิบปี?! สิบปีเลยเหรอ! กว่าของที่ข้าขอจะมา ข้าไม่ชินกับชีวิตในยุคนั้นแล้วหรือไง” เสียงแหลมร้องลั่น ทว่าพระเจ้ากลับไม่สนใจ

“หรือเจ้าจะเปลี่ยนพรก็ได้นะ” พระเจ้าไม่รั้ง หรงหรงเบะปากนิ่งคิด กว่าเธอจะอายุสิบขวบก็ไม่น่านาน กินๆ นอนๆ เล่นๆ แปปเดียวก็ครบกำหนดแล้ว

“สิบปีก็สิบปี รอก็ได้!”

 

หรงหรงรู้สึกตัวอีกครั้งก็รู้สึกว่ารอบด้านเต็มไปด้วยน้ำที่อบอุ่น เมื่อยื่นมือเหยียดขาก็สัมผัสได้ถึงผนังนุ่มหยุ่น

เห็นในนิยายชอบเริ่มเรื่องตอนคลอดออกมาแล้ว ไม่คิดว่าข้าต้องมาเริ่มตั้งแต่อยู่ในท้องแม่

แล้วข้าต้องอยู่ในนี้อีกนานเท่าไร?

ทารกน้อยคิดกับตัว ระหว่างอยู่ในท้องก็คอยฟังและเรียนรู้เสียงจากด้านนอก จึงพบว่าตนได้เกิดเป็นลูกชาวสวนที่หมู่บ้านหนึ่ง ทุกวันมักได้ยินเสียงคนในครอบครัวพากันมาพูดคุยกับเธอผ่านท้อง หรงหรงไม่รู้จะทำเช่นไร จึงใช้มือแตะไปที่ผนังเพื่อส่งสัญญาณ

จะว่าไป..การที่ข้ามาเกิดเป็นลูกชาวไร่ แล้วจะไปช่วยเหออยู่ร์หานหาตัวฮ่องเต้ได้ยังไง?

ยังมีเรื่องที่เหออยู่ร์หานชาตินี้เกิดเป็นใครอีก หากพูดถึงตำแหน่งที่ช่วยสนับสนุนได้ก็คงเกิดเป็นลูกชายขุนนาง ไม่น่าพีคไปเกิดเป็นองค์ชาย เพราะยังไงเขาก็ไม่มีวาสนามังกรอยู่แล้วนี่ ถ้าข้าเกิดมาแล้วเจอหน้าเขาเลยคงดี จะได้ไม่ต้องตามหากัน

เด็กน้อยคิดไปเรื่อยระหว่างอยู่ในท้อง จนกระทั่งวันที่เธอจะต้องเกิดมา จู่ๆ ผนังที่อ่อนนุ่มก็บีบเข้ามารัดตัว น้ำรอบกายทะลักออกไปจนหมด

ข้า..ข้ากำลังจะเกิดเหรอ?!

หรงหรงตื่นเต้นดีใจ หวังจะได้เห็นหน้าของผู้เป็นพ่อและแม่ที่เอ็นดูเธอมาตลอด ชาติมีวาสนาได้อยู่กับพวกท่านเพียงสิบแปดปี ชาตินี้ได้เกิดใหม่ก็อยากอยู่ด้วยกันนานๆ

“แย่แล้วเด็กไม่กลับหัว!” เสียงหมอตำแยจากด้านนอกทำให้หรงหรงฉงน เธอต้องกลับหัวด้วยเหรอ?

“ฮูหยินพยายามหน่อยนะ” ข้าจะปล่อยให้ท่านแม่พยายามคนเดียวไม่ได้!

เด็กน้อยพยายามช่วยดันตัวออก จนกระทั่งเหลือเพียงส่วนคอ

“เบ่งอีกหน่อยฮูหยิน! ลูกน้อยของเจ้าจะได้ออกมาแล้ว” หมอตำแยส่งเสียงอื้ดๆ เพื่อช่วยฮูหยินเบ่ง พลันไป๋ฮวาก็รู้สึกว่าหัวของเธอได้ออกมายังโลกภายนอกแล้ว

เธอได้เกิดแล้ว!

“อุแว๊ อุแว๊” หรงหรงเปล่งเสียงร้อง ทว่าไร้เสียงตอบรับจากหมอตำแย เธอรู้สึกได้ว่ามือที่อุ้มอยู่นั้นสั่นเครือ

“ท..ท่านหมอ..ลูกข้าล่ะ ขอข้าดูลูกหน่อย” ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้ม ทว่าหมอตำแยกลับหน้าถอดสี หรงหรงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงพยายามลืมตาขึ้นดู ก่อนจะพบใบหน้าของหญิงชราที่ใบหน้าซีดเซียว ปากสั่นด้วยความหวาดกลัว เมื่อหมอตำแยเห็นหรงหรงลืมตา ก็กรีดร้องออกมาลั่น

“ปีศาจ!! เด็กนี่เป็นปีศาจ!!!”