ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 18
ตอนที่ 18
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น มีคนนั่งอยู่ในออฟฟิศของเย่อวี้เฉิงทั้งหมดห้าคน เย่อวี่เฉิง อู๋ติ้งหวา หลี่หมิงเจิ้ง ยังมีเฉินกั๋วอี๋หัวหน้าโค้ชและหลิวเจียหวาผู้ช่วยโค้ชของโรงเรียนมัธยมปลายตงไถ
เย่อวี้เฉิงชงชาอย่างคุ้นเคย อู๋ติ้งหวายุ่งอยู่กับการเตรียมขนมกินคู่กับชา หลี่หมิงเจิ้ง เฉินกั๋วอี๋ หลิวเจียหวาพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“คิดไม่ถึงว่าคุณจะโดนลากไปอยู่โรงเรียนมัธยมปลายตงไถ ยินดีด้วยนะ” หลี่หมิงเจิ้งพูดกับหลิวเจียหวา
หลิวเจียหวาโบกมือ “ก็เพราะพี่นี่แหละ คนที่โรงเรียนมัธยมปลายไถตงต้องการลากตัวไปก็คือพี่ แต่พี่ก็ออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำ ดังนั้นเขาก็เลยต้องจำใจไปเอาผมแทน”
เฉินกั๋วอี๋ที่มีใบหน้าลึก ผิวสีเข้ม รอยยิ้มสดใส มักทำให้คนคิดว่าเป็นคนพื้นเมืองหัวเราะขึ้น พร้อมกับตบไหล่หลิวเจียหวา “มันก็ถูกที่เป้าหมายของพวกเราในตอนแรกคือหลี่หมิงเจิ้ง แต่ตอนหลังคุณก็ช่วยพวกเราไม่น้อย อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ”
“ขอบคุณพวกคุณมากนะที่เต็มใจมาหาเรา กวงเป่ยเพิ่งตั้งทีมบาสเกตบอล จึงต้องการเกมฝึกซ้อมสนามนี้มาก” หลี่หมิงเจิ้งพูด
เฉินกั๋วอี๋หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง “อย่าพูดแบบนี้เลยครับ เป้าหมายหลักของพวกเราครั้งนี้คือการแข่งขันฝึกซ้อมกับโรงเรียนมัธยมปลายหรงซิน ที่มากวงเป่ยแค่อยากเห็นหลี่กวงเย่าที่ผู้ช่วยโค้ชเราแนะนำมา ว่าจะเก่งแค่ไหนแค่นั้นเอง”
หลี่หมิงเจิ้งฉีกยิ้ม “งั้นคุณคงต้องผิดหวังแล้วล่ะ การแข่งขันครั้งนี้ ผมจะให้กวงเย่าพยายามอย่าลงมือเอง ถึงแม้ว่าจะลงมือก็ได้แค่นอกเส้นสามคะแนนเท่านั้น”
เฉินกั๋วอี๋ขมวดคิ้ว ถามอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ?”
หลี่หมิงเจิ้งยิ้ม “ถ้าหากเขาลงมือเองตลอดเวลา การแข่งขันสนามนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร บาสเกตบอลเป็นกีฬาประเภททีม การแข่งขันครั้งนี้เอาไว้ดูการเล่นของผู้เล่นคนอื่นๆ เท่านั้นเอง”
เฉินกั๋วอี๋มีความสงสัย “เขาเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
หลี่หมิงเจิ้งแค่ยิ้ม ไม่ได้ตอบคำถามของเฉินกั๋วอี๋ แต่เป็นหลิวเจียหวาที่พูดขึ้นแทน “ถ้าหากตอนนั้นกวงเย่าเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลกับผู้เล่นตัวจริงทั้งสี่คนของโรงเรียนมัธยมปลายตงไถ อย่างเร็วม.5 โรงเรียนมัธยมปลายตงไถก็จะมีกำลังเพียงพอที่จะปะทะกับโรงเรียนมัธยมปลายฉี่หนาน!”
คำพูดของหลิวเจียหวา โค้ชโรงเรียนอื่นได้ยินอาจจะเย้ยหยัน แต่เฉินกั๋วอี๋เคยเห็นความสามารถของผู้เล่นทั้งสี่คนของตงไถ ดังนั้นเขาจึงไม่คิดสงสัยกับคำพูดของหลิวเจียหวาเลยสักนิด แต่แปลกใจกับทักษะบาสเกตบอลของหลี่กวงเย่ามากกว่า
“นักเรียนใหม่สี่คนนั้นมีความเข้าใจในการเล่นเป็นอย่างดี วิ่งเคลื่อนไหวเร็ว ทั้งยังแบ่งหน้าที่กันได้ดี นอกจากความต้านทานที่ยังไม่ค่อยพอแล้ว ที่เหลือก็แทบไม่ต้องพูดจู้จี้จุกจิกเลย หลังจากเปิดลีกแข่งขันในเดือนมกราคม กุมภาพันธ์ปีหน้าแล้ว พวกเขาจะต้องเป็นทีมตัวสำรองที่น่ากลัวอย่างแน่นอน” เมื่อคิดถึงผู้เล่นทั้งสี่คนขึ้นมา เฉิงกั๋วอี๋หัวเราะ จากนั้นจึงคิดข้อเสนอที่ดีข้อหนึ่งขึ้นมา
“จู่ๆ ผมก็มีข้อเสนอดีๆ ข้อหนึ่ง งั้นผมให้ผู้เล่นทั้งสี่คนกับผู้เล่นตัวสำรองอีกไม่กี่คนลงสนาม เป็นไงบ้าง?”
“ตงไถเป็นทีมของคุณ คุณจะกำหนดยังไงก็ได้อยู่แล้ว” หลี่หมิงเจิ้งยิ้มตอบ
เฉินกั๋วอี๋มองไปยังเย่อวี้เฉิง “ผู้อำนวยการเย่ สองอาทิตย์นี้พวกเราอยู่ภาคใต้ กำหนดวันที่จะซ้อมแข่งได้แล้วรีบบอกผมนะ พวกเราจะให้ความร่วมมือเต็มที่”
เย่อวี้เฉิงพยักหน้า พูดด้วยสายตาเฉียบคม “ไม่มีปัญหาครับ”
เนื่องจากเฉินกั๋วอี๋กับหลิวเจียหวายังต้องรีบไปโรงเรียนมัธยมปลายหรงซิน ดังนั้นดื่มชาไม่กี่ถ้วย จึงต้องขอตัวไปต่อ
“ไอ้บ้าเอ๊ย ดูถูกกวงเป่ยถึงขนาดนี้เชียว” ส่งทั้งสองคนนั้นแล้ว สีหน้าเย่วี้เฉิงซีดเซียว
อู๋ติ้งหวาพูดขึ้น “อันนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ จะพูดยังไงพวกเขาก็เป็นทีมที่มีประวัติ ยังเคยได้คะแนนดีๆ จากการแข่งขันลีกเออีกด้วย”
หลี่หมิงเจิ้งกลับส่ายหน้า เขามีความคิดเห็นที่ตรงกันข้าม “พวกแกคิดผิดแล้ว เขาไม่ได้ดูถูกกวงเป่ย”
เย่อวี้เฉิงมองหน้าหลี่หมิงเจิ้ง “หมายความว่าไง?”
หลี่หมิงเจิ้งเผยรอยยิ้มซุกซนและมีความเชื่อมั่น “เพราะผู้เล่นทั้งสี่คนที่เขาพูดถึง เป็นคนที่ฉันสอนเองกับมือ ความสามารถยอดเยี่ยมมาก!”
เวลาทำความสะอาดช่วงบ่าย อู๋ติ้งหวาเรียกผู้เล่นทั้งสิบเอ็ดคนที่เลือกเข้าทีมมารวมตัวกันชั่วคราว ประกาศเรื่องการดำเนินการแข่งขันกระชับมิตรระหว่างโรงเรียนมัธยมปลายตงไถให้ทุกคนรับรู้
พอได้ยินข่าวนี้ ผู้เล่นแต่ละคนมีปฏิกิริยาตอบกลับที่แตกต่างกันออกไป หลี่กวงเย่าตื่นเต้นมาก เพราะเขารู้ว่าจะได้เจอกับเพื่อนที่เคยรู้จักกันมา ยังมีเซี่ยหย่าซูที่ตื่นเต้นเช่นกัน เพราะก่อนหน้านี้ผู้อำนวยการเคยรับปากว่าให้เธอลงเล่นการแข่งขันกระชับมิตรได้ หยางเจินอี้กับเว่ยอี้ฝานแทบไม่มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ ตอนที่เว่ยอี้ฝานอยู่ม.4 ที่หรงซินก็เคยแข่งกับตงไถมาแล้ว รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่ยากเกินไป หยางเจินอี้กลับคิดว่านี่เป็นแค่การแข่งขันกระชับมิตรแค่สนามหนึ่ง ดูผ่อนคลายไม่เครียดแค่นั้นเอง
ไมค์ที่ไม่เคยได้ยินชื่อโรงเรียนมัธยมปลายตงไถ กระทั้งไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกคัดเลือกให้เข้าทีมบาสเกตบอล ยืนด้านหลังหลี่กวงเย่า ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง อีกหกคนที่เหลือมองหน้ากันไปมา บางคนท่าทางกระตือรือร้น อยากจะใช้การแข่งขันนัดนี้พิสูจน์ความสามารถของตัวเอง ให้ตัวเองได้เป็นตัวจริง บางคนเผยสีหน้าหวาดกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับความสามารถทีมแข่งขันลีกเอได้หรือเปล่า บางคนก็เพ้อฝันว่าในการแข่งขันจะเลย์อัพหล่อๆ ดึงดูดสาวๆ ที่อยู่ข้างสนามให้กรี๊ดกราด
“หลังจากโค้ชปรึกษาเรื่องแต่งตั้งตัวจริงกับผู้อำนวยการเรียบร้อยแล้ว อย่างเร็วพรุ่งนี้จะประกาศให้รู้ และการแข่งขันกระชับมิตรจะจัดขึ้นในอาทิตย์นี้ ไม่กี่วันนี้ก็อย่าตื่นเต้นฝึกซ้อมจนทำให้ตัวเองบาดเจ็บล่ะ” อู๋ติ้งหวาพูดจบก็ให้ทุกคนแยกย้าย แต่เหลือไม่กี่คนที่อยู่ต่อ
“โค้ชคะ ก่อนหน้านี้ผู้อำนวยการเคยรับปากว่าให้หนูลงแข่งกระชับมิตรได้ เรื่องนี้โค้ชยังจำได้ใช่ไหมคะ?” เซี่ยหย่าซูมองอู๋ติ้งหวาด้วยท่าทางตื่นเต้น
อู๋ติ้งหวารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “โค้ชจำได้”
ดวงตาคู่นั้นของเซี่ยหย่าซูเป็นประกาย “โค้ชคะ วางใจเถอะ หนูจะไม่ทำให้โค้ชผิดหวังแน่นอน”
หลังจากที่เซี่ยหย่าชูเดินออกไปอย่างเบิกบานใจ ก็ถึงคิวหลี่กวงเย่า “โค้ชครับ โค้ชรู้รายชื่อคนที่จะลงแข่งขันกระชับมิตรของโรงเรียนมัธยมปลายตงไถในครั้งนี้หรือเปล่าครับ?”
อู๋ติ้งหวาถาม “ทำไมเหรอ?”
สีหน้าหลี่กวงเย่าเต็มไปด้วยความหวัง “เพราะผมมีเพื่อนหลายคนเล่นในทีมโรงเรียนมัธยมปลายตงไถ เลยอยากจะมั่นใจว่าครั้งนี้พวกเขาจะมาหรือเปล่า”
อู๋ติ้งหวาบอกกับหลี่กวงเย่าไปตรงๆ “มา พวกเขามา อีกอย่างการแข่งกระชับมิตรครั้งนี้เขาทั้งสี่คนถูกจัดให้เป็นตัวจริง”
หลี่กวงเย่าตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม “จริงเหรอครับ? ทำไมโค้ชรู้ล่ะ?”
อู๋ติ้งหวาพูดอย่างยิ้มๆ “เมื่อตะกี้หัวหน้าโค้ชและผู้ช่วยโค้ชของโรงเรียนมัธยมปลายตงไถมาปรึกษาเรื่องรายละเอียดของการแข่งกระชับมิตรที่โรงเรียน เขาพูดถึงเรื่องนี้ด้วย”
ได้ยินอดีตเพื่อนร่วมทีมจะเข้าร่วมการแข่งขัน สายตาหลี่กวงเย่าเปล่งประกายฮึดสู้ อารมณ์ร้อนแรง “ขอบคุณครับโค้ช”
รับรู้ถึงอารมณ์ที่ร้อนแรงของหลี่กวงเย่า อู๋ติ้งหวาคิดในใจ แค่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่ร้ายกาจ ก็
ปล่อยความรู้สึกข่มและกดดันคู่ต่อสู้ขึ้นมาแล้ว จุดนี้ช่างเหมือนหมิงเจิ้งไม่มีผิด!
เห็นด้านหลังหลี่กวงเย่าที่เดินออกไป อู๋ติ้งหวาเม้นริมฝีปาก ไม่สามารถลงมือทำเรื่องนี้ได้เต็มที่ ที่เหลือก็ให้หมิงเจิ้งไปพูดเองเถอะ...
ไมค์รอให้หลี่กวงเย่ากับโค้ชพูดคุยกันเสร็จ จึงเดินตามหลังหลี่กวงเย่ากลับเข้าห้องเรียน
ขณะเดินกลับ ไมค์ดึงปลายเสื้อหลี่กวงเย่า ถามอย่างกลัวๆ “ฉันต้องลงแข่งขันกระชับมิตรนั้นด้วยเหรอ?”
มองสีหน้าขลาดกลัวของไมค์ หลี่กวงเย่าถาม “ทำไมเหรอ นายไม่อยากเล่น?”
ไมค์ส่ายหน้า ตาละห้อย ไม่กล้าสบตาที่ร้อนแรงของหลี่กวงเย่า “ฉัน...ฉัน...ฉันกลัว”
หลี่กวงเย่าถามอย่างสงสัย “กลัวอะไร?”
ไมค์ก้มหน้า ไม่พูดอะไรสักคำ
“ไม่กี่วันนี้ก็ฝึกซ้อมที่บ้านฉันให้มากขึ้นก็พอแล้ว วางใจเถอะ มีฉันอยู่” หลี่กวงเย่ายิ้ม ตบแขนไมค์ แล้วจึงเร่งฝีเท้าไปยังห้องเรียน
ได้ยิน ‘มีฉันอยู่’ สามคำนี้ทำให้รู้สึกเหมือนคนจมน้ำที่คว้าเกาะขอนไม้เอาไว้ได้ ไมค์มองดูแผ่นหลังหลี่กวงเย่า ถึงแม้ว่าจะเตี้ยกว่าตัวเองไปเล็กน้อย แต่เวลานี้กลับทำให้ไมค์รู้สึกว่ามันกว้างและหนาเป็นพิเศษ
หลังจากกลับมาถึงห้องเรียน หลี่กวงเย่าไม่ได้ไปนั่งที่นั่งของเขาทันที แต่กลับเดินไปตรงหน้าหวังจงจวิน “ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกเรื่องมือชู้ตที่แม่นกว่านาย อาทิตย์นี้เขาจะมาแข่งขันกระชับมิตรที่กวงเป่ย ถ้าหากนายคิดว่าฉันโกหกนายละก็ จะมาดูก็ได้นะ ดูความสามารถของเขาด้วยตาของนายเอง”
หวังจงจวินวางหนังสือที่อยู่ในมือลง มองดูหลี่กวงเย่าอย่างเย็นชา
หลี่กวงเย่าพูดต่อ “ไม่มีความหมายอื่น ฉันเพียงแต่คิดว่าดูการแข่งขันนัดนี้แล้ว ไม่แน่นายอาจจะอยากเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลก็ได้”
“ทำไมนายถึงอยากให้ฉันเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลตลอดเลยห๊ะ?”
“เพราะฉันรู้สึกว่านายคือมือชู้ตที่น่าพึ่งพาได้มากคนหนึ่ง”
หวังจงจวินมองดูสายตาที่จริงใจของหลี่กวงเย่า คล้ายกับมีอะไรบางอย่างไปสะกิดที่หัวใจ เขาพูดเบาๆว่า “ได้ ถ้าการแข่งขันกระชับมิตรครั้งนี้กวงเป่ยเอาชนะตงไถได้ ฉันจะพิจารณาเรื่องเข้าร่วมทีมบาสเกตบอล”
หลี่กวงเย่ายิ้มกว้าง “ขอแค่ชนะตงไถได้เท่านั้นใช่ไหม คำไหนคำนั้นนะ”
-----------------------------------------------------------------------------------
