ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

หลังจากเลิกเรียนแล้ว นอกจากนักเรียนบางส่วนที่ยังคงทำกิจกรรมอยู่ที่โรงยิม และครูที่แก้ไขข้อสอบอยู่ในห้องทำงาน ในโรงเรียนก็แทบจะไม่เหลือใครอยู่แล้ว แต่ในเวลานี้ ไฟในห้องผู้อำนวยการยังคงสว่างอยู่

“ประธานบริษัทเสียงอิงอิ๋ง…” เย่อวี้เฉิงกำลังรอเลขาส่งข้อมูลของประธานบริษัทมาให้ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย

ผ่านไปประมาณห้านาที เลขาเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา พร้อมกับข้อมูลของประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างเสียงอิงอิ๋งที่ค้นหาในอินเตอร์เน็ตมา

เย่อวี้เฉิงรับเอกสาร “ขอบคุณมาก ตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว คุณรีบกลับเถอะ”

พอได้ยินผู้อำนวยการบอกให้กลับบ้าน เลขาดีใจมาก “ขอบคุณค่ะ ผู้อำนวยการ แล้วเจอกันค่ะ”

เย่อวี้เฉิงไม่ได้เงยหน้าขึ้น โบกมือ “แล้วเจอกัน”

ดูข้อมูลที่อยู่ในมือ เย่อวี้เฉิงบ่นพึมพำอยู่คนเดียว “หยางเสียงอิง อืม ชื่อดูหยิ่ง จองหอง ทีเดียว แล้วก็เรียนที่โรงเรียน…อะไร

มัธยมปลายกวงเป่ย! นักเรียนรุ่นไหน ฉันดูสิ รุ่นพี่ที่แก่กว่าเราสองปี” ส่วนข้อมูลอื่น เย่อวี้เฉิงก็ไม่ได้ตั้งใจดู หลังจากพลิกอ่านผ่านๆ ก็วางเอกสารลง แล้วกดโทรออก

 

“สมรรถภาพทางกายของเธอดีมาก ไม่ว่าจะเป็นแรงปะทะ แรงกระโดด การประสานของร่างกายกับความเร็วในการเคลื่อนไหวซ้าย ขวา น่าทึ่งมาก แต่เธอไม่เคยเล่นบาสเกตบอล ดังนั้นต้องเริ่มเรียนจากพื้นฐานทั้งหมด มา ลุงจะสอนเธอเลี้ยงบอลก่อน” หลังจากหลี่หมิงเจิ้งให้ไมค์ทดสอบสมรรถภาพทางกายขั้นพื้นฐานแล้ว ก็โยนบอลให้เขา “ย่อเข่าต่ำไว้ มือที่ไม่ได้เลี้ยงบอลต้องคอยปกป้องลูกบาสเอาไว้ ดูลุงสาธิตไปด้วย ทำตามไปด้วย ใช่ อย่างนั้นแหละ ไม่ยากสินะ”

มองดูไมค์กับหลี่หมิงเจิ้งเรียนรู้ด้วยกัน คณบดีพยักหน้าหงึกๆ หลี่หมิงเจิ้งใช้วิธีการสอนแบบโน้มน้าวและให้กำลังใจ สาธิตให้ดูบวกการให้กำลังใจที่ทันท่วงที ค่อยๆ กระตุ้นความสนใจในบาสเกตบอลของไมค์

คณบดีคิดในใจ ไมค์มาที่นี่ผมก็วางใจได้

ในเวลานี้ หลินเหม่ยอวี้ถือโทรศัพท์เดินออกมาจากในบ้าน “คุณคะ โทรศัพท์คุณดังตั้งนานแล้ว!”

“เอ้อ โอเค!” หลี่หมิงเจิ้งให้ไมค์พักสักประเดี๋ยว เขารับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ไอ้กากเย่ ทำไม? อะไรนะ เรื่องแบบนี้ยังต้องให้ฉันออกโรงเหรอ?”

“จัดการปัญหาเองไม่ได้หรือไง แต่ติ้งหวาเคยบอกกับฉันเมื่อก่อน แกเก็กหล่อ ทำเท่ทำไม ‘แกเป็นถึงผู้อำนวยการของกวงเป่ยนะ’ ได้ ที่ไหน? ฉันคงไปถึงช้าหน่อย มันค่อนข้างไกลจากบ้านฉัน”

พอวางสาย หลี่กวงเย่าก็มาถึงบ้านพอดี เขาเดินเข้าไปในสนามบาสเกตบอล หลี่หมิงเจิ้งร้องตะโกน “ไอ้ลูกคนนี้ วันนี้แอบไปเที่ยวไหนมาล่ะ?”

หลี่กวงเย่ากำลังเถียงกลับ หลี่หมิงเจิ้งตบไหล่เขา “ตอนนี้พ่อมีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ อยู่สอนไมค์เล่นบาสเกตบอลไม่ได้ ลูกมารับช่วงต่อพอดี” พูดจบ พอหลี่หมิงเจิ้งพยักหน้าให้คณบดีแล้ว ก็เข้าไปในบ้าน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า รีบยัดข้าวที่ภรรยาทำไว้ แล้วก็รีบขับรถออกไปอย่างรีบร้อน

 

 

“ผู้อำนวยการเย่ ผมไม่คิดว่า การให้เจินอี้เล่นบาสเกตบอลเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขา” หยางเสียงอิง ประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างเสียงอิงอิ๋ง ถอดแว่นตาออก พูดกับเย่อวี้เฉิงและอู๋ติ้งหวาที่นั่งอยู่โซฟา ผ่านโต๊ะทำงานใหญ่ “หากพวกคุณมาพบผมเพียงเพราะเรื่องนี้ เชิญกลับไปได้เลย”

เย่อวี้เฉิงไม่ยอมแพ้ “คุณหยางครับ ผมรู้สึกว่าคุณควรจะให้โอกาสเจินอี้สักครั้ง”

หยางเสียงอิง หัวเราะด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “โอกาส?”

เย่อวี้เฉิงพยักหน้า “ใช่ครับ โอกาส ผมเชื่อว่า จากการรวมตัวกันของทีมกวงเป่ยในตอนนี้ สมมติว่าอยู่ในการแข่งขันลีกเอ ก็พอมีความแข็งแกร่งที่จะต่อสู้!”

หยางเสียงอิงถอนหายใจหนักอึ้ง “นั่นเป็นเพียงสิ่งที่คุณเชื่อ ยังไงก็ตาม ผมไม่มีความคิดเห็นอะไรที่กวงเป่ยตั้งทีมบาสเกตบอล แต่ผมไม่เห็นด้วยที่จะให้เจินอี้เข้าร่วมทีมบาสเกตบอล” หยางเสียงอิงมองไปที่เย่อวี้เฉิง แล้วพูดเสริม “เขาไม่ใช่ชิ้นส่วนนั้น”

เย่อวี้เฉิงสูดหายใจเข้าลึก “ผมคิดว่าเจินอี้มีความแข็งแกร่งนั้น”

อู๋ติ้งหวาที่นั่งข้างๆ ก็เอ่ยปาก “เจินอี้เล่นบาสเกตบอลฉลาดมาก หากคุณเห็นเขาเล่นบาสเกตบอลก็จะเข้าใจ”

หยางเสียงอิงเคาะโต๊ะอยู่หลายครั้ง ขัดจังหวะคำพูดของอู๋ติ้งหวา “ผู้อำนวยการ คุณอู๋ ผมพูดตรงๆ นะ ผมมีแค่เจินอี้คนเดียว หากตอนนี้เขาอยู่ม.4หรือม.5 ผมจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ตอนนี้เขาอยู่ม.6 กำลังเตรียมตัวเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย ช่วงที่สำคัญอย่างนี้ การเข้าร่วมทีมบาสเกตบอล ผมไม่คิดว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด บริษัทรับเหมาก่อสร้างของผม ถึงแม้จะไม่ใช่ธุรกิจใหญ่โตอะไร แต่การรับช่วงต่อ ไม่ใช่แค่ปีสองปีก็ทำได้ ช่วงนี้ผมกำลังคิดว่าจะให้เจินอี้เข้ามาเรียนรู้งานในบริษัท คุณคิดว่าเขาสามารถจัดการทั้งเรื่องเรียน เรื่องธุรกิจที่บ้านได้พอดีกันไหม?”

เย่อวี้เฉิง ชะงักพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

หยางเสียงอิงพูดต่อ “ผู้อำนวยการ แล้วผมไม่คิดว่าเจินอี้จะชอบเล่นบาสเกตบอล ในห้องนอนของเขาไม่มีลูกบาส แล้วก็ไม่เห็นโปสเตอร์บาสเกตบอลสักใบเดียว แม้แต่สิ่งของอะไรที่เกี่ยวกับบาสเกตบอลก็ไม่มี”

เย่อวี้เฉิงส่ายหน้า “คุณคิดผิดแล้ว วันนี้ผมเห็นฟอร์มการเล่นบาสของเจินอี้ในสนาม ผมรู้สึกได้ว่า เขาเป็นเด็กที่ชอบเล่นบาสเกตบอลมาก”

หยางเสียงอิงหัวเราะ “หรืออาจจะใช่ ปกติแล้วผมงานยุ่งมาก น้อยมากที่สนใจเจินอี้ จึงยังไม่ค่อยเข้าใจเขา ถึงแม้ไม่รวมเจินอี้อยู่ในเรื่องบาสเกตบอล แต่ว่าผู้อำนวยการ คุณพูดว่ากวงเป่ยมีความแข็งแกร่งในการแข่งขันลีกเอ กวงเป่ยเอาชนะฉี่หนานได้ไหม?”

เย่อวี้เฉิงก็เงียบงันพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

“ก็บอกแล้ว ทีมบาสเกตบอลที่เพิ่งจะตั้งขึ้น ต้องการเข้าร่วมการแข่งขันบาสเกตบอลมัธยมปลายของไต้หวัน เป็นเรื่องล้อเล่นที่ค่อนข้างจะโอเว่อไปสักหน่อย” เย่อวี้เฉิงกำลังจะโต้แย้งกลับ แต่หยางเสียงอิงไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดแทรก “ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร จริงๆ แล้ว กวงเป่ยเคยชนะฉี่หนาน ผมจำได้ เป็นปีสุดท้ายที่ผมเรียนจบ เหตุการณ์ในครั้งนั้นดังคึกโครมไปทั่วบาสเกตบอลมัธยมปลายเลย แต่น่าเสียดาย เป็นเรื่องเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว”

“คุณเป็นโค้ชของกวงเป่ยสินะ ขอให้คุณบอกกับผมมาตรงๆ หากกวงเป่ยแข่งกับฉี่หนาน มีโอกาสชนะไหม?” หยางเสียงอิงมองไปที่อู๋ติ้งหวา ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

“เรื่องนี้…” อู๋ติ้งหวาถอนหายใจอย่างจำยอม “ในตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้ ฉี่หนานแข็งแกร่งจริงๆ”

ครั้งนี้หยางเสียงอิง ไม่ซ่อนความดูถูกของเขาไว้ “ถ้างั้นคุณคิดว่า ทำไมผมต้องให้เจินอี้เสียเวลา ในช่วงที่สำคัญที่สุดในโรงเรียนมัธยมปลายของเขา เพื่อเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลที่ไม่มีโอกาสชิงแชมป์ได้?”

ปกติเย่อวี้เฉิงเป็นคนที่พูดจาคมคาย แต่ครั้งนี้เหมือนกับไก่ตัวผู้ที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้ ถูกหยางเสียงอิงตีจนต้องถอย พูดไม่ออกสักคำ ยิ่งอู๋ติ้งหวาที่พูดไม่เก่ง ก็ยิ่งช่วยอะไรไม่ได้เลย

 

---------------------------------------------------------------