ทีมบาสหัวใจนักสู้ ตอนที่ 14
ตอนที่ 14
เย่อวี้เฉิงเดินเข้าไปในสนามบาส พร้อมกับรอยยิ้มพูดกับเซี่ยหย่าซู “เธอเล่นได้ดีมาก เธอกับหยางเจินอี้ ทั้งสองคนได้เข้าทีมบาสเกตบอล แต่มีเรื่องหนึ่งครูต้องบอกกับเธอให้เข้าใจ ถึงแม้เธอจะเป็นสมาชิกในทีมบาสเกตบอล สามารถเข้าร่วมการฝึกฝนกับทีมได้ แต่เพราะว่าโรงเรียนสมัครแข่งขันบาสเกตบอลเป็นทีมผู้ชาย ดังนั้นเธอไม่สามารถลงทะเบียนเป็นนักบาสเกตบอลอย่างเป็นทางการได้ ยิ่งไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้ พูดอย่างนี้ เธอยังอยากเข้าร่วมทีมบาสเกตบอลไหม?
เซี่ยหย่าซูแววตาผิดหวัง แต่หล่อนไม่ได้แสดงออกมาว่าเสียใจ “เรื่องนี้หนูเข้าใจค่ะ แต่ว่าหากมีการแข่งขันกระชับมิตร ให้หนูลงแข่งได้ไหมคะ？”
เย่อวี้เฉิงกับอู๋ติ้งหวาหลังจากมองหน้ากัน ตัดสินใจแล้วตอบว่า “ไม่มีปัญหา”
เซี่ยหย่าซูตื่นเต้นจนแทบจะกระโดด “ขอบคุณค่ะผู้อำนวยการ”
เย่อวี้เฉิงหัวเราะหึหึ พูดว่า “ไม่ต้องขอบคุณ ครั้งนี้เธอใช้ความแข็งแกร่งของเธอเอาชนะ จนได้มันมา”
อีกคนที่ได้เข้าร่วมทีมบาสเกตบอลเช่นกัน ปฏิกิริยาของหยางเจินอี้ไม่มีความตื่นเต้นเหมือนกับเซี่ยหย่าซู เย่อวี้เฉิงมองสีหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ของหยางเจินอี้ รู้ว่าเขาไม่ใช่ไม่อยากเข้าร่วมทีมบาสเกตบอล แต่เป็นเพราะปัญหาของผู้ปกครอง เย่อวี้เฉิงตบที่ไหล่ของเขา “วางใจได้ เรื่องนี้ให้ครูจัดการ”
หยางเจินอี้เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พยักหน้า สีหน้ากลับแสดงออกราวกับว่าเย่อวี้เฉิงไม่สามารถเปลี่ยนใจพ่อแม่ได้แน่นอน “ผู้อำนวยการครับ ผมกลับไปเข้าเรียนก่อนนะครับ”
หลังจากรอหยางเจินอี้เดินไปแล้ว เย่อวี้เฉิงรีบโทรศัพท์หาเลขาทันที “หาข้อมูลของผู้ปกครองของนักเรียนชั้นม.6 หยางเจินอี้ให้ผมหน่อย”
เกินความคาดหมายของเย่อวี้เฉิง ไม่ถึงหนึ่งนาทีเลขาก็โทรกลับมา ขณะที่เขากำลังรู้สึกประหลาดใจกับความรวดเร็วของเลขา เขารับโทรศัพท์ทันที แล้วเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไม
“ผู้อำนวยการคะ พ่อของหยางเจินอี้คือประธานสมาคมผู้ปกครองของโรงเรียนค่ะ” เลขายังรู้ใจผู้อำนวยการมือใหม่คนนี้ ได้อธิบายฐานะของประธานสมาคมผู้ปกครองให้คนนี้ฟัง “ประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างชั้นนำ สิบแห่งของไต้หวัน”
เย่อวี้เฉิงตัวแข็งไปทันที
ถึงเวลาเลิกเรียน หลี่กวงเย่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกาย ใส่รองเท้าผ้าใบ ยืนข้างไมค์ รอพ่อของไมค์ เพราะว่าตอนบ่ายไมค์บอกว่าตอนเลิกเรียน ไม่สามารถไปเล่นบาสที่บ้านของหลีกวงเย่าได้ แต่บอกเหตุผลไม่ได้ หลี่กวงเย่าเดาว่าอาจจะเกี่ยวกับผู้ปกครองของไมค์ หลังจากเลิกเรียนแล้ว จึงยืนเป็นเพื่อนไมค์ที่หน้าประตูโรงเรียนรอพ่อของไมค์มารับเขา
หลังจากผ่านไปสิบนาที รถฮอนด้าคันหนึ่งก็หยุดอยู่ด้านหน้าเขา พอเห็นคณบดีลงรถมา ไมค์รีบตะโกนเรียกอย่างดีใจ “พ่อครับ พ่อ!”
หลี่กวงเย่ามองสีผิวและใบหน้าของคณบดีที่เป็นคนเอเชีย พอจะเดาได้ถึงลักษณะพิเศษของชีวิตไมค์ที่ผ่านมา แต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาสนใจ หลี่กวงเย่ากับไมค์เดินไปทางคณบดี “สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนร่วมชั้นของไมค์ หลี่กวงเย่าครับ”
คณบดียิ้มกว้าง “ไมค์ ไม่ทันไรก็รู้จักเพื่อนใหม่แล้ว ดีมาก สวัสดีเพื่อนร่วมชั้นหลี่ ลุงเป็นพ่อของไมค์ ชื่อ หลี่อวิ๋นเสียง เรียกว่าลุงหลี่ก็ได้”
“ครับ ลุงหลี่” หลี่กวงเย่าก็ไม่มีพิธีรีตอง พูดตรงๆ “ลุงหลี่ วันนี้ผมกับไมค์นัดกันเล่นบาส แต่ว่าเขากลัวว่าลุงจะไม่ให้ไป ดังนั้นผมเลยมาขอลุงด้วยตัวเอง ให้เขาไปเล่นบาสกับผมได้ไหมครับ?”
“เล่นบาสดีมากเลย แต่ว่าไมค์ เขาเล่นบาสไม่เป็นนะ” คณบดีแสดงความอึดอัดใจออกมา
หลี่กวงเย่ายิ้มแล้วพูด “ไม่เป็นไรครับ ผมกับพ่อสอนเขาได้!”
คณบดีไม่ค่อยเข้าใจ “พ่อของเธอ?”
หลี่กวงเย่าผงกหัว “ครับ บ้านผมมีสนามบาสเกตบอล สามารถเล่นบาสได้เต็มที่เลยครับ”
ที่บ้านมีสนามบาสเกตบอล? คณบดีประหลาดใจมาก “บ้านเธออยู่ที่ไหน?”
หลังจากหลี่กวงเย่าบอกที่อยู่แล้ว คณบดีพยักหน้า คิดในใจ ที่แท้เขาอาศัยอยู่แถวชานเมือง ไม่แปลกใจที่มีสนามบาสเกตบอลในบ้าน
“แบบนี้จะเป็นการรบกวนเธอหรือเปล่า?” ไมค์เพิ่งเข้าเรียนได้วันเดียวก็รู้จักเพื่อนใหม่แล้ว คณบดีดีใจมาก แล้วก็ยินดีมากที่จะให้ไมค์ไปเล่นบาสเกตบอล เพราะว่าการเล่นบาสเกตบอลคือกีฬาที่ดีมาก แถมยังได้รู้จักเพื่อนใหม่
หลี่กวงเย่ามองตาไมค์ พูดอย่างมั่นใจ “ไม่เลยครับ คุณลุงสบายใจได้ ผมจะทำให้ไมค์พลิกโฉม จากเล่นบาสเกตบอลไม่เป็น กลายเป็นผู้เล่นในเขตจุดโทษที่ฮอตที่สุดในมัธยมปลาย!”
ได้ยินคำพูดคุยโวของหลี่กวงเย่า คณบดีก็หัวเราะ “จริงเหรอ? ไมค์ ลูกอยากเล่นบาสไหม?”
ไมค์มองคณบดี พยักหน้า พูดเบาว่า “อยากครับ”
คณบดียิ่งสบายใจ “โอเค งั้นลุงไปส่งพวกเธอเอง”
หลี่กวงเย่าทำไม้ทำมือปฏิเสธ “ลุงหลี่ไปส่งไมค์ก่อนเลยครับ ผมจะวิ่งกลับบ้านเอง”
คณบดีอึ้งไป “เธอจะวิ่งจากโรงเรียนกลับบ้านเหรอ? พระเจ้า ระยะทางค่อนข้างไกลนะ!” เขาจำที่อยู่ ที่หลี่กวงเย่าเพิ่งบอกได้ ห่างจากโรงเรียนค่อนข้างไกล
“ใช่ครับ ผมวิ่งไป กลับโรงเรียนทุกวัน”
คณบดีกลืนน้ำลาย “ทุกวัน?”
“ครับ ลุงหลี่ หาบ้านผมเจอไหม?”
คณบดีคิดสักพัก “น่าจะเจอนะ”
“โอเค แล้วเจอกันครับ” หลี่กวงเย่าที่วอร์มร่างกายเรียบร้อยแล้ว พูดจบก็วิ่งออกไปทันที
ทางที่ไปบ้านหลี่กวงเย่า คณบดีขับรถไปด้วยคุยกับกับไมค์ไปด้วย “ไมค์ พ่อมีความสุขกับลูกจริงๆ มากวงเป่ยวันแรกก็มีเพื่อนแล้ว
อยู่ต่อหน้าคณบดี ไมค์ไม่รู้สึกขวนอาย “หลี่กวงเย่านิสัยดีจริงๆ และเขาเล่นบาสเกตบอลเก่งมาก”
มองรอยยิ้มของไมค์ ลึกๆ คณบดีรู้สึกว่าตัดสินใจถูกแล้วที่ให้ไมค์ ย้ายมาที่กวงเป่ย “จริงเหรอ?”
ไมค์พูดอย่างตื่นเต้นและคึกคัก “จริงๆ ครับ วันนี้เขาแข่งบาสกับนักเรียนที่สูงกว่าและล่ำกว่าเขา ผมคิดว่าเขาต้องโดนรังแก ยังไงก็ไม่ชนะแน่นอน แต่ผลเป็นยังไงพ่อรู้ไหม นึกไม่ถึงเขาเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย และการเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้วิเศษแต่อย่างใด เป็นแค่การกระโดดชู้ตธรรมดาเท่านั้น หรือทุกคนที่เล่นบาสเกตบอล เลย์อัพเป็นทุกคน แต่การเคลื่อนไหวพื้นฐานที่เหมือนกัน รู้สึกว่าเขาใช้ไม่เหมือนคนอื่น มีความรู้สึกมันสวยงามเป็นพิเศษ นอกจากนี้ เขาเลี้ยงบอลเก่งมาก เหมือนลูกบาสเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา!”
ไมค์อธิบายอย่างมีชีวิตชีวา ทำให้คณบดียิ่งสบายใจ เขาไม่ได้เห็นไมค์มีความสุขแบบนี้นานแล้ว “ลูกอยากเล่นบาสกับเขาไหม?” ไมค์ตอบอย่างไม่ลังเล “อยากครับ”
คณบดีพยักหน้า “งั้นต่อไปเวลาไปโรงเรียนต้องเอาชุดกีฬากับรองเท้าบาสไปด้วย หลังจากเลิกเรียนก็ไปเล่นบาสกับเขา เล่นบาสเสร็จพ่อไปรับลูกที่บ้านเขา”
แววตาของไมค์ตื่นเต้นเป็นประกาย “ได้เหรอครับ?”
คณบดีหัวเราะ “ได้อยู่แล้ว”
เพราะว่าบริเวณใกล้ๆ กวงเป่ยมีโรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่ง เวลานี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียน เส้นทางใกล้ๆ มีรถติด คณบดีใช้เวลาขับรถประมาณสี่สิบนาทีเพิ่งจะถึงแถวบ้านหลี่กวงเย่า หลังจากจอดรถ หาบ้านของหลี่กวงเย่าตามเลขที่บ้าน ก็เจอบ้านของเขา
สนามบาสที่หลี่กวงเย่าพูด ไม่ค่อยเหมือนกับที่คณบดีจินตนาการไว้ มีตีเส้นจริงๆ มีแป้นบาสสองห่วง แป้นบาสได้มาตรฐานเหมือนกับที่สนามบาสมี
คณบดีตอนแรกเข้าใจว่า สนามบาสเกตบอลของบ้านหลี่กวงเย่า เป็นแค่พื้นที่โล่งๆ ที่พื้นวางแป้นบาสธรรมดาเท่านั้นเอง
ในเวลานี้ ที่สนามบาสมีคนกำลังเล่นบาสอยู่ คนนั้นดูแล้วมีความคล้ายคลึงกับหลี่กวงเย่า
น่าจะเป็นพ่อของหลี่กวงเย่า คนบ้านนี้รักบาสเกตบอลไม่ธรรมดาจริงๆ คณบดีคิดในใจ
ผู้ชายที่กำลังเล่นบาสเกตบอลได้ยินเสียงกดกริ่ง ก็วางบอลลงแล้วเดินมาเปิดประตู ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร “สวัสดีครับ”
“อ้อ ที่แท้ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของหลี่กวงเย่า เข้ามาเลยครับ” หลี่หมิงเจิ้งหันตัวตะโกนเข้าไปในบ้าน “ที่รัก มีแขกมา ช่วยผมเอาน้ำมาเสริฟที!”
คณบดีทำไม้ทำมือปฏิเสธ “ไม่ต้องยุ่งยากครับ”
“ไม่ยุ่งยากครับ” หลี่หมิงเจิ้งยิ้มแย้มเบิกบาน แล้วสังเกตเห็นไมค์ที่ยืนก้มหน้า “เธอชื่อไมค์ ใช่ไหม? รูปร่างไม่เลวนะ”
หลี่หมิงเจิ้งหยิบชุดกีฬากับรองเท้ามาอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อลูกผมยังไม่กลับมา ผมสอนให้ก็ได้ ไมค์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนเสร็จแล้ว จะได้เริ่มเลย”
----------------------------------------------------------------------------------
