ตอนที่ 20 : เรียนรู้วิธีใช้เงิน

สองสามวันต่อมาเทียนหลางก็ยังคงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่บ้านเพราะเขาไม่ค่อยมีอะไรจะทำนัก เพราะร้านก็ยังคงปรับปรุงอยู่อีกนับเดือนกว่าจะเสร็จ แล้วไหงสวนที่เป็นสถานที่พักผ่อนของเขาก็ยังสร้างไม่เสร็จ เทียนหลางก็เลยได้แต่เกลือกไปมาอยู่บนเตียง

 

''อาาาา... น่าเบื่ออย่างแท้จริง''

 

ในขณะที่เทียนหลางกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นั้นมือถือของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเทียนหลางหยิบมันก็ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของหลี่ไห่ ทันทีที่เทียนหลางรับสายก็ได้ยินหลี่ไห่พูดออกมาอย่างรวดเร็ว

 

''ว่าไงเทียนหลาง''

 

''สวัสดีครับปู่หลี่''

 

หลังจากกล่าวทักทายเล็กน้อยหลี่ไห่ก็ได้พูดขึ้น

 

''ฉันหาคนที่จะซื้อยาทิพย์ของเธอได้แล้วนะ''

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเทียนหลางก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกไป

 

''แล้วปู่หลี่ได้บอกเรื่องราคากับเขาไปรึยังครับ เขามีปัญหาเรื่องราคาของยาทิพย์รึเปล่า ?''

 

หลี่ไห่ได้ยินคำถามของเทียนหลางเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะพูดขึ้น

 

''เธอไม่ต้องห่วงคนพวกนี้ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน หรือราคาของมัน ถ้าหากมันได้ผลตามที่เธอบอกจริง ๆ''

 

''เข้าใจแล้วครับปู่หลี่ ถ้างั้นให้เขามาหาผมที่วิลล่าแล้วกันครับ เขาจะได้มารับของที่นี้ด้วยเลย''

 

''ได้สิ เดียวเธอบอกที่อยู่มาให้กับปู่ได้เลย''

 

หลังจากบอกที่อยู่ให้กับหลี่ไห่เทียนหลางก็วางสายพร้อมกับเหม่อมองเพดาน

 

''ไหนบอกว่าเงินหายากกันไง ?''

 

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมารถหรูมากมายก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของเทียนหลางพร้อมกับชายชราสองคนเดินลงมาจากรถ พร้อมกับคนรับใช้ส่วนตัวเทียนหลางไม่ได้ออกไปต้อนรับเพียงบอกแค่ว่าให้พวกเขาเข้ามาได้เลย

 

ทั้งหมดนั่งรถอยู่ที่ห้องรับแขกด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย แต่เทียนหลางก็พอจะเข้าใจได้เพราะเขานั้นไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับคนพวกนี้มากนัก แต่ก็อย่างว่าเพียงแค่มารับของจ่ายเงินและก็ไปเท่านั้น เรื่องอย่างการต้อนรับจำเป็นด้วยเหรอ ?

 

เทียนหลางลงมาที่ห้องรับแขกด้วยท่าทีสบาย ๆ ก่อนจะหยิบกล่องไม้ออกมาสองขวดและวางไว้ตรงหน้าของชายชราทั้งสองก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

 

''นี่คือยาทิพย์ที่พวกคุณต้องการ''

 

จากนั้นเทียนหลางก็ยื่นกระดาษหนึ่งใบไปยังตรงหน้าของชายชราทั้งสอง เมื่อชายชราทั้งสองเห็นก็แสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อยและเมื่ออ่านมันก็พบว่าเป็นเลขบัญชีของเทียนหลาง

 

''ช่วยโอนเงินเข้าไปที่บัญชีนี้ด้วยนะครับ คนละ 1 พันล้านเหรียญตามที่ตกลงกันไว้''

 

เมื่อชายชราคนหนึ่งได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะสั่งให้คนติดตามโอนเงินเข้าบัญชีของเทียนหลาง ไม่กี่วินาทีต่อมาข้อความที่มือถือของเทียนหลางก็แจ้งว่าได้มีเงินถูกโอนเข้ามาในบัญชีของเขาเรียบร้อยแล้ว

 

ส่วนชายชราอีกคนนึงยังลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนเขาจะเอ่ยถามออกมา

 

''นี่คือยาทิพย์จริง ๆ งั้นเหรอ ?''

 

เทียนหลางที่ได้ยินก็ได้แต่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไป

 

''แน่นอน ว่าแต่คุณเดินทางมาถึงนี้โดยที่ไม่รู้งั้นเหรอว่ามันคืออะไร ?''

 

ชายชราคนนั้นที่ได้ยินคำถามของเทียนหลางก็ยิ้มและส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

 

''ไม่ใช่อย่างงั้นเหรอนะ เพียงแค่ฉันไม่คิดว่าในโลกนี้จะมียาทิพย์อะไรพวกนั้นอยู่จริง ๆ''

 

เทียนหลางที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาเบา ๆ และพูดขึ้น

 

''หลายสิ่งหลายอย่างที่คุณไม่รู้ หรือไม่เคยเห็นก็ใช่ว่ามันจะไม่เคยมีอยู่ เพียงแค่มันอาจจะไม่ได้ถูกพบ หรือโผล่ออกมาก็เท่านั้น เอาเป็นว่าคุณจ่ายเงินแล้วลองทานยาทิพย์ขวดนี้ก่อน หากมันไม่ได้ผล ผมยินดีคืนเงินให้''

 

ชายชราที่ได้ยินคำพูดของเทียนหลางก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะให้ผู้ติดตามของเขาโอนให้เข้าบัญชีของเทียนหลาง เมื่อการซื้อขายเสร็จสิ้นเทียนหลางก็ส่งพวกเขากลับก่อนกลับเทียนหลางบอกถึงผลข้างเคียงเล็กน้อยของยาทิพย์ให้กับพวกเขา

 

หลังจากเหล่าลูกค้าเงินหนาจากไปเทียนหลางก็กลับมามองยอดเงินในบัญชีตัวเองอย่างใจเย็น

 

''สองพันล้าน อืม.... จะเอาไปทำอะไรดีหล่ะเนี้ย''

 

เทียนหลางโทรไปหาผู้จัดการไห่เพื่อจะขอซื้อพื้นที่ด้านหลังบ้านของเขา ไม่นานนักผู้จัดไห่ก็มาถึงวิลล่าของเทียนหลาง

 

''ไม่ทราบว่าคุณชายเทียน เรียกผมมามีธุระอะไรงั้นเหรอครับ ?''

 

เทียนหลางไม่รอช้าตรงเข้าประเด็นทันที

 

''ผู้จัดการไห่คงจะทราบแล้วว่าผมนั้นชอบจัดแต่งสวนส่วนตัว ดังนั้นผมจึงอยากจะถามว่าพื้นที่ด้านหลังบ้านที่เหลือนอกจากสวนของผมนั้นผมสามารถซื้อได้หรือไม่ ?''

 

ผู้จัดการไห่ได้ยินก็ลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

 

''มันก็ได้อยู่หรอกนะครับคุณชาย แต่คุณชายนั้นจะซื้อเท่าไหร่เหรอครับ ?''

 

เทียนหลางได้ยินก็ขมวดคิ้วพร้อมกับลูบคางตัวเองเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

 

''ผมขอซื้อสัก 1ไร่ก็แล้วกันผู้จัดการไห่ช่วยคำนวนราคาและก็นำคนมาตีทำสัญลักษณ์บอกตำแหน่งด้วยนำครับ''

 

ผู้จัดการไห่พยักหน้าก่อนจะโทรศัพถามลูกน้องของเขาเรื่องที่ดินที่เทียนหลางต้องการ ไม่นานนักผู้จัดการไห่ก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยกับเทียนหลาง

 

''คุณชาย ผมได้ลองโทรถามลูกน้องของผมแล้วเรื่องที่ดินนั้นไม่มีปัญหาครับ ส่วนเรื่องราคานั้นเนื่องจากคุณชายเป็นคนรู้จักกับคุณหนูซู และยังเป็นลูกค้ารายใหญ่อีกดังนั้นเรื่องราคาผมลดให้พิเศษเหลือเพียง 8ล้านเท่านั้นครับ''

 

เทียนหลางได้ยินก็พยักหน้าก่อนจะโอนเงินให้กับผู้จัดการไห่และเอ่ยถาม

 

''จริงสิครับ ที่ผู้จัดการไห่บอกว่าผมเป็นคนรู้จักกับซูหลินนี่ หรือว่าซูหลินเป็นคนพิเศษของหมู่บ้านนี้งั้นเหรอครับ ?''

 

ผู้จัดการไห่ได้ยินก็ทำหน้าสงสัยก่อนจะพูดขึ้น

 

''อ้าว นี่คุณชายไม่รู้งั้นเหรอครับว่าโครงการหมู่บ้านเทียเฮอนั้นเป็นหนึ่งในโครงการของเครือบริษัทหลี่ ?''

 

เทียนหลางที่ได้ยินก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยและส่งผู้จัดการไห่กลับ เทียนหลางโทรหาลุงฮูเพื่อปรับเปลี่ยนแปลนของสวนที่เคยวางเอาไว้ ไม่นานนักลุงก็มาถึงบ้านของเทียนหลาง

 

''เธอบอกว่าอยากเปลี่ยนแปลนของสวนงั้นเหรอ ?''

 

''ใช่ครับ''

 

''แค่เธอโทรมาบอกลุงก็ได้นี่ ไม่น่าจะให้ลุงต้องมาถึงบ้านของเธอเลย''

 

''พอดีว่าผมจะเพิ่มเรือนพักผ่อนนะครับ แล้วก็ผมจะได้ออกแบบเอาไว้แล้วด้วยก็เลยจะให้ลุงมารับแบบแปลนของเรือนพัก อีกอย่างผมได้ซื้อพื้นที่ด้านหลังเพิ่มลุงจะได้รู้ว่าควรจะปรับอะไรตรงไหนบ้าง''

 

ลุงฮูที่ได้ยินก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินตามเทียนหลาไปที่สวนด้านหลัง เทียนหลางบอกถึงสิ่งที่เขาต้องการคร่าว ๆ ก็คือการขยายพื้นที่สวนและการขยายสระดอกบัว และก็ทำการสร้างทางน้ำรอบ ๆ สวนเทียนหลางบอกสิ่งต่าง ๆ ออกไปเรื่อย ๆ

 

จากนั้นเขาก็หยิบกระดาษม้วนขนาดใหญ่ออกมาแผ่นหนึ่งซึ่งด้านในก็คือแบบของเรือนพักที่เทียนหลางออกแบบเอง ซึ่งก็เอาแบบมาจากเรือนมังกรของเขาในแดนสวรรค์แต่มีขนาดเล็กลงมาก

 

หลังจากพูดคุยกับลุงฮูสักพักเทียนหลางก็โอนเงินให้กับลุงฮูเพิ่มอีก 20ล้านเพื่อเป็นค่าใช้จ่าย ในตอนนี้เทียนหลางไม่ได้ขี้เหนียวกับเรื่องเงินมากนักเพราะเขามีมากเกินกว่าจะใช้หมด

 

หลังจากที่ส่งลุงฮูกลับเทียนหลางก็กลับมานอนเล่นที่ห้องรับแขกและบ่นออกมาเบา ๆ

 

''แล้วฉันจะใช้เงินที่เหลือพวกนี้กับอะไรดีหล่ะเนี้ย...''