ตอนที่ 8 : นายเป็นหมอ ?

หลังจากมาถึงขั้นชำระกระดูกเรียบร้อยแล้วเทียนหลางก็กลับขึ้นไปนอนเพื่อให้ร่างกายปรับสภาพให้เข้ากับขั้นชำระกระดูก เช้าวันต่อมาเทียนหลางตื่นขึ้นด้วยความชดชื่นมากกว่าปกติ จากนั้นก็พบว่าร่างกายของเขานั้นเบาและแข็งแกร่งขึ้นมาก

 

เทียนหลางลุกจากเตียงและมองตัวเองในกระจกก็พบว่าร่างกายและใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป เทียนหลางสูงขึ้นกว่าเดิมเกือบสิบเซ็น ทำให้ในตอนนี้เทียนหลางสูงกว่า 185 แล้ว

 

ใบหน้าของเทียนหลางก็เปลี่ยนไปจากเด็กหนุ่มธรรมดากลายเป็นหนุ่มหล่อไปเสียแล้ว และที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือใบหน้าของเทียนหลางตอนนี้เหมือนกับใบหน้าของเทียนหลางตอนที่เขายังคงเป็นจักรพรรดิสวรรค์อยู่ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว

 

''อืม... กลับมาหล่อล้มเมืองเหมือนเดิมแล้ว''

 

เทียนหลางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไปตลาด เทียนหลางเดินเลือกซื้อของในตลาดอย่างเงียบ ๆ และดูเหมือนว่าหญ้าชินหลิงวันนี้จะมีมาขายเยอะกว่าปกติและราคาสูงขึ้นนิดนึง อาจจะเป็นเพราะข่าวที่ว่ามีคนไปเหมาซื้อหญ้าหลิงเป็ยจำนวนมากทำให้คนแห่เอามาขายและโก่งราคาขึ้น

 

แต่มีรึเทียนหลางจะซื้อหากของแพงไปต่อให้มันดีเทียนหลางก็ไม่แม้แต่จะเหลียวมองด้วยซ้ำ ทำให้วันนี้เทียนหลางซื้อไปเพียงจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น ระหว่างที่เทียนหลางกำลังจะกลับเขาก็ผลันได้กลิ่นบางอย่าง

 

'นี่มัน สมบัติธาตุ'

 

เทียนหลางหันซ้ายขวาตามกลิ่นที่เขาได้รับ เทียนหลางเดินตามกลิ่นไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดเขาก็พบกับมันแต่ด้านหน้าของเขานั้นกลับมีคนมากมายกำลังมุงดูบางอย่างอยู่

 

'คนพวกนี้รุมล้อมอะไรกัน ? หรือว่าจะมารุมแย่งซื้อวัตถุธาตุ บ้าเอ้ย !'

 

เทียนหลางกำลังพยายามแทรกตัวเข้าไปเพื่อหวังจะแย่งซื้อได้แม้เขาจะมีเงินไม่มาก แต่ก็น่าจะพอได้อะไรบ้างแต่เมื่อเทียนหลางแทรกตัวเข้าไปได้ก็พบว่าคนพวกนี้กำลังมามุงดูคนแก่คนหนึ่งที่กำลังล้มอยู่ พร้อมกับมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ

 

เทียนหลางจ้องมองชายแก่คนนั้นอย่างใจเย็นและพบว่าเขานั้นเป็นโรคหัวใจ ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องไห้พร้อมกับพยายามจะปลุกชายแก่

 

''คุณปู่ตื่นสิคะ คุณปู่ !''

 

คนรอบข้างเฝ้าดูก็พยายามโทรเรียกรถพยาบาลแต่เทียนหลางเฝ้ามองดูแล้วก็พบว่าชายแก่คนนี้คงไม่รอดแน่นอน เพราะรถพยายามคงจะมาไม่ทันเขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับพูดขึ้น

 

''รถพยาบาลมาไม่ทันหรอกนะ''

 

เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินคำพูดของเทียนหลางเธอก็ทันมาหาเขาทันทีพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหดหู่

 

''นายหมายความว่ายังไง''

 

เทียนหลางตกใจเล็กน้อยเพราะผู้หญิงตรงหน้าของเขานั้นสวยมากเรียกได้ว่าสวยไม่แพ้เทพธิดาบนแดนสวรรค์เลย ด้วยความสวยของเธอนั้นทำให้เทียนหลางอดไม่ได้ที่จะต้องจ้องมองเธอซึ่งนั่นทำให้เธอไม่พอใจเล็กน้อยและพูดขึ้น

 

''นายมองพอรึยัง''

 

เทียนหลางที่ได้ยินก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม

 

''อืมพอแล้วหล่ะ ไหนถอยไปหน่อยสิ''

 

เมื่อเธอเห็นท่าทีของเทียนหลางเธอก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้

 

''นายเป็นหมองั้นเหรอ ?''

 

เทียนหลางยิ้มพร้อมกับพูดออกมาด้วยท่าทีเขินอาย

 

''ก็อาจจะ''

 

''ก็อาจจะงั้นเหรอ !''

 

''เอาเถอะน่า ถ้าช้ากว่านี้ปู่ของเธออาจจะไม่รอดก็ได้นะ''

 

เทียนหลางไม่รีรอเขาหยิบเข็มเงินออกมาจากแหวนมังกรดำสองสามเล่ม และฝังมันไปที่บริเวณรอบ ๆ หัวใจของชายแก่จากนั้นเทียนหลางก็ส่งปราณของเขาลงไปและกระตุ้นหัวใจของชายแก่ให้เต้นอีกครั้ง

 

น่าเสียดายที่เทียนหลางยังไม่ได้บ่มเพาะอย่างจริงจังเลยทำให้เขาไม่สามารถรักษาโรคหัวใจของชายแก่ได้ทั้งหมดทำได้เพียงยืดเวลาออกไปอีกสองสามปีเท่านั้น

 

ไม่นานนักชายแก่ก็กลับมามีชีวิตเหมือนเดิมก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยท่าทางยากลำบากพร้อมกับกล่าวขอบคุณเทียนหลาง

 

''ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่มที่ช่วยฉันเอาไว้''

 

''ก็ไม่ได้มากมายอะไร แค่ทนเห็นสาวสวยร้องไห้ไม่ได้''

 

เทียนหลางพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปทางผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งทำให้เธอก้มหน้าหนีด้วยความเขินอาย ทำให้ชายแก่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก่อนจะหยิบนามบัตรของเขาให้กับเทียนหลางและพูดขึ้น

 

''นี่นามบัตรของฉันถ้าหากมีอะไรที่อยากให้ฉันช่วยก็บอกฉันได้เลยนะ''

 

เทียนหลางรับนามบัตรมาพร้อมกับจ้องมองมัน

 

'อืม... หลี่ไห่ ทำไมรู้สึกคุ้น ๆ ช่างมันเถอะ'

 

''ขอบคุณมาก อันที่จริงก็มีอย่างนึงที่อยากให้คุณช่วยอยู่เหมือนกันหล่ะนะ''

 

''หืม ? อะไรงั้นเหรอ ? ถ้าหากฉันช่วยได้ก็จะช่วย''

 

เทียนหลางได้ยินแบบนั้นก็หันซ้ายหันขวาเพื่อหาวัตถุธาตุ ทันใดนั้นเทียนหลางก็พบแต่ว่ามัน... อยู่ที่คอของหลานสาวของเขาสะอย่างงั้น ทำให้เทียนหลางนั้นอึกอักอยู่เล็กน้อย เมื่อชายแก่เห็นก็ถึงกับเอ่ยถามทันที

 

''นายต้องการอะไรงั้นเหรอ ? หรือว่านายต้องการหลานสาวของฉัน ?''

 

เมื่อหลานของชายแก่ได้ยินก็ได้แต่ก้มหน้าลงและพูดใส่ปู่ของเธอ

 

''ปู่พูดอะไรหน่ะ !''

 

เทียนหลางก็ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น

 

''ถ้าได้อย่างงั้นก็ดีเหมือนกันนะครับ แต่ผมอยากได้สิ่งที่อยู่บนคอของเธอมากกว่า''

 

''หืม... เธอต้องสร้อยคอของหลานฉันงั้นเหรอ ?''

 

''จะว่างั้นก็ได้นะครับ''

 

''คงไม่ได้หรอกนะ เพราะนั่นคือสร้อยของแม่เธอหน่ะ''

 

''โอ้ ~ งั้นก็คงช่วยไม่ได้ ถ้างั้นผมขอคิดก่อนแล้วกันนะครับว่าอยากได้อะไร แล้วเดียวผมจะโทรไปบอก''

 

เมื่อพูดจบเทียนหลางก็ลุกขึ้นและกล่าวลาคู่ปู่หลาน และเดินกลับบ้านหลังจากที่เทียนหลางกลับไป หลี่ไห่ก็ถามกับหลานสาวของเขา

 

''หลานคิดว่าเขาเป็นไงบ้าง ?''

 

''ผู้ชายคนเมื่อกี้งั้นเหรอคะ ?''

 

''ใช่แล้ว''

 

''อืม... หนูก็พูดไม่ถูกเหมือนกันคะ แต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร''

 

''งั้นก็แปลว่าหลานชอบเขาสินะ''

 

''เปล่าสักหน่อย ! คุณปู่นี่''

 

เมื่อได้ยินคำพูดจากหลานสาวหลี่ไห่ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง