บทที่ 40 จะยอมรับความพ่ายแพ้ไหม?

โจวไท่อันล้มลงกับพื้นน้ำลายฟูมปาก  ดวงตาขาว ใบหน้าบวมเหมือนกับหมู ใบหน้าเดิมที่ดูหล่อเหลาไม่ได้หล่อเหลาอีกต่อไป

ตอนนี้เขาไม่อาจจะขยับเขยื้อนร่างกายได้  ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"โจวไท่อันจะยอมแพ้ไหม?"

เซียะถามเขาด้วยท่าทางวางมาดดูถูก

"อ๊าก ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมแพ้แก อั่ค"  โจวไท่อันตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาอยากจะต่องเซียะปิงแต่เขาไม่อาจจะขยับได้แม้แต่นิ้วเดียว

นี่คือความอับอาย  มันคือความอับอายครั้งยิ่งใหญ่

เขาคือโจว่ไท่อันผู้น่าเกรงขามผู้อยู่ในระดับขั้นผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หก  เขาคือราชันของโรงเรียน มีเด็กในโรงเรียนมากมายที่นับถือเขา แต่เขากลับพ่ายแพ้สวะที่เขาดูถูก  แล้วถูกตีจนใบหน้าบวม

เขาจะยอมรับผลการกระทำเช่นนี้ได้ยังไงเป็นไปไม่ได้

ท่าทางของโจวไท่อันแสดงใบหน้าที่โกรธและเสียใจมาก  ผู้คนที่อยู่รอบตัวเขาก็รู้สึกเห็นใจ

"เกินไปแล้ว  เขาชนะแล้วยังทำให้โจวไท่อันอายอีกทำไมกัน?"

"เซียะปิงนิสัยแย่ เขาเป็นนิสัยไม่ดีเลย"

"เขารู้ใช่ไหม? ทุกคนในโรงเรียนดูอยู่เขาเลยทำแบบนี้"

"เขาชนะแล้วยังบอกให้คนอื่นยอมรับความพ่ายแพ้  เหมือนกับเป็นคนเอาเกลือสาดแผล"

มีนักเรียนมากมายกำลังพูดคุยกันแล้วมองมาที่เวียะปิงอย่างโกรธแค้น  พวกเขาคิดว่าเซียะปิงทำเกินไป

"อย่าเสียงดัง"

เซียะปิงที่ยืนอยู่บนเวทีก็เอามือไขว้หลัง หันหลังกลับไปมองผู้ชมที่อยู่รอบๆ  " ฉันจะตีเขาจนกว่าเขาจะยอมรับความพ่ายแพ้พวกแกจะแส่ยืนมือช่วยเหรอ?"

ภายในใจของเขารู้สึกเยาะเย้ย โจวไท่อันอยากจะทำให้เขาอาย  ทำไมเขาจะทำให้โจวไท่อันอายไม่ได้กัน? เพราะเขาเป็นนักเรียนหัวกะทิ  เพราะเขาหล่อ ชาติตระกูลดีกว่า เพราะแบบนี้จึงมีคุณสมบัติทำให้เซียะปิงอายเหรอ?

นี่เป็นเพียงแค่เรื่องตลก  มันกล้าที่จะแกล้งเขา ทำไมเขาต้องทนอับอายให้มันแกล้งด้วยละ

"นี่ นี่"

นักเรียนรอบๆ ไม่กล้าที่จะพูด  พวกเขารู้สึกว่ามีกลิ่นอายที่น่ากลัวปลดปล่อยออกมาจากร่างกายของเซียะปิง  เหมือนเสือดุร้ายที่จ้องจะกัดคนที่กลัวมัน

โจวไท่อันที่อยู่ในระดับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หก  ยังไม่อาจป้องกันหมัดของชายคนนี้ได้โดนเขาตบซะปลิว เวทีที่ทำจากไทเทเนียมยังแยก  มันน่ากลัวแค่ไหนกัน?

หากนักเรียนพวกนี้ขึ้นมาเป็นศัตรูของเขา  พวกเขาอาจจะบาดเจ็บสาหัสไม่อย่างั้นก็จะตาย  พวกเขาไม่กล้า จึงเงียบไม่พูดออกมา

"หืม? มีใครอยากจะเข้ามาสู้กับฉันไหม?"

เซียะปิงเอามือไขว้หลังเดินไปมองผู้ชมที่อยู่รอบๆ มองไปรอบๆ ด้วยท่าทางที่สง่างาม "เป็นเจ้าจะเอาไหมละ?" เขาชี้ไปยังกลุ่มนักเรียนทั้งสามคนทันที

เมื่อพลังวิญญาณของเขาผ่านไป  ความน่ากลัวของพลังวิญญาณปกคลุมนักเรียนทั้งสามคน  พวกเขารู้สึกเหมือนเลือดสาด เห็นภาพลวงตาเสือกำลังกัดคอพวกเขา

พวกเขาเป็นเพียงนักเรียนธรรมดาเป็นดอกไม้ที่อยู่ในเรือนกระจก  พวกเขาเห็นภาพที่น่ากลัวนี้ หัวใจของพวกเขาก็หวาดกลัวแทบที่จะสลายอยู่แล้ว

"ไม่  ไม่ใช่นะ  ยกโทษให้ฉันด้วย  ยกโทษให้ฉันเถอะ"

นักเรียนทั้งสามคนตะโกนออกมา  พวกเขารู้สึกหวาดกลัวมาก พวกเขากลัวจนร่างกายสั่น  ฉี่ราดกางเกงตัวเอง ไม่กล้าเคลื่อนไหวไปจากที่นั่ง

กลัวจนฉี่ราดเลย?!

นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็มองดูด้วยความเงียบ  เซียะปิงน่ากลัวจริงๆ คนที่น่ากลัวแบบนี้ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?

นักเรียนที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองดูเซียะปิงด้วยความกลัว

"มีแต่พวกขี้ขลาดไม่กล้า"

เซียะปิงมองดูนักเรียนพวกนี้ "มีฝีมือแค่นี้กล้าแหกปากมาว่าฉัน?  อยากขึ้นเตียงแต่เขามาแล้วดันไม่มีกระสุน"

สารเลวเซียะปิงคนนี้หน้าด้านจริงๆ

กลุ่มนักเรียนต่างพากันโกรธจนใบหน้าเขียว  ร่างของพวกเขาสั่นเทา พวกเขาไม่เคยเห็นใครดูถูกผู้คนมากมายขนาดนี้  มันคือคนสารเลวที่สมควรโดนสาบแช่งมากที่สุด

"เกินไปแล้วเจ้าเซียะปิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ"

"คนแบบนี้ไม่นานก็จะโดนฟ้าผ่าคอยดูละกัน"

"เจ้านี้ไม่มีอะไรมาก  มันคือสวะที่มีนิสัยสารเลว"

"เมื่อไหร่จะมีคนเข้ามาจัดการคนเลวแบบมันกัน"

"คนมากมายขนาดนี้ยังกล้าทำอะไรน่าอายแบบนี้  มันต้องไปแย่งคนที่มีผัวแล้วมาเล่น เซียะปิงมันชั่วร้ายจริงๆ"

"ถ้ามันโดนไล่ออกจากโรงเรียนทุกคนคงจะไม่ตกใจ"

มีนักเรียนมากมายที่กำลังโกรธควันออกหู  พวกเขาอยากจะออกมาสั่งสอนเซียะปิง หากไม่ติดที่ว่าพวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ  พวกเขาจะออกไปสั่งสอนเจ้าเซียะปิง

ทุกคนเอาแต่สาบแช่งเซียะปิง ในใจของพวกเขาอยากให้เจ้าคนวิปริตนี่ตายไปซะ

กั๊วว่านกับหยางเว่ยตัวแข็งทื่อ  เจ้าคนนี้ช่างเป็นคนที่วอนหาส้นตีนตามธรรมชาติจริงๆ  ก่อนหน้านี้พวกเขานึกว่าถูกหาเรื่องโดยไม่ตั้งใจ

ไอ้เหี้ยนี่มีนิสัยเลวมากกว่าที่พวกเขาคิด

นักเรียนชั้นปีสามห้องสิบหก  มุมปากกระตุก เซียะปิงมันเป็นอัจฉริยะสร้างเรื่องให้คนเกลียดจริงๆ

"อะแฮมๆ อย่าทะเลาะกัน" ครูผู้ตัดสินเห็นท่าไม่ดีก็กระแอม  ประกาศผลการแข่งขันทันที "นักเรียนโจวไท่อันสู้ไม่ไหว ฉันขอประกาศว่าผู้ชนะคือเซียะปิง"

"ไม่  ผมยังสู้ได้  ผมสู้ได้นะครับ  ผมต้องไม่แพ้ ผมยังไม่แพ้"

โจวไท่อันตะโกนออกมาอย่างไม่เ๖้มใจว่าเขาได้แพ้เซียะปิงไปแล้ว

"เสียงดัง"

ปัง เซียะปิงตบโจวไท่อันจนเป็นลมไป

ทุกอย่างจบแล้วเขาตบมือด้วยความพอใจ "เป็นอย่างนี้ดีแล้วอย่าทะเลาะกัน"

คุณครูผู้ตัดสินไม่พูดอะไร เขาไม่ได้ว่าตักเตือนอะไรเซียะปิง   หากเขาไม่ล้มโจวไท่อันลง โจวไท่อันก็คงตะโกนเสียงดังไปจนทั่ว

"เจ้าเซียะปิงจอมหน้าด้าน ทำพี่ใหญ่โจวแพ้ได้ยังไง?"

"เห็นได้ชัดว่าตอนนี้มันกำลังหาเรื่องคนอื่นๆ ไปทั่ว"

"พี่ใหญ่โจวขยับตัวไม่ได้  เห็นได้ชัดว่ามันกำลังแก้แค้น"

"เจ้าปีศาจหน้าด้านนี้กำลังถูกคนบางคนใช้ประโยชน์"

"เจ้าสารเลวนี่อีไม่นานจะต้องโดนเอาคืน"

กลุ่มนักเรียนที่พากันดูถูกเซียะปิงพากันตกตะลึง  พวกเขาไม่เคยเห็นคนเลวแบบนี้ บางคนก็ไม่อาจจะขยับตัวได้  ได้แต่มองคนชั่วช้าเดินออกไป

"มาเร็วเข้า  ช่วยกันพาโจวไท่อันออกไป" คุณครูผู้ตัดสินพูด

ไม่นานก็มีคนมายกโจวไท่อันที่หมดสติออกไป

ทางด้านเวียะปิงก็ได้รับการแจ้งเตือนของระบบ "แต้มความเกลียดชัง + 1   + 1..."

"ดีๆ คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งเดียวจะได้คะแนนความเกลียดชังมากกว่าสามร้อยแต้ม  ขาดไปอีกหนึ่งร้อยแต้มจะแลกวิชาร่างภูตินรกอุดรมาได้" เซียะปิงเอามือจับคาง "ดูเหมือนว่าฉันยังทำได้ไม่ดีพอ"