ตอนที่ 38 นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน

"แข็งแกร่งเกินไปแล้ว นี่คือระดับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หกใช่ไหม? เขากระโดดได้ไกลสูงหลายเมตร หมัดเดียวก็มีพลังในการชกหลายพันจินมันน่ากลัวมากๆ "

กลุ่มนักเรียนพากันตกตะลึง นักเรียนธรรมดากับอัจฉริยะช่างต่างกันเกินไปละ

"เขาบอกให้พวกเราหลีกทางเพราะได้ไม่กังวลในตอนที่เขาเข้าในสนามประลอง เขากลัวว่าพวกเราที่ขวางเราไว้จะได้รับบาดเจ็บ สายลมที่เขากระโดดขึ้นไปช่างพัดพามาอย่างอ่อนโยน"

นักเรียนหญิงที่หลงชอบเขาก็พูดออกมาว่า

"สวรรค์ชายคนนี้น่าหลงใหลเหลือเกิน"

"ดูที่รักของฉันเปิดตัวอย่างแข็งแกร่งตรงนั้นสิ สมแล้วกับที่เป็นผู้นำโรงเรียนตัวจริง"

"สมแล้วจริงๆ โจวไท่อันเป็นดาวเด่นของโรงเรียน ฉันตกหลุมรักเขา ท่าทางของเขาสง่างามทุกครั้งที่ปรากฏตัว มันยากที่ฉันจะนอนหลับหากไม่มาเจอเขา"

นักเรียนหลายคนต่างพูดชื่อของเขา โจวไท่อันเพิ่งออกมา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงในโรงเรียน ไม่ใช่คนที่เป็นดั่งสัตว์ร้ายจะเทียบได้

ในตอนนี้เซียะปิงกำลังใช้มือสองข้างดันคนอื่นออกไป เขาเดินมาอย่างเกียจคร้านแทรกผู้คนที่อยู่รอบๆ

"เจ้าคนนี้มันอะไรกันหา? รู้จักมารยาทไหมหา จะเข้ามาดูทำไมไม่รู้จักมารยาทบ้าง" นักเรียนคนอื่นพูดด้วยความโกรธคิดว่าเซียะปิงคือคนดูที่เข้ามาแทรก คนมากมายเข้ามาที่ลานประลองแห่งนี้ แค่หาที่ยืนดูก็ยากมากแล้วในตอนนี้

คนมาก่อนก็ต้องได้ที่ยืนดูก่อน คนอื่นที่อยู่ข้างนอกจะมาแย่งไปได้ยังไง หากจะดูก็ต้องใช้มือถือดูสิ เป็นธรรมดาที่คนอยากมองดูสดๆ เพราะว่าการมองดูผ่านมือถือความตื่นเต้นเร้าใจมันช่างแตกต่างกัน

นักเรียนคนอื่นก็พูดออกมาทันที " เขาไม่ใช่ผู้ชม แต่เขาคือคู่แข่งโจวไท่อันเซียะปิง"

"อะไรนะ? นี่คือไอ้เหี้ยเซียะปิงเหรอ? "

กลุ่มนักเรียนหลายคนต่างก็สงสัยเพราะเขาคือแฟนที่มีเรื่องอื้อฉาวทางเพศของเจียงหย่าหรู่ เขาเป็นคู่แข่งความรักของโจวไท่อัน ถึงเวลานี้ได้เวลาที่จะจัดการกับเจ้าคนคนนี้แล้ว เขาถึงกับใช้ความสัมพันธ์พิเศษกับโรงเรียนแลกเปลี่ยนตารางการแข่งขันเพื่อที่จะเจอเขา

เป้าหมายของเขาคือสอนบทเรียนให้เป็นที่จดจำในโรงเรียน ฉากนี้เองทำให้ทุกคนอยากรู้อยากเห็น

นเจ้าคนนี้จะเป็นคนธรรมดา เดินเท้าเปล่า รากฐานผู้ฝึกตนก็ยังไม่มั่นคง คนที่ไม่มีอะไรดีแบบนี้นะจะเป็นคู่แข่งของโจวไท่อัน? เรื่องตลกแน่ๆ "

"เป็นธรรมดาเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ โจวไท่อันเพียงแค่จะเตือนเขา"

"มันคิดว่าเจียงหย่าหรู่เป็นอะไร นางไม่ใช่ใครแบบไอ้ห่าคนนี้จะเอาไปแอบอ้างได้"

"พี่ใหญ่โจวแค่มากำจัดเป้าหมาย ชีวิตที่เหลือไอ้เด็กเหี้ยคนนี้คงจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คงไม่กล้าจะไปปรากฏตัวต่อหน้าเจียงหย่าหรู่"

"หะหะ เจ้าคนนี้ไม่รู้อะไรบ้างเลย กล้าไปมีเรื่องกับโจวไท่อัน"

"เป้าหมายของพี่ใหญ่โจวคือฆ่าเจ้าเด็กน่าสังเวชนั่น เชือดไก่ให้ลิงดู เพื่อไม่ให้คนอื่นคิดถึงเจียงหย่าหรู่นี่คือเป้าหมายของเขา"

"หลังจากวันนี้พวกเราอาจจะไม่ได้เห็นเซียะปิงอีก"

นักเรียนหลายคนกำลังจ้องมองเซียะปิงที่กำลังเดินไปที่ลานประลองทีละก้าวอย่างสมเพช เซียะปิงจะมีโอกาสได้ทำอะไร โจวไม่อันคือราชาของโรงเรียนที่มีระดับการฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หก ความแข็งแกร่งของเขาก็ต้องติดหนึ่งในสิบของโรงเรียน นักเรียนธรรมดาแบบนี้จะเป็นคู่แข่งเขาได้ไง?

แม้ว่าเขาจะโชคดีได้เด็ดดอกไม้ของโรงเรียนดม เขาอาจจะใช้ถ้อยคำหวานๆ หลอกลวงดอกไม้ของโรงเรียนได้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งเขาไม่อาจที่จะหลอกลวงได้เลยแม้แต่น้อย

บนลานประลอง ทุกคนคิดว่าเซียะปิงจะต้องโดนโจวไท่อันต่อยอย่างเดียวแน่ๆ

ตอนนี้เซียะปิงค่อยๆ เดินขึ้นไปทีละก้าว การเคลื่อนไหวของเขาไม่ธรรมดา เขาเดินขึ้นมาบนลานประลอง ยืนอยู่ตรงหน้าโจวไม่อัน ร่างของเขายืนห่างออกมาจากกันห้าหกเมตร เผชิญหน้ากันไม่ไกลจากกันนัก

โจวไท่อันเอามือไขว้หลังไว้ เขามองมาที่เซียะปิง "ไม่คิดว่านายจะกล้าเข้ามาที่ลานประลอง ไม่กลัวหางจุกตูด แต่ก็แกก็มีแค่ความฉลาดอันน้อยนิดเท่านั้น"

"อย่าคิดว่าฉันจะเมตตา ฉันจะต้องสอนบทเรียนให้แก ให้แกได้เข้าใจว่าอัจฉริยะและคนธรรมดาต่างกันแค่ไหน ทำให้รู้ว่ามีช่องว่างระหว่างกันห่างกันแค่ไหน"

"โลกนี้มีอะไรบางอย่างที่คนธรรมดาไม่อาจจะยอมสีได้"

"หากกัดฟันหลับตา สิ่งนี้อาจจะช่วยลดอาหารบาดเจ็บได้ แต่ในเสี้ยววินาทีกระดูกของแกจะต้องถูกฉันทำลาย"

เขาพูดออกมาในขณะที่เผยจิตสังหารอันน่ากลัวออกมา

"ก่อนหน้านี้หมีทรราชก็พูดออกมาแบบนี้ สุดท้ายเขาก็โดนหมัดของฉันไปจนกลายเป็นขยะ ถูกครูพาออกไปนอนหมดสติอยู่ในโรงพยาบาลหนึ่งสัปดาห์"

เซียะปิงพูดออกมาเบาๆ อย่างเฉยเมยไม่มีอะไร

"หึ หมีทรราชมันเป็นแะไร มันไม่มีทางเทียบกับฉันโจวไท่อันได้"

โจวไท่อันกัดฟันเย้ยหยัน "ฉันโจวไท่อันเส้นลมปราณหกเส้นเชื่อมโยงกัน เป็นผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หก ระดับการฝึกฝนขั้นดีเลิศ ห้าหมัดหมีทลายภูผา ความแข็งแกร่งระดับสิบคนแรกของโรงเรียน

"หมีทรราชจะเป็นอะไร เขาเป็นคนขี้ขลาดไม่เคยที่จะสู้กับฉันเลย ฉันแค่ขู่เขา  เขาก็วิ่งไปรอบโรงเรียนแล้วมั่ง"

"คนธรรมดาอย่างแกที่เห็นเพียงแต่โลกแคบๆ ไม่รู้ว่าอะไรคือโลกผู้ฝึกตนที่ยิ่งใหญ่ สามปีมานี้ฉันเข้าร่วมการฝึกฝนทางทหารและเข้าห้องโถงผู้กล่อมเกลาตนเองอีกด้วย"

"ในห้องโถงผู้กล่อมเกลาตน ฉันและพี่น้องมากมายเข้าร่วมการต่อสู้ เจอกับวิชาการต่อสู้มากมาย ออกมาจากป่ารกร้างเจอกับอาจารย์ที่ได้รับบาดเจ็บ ฆ่ามอนสเตอร์เห็นเลือดเนื้อมากมาย ฉันเลยกลายเป็นผู้ฝึกฝนระดับนักรบสวรรค์ขั้นที่หกอย่างรวดเร็ว "

"นายก็เหมือนดอกไม้ในเรือนกระจก อยู่ในระดับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่สี่ รู้ไหมว่าต่างกับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หกต่างกันมากแค่ไหน? "

"การต่อสู้แห่งชีวิตและความตาย ฉันจะฆ่าแกก็ง่ายเหมือนกับมด"

เขาพูดออกมาด้วยความมั่นใจว่าจะสามารถบดขยี้เซียะปิงได้

"ท่านผู้ตัดสิน"

ตอนนี้เองโจวไท่อันได้ไปยืนใกล้ๆ พูดกับผู้ตัดสิน " ประกาศเริ่มการแข่งขัน ฉันไม่อยากจะเสียเวลานานกับขยะแบบนี้ ผมยังต้องมีเรื่องมากมายที่จะต้องไปทำเข้าใจไหม? "

"ได้ การแข่งขันการต่อสู้เริ่มขึ้นได้"

คุณครูพยักหน้าการแข่งขันการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

"เจ้าสวะ ตอนนี้จะได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่ง กล้าที่จะมามีเรื่องกับฉันโจวไม่อัน ต้องรู้บ้างว่าความตายเป็นยังไง ความรู้สึกนี้ต้องใช้ร่างกายจดจำ เป็นสิ่งที่คุณครูในโรงเรียนสอนไม่ได้"

พอน้ำเสียงของโจวไท่อันพูดเงียบลง เขาเดินสาวเท้าอย่างรวดเร็วด้วยแรงกดดันของเขาที่เปรียบเสมือนภูเขาล้อมรอบ ร่างกายของเขามีกลิ่นอายเปรียบเสมือนภูผาที่หนักแน่นจนไม่อาจจะหาที่เปรียบได้

วิชาการต่อสู้ระดับกลาง ห้าหมัดหมีทลายภูผา หมัดแรกภูผาล้ม