Chapter 1 Reinforcement Hero Part 3 พลังเสริม
<Chapter 1. Reinforcement Hero - 3>
พลังเสริม
[กวักกกกก!]
เทรเชอร์หรือสัปหราดนั้าเริ่มพุ่งเข้าใส่ลีชินวูด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของมัน โดยเขี้ยวและฟันของมันนั้นมีลักษณะเหมือนรั้วขรุขระอยู่ในปากที่เปิดกว้างพร้อมทั้งสามารถเปล่งแสงสลัว ๆ
"วิ่งก่อนแล้วกัน เหวออออ…!"
[กวักกก!]
ลีชินวูกระโดดหลบอย่างรวดเร็วเพื่อให้พ้นจากคมเขี้ยวที่ว่านั้น…
หากเขาถูกเคี้ยวเข้าไปในปากพิศวงนั้นล่ะก็ เขารู้ว่ามันจะไม่จบลงด้วยการที่เขาตายเพียงครั้งเดียวหรือสองครั้ง ดังนั้นเขาจึงละทิ้งความคิดเรื่องการจู่โจมทันที
โดยรีบวิ่งหนีและตัดสินใจเลือกเปิดใช้งานทักษะ Sprint ของเขา ทันทีหลังจากนั้นผู้กินสมบัติได้ปัดหางผ่านด้านข้างของเขาไปและความดันลมนั้นทำให้ลีชินวูมีความรู้สึกราวกับรถไฟขบวนหนึ่งวิ่งผ่านจัวเขาเมื่อครู่นี้ นอกจากจะเร็วและที่สำคัญมีกลิ่นเหม็นของซากศพเน่าเปื่อย
ลีชินวูไม่อยากจะคิดเลยว่าในปากนั้นผ่านมากี่ศพแล้ว…
และเขาจะไม่มีทางเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน!!
[กวักกกก!]
ในขณะที่เขาวิ่ง ในใจก็แอบคิดว่าบางทีมันอาจไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลบมันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ และเจ้าตัวกินสมบัตินั้น ยังไร้ประโยชน์กลับมากรีดร้องอีกครั้งและบิดร่างกายไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่าจะใช้เวลานานพอสมควรในการกลับลำเพราะร่างกายที่มีขนาดใหญ่เกินไป เมื่อเทียบกับความกว้างของทางเดินแคบๆในถ้ำนี้
"ฮึบ ... !"
นี่เป็นโอกาสทองของเขาแล้ว ลีชินวูรีบจับหอกของเขาอย่างแน่นหนาด้วยมือทั้งสองแล้วถือมันไว้ที่ด้านข้างของเขา จากนั้นเขาก็เจาะทะลุด้านข้างของร่างกายมันราวกับว่าเขากำลังยิงปืนกนใส่วัตถุขนาดใหญ่และมือทั้งสองข้างของเขาก็ดังขึ้น
เขาใช้กำลังเต็มที่ของสถิติทั้งหมดที่เขาสะสมไว้ใน Lv2 กระดูกหอก ของเขา พลังที่อยู่เบื้องหลังของมันนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ!
[การโจมตีที่สำคัญ!]
หัวหอกของเขาได้รับการควบคุมอารมณ์อย่างแน่นหนาผ่านการเสียสละของเปาโลนับไม่ถ้วนส่งผลให้เกิดการโจมตีทั้งหนักและแหลม หอกเข้ามาแล้วแยกออกเปิดข้างตัว ออกมาและเปิดทั้งหนังและเนื้อภายในของตัวกินสมบัติจนมันโอดครวญ ในตอนนั้นลีชินวูตระหนักว่าบางทีเขาอาจจะแกร่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานนเหล่านี้
[กวากกกก!]
"ร้องใหญ่เลยนะเพื่อนน !?"
ลีชินวูเริ่มเผยรอยยิ้มออกมา ในตอนแรกเขาเคยคิดที่จะโจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเขาและไม่ได้คิดว่าเขาจะก้าวต่อไป ในขณะที่ตัวกินสมบัติสัปหลาดนี่กำลังเจ็บปวดอย่างหนัก มันหันกลับมาผลักร่างของลีชินวู พร้อมทั้งดึงหอกออกมาและกระแทกร่างของเขาเข้ากับกำแพง
"อ๊ะหืมมม เจ็บนะเว้ยย ... !"
ลีชินวูเผลอเสียท่าให้กับมัน เขาเหมือนถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดที่รู้สึกราวกับว่ากระดูกทั้งหมดของเขาถูกทุบ ความเจ็บปวดกำลังฆ่าเขาในตอนนี้ ไม่นานลีชินวูก็รู้สึกว่าเขาจะตายจริง ๆ ถ้าเขาหมดสติที่นี้ นั้นแปลว่าเขาอาจจะกลายเป็นอีกศพหนึ่งในปากเน่าๆนั้นใช่ไหม
[กวักก!]
"แกมันประหลาด... !"
ด้วยความที่ไม่รู้จะดิ้นไปทางไหน ทำให้ร่างของลีชินวูในตอนนี้ถูกกดทับอยู่กับผนัง แม้ว่าเขาจะได้รับความตกใจที่รู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะถูกบดขยี้เป็นชิ้น ๆ แต่เขาพยายามใช้พลังทั้งหมดของเขาคว้าหอกแล้วดึงมันออกมาทำให้เนื้อและเลือดที่ตายออกมาปะทุ
[กวากกก!]
ในขณะนั้นลีชินวูแทงหอกซ้ำใส่มันในตำแหน่งเดิม เหมือนหมูเติมทางผ่านด้วยเสียงกรีดร้อง
[ขณะนี้เทรเชอร์ใช้ เสียงแห่งความตาย ผู้ที่สัมผัสกับเสียงกรีดร้องนี้ของมันจะเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งในไม่ช้า]
[ด้วยผลของ หัวใจที่มองไม่เห็นคุณจะไม่สนใจผลกระทบของเสียงแห่งความตาย]
เอฟเฟกต์ที่อยู่เบื้องหลังเสียงกรีดร้องของมันนั้นถูกมองข้ามไปเนื่องจากผลของหัวใจที่มองไม่เห็น! ทักษะนี้ทำให้เขารอดพ้นจากสิ่งนี้ไปได้
อย่างไรก็ตามลีชินวูต้องรีบเคลื่อนไหวโดยไม่เห็นข้อความนั้น
แน่นอนว่าเขาเล็งไปที่ช่วงเวลาที่มันส่งเสียงกรี๊ดขณะที่มันหยุดเคลื่อนไหวในขณะที่ทำเช่นนั้น เพื่อโจมตีตำแหน่งเดิมที่เขาโจมตีมันไว้ครั้งล่าสุด ร่างของเขาถูกปล่อยตกลงมาที่พื้นแล้ว เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถไปถึงจุดหมายได้และทำลายมันได้อีกครั้งด้วยการโจมตีที่มั่นคง
[กวักกก!]
"อักกก!"
ลีชินวูเจ็บที่บาดแผลของตัวเองพอสมควร และการโจมตีขอบเขายังขาดทักษะในการเข้าตีที่สำคัญอยู่ แม้ว่าเขาจะคิดว่าตัวเองคำนวนเวลาได้ดี แต่การโจมตีของเขาก็พลาดไป
เมื่อเปรียบเทียบกับครั้งที่แล้วการโจมตีของเขาสามารถสร้างหลุมเล็ก ๆ ได้เท่านั้น ถึงกระนั้นความจริงที่ว่าเขาสามารถถอนหอกที่แทงมันและล่าถอยได้ทันทีนั้นหลังจากการโจมตีของเขาก้าวหน้าขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว ไม่ทันไรที่เขากำลังดึงมันออก การอัพเดทข้อความจะปรากฏขึ้น…!!
[หอกกระดูกแบบทรงพลัง เริ่มเป็น Lv4 แล้ว คุณสามารถใช้หอกของคุณได้ง่ายขึ้นในตอนนี้]
"ฮะ...?"
เมื่อฟังจบ ลีชินวูเผลอเปล่งเสียงประหลาดใจในเวลาสั้น ๆ นั่นเป็นเพราะ หอกกระดูกแบบบีแกน ระดับเลเวลถึงระดับ 3 เมื่อฆ่าพอลที่ 133 ไม่นานนัก มันก็เริ่มมีระดับที่เพิ่มขึ้น แต่มันก็เพิ่มขึ้นอีกในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะต้องแปลกใจกับข้อความเมื่อสักครู่
ยังไงก็ตาม ตอนนี้เขาเห็นได้ชัดว่าไม่มีเวลาที่จะมองเข้าไปในนั้น เหมือนข้อความที่พูดมามันให้ความรู้สึกเบากว่าเมื่อก่อนมาก เขาจับหอกของเขาและพร้อมที่จะใช้ทักษะ ความว่องไวของผู้เริ่มต้นอีกครั้ง…!!
[กวักกกก!]
เทรเชอร์ประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนทิศทางแม้จะถูกโจมตีและเปิดปากกว้างดูเหมือนจะตั้งใจกลืนทั้งเขาและสมบัติทั้งหมดยังไงยังงั้น ทำให้ลีชินวูอยู่ในช่วงเวลาที่หวาดเสียว…!!
"เอ่อ ...ฉันจะเริ่มใช้ความว่องไวของผู้เริ่มต้นแล้วนะ!"
[กวากกกก!]
ในตอนท้ายของการต่อสู้ด้วยไหวพริบอันที่สองของพวกเขาลีชินวูสามารถหลบการโจมตีของเจ้าสัตว์ร้ายนี่ได้อีกครั้ง แต่นั้นก็ส่งผลให้มันกลับเหวี่ยงร่างของเขากระเด็นออกไป
แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่จะกำหนดชีวิตหรือความเป็นความตาย แต่เขาก็สามารถหลบเลี่ยงได้อย่างง่ายดายกว่า แต่ก่อน นั่นเป็นเพราะเจ้าตัวเทรเชอร์พุ่งเข้าหาเขาเป็นเส้นตรงและเขาใช้ทักษะ ความว่องไวของผู้เริ่มต้นเพื่อเร่งความเร็วในช่วงเวลาที่สำคัญทุกครั้งที่มันใกล้จะถึงร่างของเขา
หากเขาไม่ได้มีโครงกระดูกที่ทำให้เขาสามารถใช้ความว่องไวได้ซ้ำสองในการต่อสู้ก็คงจะจบลงไปนานแล้ว ในทางกลับกันหมายความว่าเขามั่นใจว่าเขาจะสามารถยืนหยัดและทนกับมันได้นานเท่าที่เขาต้องการ
"ดีแล้ว ... "
ลีชินวูหลบขึ้นมาอยู่ที่จุดหนึ่งของถ้ำ สรุปว่าเขาต้องการยืดเวลาการต่อสู้ออกไปดังนั้นเขาจึงละทิ้งความคิดทั้งหมดของการโจมตีและตัดสินใจที่จะทำลายมันทีละน้อย เขาจะใช้การเอื้อมถึงของกระดูกหอกในระยะกลางเพื่อค่อยๆเข้าใกล้ไปที่ร่างของมัน!
"กินนี่ซะ!"
[กวักกก!]
กระดูกหอกที่ลีชินวูเฝ้าอัพเดทมาตลอดได้แทงเข้าไปที่ปลายด้านหลังของตัวกินสมบัตินั้น เลือดของมันกระเซ็นออกมาอย่างรวดเร็ว นี่นับว่าการโจมตีของลีชินวูค่อนข้างจะประสบความสำเร็จและเขาจึงถอยกลับไปในระยะที่ปลอดภัยสำหรับตัวเอง และคอยสังเกตการณ์ เจ้าเทรเชอร์ทันที
ตายยากตายเย็นจริงๆ…!!
ลีชินวูมองมันและบ่นพึมพำกับตัวเอง
อย่างไรก็ตามการตอบสนองของมันแปลกไปเรื่อยๆ ลีชินวูจึงจะต้องคาดหวังว่ามันจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว แต่มันเพิกเฉยต่อคำพูดของเขาและขดตัวให้มากที่สุด ...
[กี่กี่กี่…!]
"โอ๊ะ."
ทันใดนั้นเอง ลีชินวูก็เริ่มรับรู้แล้วว่ามันจะทำอะไรต่อไป
ใช้เสียงนรกแตกนั้นยังไงล่ะ…!!
ตอนนี้มันกำลังตะโกนกรีดร้องด้วยเสียงอันน่ารำคาญที่สุดและสร้างความเดือดร้อนให้กับประสาทหูของลีชินวูเป็นอย่างมาก! ซึ่งเขาต้องกัดฟันเพื่อที่จะทนต่อเสียงกรีดร้องของกะโหลกเน่านี้ และความรุนแรงของมัน นี่คือท่าไม้ตายจนลีชินวูคิดว่ามันคือฉากที่น่ากลัวอย่างแท้จริงต่อหน้าต่อตาเขา
[เทรเชอร์ได้เริ่มใช้ทักษะเสียงการการรักษาเรียบร้อยแล้ว]
[สุขภาพของ เทรเชอร์ได้ฟื้นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์]
บาดแผลที่ลีชินวูทำให้ชีวิตของเขาเสี่ยงต่อการติดเชื้อเมื่อครู่ เมื่อได้รับเสียงกรีดร้องจากตัวกินสมบัติตอนนี้ได้รับการรักษาแบบเรียลไทม์!
"สตีฟ แกมันไอ้ ... "
[กวากกกก!]
เขาต้องท่องไว้ว่า มันเป็นเพียงสัตว์ประหลาดเท่านั้น…!!
แต่ให้ตายเถอะ! พลังของมันก็แอบสร้างความหงุดหงิดให้เขา และมันจะยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อต้องมารู้ความจริงที่ว่าเขาไม่มีทางรู้ว่าไอ้เจ้าสัปหงาดนี่จะสามารถใช้เสียงคำรามนั้นได้กี่ครั้ง แล้วร่างของเขาบำบัดได้กี่ครั้ง
หากสามารถใช้ เสียงแห่งการรักษาซ้ำ ๆ ได้การต่อสู้ครั้งนี้ก็ไร้ความหมาย
"อ๊ะนั่นเป็นเรื่องที่ทำให้เสื่อมเสียสุดๆ…"
[กวักกก!]
ลีชินวูเริ่มรู้สึกราวกับว่าน้ำตาลในเลือดของเขากำลังลดลง แต่มันก็เป็นเพียงความเข้าใจผิด ท้ายที่สุดเขาไม่มีอะไรนอกจากกระดูกจึงไม่มีทางที่น้ำตาลในเลือดของเขาจะตกลง
ลีชินวูพยายามจับหอกอย่างอ่อนแรง เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำตามข้อสันนิษฐานที่ตอนนี้ เทรเชอร์ไม่สามารถใช้ เสียงแห่งการรักษาได้อีกได้อีก และถ้าเป็นอย่างนั้น ลีชินวูเองก็สามารถวิ่งหนีไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นด้วยการใช้ความว่องไว!
[สัตว์ประหลาดค้นพบ ... ในระหว่างการลาดตระเวน ... !]
[กำลังขอกำลังเสริม ... !]
"ฮะ...?"
ลีชินวูขณะที่เขากำลังใช้ ความส่องไวของผู้เริ่มต้นอยู่นั้นเพื่อพุ่งตรงไปหามันอยู่นั้น เมื่อทีข้อความดังขึ้นเขาแทบจะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน แน่นอนว่าเขาได้ยินเสียงของ พลทหารโครงกระดูกพอลหลายตัวมากกำลังมุ่งตรงมาตามทางเดินที่พังทลายนี้!
ยิ่งไปกว่านั้นต้องขอบคุณ เทรเชอร์ที่พุ่งพล่านไปทุกหนทุกแห่งทางเดินด้านบนด้านล่างและด้านข้างก็พังทลายลงและทหารนักรบโครงกระดูกก็ออกมาจากทุกที่ แน่นอนว่าเจ้าตัวเทรเชอร์ไม่สนใจพวกพลทหารพอลที่มีหอกกระดูกเลยแม้แต่นอด เพราะมันสามารถแยกร่างของลีชินวูได้ด้วยความแตกต่างของเขา
'พวกเจ้าเหล่านี้มาช่วยข้าสะ'
[ขอกำลังเสริมเพิ่มเติม ... !]
[กลางกำลังขอกำลังเสริม ... !]
[ค้นพบบางสิ่ง ... ต่อสู้กับสัตว์ประหลาด ... ]
หนึ่งในทหารโครงกระดูกค้นพบลีชินวูกำชังเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด
โครงกระดูกเอียงศีรษะเมื่อเห็นหอกที่ใหญ่กว่าของลีชินวู เมื่อเปรียบเทียบกับโครงกระดูกตนอื่น ๆแล้วหอกประจำตัวนั้นเล็กกว่ามาก (และรวมถึงร่างของลีชินวูนั้นใหญ่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อสถิติของเขาเพิ่มขึ้น) และกระดูกหอกที่เปล่งประกายนั้นก็โดดเด่นมาก
จนมีโครงกระดูกตนหนึ่งถามขึ้นมาเมื่อสายตากะทะเข้ากับร่างของลีชินวูที่ยืนเรียงแถวปะปนกับพวกของตนอยู่
[เจ้าเป็นมือใหม่หรือไม่?]
"ใช่ผมเป็นมือใหม่! ช่วยผมด้วย…!"
เมื่อแผนไม่เป็นไปตามคาด ทำให้ลีชินวูต้องรีบวิ่งและตะโกนอย่างเศร้าใจ ดูเหมือนว่าโครงกระดูกทั้งหลายจะยังคงยืนนิ่งเพราะไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้ได้ แต่ในไม่ช้า พวกนั้นก็เดินมาถึงทางเดินและชี้หอกไปทางเทรเชอร์อีทเตอร์หรือตัวกินสมบัติ
[เข้าร่วม ... การล่าสัตว์ด้วยกัน ... ]
"พอลลลล!"
ลีชินวูแทบกรีดร้องเมื่อจู่ๆตอนนี้เขาก็ได้รับพลังเสริมแล้ว หลังจากที่ลีชินวูตะโกนด้วยความขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ข้อความที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[คุณประสบความสำเร็จในการหลอกลวงศัตรูและจัดการพวกเขา การอยู่รอดโดยใช้ทุกสิ่งที่คุณมีอาจเป็นพรสวรรค์ที่สำคัญที่สุดในจักรวรรดิ]
[คุณได้เรียนรู้ทักษะแฝง Lv1]
"...โอ้วว"
ลีชินวูยืนนิ่ง ด้วยความรู้สึกแปลกเล็กน้อยว่าที่นี่เป็นทักษะแรกที่เขาได้รับจากความพยายามของเขาเอง แต่เขาจะใช้มันให้มากที่สุดถ้ามันจะรอดผลจากสัปหลาดนั้น! ลีชินวูจึงตัดสินใจเดินกลับไปหาเจ้า เทรเชอร์และแอบตะโกนด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
"เหล่าสหายพอลทั้งหลาย มาเอาชนะสัตว์ประหลาดตัวนี้ด้วยกันเถอะ! มันเป็นขโมยที่คุกคามความปลอดภัยของอาณาจักรของเรา!"
เมื่อลีชินวูพูดจบ เหล่าโครงกระดูกพอลก็รีบเปลื่ยนโหมดเป็นโจมตีเพื่อช่วยเขา ใครจะคิดล่ะว่าทักษะหลอกล่อที่ได้มาจะได้ผลเกินคาด!
[คำขอเสร็จสมบูรณ์ ... มีส่วนร่วม]
[ที่เข้าร่วมโครงการ.]
"เฮ้ จงมาที่นี้!"
[ช่วย ... มือใหม่ ... ]
[ที่เข้าร่วมโครงการ.]
พลทหารพอลหรือเหล่าพอลเริ่มมากขึ้น เพื่อเดินทางมาเข้าร่วมในการต่อสู้อย่างจริงจังกับเจ้าตัวกินสมบัติที่ถูกเซตว่าคือผู้บุกทำลายรังของพวกมัน และแม้แต่ผู้ที่อยู่ห่างไกลยิ่งทำให้เขารับสัณญาณจากฝั่งนี้ได้
เมื่อลีชินวูชี้ให้พวกเขาเห็นและขอความช่วยเหลือพวกเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาได้ ใครจะคิดว่าการฝึกปฐมพยาบาล [1] จากกองทัพจะช่วยได้ที่นี่?
[กวักกก!]
[ตามล่า ... สัตว์ประหลาด]
[ข้อผิดพลาดที่คุกคาม ... จักรวรรดิ!]
เทรเชอร์ยังคงเดินหน้าต่อ แม้มันจะต้องตกเป็นเป้าก็ตาม มันไม่สนใจทหารโครงกระดูกเมื่อมีมากกว่า 10 คนมารวมตัวกันที่นี้ แต่เมื่อจำนวนเกินกว่า 20 ทันทีดูเหมือนว่ามันจะเริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาบ้างและต้องเปลี่ยนยุทธวิธี
[กวักกก !]
[เทรเชอร์ได้ใช้ เสียงร้องแห่งความตายผู้ที่สัมผัสกับเสียงกรีดร้องนี้จะเข้าสู่สภาวะบ้าคลั่งในไม่ช้า]
[ด้วยผลของ หัวใจที่มองไม่เห็นคุณจะไม่ได้รับผลกระทบของเสียงแห่งความตาย]
"อ่าฉันลืมไปแล้ว"
[มีศัตรูมากมาย ... !]
[คุณเล็งไปไหนนั่นคือ ... ด้านหลัง ... !]
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น ลีชินวูรีบหันหลังไปและหลบการโจมตีของเจ้าตัวกินสมบัติได้ทัน เพราะมันสังเกตัเห็นทุกครั้งที่เขาเคลื่อนตัว เพราะเขาแตกต่างจากโครงกระดูกตัวอื่น ๆ
และที่สำคัญพลังเสียงแห่งความตายนั้นไม่สามารถใช้กับลีชินวูได้ และโครงกระดูกที่ตายจากการต่อสู้แบบประจัญบานถูกแทนที่ด้วยโครงร่างใหม่อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนกับว่าเหล่าพลทหารพอลในโถงทางเดินภายนอกทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่
[กวักกกกกก!]
[ผู้กินสมบัติพยายามใช้เสียงร้องแห่งความตายแต่มันล้มเหลวเนื่องจากขาดมานา]
"อะไรคือ มานาที่ว่า…!?"
ในขณะที่ เทรเชอร์พยายามที่จะใช้ เสียงร้องแห่งความตายซ้ำ ๆเพื่อจัดการกับทหารโครงกระดูกที่กำลังจะแทงหอกใส่มัน ตอนนั้นเองก็มีข้อความปรากฏขึ้นเพื่อแจ้งให้เขาทราบว่ามันล้มเหลวเนื่องจากขาดสิ่งที่เรียกว่ามานา!
เมื่อมาถึงจุดนี้มีโอกาสสูงที่ เทรเชอร์จะไม่สามารถใช้ เสียงร้องแห่งการรักษาได้เช่นกัน นั้นหมายความว่าทักคนจะเริ่มมีพลังในการสู้มากขึ้น โดยขาดความเสี่ยงที่จะเข้าประชิดตัวสัปหลาดนั้น!
"ดีพอล แกลองเริ่มใช้รูปแบบการทำลายล้าง [2]!"
[ทุ่ม ... !]
[ฆ่าศัตรู!]
ลีชินวูพอใจกับสถานการณ์ตอนนี้มาก และนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการพูดอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชีวิตของเขา ซึ่งความเป็นจริงเขาควรจะได้ต่อส๔้ด้วยตนเองบ้าง แล้วจับหอกกระดูกของเขาที่เสริมมา แต่อย่างนี้ก็ไม่แย่…
แน่นอนว่าแม้ว่าเจ้าตัวกินสมบัตินั้นจะขาดพลังมานา อะไรที่ว่านั้นแล้วก็ตาม แล้วความสามารถทางกายภาพของ เจ้าเทรเชอร์ก็ไม่เปลี่ยน เมื่อขณะนี้มันกำลังจะถูกกวาดล้าง โดย พลทหารพอลที่ยังเหลือชีวิตอยู่ ซึ่งมันจะง่ายกว่าสำหรับชินวูถ้ามันกำจัดออกไปได้!
"พลังนี่เจ๋งกว่าที่คิดนิ!"
เขาพึมพำอย่างน่าพอใจเมื่อเห็นกระดูกกระจัดกระจายรอบตัวเขาจากนั้นจับหอกของเขาและพุ่งไปที่เจ้าเทรเชอร์
การต่อสู้สิ้นสุดลงในห้านาทีต่อมา มันเป็นชัยชนะที่สมบูรณ์แบบ หรือเรียกง่ายๆว่าไม่เลว ในการลองเรียนรู้อะไรใหม่ๆ…
ลีชินวูควงหอกไปมาและคิดจะตามหาคู่มือ
เพื่อเสริมทักษะขั้นต่อไป…!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป…