ตอนที่ 231 ภาพหลอน?
หลิ่วอู๋ตงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา
นางทำตัวว่านอนสอนง่ายระหว่างเดินทาง และไม่เคยโวยว้ายว่าหิวหรือปฏิเสธเร่งฝีเท้าให้เดินทางไวขึ้น แต่เมื่อนางไม่อยากพูด นางก็จะไม่พูด ซึ่งทำให้อ้าวเทียนหยางรู้สึกเหมือนกับเสือกัดกระดองเต่า มันทำให้เขารู้สึกหดหู่ที่ไม่รู้ว่าจะเข้าถึงตัวนางได้อย่างไร
มันอยากใช้เอกลักษณ์ของมัน สถานะของมันและกำลังเพื่อให้หลิ่วอู๋ตงทำตาม แต่ทว่าในสายตาของหลิ่วอู๋ตง มันเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ ซึ่งทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่ง
ครั้งนี้มันจบลงด้วยอ้าวหยางหมิงรู้สึกหดหู่ หลิ่วหู๋ตงกลับไปยังเต็นท์ของนางหลังจากกินอาหารเสร็จเรียบร้อย นางทำให้เหมือนเป็นแขก
"ฮึ่ม!" รอยยิ้มบนใบหน้าของอ้าวหยาวหมิงหายไปทันทีและกลายเป็นขาวซีด
มันใช้เวลาอยู่กับหลิ่วอู๋ตงมานานแต่ก็ยังไม่สามารถสยบนางได้ ซึ่งทำให้มันเกือบจะหมดความอดทนแล้ว ก่อนหน้านี้ เมื่อใดที่มันโอ้อวดสถานะศิษย์สายตรงของนิกายจันทราเหมันต์ แล้วผู้หญิงจะไม่รีบเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของมันได้อย่างไร?
ถึงแม้จะมีหญิงสาวบางคนทำเป็นเล่นตัว เขาก็แค่ทำตัวเย็นชาเล็กน้อย แล้วคนเหล่านั้นก็จะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาเอง
นี่คือประสบการณ์ตกผู้หญิงครั้งแล้วครั้งเล่าของมัน
อย่างไรก็ตาม หลิ่วอู๋ตงเมินเขาอย่างสมบูรณ์ หลังจากที่เขาลองใช้วิธีการต่างๆออกมาหมดแล้ว
ลุงฝูขยับเข้ามาใกล้ๆและพูดว่า "นายน้อย กุญแจที่จะพิชิตใจนางคือเจ้าเด็กนั่น"
อ้าวหยางหมิงพยักหน้า ถ้าหลิงฮันยังไม่ตาย หลิ่วอู๋ตงก็จะเอาแต่คิดถึงหลิงฮัน และไม่ปล่อยให้มันเข้าไปในหัวใจของนาง อย่างไรก็ตาม หลิงฮันมันหนีไปไกลแล้ว แล้วเขาจะไปหาตัวหลิงฮันที่ไหนเพื่อที่จะสังหารมัน?
ยิ่งไปกว่านั้น บันทึกโบราณยังอยู่กับหลิงฮัน!
ความทรงจำของเขาไม่ได้ย่ำแย่นัก แต่มันไม่ถึงระดับที่เขาสามารถจดจำมันได้ทั้งหมดหลังจากที่อ่านไปครั้งเดียว
นิกายจันทราเหมันต์สนใจเขตแดนอสูรฟ้าลี้ลับเป็นอย่างมาก แต่ทว่าช่วงเวลาเปิดของเขตแดนอสูรฟ้าลี้ลับแต่ละครั้งนั้นนานเกินไป ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะครอบครอง เขาเพิ่งจะเดินทางมาถึงแคว้นพิรุณและบังเอิญที่เขตแดนอสูรฟ้าลี้ลับเปิดพอดี เขาเลยเข้ามาที่นี่
มันไม่ได้สนใจเรื่องของผีดิบโลหิตแม้แต่น้อย ไม่ว่ามันจะเป็นความโกลาหลแบบไหน มันก็เป็นเรื่องของแคว้นทั้งเก้าของดินแดนทางเหนืออันโดดเดี่ยว ยิ่งไปกว่านั้น นิกายจันทราเหมันตร์ยังมีจอมยุทธระดับตัวอ่อนวิญญาณดูแลอยู่ ดังนั้นแม้ว่าผีดิบโลหิตจะมาที่ประตูนิกายของพวกเขา พวกเขาก็สามารถฆ่าพวกมันได้อย่างง่ายดาย
ดังนั้น มันเลยอยากที่จะสำรวจส่วนลึกของเขตแดนลี้ลับ—บางทีมันอาจมีโอกาสที่ยิ่งใหญ่กำลังรอคอยเขาอยู่
เดิมทีเขาเป็นคนที่มีโชคลาภและได้รับบันทึกโบราณมา แต่เขาก็ถูกตามล่าหลังจากที่อ่านไปได้ไม่กี่หน้า เขาทำได้เพียงแค่ซ่อนมันไว้ขณะที่วิ่งหนี และไม่คิดว่าเขาจะต้องมอบมันให้กับหลิงฮันเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิต
เขารู้สึกอัปยศและเสียใจที่สูญเสียบันทึกโบราณไป—ทั้งสองเหตุผลนี่ทำให้มันต้องการที่จะฆ่าหลิงฮัน
"เจ้านั่นมันอาจไม่ปรากฏตัวออกมาอีก" อ้าวหยางหมิงพูดด้วยเสียงดุดัน หากไม่มีแผนที่ในบันทึกโบราณคอยชี้นำ ทุกย่างก้าวในเขตแดนลี้ลับนี่จะเต็มไปด้วยอันตราย แม้จะมีลุงฝูปกป้องอยู่เขาก็ไม่กล้าเสี่ยง
ทั้งสี่คนพูดคุยกันอยู่สักพัก แล้วกลับไปที่เต็นท์ของตัวเอง
หลิงฮันเฝ้าดูพวกมันอยู่ภายในหอคอยทมิฬ
ด้วยคำแนะนำของหอคอยทมิฬ เขาจึงสามารถควบคุมหอคอยทมิฬได้และทำให้เขามองเห็นและได้ยินสภาพแวดล้อมโดยรอบแม้จะอยู่ในหอคอยก็ตาม แต่แน่นอนว่ามันมีข้อจำกัดในเรื่องของระยะทาง
เมื่อครู่เขาเกือบจะถูกลุงฝูเจอตัว และเมื่อเขาเข้าไปในหอคอยทมิฬ มันได้บอกเขาว่าเขาสามารถ 'สังเกตการณ์' สถานการณ์ด้านนอกได้ขณะที่อยู่ภายในหอคอยทมิฬ ทำให้เขาหลีกเลี่ยงปัญหาได้เยอะ
ฟุบ จากนั้น หลิงฮันได้ปรากฏตัวออกมาจากหอคอยทมิฬและเดินเบาๆไปที่เต็นท์ของหลิ่วอู๋ตง อย่างไรก็ตาม เขาเดินไปได้แค่สองก้าวเท่านั้นและต้องกลับเข้าไปในหอคอยทมิฬอีกครั้ง
ในขณะนั้น ลุงฝูกระโจนออกมาจากเต็นท์อย่างกระทันหันและมีสีหน้าที่แปลกประหลาด
เมื่อครู่ มันได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหว แต่เมื่อออกมากลับไม่พบว่ามีอะไรเกิดขึ้น
มันไม่เชื่อว่าจะมีคนเล็ดลอดจากการรับรู้ของมันไปได้ ทำให้มันรู้สึกแปลกประหลาดมาก มันเป็นครั้งที่สองแล้วที่ทำให้มันสงสัยตัวเองว่าตัวมันเองมองเห็นภาพหลอนหรือไม่...
ชายชรายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ แล้วส่ายหัวก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในเต็นท์ อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ มันได้กระโจนออกมาจากเต็นท์อีกครั้งและจ้องมองรอบๆเพื่อยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ แล้วเดินกลับเข้าไปในเต็นท์อีกครั้ง
ชายชรารู้สึกสงสัยมาก
หลิงฮันคิดว่า ถ้ามันเป็นเขาที่รู้สึกว่าสวนของเขาถูกบุกรุก เขาจะไม่สงสัยตัวเองอย่างแน่นอน มันจะต้องมีใครบางคนลอบเข้ามา และถ้าเขาไม่ตระหนักถึงมัน คนที่บุกรุกเข้ามาจะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเขา
หลิงฮันปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง เขายังไม่ทันก้าวเดินก็ต้องกลับเข้าไปในหอคอยทมิฬอย่างรวดเร็วและหายตัวไปอีกครั้ง
ลุงฝูปรากฏตัวออกมา สีหน้าของมันดูประหลาดใจมากกว่าเดิม มันหัวเราะออกมาเบาๆและคิดว่าตัวเองบ้าไปแล้ว ครั้งนี้ มันยืนอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน—อย่างน้อยห้านาทีก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าไปในเต็นท์
หลิงฮันปรากฏตัวออกมาและกระโดดเข้าไปในเต็นท์ของหลิ่วอู๋ตงภายในก้าวเดียว
"ว้าย!" หลิ่วอู๋ตงตะโกนออกมาทันทีด้วยความตกใจ
สิ่งที่เกิดขึ้นได้ดึงดูดความสนใจของอ้าวหยางหมิงและคนอื่น พวกมันกระโดดออกมาจากเต็นท์ของตัวเองทีละคนและอ้าวหยางหมิงได้พูดออกมาว่า "แม่นางอู๋ตง เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?"
"ไม่มีอะไร ข้าแค่ฝันร้าย!" หลิ่วอู๋ตงมองไปที่หลิงฮันด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อขณะที่ยับยั้งความตกใจในหัวใจและพยายามพูดออกมาอย่างปกติ
ทั้งสี่คนที่อยู่ด้านนอกไม่รู้สึกสงสัย ใครจะคิดว่ามีคนแอบเข้าไปข้างในกัน? หลังจากนั้นพวกมันกลับเข้าไปในเต็นท์ของตัวเองทีละคน
"ที่นี่มันอันตรายเกินไป เจ้าออกไปเถอะ!" หลิ่วอู๋ตงพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบามาก
"อย่าได้กังวล หากข้ามีความสามารถที่จะเข้ามาที่นี่ ข้าต้องมีความสามารถที่จะออกไปด้วย" หลิงฮันกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม "เจ้าเรียกอ้าวหยางหมิงมาที่นี่ที"
ดวงตาของหลิ่วอู๋ตงเปล่งประกายขึ้นมาทันทีและนางพูดว่า "พวกเราจะใช้มันเป็นตัวประกัน?"
แท้จริงแล้วหลิงฮันไม่ได้วางแผนแบบนั้นเอาไว้ หลังจากที่เขาได้รับความสามารถในการซ่อนตัวภายในหอคอยทมิฬ เขาไม่คิดที่จะต่อสู้ และด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขา มันก็เพียงพอสำหรับเขาแล้วที่จะหนีไป
หลิงฮันไม่ได้พูดอธิบายอะไรและกล่าวว่า "เรียกมันมา"
หลิ่วอู๋ตงพยักหน้าและนั่งลงแล้วเริ่มพูดออกมาว่า "นายน้อยอ้าว ท่านมาหาข้าหน่อยได้หรือไม่? ข้าอยากพูดคุยกับท่าน อู๋ตงมีเรื่องบางอย่างอยากจะถาม"
ทันทีหลังจากที่นางพูดจบ อ้าวหยางหมิงรีบวิ่งออกมาทันทีและสวมรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ
หรือว่าหลิ่วอู๋ตงจะยอมจำนนแล้ว?
เขาเคยเห็นหญิงสาวที่งดงามมามากมาย แม้ว่าหลิ่วอู๋ตงจะเป็นหญิงสาวที่งดงามในหมู่สาวงาม แต่เขาก็ไม่อาจลดความภาคภูมิใจของตัวเองได้ เขาประสบความสำเร็จในการพิชิตหญิงสาวมามากมาย แต่เมื่อชนกับกำแพงอย่างหลิ่วอู๋ตง ทำให้เขามีความแน่วแน่และมุ่งมั่นที่อยากจะพิชิตนาง
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิ่วอู๋ตงเผยท่าทียอมจำนนแล้ว ทำให้ความสนใจในตัวนางของเขาลดลงมาก ดั่งคำพูด สิ่งที่เราไม่มีคือสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ได้ครอบครองนางอย่างแท้จริง ดังนั้นเขายังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่ มันรีบจัดเสื้อผ้าและผมให้เข้าที่และเดินเข้าไปในเต็นท์ของหลิ่วอู๋ตง
ลุงฝูไม่ได้เคลื่อนไหว ตั้งแต่ที่พลังของหลิวอู๋ตงถูกปิดผนึกแล้ว นางจึงไม่สามารถใช้ลูกไม้อะไรได้ ดังนั้นมันจึงไม่จำเป็นต้องกังวล