GE78 ยกระดับพลัง ขอบเขตประสานวิญญาณขั้นสูงสุด [ฟรี]
หนึ่งเดือนสำหรับการทดสอบศิษย์นิกายได้สิ้นสุดลง ชายชราหลายคนที่อยู่ในนิกายกุ่ยเชว่ และไม่เคยสนใจงานทดสอบ ต่างทะยอยเข้าร่วมงาน
ไม่เพียงนิกายกุ่ยเชว่ ผู้เชี่ยวชาญนิกายฝ่ายธรรมะก็เข้าร่วมชมแต้มของหนิงฝาน
พวกมันไม่เชื่อว่าหนิงฝานจะสังหารภูตผีในป่าภูติพราย กระทั่งได้แต้มนิกายกว่า 2 ล้าน
“โต๊ะแสดงแต้มผิดพลาด!”
ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน จ้องมองไปยังป่าภูตติพราย พวกมันเฝ้ารอหนิงฝานปรากฏตัวเพื่อยืนยันคำตอบ! หากไม่ประจักษ์หนิงฝานด้วยตาของตน พวกมันย่อมไม่เชื่อ
พวกมันไม่เชื่อว่าผู้เชี่ยวชาญที่เล็กจ้อยในแคว้นเยว่ จะแข็งแกร่งท้าทายสวรรค์เช่นนี้
อายุเพียง 17 ปี แต่บรรลุขอบเขตประสานวิญญาณขั้นกลาง เรื่องนี้นับว่าท้าทายสวรรค์อย่างที่สุด หากหนิงฝานสังหารภูติผีในขอบเขตแก่นทองคำได้จริง... ตัวเขาย่อมเป็นใหญ่ในแคว้นเยว่ แต่นั่นช่างไร้สาระ!
ศิษย์นิกายที่รอดออกจากป่าแห่งภูติพรายได้นับว่าโชคดี เดิมทีมีศิษย์เข้าไป 160 คน แต่ยามนี้กลับรอดออกมาเพียง 75 คน
ต่อให้มีศิษย์นิกายที่ทรงพลังเข้าไปคุ้มกัน ศิษย์ใหม่ยังตกตายมาก
เมื่อใดที่ศิษย์ออกจากป่าแห่งภูติพราย การทดสอบก็ถือว่าสิ้นสุด ศิษย์ส่วนใหญ่ทั่วร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบโลหิต ทั้งหมดล้วนมีความสุขอย่างที่สุดที่รอดออกมาได้ แต่ไม่นานพวกมันกลับตกตะลึง
ภายนอกมีผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณและแก่นทองคำกว่าหลายร้อยคน เฝ้ารอพวกมัน
ผู้เชี่ยวชาญหลายคนแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม ไม่มีศิษย์คนใดที่คงสีหน้าสงบ เมื่อยามที่เผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ได้
“เกิดอันใด... เหตุใดผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงจำนวนมากถึงได้รวมตัวที่นิกายกุ่ยเชว่!”
ลี่สื่อหวนที่เพิ่งออกมาจากป่า สีหน้าแปรเปลี่ยนใหญ่หลวง
หากเป็นผู้เชี่ยวชาญในขอบเขตประสานวิญญาณอย่างคนในตระกูลของมัน มันจะไม่แตกตื่น แต่ยามนี้ เบื้องหน้ากลับเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตประสานวิญญาณกว่าหลายร้อยคน นี่คงเป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิต ที่มันจะได้เห็นฉากนี้
ยิ่งด้วยผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำ ตระกูลลี่ของมันไม่เคยมี โอกาสครั้งนี้จึงหาได้ยากอย่างที่สุด
มันรู้สึกกระวนกระวาย และเลือกที่จะเดินไปแลกโอสถด้วยแต้มที่มันทำได้
“บอกชื่อเจ้า และสมุนไพรที่ต้องการ...” ผู้ที่ทำหน้าที่แลกเปลี่ยนโอสถหรือสมุนไพรให้นั้น เป็นผู้อาวุโสเมิ่ง ผู้อาวุโสของศิษย์ฝ่ายนอก แต่ยามนี้ สีหน้าของมันกลับดูเรียบเฉย
“ข้า ลี่สื่อหวน ต้องการแลกเปลี่ยนสมุนไพรวิญญาณ 10 ปี 200 จิน” ลี่สื่อหวนกล่าวตอบอย่างภาคภูมิ
สมุนไพร 10 ปีจำนวน 200 จิน แลกได้ด้วยแต้ม 10 แต้ม มันสังหารภูติผีในป่าจนได้ 101 แต้ม หากไม่เพราะมันบาดเจ็บ มันมั่นใจว่าจะสังหารได้มากกว่านี้
มันมั่นใจว่า แต้มจำนวนมากของมัน สามารถทำให้นิกายสนใจได้
“แต้มของข้าอาจด้อยกว่าลู่สื่อเฉียว แม้มันจะครอบครองวิชากลั่นวิญญาณที่ท้าทายสวรรค์ แต่ย่อมไม่อาจทิ้งห่างหนิงฝานได้ไกล”
แต่ถึงอย่างนั้น แต้มของลี่สื่อหวนกลับไม่ทำให้ผู้อาวุโสเมิ่งประหลาดใจ
“เป็นไปไม่ได้ แต้มของข้าสมควรถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ของนิกาย ผู้มีพรสวรรค์เช่นข้า เหตุใดผู้อาวุโสเมิ่งจึงไม่สนใจ...”
จิตใจของมันปั่นป่วน มันเข้าใจว่าผู้อาวุโสเมิ่งและคนในตระกูลของมันคงผิดใจกัน
แต่แท้จริงแล้วมันเข้าใจผิด ตัวมันที่อยู่ในป่าแห่งภูติพราย ไม่มีทางรู้ว่า หนิงฝานทำแต้มนิกายได้ถึง 2 ล้าน เช่นนั้นแต้มจำนวนน้อยนิดของมัน ย่อมกลายเป็นไร้ค่า
เมื่อรับสมุนไพรเสร็จ ลี่สื่อหวนก็หันจายจากไป แต่ในจังหวะนั้น มันชำเลืองมองและยิ้มให้หลู่สื่อเฉียวที่เดินมาอย่างเย็นชา
“พี่หลู่... ไม่ทราบว่าท่านได้แต้มเท่าใด?”
“ฮึ่ม! มากกว่าเจ้าก็แล้วกัน!”
หลู่สื่อเฉียวยังคงเย่อหยิ่ง ลี่สื่อหวนเป็นผู้มากพรสวรรค์ที่ 10 ปีจะมีครั้ง แต่หลู่สื่อเฉียวกลับเป็นผู้มีพรสวรรค์ใน 100 ปีจะพบครั้ง มันจึงคู่ควรให้เย่อหยิ่ง
ลี่สื่อหวนสังเกตุเห็นแววตาที่เย็นชาของผู้อาวถุโสเมิ่ง หลู่สื่อเฉียวสังเกตุเห็นและรู้ว่าแต้ม 101 ไม่นับเป็นอันใด
“บอกชื่อกับสมุนไพรที่ต้องการ...” ผู้อาวุโสเมิ่งยังคงสีหน้าเรียบเฉย
“หลู่สื่อเฉียว ขอแลกสมุนไพร 100 ปี 23 จิน แต้มจากการสังหารภูติผี 1,423 แต้ม!”
มันยกยิ้ม มันเชื่อว่าแต้มของมันจะทำให้ผู้อาวุโสเมิ่งตกใจ นอกจากนี้ สมุนไพรที่มันแลกคือสมุนไพร 100 ปี ที่สำคัญ มันยังไม่กล่าวว่าตนเองเข้าไปในส่วนที่สองของป่า
มันเชื่อว่าแม้หนิงฝานจะมีที่มายิ่งใหญ่ แต่หนิงฝานและลี่สื่อหวนย่อมไม่กล้าย่างกรายเข้าส่วนที่ 2 ของป่า
แต่สิ่งที่มันได้รับคือ ผู้อาวุโสเมิ่งเอ๋อเผยสีหน้าตกใจเพียงเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้าพลางกล่าว “ดี... หากเป็นในอดีต 1,423 แต้มอาจกล่าวได้ว่า เจ้าคือผู้ที่สวรรค์เลือกสรรค์... แต่ช่างน่าเศร้า ที่ยามนี้ยังมีอีกผู้ที่น่าสนใจยิ่งกว่า”
คำกล่าวของผู้อาวุโสเมิ่งทำให้ลี่สื่อหวนและหลู่สื่อเฉียวตกตะลึง
101 แต้มไม่เพียงพอที่จะให้ผู้อาวุโสเมิ่งสนใจ... 1,423 แต้มไม่นับเป็นอันใดสำหรับผู้อาวุโสเมิ่ง… ช่างเป็นเรื่องน่าประหลาดใจยิ่งนัก
ผู้อาวุโสเมิ่งกล่าวว่า ยังมีคนอีกผู้ที่น่าสนใจยิ่งกว่า... คนผู้นั้นเป็นใคร? เหตุใดคนผู้นั้นได้แต้มมากขนาดนั้น?
ไม่นานนัก หลู่สื่อเฉียวก็เห็นผู้เยาว์ที่มีใบหน้าซีดขาวราวกับศพ เดินออกมาจากป่า
มันจดจำคนผู้นี้ได้ คนผู้นี้มีนามว่าหวางเหยา แม้หวางเหยาจะไม่ทรงพลัง แต่ที่มาของมันกลับทำให้sลู่สื่อเฉียวสนใจ
ทั่วร่างของหวางเหยาแผ่กลิ่นอายมืดมน จนทำให้หลู่สื่อเฉียวที่สัมผัสได้เสียวสันหลัง แม้หวางเหยาจะอ่อนด้อยกว่า เหตุใดมันจึงใจคอไม่ดีเมื่อพบ
หวางเหยาเดินตรงมายังผู้อาวุโสเมิ่งเพื่อแลกเปลี่ยนสมุนไพร
“บอกนามและสมุนไพรที่ต้องการ” ผู้อาวูโสเมิ่งเริ่มสนใจ แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย
“หวางเหยา ขอแลกสมุนไพร 500 ปี 1 จิน สังหารภูติผีได้แค้มทั้งหมด 31,855 แต้ม”
น้้ำเสียงของหวางเหยาเย็นชา คำกล่าวของมันทำให้ผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณหลายคนประหลาดใจ
หวางเหยาก้าวเหนือความคาดหมายไปไกล ในระยะช่วงที่ใกล้หมดเวลานี้ แต้มเดิมของมันมีเพียง 7
แต่ในวันสุดท้ายก่อนจะหมดเวลา แต้มของมันกลับเพิ่มพูนมหาศาล โดยไม่ทราบว่ามันสังหารภูติผีในขอบเขตประสานวิญญาณไปมากเท่าใด
หวางเหยาสังหารภูติผีในขอบเขตเขตประสานวิญญาณได้ แต่ผู้อาวุโสเมิ่งที่เป็นผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณขั้นสุดท้ายกลับทำไม่ได้
ในขณะที่หวางเหยารับสมุนไพรอยู่นั้น สีหน้าของมันดูเฉยเมย ไม่สนใจสิ่งใด แม้ต้องเผชิญหน้าผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณ มันยังกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แตกต่างจากศิษย์นิกายทั่วไป
“ผู้ที่สังหารปีศาจกระดูกขาว...คนผู้นั้นเป็นใคร? อย่างมากคนผู้นั้นก็เป็นผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณขั้นสูง และคนผู้นั้นย่อมอยู่ในศิษย์ที่เข้าไปในป่า..” หวางเหยาขบคิด
แต้มของหวางเหยาทำให้ลี่สื่อหวนและหลู่สื่อเฉียวกังขา พวกมันไม่เชื่อ
หลู่สื่อเฉียวจำได้ว่า หวางเหยาเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญเปิดเส้นชีพจรที่ 2 หากมันจะได้แต้มระดับนั้น อย่างน้อยมันต้องสังหารภูติในขอบเขตประสานวิญญาณกว่า 100 ตัว
“หวางเหยาผู้นี้อำพรางตนได้เป็นอย่างดี! สิ่งที่แสดงอยู่ไม่ใช่ระดับที่แท้จริงของมัน! บางที มันอาจเป็นผู้ที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากมาสังเกตุการณ์ที่นิกาย...”
หลู่สื่อเฉียวขบคิด แต่สิ่งที่ทำให้มันสับสนคือ มีผู้เชี่ยวชาญเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่สนใจในตัวหวางเหยา เพราะยามนี้ สายตาของผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่ กำลังจับจ้องไปที่ป่า
และนั่น ทำให้หลู่สื่อเฉียวฉุกคิดบางอย่าง... ในป่าต้องมีผู้ที่ทรงพลังกว่าหวางเหยา... เป็นผู้ใดกันที่ทรงพลังมากพอให้ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายลืมเลือนหวางเหยาไป
ในเมื่อหวางเหยาได้มากกว่า 30,000 แต้ม คนผู้นั้นย่อมได้แต้มมากกว่า
“ผู้ใดกัน?”
นอกเหนือจากหวางเหยา หลู่สื่อเฉียว และลี่สื่อหวน ก็มีผู้เยาว์คนหนึ่งเดินออกมาจากป่า
ผู้เยาว์คนนั้นก็ดึงดูดสายตาของผู้เชี่ยวชาญ
หรือจะเป็นคนผู้นั้น!
หลู่สื่อเฉียวพบผู้เยาว์ในอาภรณ์สีดำ มันส่ายหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ
“ไม่... ในเมื่อไม่ใช่หวางเหยา เช่นนั้นสมควรเป็นหนิงฝาน!”
หลู่สื่อเฉียวจ้องมองป่าแห่งภูติพราย เพื่อรอฟังคำตอบที่มันไม่อยากเชื่อ
ยามนี้ สายตาของผู้เชี่ยวชาญทั้งหมด จับจ้องไปยังผู้เยาว์ในอาภรณ์ดำ ที่กำลังเดินออกมา
แต่ละก้าวของผู้เยาว์คนนั้น แผ่วเบาราวไม่ได้สัมผัสพื้น สีหน้าเรียบเฉย
แต่เมื่อผู้เยาว์คนนั้นเดินพ้นป่า อาวุธของผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากก็เกิดอาการแปลกๆ
อาวุธของผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นสั่นเทา ราวกับมันกำลังหวาดกลัว
ผู้อาวุโสเมิ่งผู้เฉยชากลับเริ่มเผยสีหน้าตื่นเต้น มันลุกยืน ประครองมือคารวะหนิงฝานด้วยความเคารพ แม้กระทั่งผู้ควบคุมการทดสอบหลายคนที่อยู่บนเวที ยังคารวะและยิ้มรับอย่างอบอุ่น
“ฮ่าฮ่า... สหายน้อยหนิง ให้ข้าช่วยเถอะ ไม่ทราบว่าสหายน้อยหนิงต้องการแลกสมุนไพรชนิดใด?”
“ข้าไม่แลก” หนิงฝานยิ้มตอบเล็กน้อย ยามนี้ กระจกบานใหญ่บนเวทีเริ่มเปล่งแสงเจิดจ้า
ตามข่าวลือแล้ว กระจกบานนั้นจะเปล่งแสงก็ต่อเมื่อ มันสัมผัสได้ถึงสมุนไพร 1,000 ปีเป็นจำนวนมาก นั่นหมายความว่า หนิงฝานมีสมุนไพร 1,000 ปีในครอบครอง ผู้เยาว์ผู้นี้กอบโกยผลประโยชน์ได้มหาศาล
ในเมื่อหนิงฝานไม่แลกเปลี่ยน ผู้อาวุโสเมิ่งจึงไม่กล่าวคำ และพยักหน้าด้วยความเคารพ
“เช่นนั้นแล้ว สหายน้อยหนิงฝานได้แต้มเท่าใด?”
“ผู้อาวุโสจะเป็นผู้แจ้ง”
“ข้าขอประกาศ หนิงฝานได้แต้มของนิกายไปทั้งหมด 2.15 ล้านแต้ม และเป็นศิษย์อันดับหนึ่งของนิกายกุ่ยเชว่! ประมุขนิกายจึงมีคำสั่งว่า นับแต่หนิงฝานพ้นจากป่าภูติพราย ให้ถือว่าเขาคือ ‘ผู้อาวุโส’ ของนิกายกุ่ยเชว่!”
2.15 ล้านแต้ม! ก้าวข้ามความเป็นศิษย์ ยกศักดิ์ฐานะเป็นผู้อาวุโส!
หลู่สื่อเฉียวผงะถอย พลางจ้องมองหนิงฝานอย่างไม่เชื่อสายตา
แต่นั่นไม่เพียงหลู่สื่อเฉียว ศิษย์นิกายทุกคนที่ได้รู้แต้มของหนิงฝาน ตกตะลึง
หากจะเว้นก็เพียงแต่หวางเหยา!
แววตาของมันเย็นชาและแน่วแน่ราวกับรับรู้บางสิ่ง
“ผู้ที่สังหารปีศาจกระดูกขาวคือหนิงฝาน... คอยก่อนเถอะ จักรพรรดิปีศาจไป๋กู่ผู้นี้ จะให้เจ้าได้ชดใช้อย่างสาสม!”...
