ตอนที่ 4 สาบานด้วยเลือด

เจียน วู่เฉิง มาถึงลานที่เขาใช้ฝึกดาบกับเมิ่งเอ๋อทุกวัน

โดยปกติแล้วเมิ่งเอ๋อจะรอเขาอยู่ที่นี่ทุกวัน แต่วันนี้หลังจากที่วู่เฉิงมาถึงเขากลับไม่เห็นนางอยู่ มีเพียงเจียงหลานในคลุมสีดำยืนเอามือไพล่หลังและรอเขาอย่างเงียบๆ

เจียงวู่เฉิง มีความรู้สึกไม่ดี

 

"ลุงหลาน" เจียง วู่เฉิงเรียกเขา

"เจ้ามาแล้ว?"เจียง หลานหันมา ใบหน้าปกติที่อ่อนโยนบัดนี้กลับเย็นชาและเหินห่าง "เจ้าต้องได้ยินแล้วใช้มั้ยที่เจ้าตำหนักดาบจะแต่งตั้งเมิ่งเอ๋อเป็นผู้นำศาลาดาบคนใหม่ หลังจากการประลองของศาลาดาบพิธีสืบทอดตำแหน่งจะจัดตั้งขึ้น แต่สัญลักษณ์ประจำตัวผู้นำศาลาดาบนั้นอยู่กับเจ้า เจ้าต้องส่งมันให้เมิ่งเอ๋อ"

 

เจียง วู่เฉิงรู้สึกตกใจ

สัญลักษณ์ที่เป็นตัวแทนผู้นำศาลาดาบคือดาบที่ทรงพลังที่สุดในตำหนักขุนพลดาบ "ดาบสะบั้นชีพ"

มันถูกนำกลับมาโดยชายคนหนึ่งที่พ่อเขาไว้วางใจ ไม่นานหลังเขาหายไป ในช่วง4ปีมานี้ เขามักเก็บดาบไว้ข้างตัวตลอด มันคือดาบยาวบนหลังเขา

"ส่งมันมา!"เจียง หลานกล่าว

ทั้งร่างกายและจิตใจของเขาสั่นไหว เมื่อมองไปที่เจียงหลาน เขาก็กัดฟันด้วยความโกรธและกล่าว"ข้าต้องการพบเมิ่งเอ๋อ"

"เมิ่งเอ๋อ เจ้าคิดว่านางมีสถานะยังไง?เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถพบนางได้ตามใจชอบ?”เจียง หลานกล่าวพร้อมหัวเราะ

"ถ้าข้าไม่ได้พบเมิ่งเอ๋อ ข้าก็จะไม่มอบมันให้"เจียง วู่เฉิงกล่าวอย่างท้าทาย

 

แม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังมีความหวังเล็กๆในใจว่าเจียง หลานจะเป็นคนบีบบังคับให้เมิ่งเอ๋อต้องทำเช่นนี้

"เจ้ากล้าดียังไง!"เจียง หลานตะโกนเขาเริ่มโกรธ

"พ่อ"สาวงามในชุดขาวก้าวออกจากตัวบ้านช้าๆ นางคือเจียง เมิ่งเอ๋อ

"เมิ่งเอ๋อ"วู่เฉิงหันไปหานางอย่างกระตือรือร้น และนั่นก็เป็นการทำลายความหวังเขา เขาสังเกตเห็นดวงตาของนางที่มีแต่ความเย็นชาและไร้ปราณี

 

วู่เฉิง รู้ทันทีว่าเมิ่งเอ๋อไม่ได้ถูกบังคับ

 

"เจ้าโกหกข้ามาตลอด?” เจียงวู่เฉิงถามพร้อมกับจ้องเธอ

"โกหกเจ้า?เปล่าเลย"เมิ่งเอ๋อส่ายหัว"ข้าไม่เคยสัญญาอะไรกับเจ้าเลย แม้ว่าเจ้าจะสอนข้าในเรื่องดาบ แต่ข้าก็ไม่เคยบังคับเจ้า มันเป็นข้อตกลง เจ้าสอนวิชาดาบให้ข้าและข้าก็อยู่กับเจ้าเป็นเวลาสี่ปี นั่นมันก็ยุติธรรมแล้ว"

"ข้อตกลงงั้นรึ?"วู่เฉิง ถามอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม"เจ้าควรรู้ว่าดาบสะบั้นชีพถูกส่งกลับมาโดยคนที่พ่อของข้าไว้วางใจ มันอาจเป็นสิ่งเดียวที่จะใช้ตามหาเขา!”

"ข้ารู้"เจียง เมิ่งเอ๋อพยักหน้า

"เจ้าก็รู้ว่าความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้าคือการประสบความสำเร็จแบบพ่อและดูแลศาลาดาบด้วยดาบสะบั้นชีพในมือ"เจียง วู่เฉิงถามต่อ

"ใช่"เมิ่งเอ๋อ พยักหน้า"อย่างไรก็ตาม มันก็แค่ความฝันของเจ้า มันไม่มีความหมายอะไรเพราะเจ้าก็เป็นได้แค่ขยะไร้ซึ่งพลังลมปราณ”

 

เมื่อเช้านี้เขาเพิ่งได้ฝึกฝนเคล็ดบัญญัติสวรรค์และในที่สุดก็รวบรวมพลังลมปราณได้ ตอนนี้เขากลายเป็นนักรบที่แท้จริงแล้ว เขาแทบอดใจรอเล่าให้นางฟังไม่ไหว แต่นางกลับคิดว่าเขาเป็นคนที่ไร้ค่าตลอดเวลา? คนน่าเวทนาที่ไม่สามารถฝึกพลังลมปราณได้

“ขยะ?”เจียง วู่เฉิงอดหัวเราะไม่ได้

 

"วู่เฉิง ไม่ต้องพูดให้มากความ เจ้ามันอ่อนแอ หากเจ้าไม่อาจยอมรับได้ เจ้าสามารถท้าทายข้าได้อย่างยุติธรรม ในโลกนี้ ผู้แข็งแกร่งย่อมถูกต้องเสมอ ผู้คนจะเอารัดเอาเปรียบเมื่อเจ้าอ่อนแอ ใครจะตำหนิได้?”เจียง เมิ่งเอ๋อกล่าว

"งั้นรึ?เพราะข้าอ่อนแอเกินไป?"เจียง วู่เฉิงพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ"งั้น ข้าก็เป็นคนโง่มาตลอด!”

"ฮ่าๆโง่!ข้าโง่มาก!"

"ข้าเป็นคนโง่ที่สุดในโลก!”

“ข้าเป็นไอปัญญาอ่อน!”

 

เจียงวู่เฉิงคำรามราวกับคนบ้า

เจียง หลานและเจียง เมิ่งเอ๋อยืนมองเขาอย่างเฉยชาโดยที่ไม่ได้มีความรู้สึกสงสารอะไรเลย

สิ่งที่นางพูดเป็นความจริงแสนโหดร้าย

ในโลกนี้ ผู้คนใช้ชีวิตตามกฏแห่งป่า

เจียง วู่เฉิงหัวเราะอย่างเศร้าใจ แต่ในขณะเดียวกัน สมองเขาก็เหมือนถูกกระทบอย่างรุนแรง ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวและดวงตาก็ทั้งสับสน ไม่เชื่อ จากนั้นก็ตกใจ และโกรธเกรี้ยว

อึดใจต่อมา เจียง วู่เฉิงก็หยุดหัวเราะ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเขาก็กลับเป็นสงบนิ่ง

ทั้งเจียงหลาน และ เมิ่งเอ๋อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาก็ค่อนข้างประหลาดใจ

ทั้งเจียง หลานและเจียง เมิ่งเอ๋อต่างสังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา พวกเขาค่อนข้างตื่นตกใจ อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เจียง วู่เฉิงทะลวงผ่านในใจเขา

เจียง วู่เฉิงแสนใสซื่อคนเดิมได้หายไปแล้ว มันกลับหลงเหลือคนที่เต็มไปด้วยประสบการณ์ชีวิตนับสิบปี

หลังสูดหายใจลึก เจียง วู่เฉิงก็มองเจียง เมิ่งเอ๋อ ดวงตาหรี่แคบและไม่หลงเหลือประกายใดๆ เจียง เมิ่งเอ๋ออดรู้สึกหวาดกลัวกับสายตานั้นไม่ได้

มันราวกับอสรพิษที่กำลังจ้องเหยื่อ

“เมิ่งเอ๋อ เจ้าพูดถูก ผู้อ่อนแอก็เป็นได้แค่คนน่าสมเพช ดังนั้น…”เจียง วู่เฉิงกล่าวเสียงเย็น เขาดึงดาบสะบั้นชีพด้านหลังเขาขึ้นมา

สวบ!

ดาบแหลมเฉือนบนฝ่ามือเจียง วู่เฉิง...ความเจ็บปวดส่งผ่านฝ่ามือเขาขณะที่เขากำหมัดนั้นแน่น

 

"ในสองเดือน ระหว่างการประลองของตำหนักขุนพลดาบ วันนั้นเมื่อเจ้าได้รับตำแหน่งของเจ้าศาลาดาบต่อสาธารณะ ข้าจะท้าทายเจ้า!”

"ข้าสาบานว่าข้าจะทำให้พวกเจ้ารู้ว่าศาลาดาบ...ย่อมเป็นของศาลาดาบ มันจะเป็นของพ่อข้า เป็นของข้า มันไม่มีทางเป็นของใครอื่นได้!”

"ข้าจะฆ่าทุกคนที่พยายามแย่งชิงมันไป!"

 

เลือดไหลไปตามแขนและไหลสู่พื้น คำพูดของเขาดังขึ้นอย่างมีพลัง

 

"นี่คือดาบสะบั้นชีพ..."เมื่อมองดาบในมือตน วู่เฉิงก็กล่าวอย่างเย้ยหยันว่า "นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการ?เอาไป!"

 

วู่ เฉิงโยนดาบสะบั้นชีพให้เจียง เมิ่งเอ๋อ จากนั้นก็หันหน้าและตรงออกไป ในช่วงเวลานี้ ก่อนที่เขาจะออกจากลาน เจียง วู่เฉิงก็หยุดและกล่าวอย่างเย็นชา

 

“ข้าจะมาหาเจ้าในสองเดือน!”

 

นางขมวดคิ้วและมองดูเจียง วู่เฉิงจากไปอย่างโดดเดี่ยว จู่ๆเจี่ยง เมิ่งเอ๋อก็รู้สึกว่าดาบสะบั้นชีพในมือหนักขึ้นนับร้อยเท่า…

 

“ฮึ!ขยะที่ไม่อาจบ่มเพาะพลังกลับอยากท้าทายเจ้าในอีกสองเดือน เขาต้องเป็นบ้า การเป็นนักรบแท้จริงได้ในสองเดือนก็นับว่าดีถมเถแล้ว”เจียง หลานหัวเราะอย่างรังเกียจ

เมื่อได้ยิน เจียง เมิ่งเอ๋อก็คลายคิ้วที่ขมวดเป็นปม

ถูกต้อง!เขายังเป็นขยะที่ไม่อาจบ่มเพาะลมปราณได้ เขาจะกล้ามาสู้กับข้าในสองเดือน?

น่าขันสิ้นดี!

..