ตอนที่ 200 แผนการของคุณหญิงหยาน
"เกิดอะไรขึ้น?" หลิงฮันถาม
หยุนชวงชวงยังคงร้องไห้อยู่ โชคดีที่สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างห่างไกล มิฉะนั้นคนอื่นคงคิดว่าหลิงฮันกำลังข่มขู่นาง
"ถ้าเจ้าไม่บอกข้า แล้วข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้? ถ้างั้นเจ้าร้องไห้ให้พอ แล้วค่อยมาบอกข้า" หลิงฮันเปิดประตูเพื่อเดินเข้าไปข้างใน แต่เมื่อเขากำลังจะปิดประตู หยุนชวงชวงได้คว้าไปที่ปลายเสื้อของหลิงฮันด้วยมืออันละเอียดอ่อนของนาง
"ทำไมพวกเจ้าถึงชอบจับที่มุมเสื้อของข้ากัน? ถ้าเป็นฮูหนิวข้ายังพอทำความเข้าใจได้อยู่ แต่นี่ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างจับที่มุมเสื้อของข้า ข้ารู้สึกลำบากใจจากเรื่องนี้เสียจริง" หลิงฮันกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
"อืม!" ฮูหนิวพยักหน้าอย่างแรงและทำให้ความคิดเห็นของนางชัดเจนมากยิ่งขึ้น "หลิงฮันเป็นของหนิว!"
"นายหญิง นายหญิง นายหญิงเขา..." เห็นได้ชัดว่าหยุนชวงชวงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่พูดล้อเล่น นางเพิ่งจะเปิดปากเพื่อพูดอธิบายเมื่อครู่แต่แล้วนางก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
หลิงฮันเลยถอนหายใจออกมาและพูดว่า "ภายในสามลมหายใจ ถ้าเจ้ายังทำตัวแบบนี้อยู่ ข้าจะโยนเจ้าออกไป!"
"นั่นหมายความว่าไงกัน!" ลิ่วลู่เอ๋อเดินออกมาจากบ้านและจ้องมองไปที่หลิงฮันด้วยสายตาที่ดุเดือด
"อืม ดูเหมือนโยนออกไปคนเดียวจะไม่เพียงพอเสียแล้ว!" หลิงฮันดึงแขนเสื้อของเขาขึ้น
"ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าวายร้าย ข้าจะบอกอะไรเจ้า ข้าฟื้นฟูพลังมาได้เจ็ดสิบเปอร์เซ็นแล้ว และข้าไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวเจ้าอีกต่อไป!" ลิ่วลู่เอ๋อกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ
"แล้วทำไมพวกเจ้าสองคนถึงไม่ไสหัวไปเล่า? ทุกอย่างที่เจ้ากินเจ้าใช้ทุกวันล้วนเป็นของข้า หรือเจ้าไม่รู้ว่าพวกมันต้องใช้เงินเพื่อซื้อมา?" หลิงฮันพูดด้วยความฉุนเฉียว
ลิ่วลู่เอ๋อระเบิดความโกรธออกมาทันที นางรู้สึกว่าชายคนนี้ไม่มีความอ่อนโยนหรือความรู้สึกที่อยากจะปกป้องผู้หญิงแม้แต่น้อย มันเห็นได้ชัดว่านางและพี่สาวของนางเป็นหญิงสาวงดงามที่ตามตัวจับหาได้ยาก แต่เจ้าหมอนี่กลับไม่มีความคิดอะไรกับพวกนางเลย หรือรสนิยมของเขาจะแปลกกว่าคนอื่น
หืม หรือว่าเขาชอบผู้ชาย?
นั่นเป็นไปได้ มิฉะนั้น เขาจะเมินเสนห์ของนางและพี่สาวนางได้อย่างไร?
เมื่อนางคิดแบบนั้น ร่างกายของนางจึงสั่นไหวไปทั่วร่าง
หลังจากที่ถูกขัดจังหวะจากการพูดหยอกเย้าระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ในที่สุดหยุนชวงชวงก็กลับมาเป็นปกติและพูดว่า "นายน้อยฮันได้โปรดให้ข้าได้เข้าไปข้างใน ชวงชวงไม่มีที่จะไปแล้ว"
"หืม?" หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจและพูดออกมาว่า "แล้วศาลาบุปผางามของเจ้าล่ะ? เจ้ามาที่นี่เพื่อขอที่พักพิง นี่มันตรรกะอะไรกัน? พวกเจ้าทุกคนคิดว่าสถานที่ของข้าเป็นพื้นที่เก็บขยะหรือยังไง? หนึ่งคน สองคน สามคม ใครจะไปรู้ว่าจะมีมาเพิ่มอีกหรือไม่ในอนาคต?"
ลิ่วลู่เอ๋อรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาทันทีและพูดว่า "เจ้ากำลังเรียกใครว่าขยะ?"
"นายน้อยฮัน คุณหญิง... คุณหญิงโหดร้ายเกินไปแล้ว!" หยุนชวงชวงเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้าใจเย็นๆและพูดออกมาช้าๆ เริ่มตั้งแต่แรกเลย อย่าพูดแค่ลมหายใจเดียวและร้องไห้อีกครั้ง มิฉะนั้นข้าจะไม่ทน" หลิงฮันกล่าว
"มานั่งลงก่อน" ลิ่วลู่เอ๋อกวาดสายตามองไปที่หลิงฮัน และช่วยพยุงหยุนชวงชวงเข้าไปในบ้าน หลังจากที่นางนั่งลง นางถึงขั้นไปเอาชาร้อนมาเพื่อให้หยุนชวงชวงใจเย็นลง
หลิงฮันมองไปที่ฮูหนิวขณะเดียวกันฮูหนิวมองกลับมาที่เขา ทั้งสองคนต่างยักไหล่พร้อมกัน พวกเขาเป็นเจ้าของบ้านที่แท้จริง แต่ทำไมมันดูเหมือนกับว่าพวกเขาดูเป็นคนนอก?
หยุนชวงชวงจับถ้วนน้ำชาและตั้งสติอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะเปิดปากพูดและเล่าเรื่องราวของนาง
การที่หยานเทียนจ้าวตื่นขึ้นมาควรจะเป็นเรื่องที่ดี แต่สำหรับหยุนชวงชวงแล้ว มันเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายของนาง นางได้แอบฟังบทสนทนาระหว่างนายหญิงหยานและหยานเทียนจ้าว - มันดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เพราะคุณหญิงหยานต้องการฟูมฟักดูแลนางเลยรับนางมาเลี้ยง กลับกัน คุณหญิงหยางมีแรงจูงใจบางอย่างตั้งแต่แรกเริ่มแล้วถึงเลี้ยงดูแลนาง...
เรื่องมันได้เกิดขึ้นเมื่อนางได้รับเทคนิคบ่มเพาะพลังที่ผิดปกติซึ่งมันได้ถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนหลักและส่วนย่อย เทคนิคย่อยจะถูกฝึกฝนโดยคนคนหนึ่ง ขณะที่เทคนิคหลักจะถูกฝึกฝนโดยอีกคนหนึ่ง เมื่อถึงเวลา ตราบใดที่ทั้งสองคนบ่มเพาะพลังด้วยกัน คนที่ฝึกฝนเทคนิคหลักจะสามารถ "ดูดกลืน" พลังจากคนที่ฝึกฝนเทคนิคย่อยได้อย่างง่ายดาย ซึ่งมันจะดูดทั้งพลังบ่มเพาะและพลังชีวิต!
และเทคนิคบ่มเพาะพลังที่นางได้ฝึกฝนมาตั้งแต่นางยังเด็กเป็นเทคนิคย่อยเพื่อที่จะได้ให้นางปูทางให้กับหยานเทียนจ้าว
เหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ดำเนินการในทันทีเนื่องจากหยานเทียนจ้าวเพิ่งตื่นขึ้นมา และเพิ่งเริ่มต้นฝึกฝนเทคนิคหลัก ตราบใดที่เขาประสบความสำเร็จได้เพียงเล็กน้อยในการบ่มเพาะพลัง พวกเขาก็จะลงมือและในเวลานั้นไม่เพียงแต่หยุนชวงชวงเท่านั้นที่จะสูญเสียการบ่มเพาะพลังของนางไป นางจะสูญเสียพลังไปด้วย และในระยะเวลาสั้นๆ นางก็จะแก่กลายเป็นหญิงชรา
"ถ้านายหญิงปฏิบัติกับข้าด้วยความจริงใจ ข้าก็ยินดีที่จะตายเพื่อนายหญิง โดยไม่ถามถึงเหตุผล แต่ข้าไม่อาจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้!" หยุนชวงชวงร้องไห้หนักกว่าเดิม ดวงตาของนางกลายเป็นแดงก่ำ
"นางชั่วร้าย! ชั่วร้ายยิ่งนัก!" ลิ่วลู่เอ๋อกล่าวพร้อมกับเช็ดน้ำตา นางเป็นคนที่น้ำตาตกง่ายเสียจริง ซึ่งหลิงฮันได้เยาะเย้ยนางอยู่ในใจ
หลิงฮันครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วกล่าวว่า "คุณหญิงหยานมีบทบาทมาหลายปี และนางต้องมีเส้นทางมากมาย รวมถึงเครือข่ายข้อมูลที่กว้างใหญ่ในเมืองจักรพรรดิ ตามความเป็นจริงเจ้าไม่อาจหลบซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้นานนัก ในเวลานั้น เมื่อคุณหญิงหยานมาที่นี่เพื่อตามหาตัวเจ้า เจ้าจะต่อต้านหรือไม่?"
ถ้านางตัดสินใจมาที่นี่เพื่อพาลูกสาวบุญธรรมของนางกลับไปกับนาง นั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสม แม้แต่กฎหมายของจักรพรรดิเองน่าจะอยู่ข้างคุณหญิงหยาน ถ้าหลิงฮันพยายามที่จะหยุดนาง มันก็จะหมายความว่าเขาเป็นคนที่ลักพาตัวลูกสาวของนาง
หลิงฮันมีคนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเขา แต่คุณหญิงหยานเองก็มีเช่นกันและทรงพลังมากด้วย
สีหน้าของหยุนชวงชวงเริ่มซีดขาว และเริ่มตัวสั่นเทา นางรู้สึกอยากตายมากกว่าที่จะถูกคุณหญิงหยานพาตัวกลับไป
"จริงสิ อาการบาดเจ็บส่วนใหญ่ของพวกนางทั้งสองคนน่าจะฟื้นฟูแล้ว ทำไมเจ้าไม่ไปกับพวกนางและออกจากแคว้นพิรุณไปล่ะ?" หลิงฮันพูดแนะนำหยุนชวงชวง นั่นคงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก เขาจะได้แก้ปัญหาใหญ่ทั้งสามปัญหาได้ในครั้งเดียว
"ใครบอกเจ้าว่าพวกข้าจะออกจากแคว้นพิรุณ?" ลิ่วลู่เอ๋อกระโดด "ข้าต้องฆ่าคนทรยศให้ได้!"
"ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเป็นฝ่ายตายมากกว่าที่จะฆ่าคนอื่น!" หลิงฮันกล่าวยั่วยุเพื่อทำให้ความกระตือรือร้นของนางลดลงและพูดต่อว่า "มันคงจะดีกว่าถ้าพวกเจ้าทั้งสองคนกลับมาฝึกฝนบ่มเพาะพลังให้หนัก ซูเค่อซินเคยถูกหลอกแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้นนางไม่มีทางที่จะติดกับอีกเป็นครั้งที่สอง พวกเจ้าสองคนจะไม่มีโอกาสวางกับดักเพื่อที่จะซุ่มโจมตีนาง"
ลิ่วลู่เอ๋อบุ้ยปาก นางอยากพูดเถียง แต่นางรู้ว่าหลิงฮันกำลังพูดเรื่องจริง ช่องว่างระหว่างพวกนางทั้งสองคนและซูเค่อซินมันใหญ่เกินไป ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกนางจะลอบสังหารซูเค่อซินได้อีกครั้ง
"นายท่านหลิงพูดถูก" ลิ่วเฟิงเอ๋อเดินออกไปและพูดว่า "เมื่อพวกข้าฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของพวกเราได้เรียบร้อยหมดแล้ว พวกข้าจะออกจากแคว้นพิรุณทันที พวกข้ารู้สึกขอบคุณเจ้าเป็นอย่างยิ่งที่ดูแลพวกข้า และหวังว่าจะมีโอกาสที่พวกเราสองพี่น้องจะตอบแทนความเมตตาของนายท่านหลิง"
"ฮ่าฮ่าฮ่า มันคงจะเป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดสำหรับข้าถ้าเจ้าจากไป" หลิงฮันพูดอย่างตรงไปตรงมา
"อืม! อืม!” ฮูหนิวพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจังด้วย
เจ้าคนน่ารังเกียจ!
ลิ่วลู่เอ๋อเค้นเสียงออกมาและกล่าวว่า "เจ้าวารร้าย ถ้าเจ้ามาที่แคว้นอัคคีในอนาคตและประสบปัญหา อย่าได้ลืมพวกข้า พวกข้าจะดูแลเจ้าเป็น'อย่างดี'!"
นางเน้นย้ำคำว่า 'อย่างดี' ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเห็นได้ชัดว่านางรู้สึกเสียใจ
"เอาล่ะ คืนนี้เจ้าสามารถพักอยู่ที่นี่กับสองพี่น้องได้ และค่อยจากไป" หลิงฮันกล่าวกับหยุนชวงชวง เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
"ขอบคุณนายน้อยฮัน" หยุนชวงชวงโค้งคำนับ
ปัง ปัง ปัง ในขณะนั้นเสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นมา ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนรู้สึกตกใจพร้อมกัน
"นายน้อยหลิง ท่านอยู่หรือไม่?" น้ำเสียงที่อ่อนโยนและอ่อนหวานดังมาจากด้านนอก และเสียงนั่นยังเป็นเหตุที่ทำให้หยุนชวงชวงสั่นเทา และใบหน้าของนางซีดขาวอย่างสมบูรณ์
"คุณหญิงหยาน?" หลิ่วคนน้องพูดออกมา
หลิงฮันพยักหน้า
"ฆ่านาง!" ทันใดนั้น หลิ่วลู๋เอ๋อเดือดดาลไปด้วยจิตสังหาร