DBWG ตอนที่ 12 หมาป่าดารามายา
หลงเฉินเข้าใจดี เช่นเดียวกับขอบเขตพลังชีพจรมังกรมี 9 ขั้น สัตว์อสูรก็ถูกแบ่งออกเป็น 9 ขั้น และสุนัขปีศาจปฐพีทั้งห้าตัวนี้ก็อยู่ในระดับปฐพีขั้นที่ 4 ซึ่งกล่าวได้ว่าพลังของพวกมันแต่ละตัวแข็งแกร่งมากกว่าหลงเฉิน
สำหรับสัตว์อสูรหมาป่ากลืนจันทรานั้นเป็นตัวตนดั่งผู้เชี่ยวชาญมีความแข็งแกร่งอยู่ในจุดสูงสุดของขั้นที่ 9 ในระดับปฐพี
หลงเฉินมองอย่างเย็นชาไปที่โสมเนินเขารัญจวนซึ่งได้ล่วงล้ำอาณาเขตของสุนัขปีศาจปฐพีทั้งห้า
"สุนัขปีศาจปฐพีทั้งห้า การบ่มเพาะของพวกมันสูงกว่าข้า แต่ข้ามีทักษะแก่นแท้สวรรค์ ถ้าข้าแยกมันออกจากกันและโจมตีพวกมันทีละตัวยังคงพอมีหวัง แต่สุนัขปีศาจปฐพีเหล่านี้คงไม่ยอมให้เกิดขึ้นโดยง่าย มันจะต้องชักนำมันปัญมาสู่ข้าเเละข้าจะต้องตกตายในดินแดนสัตว์อสูรรกร้างนี้"
"แต่ถ้าข้าไม่ลองเสี่ยงดู ในการประลองยุทธ์ภายในตระกูล ข้าจะยืนหยัดต่อสู้กับพวกเขาได้อย่างไร?"
"โอ้ ดี ตายซะยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่เช่นขยะ"
คิดอย่างนั้นแววตาของหลงเฉินสาดประกายและในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น หลิงซีหยุดเขาทันที หลิงซีบ่นและกล่าวว่า "เจ้าบ้า มันอาจเป็นไปได้ว่าเจ้าไม่ต้องการจะมีชีวิตอีกเเล้ว? โอสถจิตวิญญาณมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง หากเจ้าตายเช่นนี้แล้วจะมีสิ่งใดที่เจ้าจะได้รับกัน"
เมื่อเห็นหลิงซีกล่าวด้วยน้ำเสียงกดดันทำให้หลงเฉินรู้สึกถึงความเป็นห่วงลึกๆเบื้องหลังคำพูดของนาง ซึ่งทำให้เขาลังเลใจ และหลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนเขาดูเหมือนจะตระหนักว่าคนที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดีนั้นมีไม่มาก แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่หลิงซีก็ควบคุมการกระทำของเขาได้
"ซีน้อย เจ้าเป็นคนดี ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำเรื่องวุ่นวาย ข้ายังต้องปกป้องเจ้า"
"ชิ ข้าเป็นคนดีตั้งแต่ข้าโตมา เข้าใจหรือไม่?"
อาจกล่าวได้ว่านี้เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวคนนี้ได้รับคำยกย่องจากใครบางคน ดังนั้นแม้นางจะตอบแบบไม่สุภาพนัก แต่น้ำเสียงของนางกลับเป็นเขินอาย
สุนัขปีศาจปฐพีเดินเข้ามาใกล้ หลงเฉินไม่กล้าพูดต่อ
มองไปที่สุนัขปีศาจปฐพีซึ่งกำลังจะนำโสมเนินเขารัญจวนกลับไปพร้อมกับพวกมัน หลิงซีก็กล่าวเบา ๆ ว่า "มีสัตว์อสูรตัวอื่นกำลังใกล้เข้ามา...... "
หลงเฉินก็ตกใจและแล้วเขาก็เห็นขนของสุนัขปีศาจปฐพีกำลังลุกชัน สายตาของพวกมันสาดประกายความโหดร้ายและส่งเสียงคำรามขณะที่มองไปยังช่องของหุบเขา เพราะในยามนี้มีร่างขนาดใหญ่กำลังก้าวออกมาจากเงามืด
ทันใดนั้นก็เกิดแสงส่องประกายออกมา หลงเฉินหรี่ตา และภายใต้แสงดาวอันมืดมิด สัตว์อสูรได้แสดงให้เห็นรูปลักษณ์ของมัน นี่เป็นสัตว์อสูรที่มีรูปร่างคล้ายหมาป่า ร่างกายของมันไม่ใหญ่เท่ากับสัตว์อสูรหมาป่ากลืนจันทรา แต่มันก็มีรูปลักษณะที่ดีขนสีเงินปกคลุมร่างกายของมันและในยามนี้ขนของมันก็สะท้อนให้เห็นถึงแก่นแท้ของแสงดาว หลงเฉินรู้สึกได้ว่าดวงดาวจากฟากฟ้าถูกดูดซับโดยร่างกายของหมาป่าในเวลานี้
"นี่เป็นหมาป่าดารามายาระดับปฐพีขั้นที่ 5... มันมักจะดูดกลืนแสงดาวเพื่อการบ่มเพาะพลัง เพราะฉะนั้นร่างของมันจึงได้รับการเสริมพลังหนาแน่นอย่างมาก" เสียงของหลิงซีดังอยู่ในหูของเขา
ระดับปฐพีขั้นที่ 5 เช่นนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับหลงเฉินในการจัดการมัน เมื่อมาถึงจุดนี้เขาไม่เเม้เเต่จะกล้าหายใจเเรง
หมาป่าดารามายาเดินเข้ามาในหุบเขา หันหน้าไปทางห้าสุนัขปีศาจปฐพีและส่งเสียงคำรามดังก้อง
ราวกับว่ากำลังยั่วยุ หมาป่าดารามายาได้พุ่งเข้าหาสุนัขปฐพีปีศาจ หลงเฉินและหลิงซีไม่กล้าที่จะส่งเสียงใดๆและเฝ้าดูอย่างตื่นเต้น
ความจริงที่ว่าหมาป่าดารามายาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเสริมพลังกายไม่เกินความคาดหมายของหลงเฉิน หลังจากเริ่มการโจมตีและใช้กรงเล็บ ภูเขาหินก็พังทลายกลายเป็นธุลี แต่สุนัขปฐพีปีศาจนั้นพวกมันไม่ได้อ่อนแอ ดังนั้นทั้งสองฝ่ายจึงฟัดเหวี่ยงกัน เสียงคำรามในตอนนี้กลายเป็นฉากที่น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก
"ทักษะกรงเล็บของสุนัขปีศาจปฐพีนี้...แท้จริงแล้วเป็นรูปแบบการต่อสู้ของพวกมัน มันแข็งแกร่งกว่าทักษะต่อสู้ขั้นพื้นฐาน แต่หมาป่าดารามายานี้กลับน่าหวาดกลัวยิ่งกว่า... "
ไม่นานนัก ความแข็งแกร่งของหมาป่าดารามายาได้ทำให้สุนัขปฐพีปีศาจจมลง แม้ว่าฝูงของหมาป่าปีศาจปฐพีจะน่ากลัว แต่ภายใต้กรงเล็บและเขี้ยวที่แหลมคมของหมาป่าดารามายาพวกมันทั้งหมดจะถูกตะบบจนตายหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส ผ่านไปไม่นานนักสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้าก็ได้ล้มลงกับพื้น
หมาป่าดารามายาใช้จมูกสูดดมกลิ่นของโสมเนินเขารัญจวนที่กำลังสั่นเทาและปล่อยเสียงคำรามออกมาด้วยความตื่นกลัว แสงดาวในท้องฟ้าได้แผ่กระจายออกมา แล้วหมาป่าดารามายาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
"ไอ้เจ้าสุนัขนี่ มันเอาโสมเนินเขารัญจวนไปด้วย เร็วเข้า เราต้องตามไปและเฝ้าดูมัน"
หลิงซีแม้ขี้ขลาด แต่เเท้จริงเเล้วบังเกิดความคิดกล้าไล่ตาม เช่นหลงเฉินเชื่อว่านางต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาอย่างเเน่นอนดังนั้นเขาจึงเชื่อในคำกล่าวของนางอย่างไรก็ตาม เเต่ก่อนหน้านั้นเขารีบวิ่งไปที่ด้านข้างของสุนัขปฐพีปีศาจทั้งห้า และเอาแกนสัตว์อสูรออกมาจากร่างของสุนัขปีศาจปฐพีทั้ง 5 ตัว
"สิ่งเหล่านี้ก็นับเป็นสมบัติเหมือกัน"
"เจ้าสารเลวละโมบโลภมากนี่ เร็วเข้า รีบไล่ตามหมาป่าดารามายาไป แต่เจ้าต้องระวัง หากมันพบเจ้าเเล้ว เจ้าจะต้องตายแน่นอน"
เมื่อเทียบกับหลงเฉินแล้วหลิงซีรู้สึกกังวลมากกว่า
หมาป่าดารามายาไม่ได้เดินอย่างรวดเร็วนักดังนั้นหลังจากหลงเฉินได้รับแกนสัตว์อสูรเเล้ว เขาก็ไล่ตามมันไปได้ในเวลาไม่นาน แต่เขาเฝ้ามองมันจากระยะไกลเพียงเท่านั้น
"ซีน้อย เจ้าบอกให้ข้าตามมันมาอย่างรวดเร็ว แท้จริงแล้วเจ้ามีจุดประสงค์อันใด? โสมเนินเขารัญจวนมันก็ได้ไปแล้ว เช่นนั้นแล้วเราจะทำอะไรได้?"
หลิงซีกล่าวอย่างกังวล "มันเอาโสมเนินเขารัญจวนไป แต่โดยทั่วไปแล้วเมื่อสัตว์อสูรพบโอสถจิตวิญญาณมันจะนำไปเป็นอาหารธรมดา นี่เป็นการเสียเปล่าทั้งนั้นเพราะสัตว์อสูรไม่สามารถปรับแต่งตัวโอสถเหล่านี้ได้ อย่างไรก็ตาม หมาป่าดารามายานี้น่าจะเป็นราชาของอาณาเขตนี้ ดังนั้นข้าคิดว่าถ้ำของมันต้องเก็บพวกโอสถจิตวิญญาณจำนวนมากเอาไว้เเน่ โดยปกติทั่วไปสัตว์อสูรมักชมชอบที่จะสะสมสิ่งที่สามารถนำมากินได้ พวกมันมีความสุขที่จะได้รับสิ่งสะสมมากขึ้น เช่นนั้นที่ข้าให้เจ้ารีบตามมันไปก็เพื่อที่จะได้พบถ้ำของมัน
หลังจากที่หลิงซีกล่าวมาแล้ว หลงเฉินก็เข้าใจและคิดอย่างเงียบๆว่า "ถ้าเป็นเช่นเดียวกับสิ่งที่หลิงซีกล่าว ถ้าข้าพบถ้ำของมันเเละได้รับโอกาสบางอย่าง บางทีข้าควรจะได้รับสมบัติจำนวนมาก"
เกือบครึ่งชั่วยาม หมาป่าดารามายาก็หยุดอยู่หน้าถ้ำแล้วเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว หลงเฉินได้ซ่อนตัวอยู่หลังหินใกล้ หน้าถ้ำ
"ซีน้อย ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?"
ซีน้อยกล่าวอย่างกังวล "ตอนนี้เพียงแค่รอ ข้ามีแผนดีๆอยู่"
แม่นางคนนี้ค่อนข้างลึกลับอย่างเเท้จริง แต่หลงเฉินไม่สนใจ เขาจ้องมองไปที่ถ้ำและไม่นานหลังจากนั้น หมาป่าดารามายาก็ได้ออกมาจากถ้ำ มันเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ หลงเฉินรีบปกปิดกลิ่นอายและลมหายใจไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวใดๆ อย่างไรก็ตามในหัวใจเขาเริ่มสั่นไหวอย่างรุนเเรง
หลังจากสังเกตสภาพแวดล้อมที่ปากทางเข้าแล้วครู่หนึ่ง หมาป่าดารามายาก็ปล่อยเสียงหอนออกมา แขนขาทั้งสี่ของมันเริ่มเคลื่อนไหวบนพื้นดินและครู่ต่อมามันหายไปอย่างไร้ร่องรอยต่อหน้าต่อตาหลงเฉิน
หลิงซีกล่าวอย่างมีความสุขว่า "ตามที่คาดไว้ นี่อยู่ภายใต้การคำนวณของข้า เจ้าสารเลวนี่ เร็วเข้า เข้าไปในถ้ำมันเร็ว มันจะต้องมีสิ่งล้ำค่ามากมายอยู่ภายในนั้นอย่างแน่นอน"
แม้ว่านางจะไม่กล่าว หลงเฉินก็รู้ดีว่าควรทำอย่างไร หมาป่าดารามายาเข้าไปเพียงครู่เดียว ดังนั้นถ้ามันกินโสมเนินเขารัญจวนไป มันย่อมไม่สมควรออกมารวดเร็วเช่นนี้
หลงเฉินรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำ ถ้ำเเห่งนี้ทั้งมืดเเละทั้งลึก และมีกลิ่นเหม็นสาปของหมาป่าพุ่งกระทบกับโพรงจมูกของเขา
"นี่คือถ้ำของหมาป่าดารามายา?"
ไม่นานนักผนังทั้งสี่ด้านเริ่มที่จะสว่างขึ้น หลงเฉินรีบพุ่งเข้าไปภายในพื้นที่ครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ นี่เป็นที่อาศัยที่แท้จริงของหมาป่าดารามายา ถึงแม้จะมีกลิ่นเน่าเหม็นจากเหล่าสัตว์อสูรตกค้างอยู่ แต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของโอสถจิตวิญญาณ
"โสมเนินเขารัญจวน ที่เเท้ที่นี่กลับเหลือเพียงโสมสองก้านนี้ หลงเฉิน วาสนาของเจ้าชั่งต่ำเตี้ยยิ่งนัก อย่างไรก็ตามเราไม่มีเวลาให้เสียใจเเล้ว เร็วเข้า เก็บสิ่งเหล่านี้เเล้วรีบจากไปโดยเร็ว"
หลิงซีกล่าวจบและหลงเฉินได้เริ่มเก็บพวกมัน โสมเนินเขารัญจวนทั้งสองก้าน ไม่นานนักก็อยู่ในอ้อมแขนของเขา ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์อันเลวร้าย
"อา ข้าลืมไป เนื่องจากโสมเนินเขารัญจวนมักชอบวิ่งหนีไป ดังนั้นหมาป่าดารามายาอาจใช้วิธีการบางอย่างวางสัญลักษณะป้องกันล้อมรอบพวกมันไว้ แต่ตอนนี้เมื่อเจ้าได้หยิบโสมเนินเขารัญจวนขึ้นมา ข้าเกรงว่ามันอาจจะรู้ตัวแล้ว"
ใบหน้าของหลงเฉินเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธและตะโกน "บัดซบ มารดาเจ้าเถอะ! ทำไมเจ้าไม่บอกก่อนหน้านี้ !"
ไม่มีเวลาให้นึกเสียใจเเล้ว เขารีบพุ่งไปทางออกอย่างบ้าคลั่ง หลิงซีเองเนื่องจากความผิดพลาดของตน นางจึงเงียบและรู้สึกผิดต่อหลงเฉินมาก
ที่ไม่ไกลจากถ้ำ มีเสียงคำรามด้วยความโกรธของหมาป่าดังกึกก้องภายใต้ผืนฟ้ายามราตรี หัวใจของหลงเฉินกลายเป็นแข็งค้างไปมากกว่าครึ่งเพราะความหวาดกลัว
"ทางนี้" หลิงซีชี้บอกทาง
หลงเฉินรีบหนีไปทางนั้นเขารู้สึกว่าลมหายใจของเขาหนักหน่วงมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งจากด้านหลังที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้
"ถ้าข้าตกตายในวันนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามข้าจะดึงเจ้าออกมาจากดาบเล่มเเล้วข่มขืนเจ้าให้ได้"
"ฮึก..ฮือ....ข้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงเเค่หลงลืมไปชั่วขณะเเค่นั้นเอง....ฮือออ ฮือ...."
ImageImageImage
