ตอนที่ 197 รายงานองครักษ์
ปัง! ปัง! ปัง! หลิงฮันกลับไปลงมือทำลายข้าวของอย่างไร้ความปรานี ฮูหนิวขยับมาอยู่ข้างกายหลิงฮันเพื่อหลีกเลี่ยงการลอบทำร้ายจากสมาคมวารีล้างปฐพี ถ้านางถูกพวกมันจับตัวได้ หลิงฮันคงเป็นปัญหาแน่ๆ
“หยุด!” สมาชิกคนหนึ่งของสมาคมวารีล้างปฐพีพยายามหยุดเขา แต่เมื่อพวกมันลงมือ กว่างหยวนและกลุ่มของหลิงฮันก็ต้องลงมือเช่นกัน สัญญาณการต่อสู้แบบตะลุมบอนกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจ” กว่างหยวนและกลุ่มของเขาพูด
‘บัดซบ!’
สมาชิกบางคนของสมาคมวารีล้างปฐพีกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธ เป็นเจ้าหนูนั่นแท้ๆที่บุกเข้ามาหาเรื่องก่อน แต่ทำไมพวกมันถึงเป็นฝ่ายที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ลงมือ? ตรรกะแบบนี้มีอยู่ในโลกด้วยรึไง?
ไม่ว่าหลิงฮันมองเห็นอะไร เขาก็จะทำลายมันทิ้งซะ ทางด้านฮูหนิวได้แปลงกายกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอันป่าเถื่อนและทำลายข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างในที่นี้
“อืม... แจกันชิ้นนี้ไม่เลว!” หลิวฮันหยิบแจกันขึ้นมาและออกแรงนิดหน่อย ‘เพล้ง’ แจกันก็แตกกระจายออกเป็นร้อยๆส่วน เขายักไหล่และพูด “โอ้ะ ดันเผลอมือลื่นเสียได้”
‘เพล้ง’ แจกันอันงดงามอีกชิ้นหนึ่งแตกกระจาย
“ข้ามือลื่นอีกแล้ว”
‘เพล้ง!’
“ทำไมวันนี้มือข้าลื่นบ่อยจัง!”
“ผู้นำหยาง เจ้าตัดสินใจจะชดใช้ให้ข้าเมื่อไหร่ก็บอกมาได้เสมอ!” หลิงฮันยิ้มพร้อมกับปล่อยหมัดใส่ภาพวาดที่แขวนอยู่บนพยังห้องโถงหลักจนขาดเป็นชิ้นๆ ฮูหนิวที่เห็นได้ปรบมืออย่างมีควาสุข
เพราะว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่ในภาพวาดที่แขวนอยู่คือพยัคฆ์ร้ายดวงตาสีขาว พยัคฆ์ตัวนั้นทำให้ฮูหนิวรู้สึกขุ่นเคืองใจ
ใบหน้าของหยางเทียนตู่กลายเป็นมืดมนและเย็นชา หลังจากกัดฟันโกรธอยู่ชั่วขณะมันได้พูดออกมา “รายงานไปยังองครักษ์จักรพรรดิ บอกพวกเขาว่ามีคนบุกรุกเข้ามายังที่พักของเราและก่ออาชญากรรมขึ้นที่นี่!”
“ท่านผู้นำ!” สมาชิกของสมาคมวารีล้างปฐพีอุทานด้วยความประหลาดใจ ถ้าพวกมันต้องรายงานเรื่องนี้ไปยังองครักษ์จักรพรรดิจริงๆ ชื่อเสียงของพวกมันจะเหลืออะไร? พวกมันเป็นสมาคมที่ยิ่งใหญ่ แต่กลับถูกชายหนุ่มคุกคามจนต้องไปร้องขอความช่วยเหลือจากองครักษ์จักรพรรดิ ถ้าข่าวนี้แพร่กระจายออกไป พวกมันจะยังเหลือเกียรติอันใดอยู่อีก?
“เจ้าคิดว่าการยอมถูกคุกคามอยู่ฝ่ายเดียวเช่นนี้เป็นเกียรติยศรึไง?” หยางเทียนตู่เค้นเสียงพูด
สมาชิกคนอื่นๆตกอยู่ในความเงียบสงัด นั่นก็จริง ตอนนี้หลิงฮันกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการทำลายล้างข้าวของ แต่พวกมันทำได้แค่เพียงยืนดูอยู่เฉยๆอย่างไร้หนทาง ถ้าสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกมันจะเหลือเกียรติอะไรอยู่อีก?
“ข้าจะไปเอง!” หลูเยว่กัดฟันพูด มันไม่สามารถทนยืนอยู่เฉยๆเพื่อดูหลิงฮันทำลายข้าวของของพวกมันได้จริงๆ ตอนนี้ในใจของมันเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“งั้นก็ฝากอาวุโสหลูด้วย” หยางเทียนตู่พูด
หลูเยว่เดินออกจากสมาคมไป ผู้คนของสมาคมวารีล้างปฐพีพยายามระงับอารมณ์และรอคอยองครักษ์จักรพรรดิมาจัดการกับหลิงฮัน ต้องรู้เอาไว้ด้วยว่าจักรพรรดินั้นมีกฎของมันเอง การทำลายที่พักส่วนตัวของคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งนับว่าเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลูเยว่ได้กลับมาพร้อมกับกองทหารองครักษ์จำนวนหนึ่ง ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้มาเยอะและคนที่เดินนำอยู่มีพลังบ่มเพาะอยู่เพียงระดับก่อเกิดธาตุ แต่สถานะของพวกเขาก็ยังคงเป็นองครักษ์จักรพรรดิ กว่างหยวนและกลุ่มของหลิงฮันจะกล้าลงมือกับองครักษ์เหล่านี้รึ?
ถ้าพวกเขากล้าลงมือก็หมายถึงการเป็นศัตรูกับจักรวรรดิและกลายเป็นกบฏ
คนบางคนของสมาคมวารีล้างปฐพีไม่เคยเห็นองครักษ์จักรพรรดิมาก่อน ดวงตาของพวกมันกลายเป็นแดงก่ำด้วยความตื่นเต้นและออกไปต้อนรับพวกเขา การทักทายของพวกมันนั้นอ่อนน้อมจนองครักษ์จักรพรรดิรู้สึกประหลาดใจ ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงส่งรอยยิ้มที่น่าหวาดเสียวมาทางนี้กัน? พวกเราเป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ทำไมเจ้ายังจับมือข้าไม่ปล่อยอีก? หรือว่าเจ้าจะสนใจในตัวข้า?
“หัวหน้าองครักษ์ซั่ว!” หยางเทียนตู่ทักทายหัวหน้าองครักษ์ขององครักษ์จักรพรรดิ “มีชายหนุ่มที่บ้าคลั่งคนหนึ่งกำลังสร้างความเสียหายให้กับสถานที่ของข้า แถมยังเมินเฉนต่อกฏของจักรวรรดิอย่างสิ้นเชิง โปรดจับกุมตัวเขาไปและนำไปลงโทษตามกฎของจักรวรรดิด้วย!”
หัวหน้าองครักษ์ซั่วมองไปยังหยางเทียนตู่อย่างแปลกประหลาดและถาม “ด้วยความสามารถของเจ้าก็ยังไม่สามารถจัดการเจ้าชายหนุ่มคนนั้นได้งั้นรึ ผู้นำหยาง?”
ใบหน้าของสมาชิกสมาคมวารีล้างปฐพีกลายเป็นสีแดง ในขณะที่หยางเทียนตู่พูดกลับไปอย่างใจเย็น “พวกเราเป็นชาวเมืองที่เชื่อฟังกฎหมาย พวกเราจะใช้กำลังง่ายๆได้อย่างไร? แน่นอนว่าสิ่งแรกที่พวกเราต้องทำคือรายงานเรื่องนี้ไปยังหัวหน้าองครักษ์ซั่วและให้องครักษ์จักรพรรดิมาจับกุมวายร้ายคนนี้”
เหอะๆๆ ช่างเป็นคำพูดที่ดูดีเสียจริง
ใบหน้าของหัวหน้าองครักษ์ซั่วกระตุก เขารู้ถึงนิสัยของสมาคมวารีล้างปฐพีดี เมื่อเขาได้ยินหยางเทียนตู่เรียกตัวเองว่าชาวเมืองที่ดี เขารู้สึกอยากจะอ้วกออกมาทันที
“ฮ่าๆๆ ผู้นำหยางช่างมีความอดทนเสียจริง เอาซะข้านึกถึงสัตว์ที่เรียกว่าเต่าขึ้นมาเลย!” กว่างหยวนหัวเราะดังลั่น “ถ้าวันหนึ่งผู้นำหยางกลับบ้านไปแล้วเห็นคนโรคจิตกำลังพยายามข่มขืนนางสนมที่งดงามของเจ้า ผู้นำหยางจะยึดถือกฎของจักรวรรดิและไปรายงานองครักษ์จักรพรรดิไปเป็นสิ่งแรกรึเปล่า?”
“แน่นอน!” หนึ่งในจอมยุทธพเนจรหัวเราะขึ้นมาเช่นกัน
หยางเทียนตู่โกรธจนตัวสั่น แต่มันก็ยังแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรและพูด “หัวหน้าองครักษ์ซั่ว โปรดให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย!”
“เช่นนั้นก็ได้!” หัวหน้าองครักษ์ซั่วตอบตกลง นี่เป็นส่วนหนึ่งในงานของเขาอยู่แล้ว “แล้วชายหนุ่มที่บ้าคลั่งคนนั้นอยู่ไหน?”
“นั่น!” หยางเทียนตู่ชี้ไปยังบริเวณที่มีควันและฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว เห็นได้ชัดว่าหลิงฮันกำลังทำลายข้าวของตรงส่วนนั้นอยู่
หัวหน้าองครักษ์ซั่วโบกมือและนำกองกำลังเดินเข้าไป หลังจากนั้นในที่สุดเขาก็มองเห็นหลิงฮันและฮูหนิวที่กำลังเพลิดเพลินกับการทำลายสิ่งของอย่างสนุกสนาน หัวใจของหัวหน้าองครักษ์ซั่วสั่นไหวในทันที
เขาเคยเห็นภาพเหมือนของหลิงฮันมาก่อน นั่นคือเมื่อตอนที่มีคำสั่งเด็ดขาดลงมาจากเบื้องบน ตราบใดที่หลิงฮันไม่ได้ก่อความผิดอย่างเช่นการสังหารคนอื่น ไม่ว่าหลิงฮันจะสร้างปัญหาอะไรองครักษ์จักรพรรดิก็ต้องทำเป็นตาบอด และถ้าหลิงฮันก่อปัญหาจนตัวเองตกอยู่ในอันตราย พวกเขาก็ต้องเข้าไปช่วยทันที
“หัวหน้าองครักษ์ซั่ว โปรดลงมือให้ไวเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายไม่ให้มากกว่านี้” หยางเทียนตู่พูดออกมาจากด้านข้าง เพราะจู่ๆมันก็เห็นว่าหัวหน้าองครักษ์ซั่วหยุดนิ่งไม่ขยับตัว
หัวหน้าองครักษ์ซั่วถอนหายใจและส่ายหัว “ข้าไม่มีความสามารถพอที่จะจัดการปัญหานี้!”
“ว่าไงนะ?!” หยางเทียนตู่เกิดโทสะขึ้นมา แม้แต่องครักษ์จักรพรรดิก็ทำอะไรไม่ได้? เจ้ากำลังล้อข้าเล่นรึเปล่า?
“ผู้นำหยาง เจ้าคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว!” หัวหน้าองครักษ์ซั่วเปิดเผยรอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่างออกมา
“ยิ่งกว่านั้น ข้าขอเตือนอะไรผู้นำหยางซักอย่าง เจ้าจะต้องไปทำร้ายคนคนนั้น ไม่เช่นนั้น... ข้าคงทำอะไรไม่ได้นอกจากจับกุมตัวเจ้า”
ว่าไงนะ!
หยางเทียนตู่รู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก มันเชิญองครักษ์จักรพรรดิมาเพื่อช่วยมัน แต่ตอนนี้คนที่มันเชิญมากลับย้ายไปอยู่ฟังตรงข้าม มันจะอดกลั้นอารมณ์ต่อไปได้อย่างไร?
หัวหน้าองครักษ์ซั่วไม่พูดอะไรต่อ เมื่อเขาโบกมือหนึ่งที กองทหารจักรพรรดิได้ขยับไปยืนอยู่อีกด้านหนึ่งราวกับว่าพวกเขากำลังจับตาดูหยางเทียนตู่อยู่
ทันใดนั้นเอง สมาชิกของสมาคมวารีล้างปฐพีล้วนแต่สาปแช่งหัวหน้าองครักษ์ซั่วไปจนถึงบรรพบุรุษ
ปัง! ปัง! ปัง!
ในอีกด้านหนึ่ง หลิงฮันกับฮูหนิวยังคงทำลายข้าวของต่อไป และจากที่ดูแล้ว พวกเขาคงไม่หยุดแน่หากทั่วทั้งสมาคมวารีล้างปฐพียังไม่ถูกทำลาย
หยางเทียนตู่ถอนหายใจและหลับตาพร้อมกับกำหมัดแน่น จากนั้นสักพักมันได้ลืมตาและพูด “นายน้อยฮัน พวกเรามาพูดคุยกันเรื่องค่าชดใช้ดีกว่า!”
มันตัดสินใจยอมจำนน
มันไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าในด้านของการใช้กำลัง หลิงฮันมีจอมยุทธระดับห้วงจิตวิญญาณเจ็ดคนกับจอมยุทธระดับก่อเกิดธาตุร้อยคนอยู่ข้างกาย ซึ่งเพียงพอที่จะล้มล้างสมาคมวารีล้างปฐพีได้อย่างแน่นอน ถ้าในด้านกฎหมาย หลิงฮันน่ากลัวกว่าด้านที่แล้วอีก องครักษ์จักรพรรดิไม่เพียงไม่จับกุมหลิงฮัน แต่ยังเลือกที่จะคุ้มครองเขาด้วย
ยังมีอะไรที่มันสามารถทำได้อีก?
“ฮ่าๆๆ!” กว่างหยวนและกลุ่มของหลิงฮันหัวเราะขึ้นมา “ทักษะเต่าศักดิ์สิทธิของผู้นำหยางช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ถึงได้สามารถหดหัวกลับคำพูดได้ราบลื่นเช่นนี้!”
“ข้าประทับใจจริงๆ!”
“ข้าคงไม่สามารถเรียนรู้ทักษะเช่นนี้ได้แน่นอน!”