ตอนที่ 672 เพื่อนร่วมห้องของหลิน ฮวง

หลังขึ้นยาน หลิน ฮวงก็พบห้องพักที่ถูกพิมพ์ไว้บนตั๋วเขา ห้อง308ซึ่งไม่มีใครอยู่ในห้อง ความเร็วของยานจักรพรรดิไม่ถูกพิจารณาว่าเร็วเพราะมันจะบินด้วยความเร็วปกติหรือก็คือ2พันกิโลเมตรต่อชั่วโมง ระยะทางระหว่างท่าเรือวิคตอเรียไปยังเกาะฟาร์อีสต์คือ15000กิโลเมตรและยังมีจุดหยุดสองแห่ง มันต้องใช้เวลาเกือบ8ชั่วโมงเพื่อไปถึง หากหลิน ฮวงเดินทางด้วยสายฟ้า เขาคงใช้เวลาแค่ครึ่งหนึ่งของยาน

อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่หลายคนไม่เลือกบินด้วยตัวเองเพราะมันอันตราย การอยู่บนยานจักรพรรดิจะปลอดภัยกว่าตราบเท่าที่พวกเขาไม่พบมอนสเตอร์ระดับกึ่งเทพ แม้จะพบมอนสเตอร์ระดับจักรพรรดิ อาวุธสังหารเทพนับสิบก็พร้อมจะทำลายพวกมัน มันยากจะพบมอนสเตอร์ระดับกึ่งเทพในรัศมี10000ไมล์ทะเล มันคงโชคร้ายหากพวกเขาพบมันสักตัว

หลิน ฮวงมองออกนอกหน้าต่างขณะนั่งบนเตียง หลายคนกำลังชื่นชมผืนทะเลสีน้ำเงินสงบนิ่งบนดาดฟ้ายาน มันไม่ได้ดูคล้ายมหาสมุทร แต่มันกลับดูคล้ายทะเลสาบขนาดใหญ่มากกว่า อย่างไรก็ตามหลิน ฮวง ผู้อยู่บนมหาสมุทรสันติมานับเดือนรู้ดีว่าทุกอย่างไม่ได้สงบอย่างที่ตาเห็น

 

“308…308”ขณะที่หลิน ฮวงกำลังเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังพึมพำ เขาหันไปและมองดูประตูอย่างคาดหวัง ชายในกางเกงขาสั้นยืนอยู่ตรงประตูและมองหมายเลขห้องให้แน่ชัดก่อนเดินเข้ามา

“มันเป็นนาย!”ชายคนนั้นเห็นหลิน ฮวงทันทีที่เข้ามา หลิน ฮวงไม่คิดว่าชายท่าทางแปลกๆที่เขาพบจะเป็นเพื่อนร่วมห้องเขา

“ฉันรู้ว่านายหวังดีเมื่อเตือนฉันถึงเรื่องขึ้นยาน ฉันอยากขอบคุณนาย แต่นายทำให้ฉันลืมบันทึกงาน!4ชั่วโมงของฉันกลับหายไปราวกับน้ำทิ้ง นายรู้ไหมว่าความเจ็บปวดจากการสูญเสียงาน4ชั่วโมงในฐานะนักเขียนมันแสนสาหัสแค่ไหน?”

“เอิ่ม..”หลิน ฮวงดูเคอะเขินเพราะเขาไม่เข้าใจความเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นโกรธจนกำลังจะร้องไห้ เขาก็ตัดสินใจขอโทษ

“ผมขอโทษ มันเป็นความผิดผมเอง”

 

เนื่องจากหลิน ฮวงขอโทษ ชายคนนั้นจึงสงบลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ถอดแว่นอีกครั้ง

“ช่างเถอะ ครั้งหน้าก็ระวังหน่อยและอย่ารีบร้อนอะไรอย่างนั้น ผู้ชายควรใจเย็น”

“ใครคือคนที่ลืมบันทึกงานกัน?มันเป็นคุณนั่นแหละที่ใจร้อน...”หลิน ฮวงคิดกับตัวเอง

“พี่ชาย คุณเป็นนักเขียน?”หลิน ฮวงอดถามไม่ได้พลางดูเขาพิมพ์คีย์บอร์ดเสมือนอีกครั้ง เขาไม่ได้สนใจในอาชีพ แต่เนื่องจากพวกเขาต้องอยู่ร่วมห้องกัน8ชั่วโมง มันคงน่าเบื่อหากไม่พูดคุยกันเลย เพราะไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่กล้าฝึกทักษะดาบต่อหน้าคนแปลกหน้า

“ก็ใช่ ฉันแค่พยายามหาเลี้ยงชีพ”เขายิ้ม

“คุณไปเกาะฟาร์อีสต์เพื่อมองหาแรงบันดาลใจ?”หลิน ฮวงถามอีกครั้ง

“ใช่ ฉันอาจคิดอะไรไม่ออกเพราะอยู่บ้านนานเกินไป ดังนั้นฉันจึงคิดออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง ตอนนึ้มันเป็นฤดูร้อน ดังนั้นการหาเวลาไปบนเกาะบ้างคงดี”เขาดูเป็นมิตรมากขึ้นเมื่อพูดถึงงานเขา

“คุณเขียนหนังสือประเภทไหนกัน?”

“ฉันกำลังเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับโลกนี้ ตัวละครหลักคือผู้ควบคุมที่มีมอนสเตอร์อัญเชิญกลายพันธ์สามครั้งหลายตัว...”

 

ความสนใจของหลิน ฮวงถูกจุดขึ้นเมื่อได้ยินชายคนนั้นกำลังพูดถึงผู้ควบคุม ดังนั้นเขาจึงถามต่อ“หนังสือชื่ออะไร?ผมจะลองอ่านมันเมื่อมีเวลา”

“มันชื่อ’Monster Paradise’ นามปากกาฉันคือNuclear Warhead(เล่นงี้เลยหรอครับ ฮ่าๆ) นายสามารถมองหาหนังสือฉันหรือนามปากกาฉันได้บนเครือข่ายหัวใจ และนายจะพบมัน”เขาแนะนำหนังสือตัวเองเมื่อตระหนักว่าเขามีผู้อ่านในห้อง

“ได้ ผมจะลองดูเมื่อมีเวลา”

“ชื่อของฉันคือซู จิ่ว แต่นายสามารถเรียกฉันว่าพี่ชายจิ่วได้ ฉันควรเรียกนายว่ายังไง น้องชาย?”เขาถาม

“ชื่อของผมคือหลิน เซี่ย”หลิน ฮวงยิ้ม

“ผมจะอ่านหนังสือคุณเมื่อผมจัดการธุระเสร็จ”หลิน ฮวงคิดว่ามันน่าสนใจ

“น้องชายหลิน นายไม่พาแฟนนายไปเกาะฟาร์อีสต์ด้วยกันงั้นหรอ?”ซู จิ่วถาม

“ผมยังโสด”หลิน ฮวงปล่อยเสียงหัวเราะงุ่มง่าม“แล้วคุณละ พี่ชายจิ่ว?”

“ฉันแก่แล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้องการอยู่กับฉันอีก”ซู จิ่วถอนหายใจ

“นายยังหนุ่ม นายควรมองหาใครบ้าง อย่าเป็นเหมือนฉัน ฉันไม่อาจกลับไปหาคนที่ฉันเมินเฉยได้ นายยังหนุ่ม จงเข้าหาใครก็ตามที่นายชอบ อย่าอาย ละทิ้งอัตตานายไป ไม่อย่างนั้น นายจะต้องเสียใจที่ปล่อยใครบางคนให้หลุดมือไป....”

 

หลิน ฮวงเงียบไปเมื่อได้ยินคำแนะนำ เขาเคยมีความสัมพันธ์มาก่อนหน้าบนโลก ในความเป็นจริง เขามีมากกว่าหนึ่งคน มีครั้งหนึ่งที่เขาเกือบจะผูกปมกับความรักของชีวิตเขา แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่อาจรับได้เรื่องงานเขาที่มักต้องออกไปพบปะลูกค้า ดังนั้นพวกเขาจึงเลิกกัน

เขายังคงจำหนังเรื่องแรกที่เขาดูกับเธอได้ มันชื่อ’Big Hero6’ และมันคือครั้งแรกที่เขาได้จับมือเธอ เขาจำได้ว่าพวกเขานั่งม้านั่งตัวไหนริมทะเลสาบรวมถึงร้านก๋วยเตี๋ยวที่พวกเขาไปกินอาหารกลางวันกัน เขาจำได้ว่ามันคือครั้งแรกที่เขาได้จูบเธอขณะลองมองใบหน้าด้านข้างอย่างระมัดระวัง

“ผมอยากจูบคุณ...”

“งั้นก็จูบฉันสิ”เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

 

เขาจำได้ถึงวันที่เธอทิ้งเขาและเขาก็ขึ้นเครื่องบินตามไปหาเธอก่อนจะร้องเรียกเธอที่สนามบิน เขาร้องไห้กลางสนามบินเมื่อเธอปฏิเสธเขา เขาไม่ได้ออกจากสนามบินในวันนั้นเพราะเขารีบซื้อตั๋วบินกลับทันที....

 

“อดีตก็คืออดีต ตอนนี้เราควรชื่นชมสิ่งที่เรามี”หลิน ฮวงส่ายหัวและหลุดจากความคิด

จากนั้นเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้น

“ยานกำลังจะออกเดินทางในไม่ช้า ผู้โดยสารที่อยู่บนดาดเรือ โปรดกลับไปห้องพักของท่าน”

 

ปล.วันนี้ฟรีสองตอนไปเลยยย ฮ่าๆ