Chapter 48 - ลักพาตัว
Chapter 48--- ลักพาตัว
แท็กซี่ได้ไปหยุดที่หน้าบ้านของ เอริค และ ดรูวส์ ก็ได้จ่ายเงินค่าแท็กซี่ คนขับที่ซึ่งเหมือนกับ ไมเคิลจอร์แดน เห็นว่าเธอมีแผลที่เข่าและอดไม่ได้ที่จะถาม - " คุณแบรี่มอร์ คุณอยากให้ช่วยรึเปล่า ?"
ดรูวส์ ส่ายหน้า - " ไม่ ขอบคุณ "
เธอเดินไปที่ประตูแล้วกดออด
คนขับอดไม่ได้ที่จะมองไปที่กำแพงสูง ต้องมีพวกนักข่าวที่อยู่ที่รถ ไม่นานเขาก็รู้ว่านี่คือบ้านใหม่ของ เอริค มันไม่ใช่เรื่องของเขา เขาเป็นแค่คนขับแท็กซี่ เขายักไหล่แล้วขับรถออกไป
" หือ ? "
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังจากเครื่องอินเตอร์คอม ความเจ็บที่เข่าก็ได้เล่นงานเธออีกและทำให้ ดรูวส์ อยากร้องไห้ มีแค่อยู่ต่อหน้า เอริค เท่านั้นที่ทำให้เธอกล้าแสดงตัวเองอกมา เพราะเธอรู้ว่าเขาเป็นแค่คนเดียวที่ห่วงใยเธอ
" เอริค ฉันเอง " - ดรูวส์ พูดขึ้น
" ดรูวส์ รอแปปนะ ฉันจะไปเปิดให้ "
หลังจากนั้นสักพักประตูก็ถูกเปิดออกและ เอริค ก็พบกับ ดรูวส์ ที่ดูโทรมเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เขาปิดประตูแล้วมองไปที่อีกฝ่ายก่อนจะถามออกมาด้วยความเป็นห่วง - " ดรูวส์ เธอไปได้แผลมาได้ยังไง ? "
เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด - " ผู้หญิงบ้านั่นขังฉันไว้ในห้อง ฉันไม่มีตัวเลือกเลยต้องหนีมาจากชั้นสอง ฉันมัดผ้าปูเตียงเข้าด้วยกันและตอนฉันไต่ลงมา ปมเชือกที่หนึ่งมันก็หลวม..."
เอริค รู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจแม่ของ ดรูวส์ งี่เง่าจริงๆ เขานั่งยองๆลองดูที่เข่าและพบว่ามันเป็นแค่แผลเล็กน้อยและคงมีรอยแผลที่ผิวของเธอ - " เข้าไป เดี๋ยวฉันทำแผลให้ "
ในโซฟาที่ห้องนั่งเล่น เอริค ได้เอาชุดปฐมพยาบาลมาและเริ่มล้างแผลให้กับ ดรูวส์ พร้อมกับพูดขึ้น - " อย่าทำแบบนี้อีก มันอันตราย โชคดีนะที่เธอเจ็บแค่เล็กน้อย เกี่ยวกับเรื่องแม่ของเธอ... "- อยู่ๆ เอริค ก็หยุด เขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น - " มันคงไม่เป็นแบบนั้นเสมอหรอก "
ดรูวส์ ยื่นขาออกมาให้ เอริค ทำแผลให้เธอ หลังจากนั้นสักพักอยู่ๆเธอก็ถามขึ้นมา - " เอริค เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?"
เอริค ที่นั่งทำแผลให้เธอนิ่งไปและพูดขึ้น - " เธอรู้เรื่องอะไรมางั้นเหรอ ?"
ดรูวส์ พยักหน้า - " ฉันรู้สึกว่าหลายวันมานี้ผู้หญิงคนนั้นน่ะมักจะแอบโทรศัพท์ เธอขังฉันไว้ในห้องด้วย ตอนที่ฉันมีเรื่องติดยากับเหล้าน่ะ เธอยังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ "
เอริค พันแผลให้กับเธอและเก็บเครื่องมือล้างแผลไปก่อนจะพูดขึ้น - " เรื่องนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรบอกเธอดีรึเปล่า "
ดรูวส์ ไม่ได้พูดออกมาแต่แสดงสีหน้าอึดอัดมองไปที่ เอริค และรอให้เขาพูดต่อ เธอเข้าใจว่าเรื่องนี้ยังไงก็เกี่ยวกับเธอแน่
" ตอนบ่าย แอนนี่ โทรมาหาฉันจากนิวยอร์คและบอกว่ามีบางคนอยากให้เธอไปเป็นพยาน...เพื่อยืนยันว่าเธอกับฉันน่ะมีเซ็กส์กัน "
ดรูวส์ ฉลาดและแค่เพียงประโยคเดียวเธอก็รู้เรื่องทั้งหมด
เธอลุกขึ้นยืนและแสดงสีหน้าเศร้ากับโกรธออกมาพร้อมกับเสียงที่สั่น - " ใช่ มันต้องเป็นเธอแน่ เธอน่ะทำตัวลับๆล่อๆหลายวันมานี้และขังฉันไว้ในห้อง บอกฉันว่ามันเป็นผลดีกับตัวฉันเอง เธอน่ะพูดเหมือนว่าเธอดีกว่า ฉันพอกับเรื่องนี้แล้ว ฉันอยากจัดการความสัมพันธ์กับนังนี่..."
" ดรูวส์ อย่าเลย " - รากเหง้าชาวเอเชียของ เอริค รับมันไม่ได้และเขาก็ต้องรีบห้ามเธอจากการพูดเรื่องแบบนี้ - " เด็กน้อย ไม่ว่ายังไงนั่นก็แม่เธอ เธอน่ะพูดแบบนั้นไม่ได้ ยัยนั่นอาจจะไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีแต่ยังไงนั่นก็แม่เธอ "
เมื่อเห็นท่าทีของ เอริค ดรูวส์ ก็รู้ว่าถ้าเธอทำแบบนี้ต่อไป เขาต้องโกรธแน่ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอ เพราะเธอมักจะทะเลาะกับแม่เป็นประจำแต่เมื่อ เอริค บอกว่ามันผิด งั้นแน่นอนว่ามันต้องผิด
" ฉันขอโทษ เอริค " - เด็กสาวพูดขอโทษออกมา
" ไม่เป็นไร ดรูวส์ "- เอริค ดึงเธอเข้ามากอดไว้ - " มันต้องมีคนเบื้องหลังเรื่องนี้ ไม่งั้นแล้วแม่เธอคงไม่ทำแบบนี้แน่ ยังไงซะเธอก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรมากกับการส่งฉันเข้าคุก "
" ฉันขอโทษ เอริค เธอ...เธออาจจะทำมันเพื่อเงิน เธอน่ะใช้เงินที่ฉันได้จาก 17 Again ไปจนหมด...ฉันจะช่วยอะไรนายได้บ้าง ? "
" เธอไม่ต้องขอโทษหรอก ดรูวส์ มันไม่ได้ผิดที่เธอและฉันก็ให้ เอดเวิด จัดการเรื่องนี้แล้ว เธอน่ะยังเด็ก เธอไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้หรอก "
ทั้งสองคุยกันสักพักและเมื่อ เอริค มองไปด้านนอก พระอาทิตย์กำลังที่จะตกดิน - " เธอพักผ่อนซะ ฉันจะไปทำอาหารเย็น มีอะไรที่เธออยากกินมั้ย ?"
" พิซซ่า, สเต็ก, พาสต้า... "- ดรูวส์ พึมพำออกมา
เธอยังคงพูดต่อไปแต่ เอริค ก็ต้องดีดหน้าผากเธอ - " เธอคิดว่าฉันทำได้ทั้งหมดรึไง ? สั่งเอาดีกว่า แต่เธอน่ะกินแต่อาหารขยะ เธอไม่กลัวอ้วนรึไง ? "
" ไม่ ทำไม นายจะไม่ชอบฉันรึไง ?" - ดรูวส์ ทำเมิน
เอริค แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับออดที่ดัง เขาส่งมันให้กับ ดรูวส์ และพูดขึ้น - " เธอสั่ง ฉันจะไปเอง "
ดรูวส์ รับโทรศัพท์มา แล้วเปิดดูรายชื่อของร้านอาหาร
เอริค เดินไปที่ประตูแล้วถามว่าอีกฝ่ายเป็นใครผ่านเครื่องตอบรับ - " คุณวิลเลียม ฉันมาจากสถานีตำรวจลอสแอนเจลิส "
เขาเปิดประตูและเจอกับชายตัวอ้วนในชุดตำรวจกับหญิงสาววัย 30 แค่มองดูอีกฝ่าย เอริค ก็รู้ทันทีว่าเธอน่ะดูคล้ายกับ ดรูวส์
เจ้าหน้าที่ตำรวจนั้นมีท่าทีกระอักกระอ่วนเมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม แม้ว่าชื่อเสียงของเด็กนี่จะไม่ได้ดีมากแต่ตัวตนของเขาก็ไม่ใช่อะไรที่เมินเฉยได้และตำรวจก็ไม่อยากผิดกับเขาแต่ตำรวจก็ไม่มีตัวเลือกอื่น ไม่งั้นแล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาแน่นอนต้องก่อเรื่องแน่
" สวัสดี คุณวิลเลียม ผมแมตไบสัน " ตำรวจจับมือกับ เอริค และพูดขึ้นมาด้วยท่าทีอายนิดๆ - " คุณแบรี่มอร์ บอกว่าคุณได้ลักพาตัวลูกสาวของเธอ..."
เอริค คิ้วขมวดและมองไปที่ เจด ตอนที่เธอเห็นชายหนุ่มมองมาที่เธอ เธอก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพยายามทำตัวสูงส่งกว่าแต่เมื่อเจอกับท่าทีของ เอริค ตาของเธอก็สั่นไหว ชัดแล้วว่าแค่มองดู แม้แต่เธอก็ไม่แน่ใจว่าลูกสาวเธออยู่ที่นี่
" ดรูวส์ อยู่ที่นี่กับฉันจริงแต่ฉันไม่ได้ลักพาตัวเธอ เธอมาด้วยตัวเอง คุณแบรี่มอร์ ฉันคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน "
เมื่อ เอริค ยอมรับว่าลูกสาวเธออยู่ที่นี่ เจด ก็พูดขึ้นมาทันที -" ไม่มีอะไรต้องคุย เอาลูกสาวฉันออกมา ฉันจะพาเธอกลับ นายมันไอ้น่าเกลียดจอมข่มขืน ! "
เอริค พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา - " ระวังคำพูดด้วย ! ตอนนี้ตำรวจก็เป็นพยาน ฉันมีสิทธิที่จะแจ้งความเธอได้ข้อหาหมิ่นประมาท "
" นาย..." - เจด ผงะเล็กน้อย เธอแสดงสายตากังวลออกมามองไปที่ตำรวจ
ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เอริค ก็พูดขึ้นมาก่อน - " คุณไบสัน ขอโทษที่สร้างปัญหาให้ เรื่องมันไม่ได้ใหญ่อะไรแบบที่ผู้หญิงคนนี้บอกหรอ ดรูวส์ กับผมเป็นเพื่อนกันและเธอก็ได้มาเล่นที่บ้านผมตอนบ่าย มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง ? ท่าทีของ เจด นั้นเหมือนจะคิดมากไปก็แค่นั้น คุณกลับไปก่อนได้เลย เราจะจัดการเรื่องนี้กันเอง "
แมตไบสัน เองก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว เมื่อเขาได้ยินที่ เอริค พูด เขาก็ยอมกลับแบบไม่เสียหน้า - " งั้นก็ตามนี้ คุณวิลเลียม มาดาม โชคดี "
" คุณไบสัน คุณจะกลับแบบนี้ไม่ได้ เขา.." - เจด ไม่อยากเผชิญหน้ากับ เอริค เพียงลำพัง เธอก้าวขึ้นมาแล้วดึง แมตไบสัน เอาไว้
ตำรวจปัดมือของอีกฝ่ายและพูดขึ้นมา - " มาดาม เรื่องก็เสร็จแล้ว ลูกสาวของคุณได้มาที่บ้าน คุณวิลเลียม เพื่อมาเล่นและถ้าคุณยังทำแบบนี้ ผมคงต้องจับคุณในข้อหาขัดขวางเจ้าหน้าที่ ! "
เมื่อเห็น แมตไบสัน ขับรถอออกไป เจด ที่ซึ่งขาดคนหนุนหลังก็เสียความมั่นใจไป เอริค นั้นยังเด็กแต่ฐานะทางสังคมของเขาไม่ได้ด้อยเลย แม้ว่าลูกสาวของ เจด จะเป็นดาวดังแต่เธอน่ะเป็นได้แค่ชนชั้นกลางและแม้ว่าเธอจะเอาประสบการณ์นักแสดงเล็กน้อยที่เธอมีมาคิดรวมแต่เธอก็พบว่าเธอยังคงด้อยกว่าอีกฝ่ายอยู่หลายอย่าง