Chapter 47 - ฉันเองก็เคยใส่เสื้อตัวนั้น
Chapter 47 ---- ฉันเองก็เคยใส่เสื้อตัวนั้น
เอริค ปรับน้ำเสียงตัวเอง - " แอนนี่ ฉันไม่เลิกกับเธอหรอก เธอบอกที่อยู่ของเธอไม่ได้รึไง ฉันจะได้ไปหาเธอที่นิวยอร์คตอนคริสมาสต์ ? "
" อย่าหวังเลย " - อนิสตัน ตอนกลับ เธออดคิดไม่ได้ แม้แต่ ดรูวส์แบรี่มอร์ ก็รู้ได้ว่าเธออยู่ที่ไหนแต่ทำไมนายถึงคิดไม่ได้ ? - " อีกอย่างแล้วนาย...นายก็มีแฟนใหม่แล้วไม่ใช่รึไง ? คนที่อยู่ในรูปที่เดินออกมาจากบ้านของนายน่ะ "
" เธอหมายถึง จูเลีย เหรอ ? เธอก็มีแววดี ฉันจะเปิดเอเจนซี่และฉันต้องการจะเซ็นสัญญากับเธอ "
แอนนี่ ส่งสายตาผิดหวังมองไปยังหนังสือพิมพ์ที่วางไว้บนโต๊ะ - " เอเจนซี่นี่ต้องให้เธอนอนกับหัวหน้าของเธอแล้วรึไง ? เสื้อตัวนั้น...ฉันเองก็เคยใส่เสื้อตัวนั้นด้วย ไอ้เฮงซวย ! "
เอริค ลังเลไปสักพักก่อนจะกระซิบออกมา - " ฉันขอโทษ แอนนี่ เธอจะยกโทษให้ฉันได้มั้ย ? มันจะไม่เกิดขึ้นอีก "
เมื่อได้ยินเสียงอ้อนของเขา แอนนี่ ก็เสียงอ่อนลง - " เอริค ฉันคิดว่าระยะห่างของเรามันมากเกินไปที่เราจะอยู่ด้วยกันได้ ทุกครั้งที่ฉันเห็นนาย ฉันจะรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย "
" แอนนี่ ฉันเพิ่งซื้อบ้านที่เบเวอรี่ฮิลล์..."
" ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องระยะห่างแบบนั้น เอริค บางทีมันอาจจะเป็นแค่ฉันคิดไปเองแต่ฉันรู้สึกว่านายน่ะเหมือนนักท่องมิติและมันทำให้ฉันกังวล บางครั้งฉันก็อดไม่ได้ที่จะกังวลว่านายจะหายไป "
ทั้งสองเงียบไปสักพัก
" เอริค เหตผุลที่ฉันโทรหานายก็เพื่อบอกนายว่าเช้านี้ ฉันได้รับจดหมายมา คนเขียนบอกว่าเขาต้องการบอกฉันเรื่องนาย ที่นัดพบคือเซนทรัลพาร์ค นั้นคือที่สาธารณะ ดังนั้นฉันจึงรู้สึกว่ามันไม่อันตราย อีกฝ่ายถามฉันเรื่องความสัมพันธ์ของเรา เขาถามฉันว่า...ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นในเช้าวันนั้น ฉันเงียบไว้แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคือการทดสอบฉัน รึเขารู้บางอย่าง เขาบอกว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ยื่นเข้าศาลฟ้องเรื่องนายกับ ดรูวส์ ในนามของฉัน เขาบอกว่าเขาจะให้เงินกับฉันจำนวนมากถ้าฉันทำสำเร็จ ฉันเลยปฏิเสธไป "
เอริค ฟังอยู่เงียบๆ เมื่อเธอพูดจบ เอริค ก็พยักหน้าและถามออกมาด้วยความเข้าใจ - " แอนนี่ ขอบคุณที่บอกฉันเรื่องนี้ ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว เธอน่ะยังรักฉันอยู่ไม่ใช่รึไง ?"
" นาย..." - แอนนี่ ใจหล่นวูบไปสักพัก จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาดังๆ - " นายเข้าใจมั้ยว่านายตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ? ! มีคนจะส่งนายเข้าคุก เอริค ! ฉันลองหาข้อมูลดูแล้วและมีเรื่องคล้ายๆกับที่เคยเกิดขึ้นกับ โรมันโปแลนสกี พวกเขาพบหลักฐานของความสัมพันธ์กับเด็กสาวและเขาก็ถูกลงโทษให้จำคุก เขาต้องหนีออกจากอเมริกาไป เอริค ! "
" ฉันรู้ แอนนนี่ ไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง "
เมื่อวางสายแล้ว เอริค ก็นั่งอยู่ที่โซฟาคิดอยู่สักพัก แม้ว่า Home Alone นั้นจะกดดันหนังมากมายในบ็อกออฟฟิศแต่มันไม่ได้มีอะไรมายืนยันเรื่องนี้ จริงๆแล้วหลายคนน่ะทนเขาไม่ได้ แต่ส่วนมากพวกนั้นก็ทำได้แค่ดิสเครดิตของเขาไม่กี่วันท่านั้น
ยิ่งกว่านั้น Fox เองก็ได้ตอบโต้กลับและพบความเป็นไปได้อื่นในเรื่องนี้ เรื่องทุกอย่างจึงจบลงอย่างรวดเร็ว
พวกคนที่เกลียดเขามากนั้นหวังให้เขาต้องเข้าคุก เอริค คิดถึงได้แค่คนเดียว : เบาท์โคเฮน
เพราะข้อตกลงที่วุ่นวาย เบาท์โคเฮน ที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าตลอดเลยต้องถูกบังคับให้ออกมาขอโทษเด็กที่ซึ่งอายุเป็นหลานได้เลย สำหรับเขาแล้วแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องน่าอายและถ้านับรวมกับใจคอคับแคบของเขาแล้ว งั้นเขาคงเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด
แต่พระเจ้ารู้ว่ามนุษย์นั้นแปรปวนแค่ไหน มันยังเป็นไปได้ว่ามีคนอื่นที่ไม่ชอบเขาเพิ่มขึ้นและคิดว่าแผนนี้จะคุกคามเขาได้ เขาไม่สามารถควบคุมความเป็นไปได้อื่นๆได้
แม้เขาจะไม่ได้คิดอะไรมากแต่ เอริค ก็ได้โทรหา เอดเวิดเลวิส และครึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีทนายมาที่บ้านของเขา
เอริค บอกสิ่งที่ อนิสตัน บอกกับเขามา ทั้งสองคุยกันอยู่นานและ เอดเวิดเลวิส ที่ซึ่งทำการบันทึกอยู่นั้นก็ถามเรื่องรายละเอียด
หลังจากนั้นสักพักทนายก็ได้ปิดสมุดของตัวเองและถามออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม - " เอริค ฉันอยากตรวจสอบอีกครั้ง นายมั่นใจนะว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับ คุณแบรี่มอร์ ในวันนั้น ? ฉันอยากรู้ทุกอย่างเพราะถ้านายไม่บอกความจริงฉัน...อีกฝ่ายคงจัดการเราได้ด้วยเรื่องน่าแปลกใจแน่ "
เอริค คิดทบทวนอยู่สักพักและพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ - " ฉันมั่นใจ แม้ว่าจะตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงเดียวกันแต่ผ้าปูน่ะยังสะอาด มันไม่มีร่องรอยอะไรเลยสักนิดและแม้แต่ ดรูวส์ เองก็ยอมรับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนที่ฉันถามเธอเรื่องนี้ "
" งั้นก็ไม่มีปัญหา เอริค วางใจได้ ฉันจะกลับไปจัดการกับเรื่องนี้ทันที นายไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก แม้ว่าความเห็นของคนอื่นๆจะค้านกับนายอยู่แต่มันก็ไม่มีหลักฐาน แม้ว่าจะมีคนที่ปรักปรำนายแต่โอกาสที่สำเร็จก็น้อยนิด "
เอริค ใจเย็นลงและลา เอดเวิดด ตอนนั้นเองอยู่ๆเขาก็นึกบางอย่างออก ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้น แม้ว่า ดรูวส์ จะไม่ได้มาหาเขาแต่เธอมักจะโทรมา แต่สองวันที่ผ่านมานี้ เขาไม่ได้ข่าวอะไรจากเธอเลยสักนิด
หลังจากที่โทรหาเธอหลายรอบแต่ไม่มีคนรับ เอริค ก็เริ่มกังวลขึ้นมา เขาไม่ได้กังวลว่า ดรูวส์ จะไปร่วมมือกับคนที่มาหาเรื่องเขาแต่มันยากที่จะบอกว่าเธอน่ะโลภเหมือนแม่ของเธอ
LA ในอพาตเมนต์ชั้นสองในเมืองคัลเวอร์ ดรูวส์ ได้ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนมองดูทีวีและฟังเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาในห้องนั่งเล่น แม้ว่าเขาจะไม่เคยติดต่อเธอก่อนแต่เธอมั่นใจว่าคนที่โทรมานั้นต้องเป็น เอริค
หลายวันมานี้ อิลดิโก้เจด ที่มักจะไม่สนใจเธออยู่ๆก็ทำหน้าที่แม่ที่ดีขึ้นมา เธอใช้ข้อแก้ตัวเรื่องยาในการกักตัว ดรูวส์ แม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่ให้ใช้
วัยรุ่นชัดแล้วว่าต้องค้านเรื่องนี้ ดังนั้นทั้งสองจึงทะเลาะกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ สุดท้าย ดรูวส์ ที่ตัวเล็กกว่าก็สู้ อิลดิโก้เจด ไม่ได้และถูกขังไว้ในห้องของเธอเอง
ยิ่งกว่านั้น ดรูวส์ รู้ว่าแม่ของเธอกำลังร่วมมือกับใครบางคนเพราะเธอได้ยินเสียงจากโทรศัทพ์ที่แม่กระซิบคุยเมื่อคืนนี้ ไม่ว่าจะคุยกับคนรักแต่แม่ของเธอก็ไม่เคยพูดแบบกระซิบเลย
" แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่...."
ดรูวส์ ปิดทีวีและเดินไปเดินมาในห้องพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง เธอมองดูเวลาหลายครั้งและรู้ว่าไม่นานแม่คงกลับมาบ้าน เธออดรู้สึกทนรอไม่ไหว เธอไปที่ตู้เสื้อผ้าและมัดผ้าปูเตียงเข้าด้วยกันจนยาวถึง 3-4 ม.ก่อนที่จะมัดอีกฝั่งไว้กับขาเตียง จากนั้นเธอก็เปิดหน้าต่างแล้วค่อยๆปีนลงไป
ตอนที่เธอเกือบถึงพื้น ปมเชือกที่หนึ่งหลวมขึ้นมาและ ดรูวส์ ก็ได้ตกลงไปตอนที่สูงจากพื้นได้ 1 ม. เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อยแต่ไม่ได้มีเวลามาสนเรื่องแผลที่เข่าของเธอ
เธอรีบวิ่งออกไปก่อนจะเรียกแท็กซี่และรีบเดินทางไปหา เอริค