ตอนที่ 7 ตื่นตระหนก

นี่ค่อนข้างน่าอึดอัด ฉันควรแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นและถอยออก?หาน เซี่ยวสงสัย

หาน เซี่ยวไม่ได้ทำอะไรกลุ่มคนตรงหน้ารุนแรง เขาเคารพงานอดิเรกและความสนใจของพวกเขา ชายสองคนตรงหน้าเขาเป็นเพียงชายเหงาที่ไม่มีทางระบายความหงุดหงิดพวกเขา เมื่อเวลาผ่านไป ความผูกพันของพวกเขาจึงพัฒนาเป็นสิ่งพิเศษ..

มันไม่ใช่ความผิดของคุณ!

แม้ความคิดของหาน เซี่ยวจะมั่วหมองกับความคิดเช่นนี้ ร่างเขาก็ยังลงมือโดยเร็ว ชักมีดขึ้นมาจากนั้นก็พุ่งตัวทันที

โชคไม่ดี ยามอีกคนกลับถีบยามคนแรกให้รอดการโจมตี

การโจมตีของหาน เซี่ยวล้มเหลว แต่เขาก็ไม่ได้ท้อใจ เขาหมุนมีดในมือ พลิกด้ามจับและแทงใส่ท้องของยามคนที่สอง ตามด้วยการสับคอด้วยมืออีกข้าง

พลังที่เหนือกว่า!

ท่านมีพละกำลัง25 เป้าหมายมี10

เนื่องด้วยพละกำลังที่มากกว่าเป้าหมายถึงสองเท่า การโจมตีท่านจึงสร้างความเสียหายมากขึ้น50%!

เป้าหมายหมดสติ

เสร็จไปหนึ่ง!

ยามอีกคนได้ถูกเตะออกไปเพื่อสร้างช่องว่างระหว่างเขาและหาน เซี่ยวก่อนจะหยิบปืนขึ้นมาเพื่อยิง

หาน เซี่ยวบีบคอเขาและจับทุ่มกับพื้นทันที ส่งผลให้เขาปล่อยปืนด้วยความเจ็บปวด

มันคงเป็นหายนะสำหรับหาน เซี่ยวหากเขาสามารถยิงได้

หาน เซี่ยวยังคงจับหัวเขากระแทก ทำให้เขามึนงงและจับพลิกเพื่อบีบคอจากด้านหลัง

บีบคอจากด้านหลัง!

ใบหน้าของยามเปลี่ยนเป็นสีม่วงขณะที่พยายามดิ้นรน

ท่านได้ทำ[ภารกิจเสริม]

ท่านมีพละกำลัง25 เป้าหมายท่านมี11

เป้าหมายท่านไม่อาจดิ้นหลุดได้

ยามพยายามดิ้นรนอยู่สามวินาทีก่อนหมดสติไป

 

“เกือบไป...มันคงง่ายขึ้นหากฉันเป็นนักมวย”หาน เซี่ยวลุกขึ้น

คลาสนักมวยคือคลาสยอดนิยมในกาแล็คซี่ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นสายอาชีพที่ดูเจ๋ง ทักษะพวกเขาล้วนมีชื่อเท่ๆ เช่น’ปฐพีสะเทือน’ ‘ลำแสงปีศาจ’หรือ’ทะลายดารา’ แน่นอน หลายทักษะไม่ได้ทรงพลังอย่างชื่อ แต่ประเด็นก็คือพวกมันฟังดูดี!

การตะโกนชื่อทักษะขณะใช้มักทำให้ดูแข็งแกร่ง แม้ผู้เล่นส่วนใหญ่จะไม่ได้หนังหนาพอ แต่หาน เซี่ยวก็สนุกไปกับมัน

นักมวยเป็นคลาสที่เล่นงานกว่าทั่วไป-โดยทั่วไปก็แค่ต่อยศัตรู เทียบกับคลาสอย่างช่างกล มันราวกับกลางวันและกลางคืน

หาน เซี่ยวใช้มีดเพื่อปลิดชีพยามที่ไร้สติ เขาปล้นกระสุน4ตลับจากพวกเขา

จากนั้นเขาก็ย้ายร่างยามไปในห้อง จัดการคราบเลือดตรงทางเดิน และทุบกล้องวงจรปิดทิ้งทั้งหมด หลังยืนยันว่าเขาไม่ได้พลาดอะไร หาน เซี่ยวก็โผล่ออกจากห้องด้วยสีหน้าว่างเปล่าดั่งปกติ

การกำจัดห้องเฝ้าระวังคือสิ่งสำคัญในการหลบหนีของหาน เซี่ยว-มันทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อิสระ

หาน เซี่ยวกลับไปชั้นสอง ขณะที่จู่ๆยามก็หยุดเขา

 

“ท่านหลิน เว่ยเซี่ยนอยากเห็นหน้าแก”

ดวงตาของหาน เซี่ยวทอประกายวูบ

หลิน เว่ยเซี่ยนคือหนึ่งในไม่กี่คนในฐานที่มีบัตรผ่านประตูหลัก เขากำลังช่วยหาน เซี่ยวแก้ไขปัญหา

หาน เซี่ยวติดตามยามไปยังห้องทดลองของหลิน เว่ยเซี่ยน มันเป็นห้องสลัว กำแพงเต็มไปด้วยชั้นวางโถอวัยวะ-เกือบจะเหมือนชุดสะสมส่วนตัวของฆาตรกร

 

“ในที่สุดองค์กรก็ยอมข้า หากข้าชำแหละเจ้า ข้าจะสามารถหาความแตกต่างระหว่างเจ้าและวัตถุทดลองอื่นได้ หลังดึงข้อมูลทั้งหมดของร่างกายเจ้า ข้าจะเก็บศพเจ้าไว้เป็นตัวอย่าง เจ้าจะถูกจดจำไว้ว่าเป็นวัตถุทดลองชิ้นแรก”

 

หาน เซี่ยวยังคงเงียบ

 

“เจ้า จับมันมัดไว้ให้แน่นและอย่าให้ดิ้น มันจะทำลายการทดลองข้า”หลิน เว่ยเซี่ยนสั่ง

 

จากนั้นเขาก็หันไปเพื่อหยิบมีดผ่าตัดในกล่องอุปกรณ์ขึ้นมา ก่อนหน้าหาน เซี่ยว มันมีผู้ตกเป็นเหยื่อมากแค่ไหน?

ทันใดนั้น หลิน เว่ยเซี่ยนก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านหลัง เขาหันไป และเพียงพบหาน เซี่ยวที่กำลังยืนด้านหลังเขา

ก่อนที่เขาจะได้ตอบสนอง หลิน เว่ยเซี่ยนก็รู้สึกเจ็บตรงหน้าอก เขาก้มมอง และเห็นมีดที่แทงใส่หัวใจเขาโดยตรง

ดวงตาเขาเบิกกว้างอย่างตกใจพลางปล่อยมีดผ่าตัดในมือ

เขาสามารถเห็นยามที่นอนแน่นิ่งบนพื้นด้านหลังหาน เซี่ยว รวมถึงความเย็นชาในดวงตาของหาน เซี่ยว

ทางขวา!ห้องนี้มีกล้องวงจรปิด!

 

หาน เซี่ยวดูเหมือนจะอ่านใจเขาได้“เลิกซะเถอะ ข้าได้เก็บกวาดห้องเฝ้าระวังไปแล้ว”

หลิน เว่ยเซี่ยนสั่นอย่างขาดกลัว

 

“ครึ่ง...ครึ่งปี...เจ้าเสแสร้งมาตลอด?”

หาน เซี่ยวพยักหน้า

“มันเป็นไปได้ยังไง..เจ้ากลับหลอกทุกคน!”หลิน เว่ยเซี่ยนตะโกนเสียงดัง

“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ในโลกนี้”หาน เซี่ยวบิดมีดอย่างรุนแรง

 

หลิน เว่ยเซี่ยนนอนชักบนพื้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธแค้นและหวาดกลัว

 

“ข้า...คือ...ผู้สร้าง...เจ้า”