บทที่ 116 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (8) [อ่านฟรีวันที่ 06/02/2562]

บทที่ 116 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (8)

 

"กองทัพปีศาจแห่งการทำลายได้บอกกับเราว่า การเชื่อมต่อกับโลกจะไม่ถูกตัดขาดไปและจะยิ่งมีโลกอื่นๆอีกที่เข้ามาเชื่อมต่อกับโลก! โลกจะกลายเป็นศูนย์กลางของสนามรบและผู้เชี่ยวชาญจำนวนนับไม่ถ้ววนจะไปรวมตัวกันพิชิตดินแดนที่พิศวงแห่งนั้น"

นี่มันฟังดูเหมือนกับบทเริ่มต้นของเกมเลย

"ดังนั้นคุณจำเป็นต้องมีกองทัพ กองทัพที่คุณไว้ใจได้ พวกเราจะเป็นพลังนั่นให้เอง!"

"และเพราะแบบนี้เธอเลยต้องการจะช่วยฉันสินะ"

"ใช่แล้ว"

องค์หญิงได้คุกเข่าลงไปทันที เฟมิลได้รวบรวมหมาป่าดำที่กำลังสู้กับหมาป่าแดงอยู่ถึงแม้ว่าเขาจะตัวสั่นจากความกังวลก็ตามที

"หืม"

ยูอิลฮานได้ดีดนิ้วของเขาอีกครั้งทำให้หอกตกลงมาสังหารหมาป่าแดงลงไปอีกครั้งแต่ว่าภายในใจของเขาสับสนวุ่นวายมากทีเดียว

'หากว่าฉันใช้สกิลการปกครองกับเธอเธอก็จะทรยศฉันไม่ได้ก็จริง แต่ว่าถ้าหากว่าเธอไม่ใช่ราชวงศ์ของหมาป่าตัวจริงแล้วถูกคนอื่นแทงข้างหลังหรอกหรอ? หรือต่อให้เธอเป็นราชวงศ์หมาป่าจริงๆแล้วถ้าเกิดมีคนมาประกาศตัวเองจะแทนที่เองซะล่ะ?'

"เผ่าหมาป่ามีราชวงศ์เป็นศูนย์กลาง หากว่าไม่มีพลังพิเศษจากการล้างบาปที่เก็บสะสมกันมาในสายเลือดราชวงศ์แล้ว เผ่าหมาป่าก็จะไม่มีวันได้รับพรจากดวงจันทร์ นี่ก็ยังเป็นเหตุผลทำให้พวกกองทัพปีศาจแห่งการทำลายพยายามจะจับฉันแทนที่จะฆ่าฉัย หากว่าไม่มีฉันแล้วเผ่าหมาป่าก็จะสูญพันธ์"

องค์หญิงได้อธิบายออกมาเหมือนกับว่าอ่านใจเขาออก เธอได้พูดต่อไป

"ราชวงศ์ที่เหลือรอดมีแค่ตัวฉัน ไม่สิ หากว่าคุณทำให้ฉันตกอยู่ใต้การปกครองของคุณและถามฉัน ถ้างั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบความจริงด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะค้นพบสิ่งที่ซ่อนอยู่ทั้งหมดได้"

"เธอดูหมดหวังเลยทีเดียวนะ"

"ฉันต้องการที่จะอยู่รอด แล้วฉันก็ยังอยากจะให้พวกเขารอดด้วย"

ยูอิลฮานสัมผัสได้เลยว่าเธอไม่ได้โกหก ใช่แล้วในเมื่อมันเป็นความจริงทั้งหมดนี่มันยิ่งน่าขำ เขาได้ส่งเสียงฮึดฮัดขึ้นมา

"นั่นมันเป็นเหตุผลที่เธอน่านะคิดได้ตั้งแต่ที่ก้าวล้ำเส้นมาแล้วนะ"

องค์หญิงได้เม้มปากเล็กน้อย เมื่อเธอมองไปที่เฟมิลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ได้แต่ก้มหัวลงมาด้วยความอับอาย ในตอนนี้ยูอิลฮานได้รู้แล้วว่าใครกันที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังแผนการบุกโลก แต่ว่าเนื่องว่าแผนมันจะต้องได้รับอนุญาตจากองค์หญิงอยู่ในท้ายที่สุดอยู่ดีดังนั้นเขาก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

"ฉันจะไม่แก้ตัวใดๆ ฉันแค่อยากจะให้คุณได้เข้าใจถึงความหมดหวังของเรา ถ้าคุณฟังฉัน ถ้าคุณยอมรับฉันเป็นลูกน้อย ถ้างั้นฉันจะทำทุกๆอย่างเพื่อคุณต่อให้ต้องเลียรองเท้าคุณเดี๋ยวนี้ก็ตาม"

"อ่า ไม่อะนั่นมันสกปรก"

"ถ้างั้น! ถ้างั้นฉัน-"

ยูอิลฮานได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามกับเอิลต้า

"เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดี?"

[....ก็คิดว่านายกำลังจะมีผู้หญิงคนใหม่มาเกาะติด ฉันไม่รู้สึกดีเลย] (เอิลต้า)

"...ห๊ะ?"

[มะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น! ถ้านายได้การปกครองกับมอนสเตอร์จำนวนมหาศาลทั้งกองทัพแบบนี้ได้นายก็ควรจะทำ แต่ว่ามันจะทำได้เฉพาะเมื่อนายได้จัดการกำราบพวกนี้ได้อย่างสมบูรณ์เท่านั้น ใช่แล้วแน่นอนว่าได้แน่] (เอิลต้า)

เพราะอะไรบางอย่างทูตสวรรค์ที่อยู่รอบตัวเขาได้แปลกไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ? ในขณะที่เขาเกาหูงงๆ ยูอิลฮานก็ได้หยักหน้า จากนั้นก็ดีดนิ้วอีกครั้ง

"ก๊าซซซซซซ!"

"กรรรรรร!"

หอกกระดูมังกรกว่า 400 อัน หอกพวกนี้ไม่ได้มีแม้แต่ร่องรอยแตกให้เห็นแม้แต่จุดเดียวต่อให้ถูกทิ้งลงมาเป็นร้อยครั้งก็ตาม หอกพวกนี้ได้จบชีวิตของหมาป่าแดงทั้งหมดในดินแดงแห่งนี้ เพราะอย่างงี้เองทำให้อย่างน้อยที่สุดในโลกไคโรนี้ก็ไม่ได้มีกองทัพปีศาจแห่งการทำลายเหลืออยู่อีกต่อไป

"เอาล่ะดี"

ยูอิลฮานไม่อาจจะยอมรับในข้อเสนอขององค์หญิงได้อย่างยินดี แต่ว่าเขาก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะตัดสินทุกๆอย่างด้วยอารมณ์ ถ้าหากว่าเป็นตัวเขาคนเดียว เขาก็มั่นใจว่าจะสามารถแก้ปัญหาและมั่นใจว่าจะมีชีวิตรอดได้ไปในทุกๆที่ได้ แต่ยังไงก็ตามคนอื่นๆบนโลกจะตายไปและยูอิลฮานก็จะเหลือเพียงลำพัง แล้วแบบนี้เขาจะไปนั่งเล่นคุยกับใครได้อีกล่ะ? ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีใครคุยกับเขาก็ตามที!

"ฉันยอมรับข้อเสนอของเธอ!"

"ขอบคุณมากจริงๆ!"

"เวรเอ้ย"

ในขณะที่องค์หญิงได้รู้สึกขอบคุณมากจนถึงขนาดที่เธอก้มหัวโขกกับพื้น เฟมิลก็ได้ขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เมื่อดูจากสิ่งนี้ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะไม่ได้โกหก

"ถ้างั้นได้โปรดรับฉันเป็นลูกน้องที!"

"แต่เดเยวนะ ฉันไม่คิดว่าสกิลของฉันจะมีที่-"

ยูอิลฮานได้พึมพัมในขณะที่ตรวจดูค่าสเตตัสของเขา และแล้วเขาก็ต้องตกใจว่าสกิลการปกครองของเขาได้มาถึงเลเวล 13 แล้ว เหตุผลนั่นก็ง่ายมากมันดูเหมือนจะเป็นเพราะยูอิลกับเอลฟ์ที่ได้ต่อสู้อยู่ที่โลกเพราะแบบนี้เลยทำให้เลเวลสกิลเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เขามีพื้นที่เหลือเยอะเลยด้วย เขาสามารถจะรับเพิ่มได้อีก 7 ที่นอกเหนือไปจากรับองค์หญิงมาแล้ว

"ถ้างั้นก็เริ่มล่ะนะ"

"ค่ะ!"

ยูอิลฮานได้ยื่นมือออกไปเปิดใช้งานสกิลการปกครอง เฟมิลดูเหมือนว่าอย่างจะเข้ามาหยุดให้ได้แต่แล้วเขาก็ไม่ทำ สกิลการปกคลุกได้รับเธอมาเป็นลูกน้องของเขาอย่างปลอดภัย

[หมาป่าดวงจันทร์เอริเซียได้กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณ การพัฒนาของเอริเซียได้ถูกเร่งเร็วขึ้น ตอนนี้คุณสามารถจะดูค่าสเตตัสของเอริเซียได้]

เขาได้ทำการตรวจสอบดูสเตตัสของเอริเซียทันทีเพื่อที่จะตรวจดูหากเธอโกหก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นองค์หญิงของเผ่าหมาป่าจริงๆ หนึ่งในฉายาของเธอก็คือ 'พรเทพแห่งดวงจันทร์'

"เลเวล 85 ไม่ใช่ว่าอ่อนแอไปหรอ"

"ท่านหญิงเพิ่งจะเกิดมาได้ไม่นาน-"

"เฟมิล อย่าเรียกฉันแบบนั้นต่อหน้านายท่าน"

"ครับ!"

ในตอนนี้เขาได้เธอมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาแล้ว ถ้าหากว่าจะมีอะไรที่แตกต่างไปมันก็คงจะเป็นทัศนคติของหมาป่าดำที่รอดอยู่ ถึงแม้ว่าหมาป่าพวกนี้จะยังคงมีความหวาดกลัวและความเกลียดชังกับยูอิลฮานอยู่ แต่ว่าพวกมันก็ยังคงคุกเข่าลงและแสดงความเคารพออกมา

การที่หมาป่าเกือบหมื่นตัวได้แสดงความเคารพให้เขามันไม่ใช่ความรู้สึกที่แย่เลย เขาไมเคยชินกับการได้รับความสนใจแต่ว่ามันก็ไม่สำคัญอะไรมากเพราะพวกหมาป่าต่างก็ก้มหัวให้เขาอยู่ ยูอิลฮานได้มองไปรอบๆอย่างพึงพอใจ เขายังไม่อาจจะเห็นหมาป่าแดงได้อีกด้วย

"ถ้างั้นก็รีบไปจัดการเก็บกวาดกัน"

"ค่ะ นายท่าน"

องค์หญิงได้เข้าไปในเกตเป็นคนแรก เฟมิลได้มองมาที่ยูอิลฮานด้วยการแสดงออกที่เหมือนกับว่าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าไม่นานนักเขาก็ขมวดคิ้วและตามองค์หญิงเข้าไปในเกต ยูอิลฮานได้แต่เกาหัวมองตามหลังพวกนั้นไป

"เฮ้ พวกนั้นเป็นแฟนกันไรงี้หรอ?"

[น่าจะมั้ง] (เอิลต้า)

เอิลต้าได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะต้องการให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ยูอิลฮานได้แต่จบลงด้วยการหัวเราะออกมา

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะยอมรับเจ้าหมอนั่นมาเป็นลูกน้องเลย แต่ว่าหากสองคนนั้นแต่งงานกันจริงๆถ้างั้นฉันก็ต้องรับเจ้านั่นมาเป็นลูกน้องและให้พวกนั้นแต่งงานกัน"

[แล้วเด็กที่เกิดจากทั้งสองคนล่ะ?] (เอิลต้า)

"ก็ทาสที่ได้มาฟรีๆไง"

[นายมันน่าเลือด!] (เอิลต้า)

ยูอิลฮานได้มุ่งหน้าเข้าไปในเกต สิ่งที่ถูกทิ้งอยู่ข้างหลังก็คือหมาป่านับหมื่นที่ยังคงก้มหัวลงบนพื้นและหิมะที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด

"ป้องกันด้านนั้น"

"ยื้อทางขวาไว้! ยื้อเอาไว้อีกนิด!"

"กรรรรรรรร!"

อีกฝั่งหนึ่งเกตเกิดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งเสียงของหมาป่าดำและหมาป่าแดงที่ได้หอนออกมาและเสียงตะโกนของมนุษย์ได้เต็มไปทั่วสนามรบ

มีทั้งคนที่กล้าหาญและขาดเขลา และที่โดดเด่นออกมาคือเอลฟ์ทั้งสี่ที่แม้ว่าจะมีอาร์ติแฟคที่ปกปิดรูปลักษณ์เขาอยู่ก็ตาม นอกไปจากนี้ยังมีอายุ 7 ขวบที่ได้กวาดล้างหมาป่าด้วยพลังเวทย์ที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งเขาอยู่ในอ้อมอกของทมูตสวรรค์! เดี๋ยวนะ เขาโตขึ้นอีกแล้ว!

"ซูซาโนะ!?"

มิเชล สมิธสันเป็นคนที่มองเห็นร่างของยูอิลฮานได้ตะโกนออกมา ในตอนนี้เองชาวมนุษย์ส่วนใหญ่ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมเพรียงเห็นยูอิลฮาน พวกเขาได้ตะโกนออกมาพร้อมๆกัน

"เอาจริงดิ?"

"ซูซาโนะกลับมาแล้ว"

ยูอิลฮานได้ดีดนิ้วขึ้นด้วยความคิดที่คาดไม่ถึง ตอนนี้เองหอกกระดูกนับน้อยที่คล้ายๆกับหอกที่กวาดล้างดาเรย์ได้ถูกอัญเชิญออกมาอีกครั้ง หมาป่าทั้งหมดได้ยอมแพ้กับการต่อสู้และได้แต่ยืนนิ่งในอาการที่เฝ้าคอยความตาย แต่ว่าหอกกระดูกที่ปรากฏขึ้นมาก็ฆ่าเพียงแค่หมาป่าแดงเท่านนั้นต่อให้สนามรบวุ่นวายยังไงก็ตาม

ที่เป็นแบบนี้ได้ต้องขอบคุณในความสามารถของความแม่นยำสำบูรณ์ พูดตรงๆแล้วหากว่าเขาไม่มีความสามารถนี้เขาก็คงจะไม่อัญเชิญหอกพวกนี้และให้มันตกลงมาแน่

"ฮ่าห์"

"ในตอนนี้เขาเรียกหอกนับร้อยออกมา"

ในขณะที่มนุษย์ยังคงตกตะลึงอยู่หอกก็ได้ถูกเก็บกลับไปและถูกทิ้งลงมาใหม่แล้ว

ขึ้นลง ขึ้นลง หมาป่าตาย และตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

พวกคนอื่นๆจะยิ่งตกใจมากไปกว่านี้หากว่าพวกเขาได้รู้ว่ายูอิลฮานได้จำกัดจำนวนเอาไว้เพราะเขาคิดถึงการพัฒนาของคนอื่นๆ

"พ่อ!"

ยูมิลที่ได้เข้ามาใกล้ยูอิลฮานด้วยการใช้จากเลียร่าได้ยกเลิกการปกปิดตัวตนของเขาและเข้ามากอดยูอิลฮานก่อนที่จะถูหัวของเขากับเกราะอีกครั้ง ยูมิลดูจะไม่ได้รู้สึกเจ็บใดๆเลยเนืองจากเขาเอาแต่ยิ้มออกมา

เลียร่าได้มองดูสนามรบที่วุ่นวายนี้ก่อนที่จะอธิบายกับยูอิลฮาน

[เด็กคนนี้ไม่ใช่เล่นเลย] (เลียร่า)

"แม้ว่าเขาไม่น่าจะทำอะไรได้มากหลังจากที่่ห่วงโซ่ของการเลเวลอัพหยุดลงสินะ?

เวทย์ลมระดับกลางแข็งแกร่งอย่างแน่นอนและการควบคุมมานาของมังกรก็ยิ่งทำให้มันแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีก ยังไงก็ตามเลเวลของยูมิลยังคงต่้ำเกินไป การที่เขาปล่อยเวทย์ออกไปได้สองสามครั้งมันเป็นเพราะมาจากมานาที่สะสมมาจากการเลเลเพิ่ม แต่ว่าเมื่อความเร็วในการเพิ่มเลเวลลดลงไปมันก็น่าจะเป็นการยากที่จะทำแบบนั้นซ้ำๆไปเรื่อยๆ

นอกไปจากนี้จากภาพลักษณ์ที่ดููเขาเหมือนจะอยู่ในชั้นประถม เขาต้องอยู่ในคลาส 2 แล้วแน่นอน

[หัวหน้าตระกูลเทพสายฟ้าได้ใช้โพชั่นมานากับยูมิล ผู้หญิงคนนั้นมีโพชั่นเยอะเลยล่ะ ฉันเคยได้ยินคำพูดที่ว่า 'เงินซื้อได้ทุกอย่าง' นะ แล้วเธอคนนั้นก็ดูเหมือนจะทำแบบนั้นด้วย ฉันคิดว่าเธอน่าจะไปซื้อมันมาจากกิลด์แปรธาตุ] (เลียร่า)

"พี่สาวใจดีแล้วก็สวยมาก!"

ยูมิลได้เสริมคำอธิบายของเลียร่าขึ้นมา ดูเหมือนว่ายูมิลจะชอบคังมิเรย์มากทีเดียว

เมื่อคิดย้อนดูแล้วการที่ยูมิลได้ใช้เวทย์ในสนามรบแบบนี้การปกปิดตัวตนของเขาก็น่าจะหายไป นี่มันหมายความว่าคังมิเรย์ได้ให้มานาโพชั่นกับยูมิลหลังจากได้เห็นความแข็งแกร่งของเขา

"ท่านองค์จักรพรรดิ!"

เอลฟ์ก็ได้มาแล้วเช่นกัน โจรฟีเรียและนักธนูพีทเนื้อตัวค่อนข้างจะสะอาดแต่ว่ากับมิเรย์และจิลที่ได้ใช้ร่างกายป้องกันมอนสเตอร์แล้วได้ตัวโชกไปด้วยเลือด ถึงแม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะถูกปิดอยู่ ยูอิลฮานก็รู้ได้ถึงความยินดีที่พวกเขาได้เจอกับยูอิลฮานอีกครั้งโดยไม่ต้องถอดหน้ากาก ยููอิลฮานได้หัวเราะและพูดออกมา

"ไปสู้ที่อื่นนายสกปรกเกิน"

"ความเย็นชาขององค์จักรพรรดิเท่จัง!"

"ไปฆ่าพวกหมาป่าแดงได้แล้ว"

มนุษย์ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่แรกแล้ว และด้วยการกลับมาของยูอิลฮานกับเผ่าหมาป่าคลาส 4 เฟมิลแล้วกำลังใจของฝั่งมนุษย์ก็ได้เพิ่มขึ้นในทันที นอกไปจากหนีหมาป่าดีดีที่ได้ทะลุเกตออกมาก็ได้ตายไปแล้วด้วย

เมื่อมองดูร่องรอยของหอกยักษ์สิบอันที่ถูกทำลายยูอิลฮานก็ยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะเข้าไปในเกตเขาได้บอกกับจักรพรรดินีถึงวิธีการใช้การระเบิดพลังงานสายฟ้าที่เก็บเอาไว้เป็นเชื้อเพลิง

มันเป็นเรื่องปกติที่มันจะพอฆ่าคลาส 4 เขาได้ทำหอกพวกนี้ขึ้นมาด้วยความตั้งใจแบบนี้แต่แรกแล้ว ตัวประกันภัย เขาพอใจกับมันมากๆ

"ไปมอบการหลับไหลชั่วนิรันดร์ให้กับเจ้าพวกกองทัพปีศาจแห่งการทำลายที่ทำให้เผ่าพันธ์เราต้องแปดเปื้อน! แสดงให้พวกมันเห็นถึงเผ่าพันธ์หมาป่าเรา"

องค์หญิงก็ไม่ได้คิดที่จะกลับไปในร่างหมาป่าแล้ว เธอได้ตะโกนออกมาอย่างกล้าหาญ หมาป่าดำได้อารวาดมากยิ่งขึ้นภายใต้การปลุกพลังขององค์หญิงและฉีกกระชากหมาป่าแดง แถมเฟมิลก็ได้ฆ่าหมาป่าแดงลงไปเพื่อที่จะช่วยเผ่าพันธ์ของเขาให้ได้มากยิ่งขึ้น

ยูอิลฮานได้สนับสนุนพวกเขาด้วยการทิ้งหอกกระดูกตกลงมาในทุกๆครั้งที่เขารู้สึกว่าเขาถูกลืมในขณะที่เดินไปในแนวป้องกันของมนุษย์ หัวหน้าตระกู,มาเกียได้หันมาถามเขาทันทีหลังจากที่ได้ใช้เวทย์ฆ๋าหมาป่าแดงไปนับสิบ

"คุณมีอะไรจะเล่าไหม? คุณบอกว่าคุณจะกลับมาหลังจากฆ่าคลาส 4 ไม่ใช่หรอ?"

"หลังจากนี้ก็ฆ่าหมาป่าแดงพอ ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องฆ่าหมาป่าดำแล้ว"

"ทำไมเป็นงั้นล่ะ?"

ทุกๆคนที่โจมตีระยะไกลต่างก็หันมาสนใจที่ยูอิลฮาน ยูอิลฮานได้อธิบายกับคนที่สับสนกับสถานการณ์ที่จู่ๆเปลื่ยนไปอย่างจดี

"ฉันได้กำราบพวกนั้นแล้ว หรือพูดอีกอย่างก็คือพวกนี้ได้เป็นลูกน้องของฉันแล้ว"

"...ว่าไงนะ?"

เธอได้ตอบกลับมา ยูอิลฮานได้ย้ำขึ้นอีกครั้งอย่างใจดีและรอยยิ้มของเธอได้แข็งข้างไปทันที

หลังจากนั้นการต่อสู้ก็ได้จบลงไปภายในครึ่งชั่วโมง